Latest Posts

Boobs, vrouwelijkheid en vergoedingen

Published by Danielle

Een paar weken terug schreef ik al over het conceptadvies voor het weer in de basisverzekering opnemen van borstvergrotingen. In het advies staat zo ongeveer dit: “Zonder boobs is je transitie mislukt en zinloos geweest, maar we gaan je niet helpen.”

Dat heeft even op me moeten inwerken. Want er is zoveel fout met die stellingname dat ik gewoon niet wist waar te beginnen. Maar ook omdat mijn inwendige feminist in botsing kwam met mijn zelfbeeld, dat vormt best een dilemma. Mijn mening over die geparafraseerde conclusie is zelfs tegenstrijdig.

Feminist

Laat ik maar beginnen met de feministische kant aan het woord te laten. Zonder borsten ben je blijkbaar geen vrouw. In het conceptadvies van het Zorginstituut wordt dat zo omschreven:

Als borstvorming bij een vrouw volledig ontbreekt en de borst daardoor uitgesproken mannelijk oogt, kun je spreken van een afwijking in het uiterlijk die zodanig verschilt van het normale, vrouwelijke beeld, dat deze als ‘ernstige misvorming’ – en daarmee als ‘verminking’ in de zin van het Besluit zorgverzekering – kan worden beschouwd.

Om als vrouw te worden beschouwd door de maatschappij is het hebben van duidelijk zichtbare borstvorming blijkbaar een voorwaarde. Aan andere factoren die maken dat je als vrouw wordt passabel bent voor het gemak maar even voorbij gegaan. Dingen als stem, lichaamsbouw, haardracht, vorm van de schedel, postuur, omvang van de heupen. Ik ken meerdere vrouwen die ook niet vooraan hebben gestaan bij het uitdelen van de borsten. Maar zij worden, op een enkele keer na, toch echt gezien en aangesproken als vrouw.

Passabel

Tot zover mijn feministische kijk op dit advies. Nu mijn persoonlijke kijk als transvrouw en iemand die nog best problemen heeft met passabiliteit.

Passabiliteit, ofwel passeren of aangezien worden als (in mijn geval vrouw) is als de balans van vrouwe Justitia. Het ene schaaltje van die balans wordt gevuld eigenschappen die men als ‘mannelijk’ beschouwd, zoals een zware stem, baardgroei, vierkante kaaklijn en een adamsappel. Het andere schaaltje wordt gevuld met zaken als: zachte huid, brede heupen, gevormde wenkbrauwen, make-up en borsten.

Die balans slaat uit naar de ene of de andere kant: onbewust. Net zoals Justitia oordeelt zonder aanziens des persoons. Mensen die me kennen en weten dat ik transgender ben zien me gewoon als vrouw en hebben geen moeite om me ook als zodanig te bejegenen. Maar dat is bewust, die mensen bezien me zonder blinddoek. Onbekenden zijn wél geblinddoekt en vertrouwen dan ook blindelings op hun genderbalans bij het bepalen of ze meneer of mevrouw tegen me zeggen.

Over passabiliteit staat er dit in het concept advies. Ik heb het belangrijkste even onderstreept.

Als een man-vrouw transgender niet als vrouw wordt herkend, spreekt men van een passabiliteitsprobleem. In dat geval vertonen mensen in het voorbijgaan een schrikreactie, zijn mensen bevreemd of niet respectvol. Als er een passabiliteitsprobleem bestaat, is de geslachtsverandering in feite mislukt: alle behandelingen in het kader van transseksualiteit zijn immers gericht op een geslaagde geslachtsverandering. Een geslachtsverandering is geslaagd te noemen als de persoon die dit heeft ondergaan zodanig wordt geaccepteerd door de maatschappij dat het leven in het gewenste andere geslacht niet tot beperkingen leidt

 

Tannerstadium

Even een beetje beeldvorming, dat je een idee hebt waar het voor mij om draait. Voor het vaststellen van de mate van ontwikkeling van het lichaam tijdens de puberteit wordt de Tannerschaal gebruikt. Als ik mezelf afzet tegen de beschrijvingen van de de Tannerstadia ben ik een B3. Dat betekent dat mijn borsten de ontwikkeling hebben van een 14 jarige. Combineer dat met een borstkas die wel gewoon een testosterongestuurde puberteit heeft ondergaan. Alle aanwezige borstvorming moet ook nog over een relatief groot vlak worden verdeeld waardoor het nóg minder lijkt dan het al is.

In safe spaces heb ik minder last van onzekerheid. Een safe space, letterlijk een veilige plek, is voor mij een locatie of tijd waar ik me niet enorm zelfbewust hoef te voelen over mijn mannelijke trekken. Bijvoorbeeld de sauna, daar durf ik zonder problemen naakt te zijn, in de sauna hoor je niet te kijken naar anderen. Je ziet een boel, maar kijkt niet en oordelen doe je al helemaal niet. Maar er zijn ook evenementen waar ik zonder de gebruikelijke hoeveelheid schuimrubber in mijn bh. Maar dat is in een gemeenschap waar ik inmiddels wordt gekend en herkend, waar ik dus niet nog mezelf een beetje extra moet bewijzen.

Buiten die safe spaces is het anders. Dan draag ik mijn voorgevulde BH’s en afhankelijk hoe ik mij die dag voel en de rest van mijn outfit gaan daar nog extra siliconen cleavage boosters -de vermaarde kipfilets- in. Met voldoende lagen kleding kom ik daar best mee weg en blijft mijn zelfbewustzijn op een hanteerbaar niveau.

Echter, naar het strand, of zwembad ben ik al sinds het begin van mijn transitie niet meer geweest. Simpelweg omdat ik dat niet durf. Ik voel me daar té zelfbewust en onzeker voor. Juist omdat badkleding zoveel nadruk legt op gender. Ja, ik ken de boardshorts en de surfer chick look waar je nog een beetje mee kan smokkelen. In mijn hoofd is het toch nog steeds een drempel die te hoog is.

Afbakening

De opstellers van het advies vinden het eerlijk dat voor transvrouwen en cisvrouwen aan dezelfde regels gelden. Alleen bij agenesie of aplasie, het volledig afwezig zijn van ontwikkeling van één of beide borsten, wordt vergoeding geadviseerd. Men zegt dat die strikte afbakening nodig is om te voorkomen dat er misbruik kan worden gemaakt van de vergoedingen. Omdat anders het wel of niet vergoeden van een borstvergroting aan te vaag omschreven criteria worden getoetst, en omdat men bang is dat grens gaandeweg opkruipt.

Ik ben het daarmee het niet mee eens, de groep die hiervoor in aanmerking komt is nog steeds duidelijk af te bakenen: maak de vergoeding een onderdeel van de behandeling voor genderdysforie. De groep ’transvrouwen’ is prima objectief te definiëren. Laat die borstvergroting een optie zijn na 2 of 3 jaar hormoongebruik, als deze zijn maximale werking heeft bereikt.

De moed wat betreft borstvergrotingen is mij inmiddels in de schoenen gezakt. Ook al is het advies nog steeds in concept en is er nog mogelijkheid tot includeren van transvrouwen. Of zou het best eens kunnen zijn dat aan de < 1 cm klierweefsel voldoe (al betwijfel ik dat na een keer uitgebreid voor de spiegel staan). Dan toch ben ik aan het bedenken hoe ik binnen redelijke termijn voldoende geld bij elkaar kan sparen om zelf een ingreep te kunnen bekostigen. Die € 6.820¹ waarmee wordt gerekend in het advies heb ik niet in mijn spaarvarken. Ik ben aan het bedenken hoe ik in maandelijkse uitgaven kan snijden. Gezien het bedrag dat ik bij elkaar moet gaan sparen zet dat allemaal niet enorme zoden aan de dijk.

Dilemma

Goede vrienden weten soms de moeilijke, maar goede vragen te stellen. Vragen die me laten nadenken over hoeveel last ik heb van iets als de omvang van mijn boezem. Zoals ik hierboven al schrijf: in safe spaces voel ik me zelfverzekerd genoeg om zonder een boel vulling in mijn bloes, of zelfs topless te verschijnen. Maar in een publieke ruimte voel ik me erg onzeker, en ben ik me heel erg bewust van mijn gebrek boezem. Dat gaat zover dat het me verhinderd om naar strand of zwembad te gaan. Zoals ik zei: passabiliteit is een afweging die mensen maken. Grotere Zichtbare borsten kunnen hier aardig wat gewicht in de schaal leggen en zouden mijn zelfverzekerdheid een flinke boost kunnen geven.

Dat ik hier zoveel mee bezig ben heeft Google inmiddels ook door. Voor de Youtube video’s die ik bekijk ben ik nu al een paar keer de borstvergrotingscommercial van Bergman Clinics tegen gekomen. Ik ben geneigd om daar eens wat informatie in te winnen. Zodat ik een beter beeld heb van de mogelijkheden, kosten, voordelen en nadelen. Want ik ben er nog lang niet uit, of een vergroting wel het wondermiddel is wat ik mezelf nu voorhoud het te zijn.

De beperkingen in mijn leven zijn maar minimaal. Een vriendin wees me er laatst op dat het heel erg tussen mijn oren zit en ik die beperkingen aan mezelf opleg. Ze vroeg me nog eens goed na te denken of ik de voordelen van een borstvergroting wel vind opwegen tegen de kosten ervan. Niet alleen de financieel, maar ook de andere gevolgen: nasleep van de operatie, risico op complicaties, vervangen van de implantaten in de toekomst. Ze gaf me het advies om mijn zelfbewustzijn en onzekerheid eerst eens op de proef te stellen: “Ga deze zomer met vrienden picknicken en zit daar maar eens in het gras met enkel een bikinitop aan. Ervaar dat eerst eens, voor je drastische maatregelen gaat nemen.”

Ik ben er duidelijk nog niet uit. Wordt vervolgd…

1: DBC 990004056 Hersteloperatie van de borst met prothese, door plastisch chirurg.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

De wetenschap van laserontharing

Published by Danielle

Eén van de Youtubers die ik volg, Veritasium, heeft een video gepost met close-up en slowmotion beelden van laserontharing.

In de video zie je beelden van wat er gebeurd met een haar die wordt geraakt voor een laserpuls: De melamine absorbeert de energie in de vorm van warmte. De temperaturen lopen zo hoog op dat het water in de haar in een fractie van een seconde verdampt. Die warmte zorgt er ook voor dat de stamcellen die verantwoordelijk zijn voor het aanmaken van nieuwe haarwortels als de oude haar is uitgevallen beschadigen. Dat is het doel van laserontharing: de haarzakjes zo verzwakken dat ze geen nieuwe haren meer kunnen produceren.

Kijk zelf maar, alles ziet er tof uit in slowmotion:

In de video laten ze de effecten zien op lange haren. Maar bij een daadwerkelijke ontharingssessie gebeurt alles wat je ziet ín de huid. energieabsorptie, opwarmen, verdampen van water en denatureren van stamcelwanden. Dat voelt ongeveer even pijnlijk zoals het klinkt. Hierom wordt er ook lucht van een graad of 20 onder nul tegen je huid geblazen om het gebied te koelen, dat scheelt al behoorlijk.

Ik heb zelf een een vrij hoge pijngrens voor dit soort dingen en doorsta een sessie met op mijn tanden bijten en ademhalingsoefeningen. De daadwerkelijke behandeling van het baardgebied duurt hooguit 10 minuten en dat vind ik nog vol te houden, al kan je bij de huisarts vragen om verdovende Emla crème.

Na zo’n sessie voelt het alsof je wat te lang in de zon hebt gezeten en dat gevoel trekt met een paar uur weg. Extra koelen met een koud washandje, icepack of aftersun geeft verlichting van de napijn.

Mocht je je nog afvragen waarom mijn sociale media altijd vol staan met ’troosttaart’ als ik weer eens een afspraak bij de huidtherapeut heb. Dat is dus hierom.

Uitgelekt concept: borstvergroting weer vergoed

Published by Danielle

Via Das Kapital, het economische zusje van GeenStijl, stuitte ik op een uitgelekte conceptversie (PDF) van het aankomende adviesrapport dat het Zorginstituut voor het terug in de basisverzekering opnemen van een aantal plastisch chirurgische ingrepen. Het gaat om het rijtje dat ik al eerder beschreven heb: medisch noodzakelijke mannenbesnijdenis (dus geen religieuze), ooglidcorrecties bij overhangende oogleden en het doen van borstconstructies bij cis- én transvrouwen bij wie er nauwelijks tot geen borstklierweefsel aanwezig is.

Het advies van de Adviescommissie Pakket voor deze ingrepen is positief. Zij geven er ook de volgende rekensom bij over de financiële gevolgen voor de zorgkosten:

  • Plaatsen borstprothesen: € 341.000
  • Bovenooglidcorrectie: € 9.600.000
  • Circumcisie met medische noodzaak: € 4.800.000

Mijn eerste gedachte: dat zijn een boel mannen met een zere piemel. -Dat bedrag is goed voor ruim 5.000 circumcisies per jaar.-  Daarna viel het kleine bedrag op dat er voor borstprotheses staat. Al is dat wel in lijn met de eerdere schatting van € 250.000 voor borstvergrotingen bij transvrouwen die een paar jaar terug rond ging. Toen was er het plan om deze vergoeding in de AWBZ te schuiven. Omdat ik er het mijne van wilde weten Ik heb me door de verrassend leesbare ambtelijke proza geworsteld.

Knipsel uit het advies aan de minister van VWS.

Knipsel uit het advies aan de minister van VWS.

Wat er voorafging

In 2005 zijn door toenmalig minister van volksgezondheid  Hoogervorst al deze behandelingen uit het pakket gehaald omdat er teveel misbruik van de vergoedingen werd gemaakt voor het laten uitvoeren van cosmetische ingrepen, zonder dat daar een medische noodzaak voor was. Dit is de reden dat de haargroei in mijn gezicht (ook wel: mijn baard) wordt omschreven als een voor de buitenwereld afschrikwekkende verminking. 

In 2015 is er in media gewag gemaak van de vermeende misstanden die dit op zou leveren. De huidige minster van VWS, Edith Schippers, heeft toen de bal bij de artsen gelegd: als zij met een gedegen plan zouden komen om misbruik te voorkomen zouden er weer meer plastisch chirurgische ingrepen in de basisverzekering terug mogen komen. In het najaar is dat plan er gekomen en heeft de minister het Zorginstituut gevraagd om hierover een advies te geven voor de vergoedingen van de Zorgverzekeringswet vanaf 2017.

Voorkomen van misbruik

Bij het uitbrengen van het advies zijn er een aantal zaken overwogen: is het noodzakelijk te verzekeren zorg, is de effectiviteit van de behandelingen onderbouwd en kan worden voorkomen dat er opnieuw misbruikt gemaakt zal worden van de vergoedingen voor behandelingen om cosmetische of religieuze doeleinden. De bal wordt hiervoor opnieuw bij de artsen gelegd: zij moeten erop toezien dat zijzelf en hun collega’s geen misbruik (laten) maken van de vergoedingen. In het geval van de ooglidcorrecties en plaatsen van borstprotheses gaat men uit van een machtigingsysteem waar de zorgverzekeraar vooraf toestemming moet geven voor de ingreep. Bij circumsisie is die machtiging vooraf niet geadviseerd, aangezien er hier spoedeisende situaties bij kunnen zijn.

De gevallen waarin tot vergoeding over gegaan mag worden zijn nauwlettend omschreven, op een manier dat de zorgverzekeraars hier een controlerende functie op kunnen uitoefenen. Dat is in aanvulling op de machtigingen die zij moeten geven voor twee van de drie ingrepen. Er de adviescommissie verwacht dat er zo een laag risico op misbruik is, maar adviseert wel een termijn op te nemen voor evaluatie.

De borstprotheses zijn voor mij het belangrijkste deel uit dit advies en ook voor dit blog relevant. Het behandelen van de andere twee ingrepen laat ik over aan de voorvechters die zich daarmee bezig houden.

Agenesie en aplasie

Onder de huidige regels zijn borstvergrotingen in het geheel uitgesloten van vergoeding vanuit het basispakket. De enige uitzondering die tot nu toe daarop wordt gemaakt is borstreconstructie na een amputatie, dit wordt namelijk als verminking gezien: “Een ernstige misvorming van het uiterlijk die het gevolg is van een ziekte, ongeval of geneeskundige verrichting.” De uitbreiding van het basispakket die wordt voorgesteld beperkt zich tot vrouwen die kampen met agenesie of aplasie.

Agenesie wordt op Wikipedia omschreven als: het achterwege blijven van de ontwikkeling van organen of ledematen. Aplasie is het verschijnsel dat een orgaan of weefsel zich in het geheel niet heeft ontwikkeld. Het lijkt bijna hetzelfde, het grote verschil zit ‘m dat in het geval van aplasie er wel een eerste aanleg van het betreffende orgaan of weefsel aanwezig is, maar dat dit gewoon niet tot ontwikkeling is gekomen en is uitgegroeid tot een volwassen orgaan of lichaamsdeel.

Het vergoeden van borstvergrotingen in deze gevallen wordt gerechtvaardigd door het feit dat het zeer mannelijk ogen van de borstkas zodanig afwijkt van het vrouwelijke beeld dat men van een verminking kan spreken. Daarin wordt meegenomen dat borstreconstructie na een amputatie al wel vergoed wordt. Terwijl ook daar prima met uitwendige prothesen of met kleding het ontbreken van een borst gecamoufleerd kan worden.

Om de gevallen waar vergoeding gerechtvaardigd is worden er twee objectief meetbare eisen in het advies gesteld.

  • Afwezigheid van een inframammairplooi en,
  • Klierweefsel van minder dan 1 cm, aangetoond door middel van een echo.

Betekenis man-vrouw transgenders

In het advies geen verschil gemaakt tussen cisvrouwen (vrouwen die ook als vrouw zijn geboren) en transvrouwen. Deze worden gelijk behandeld. Wel is er een paragraaf met toelichting over de toepasselijkheid van het advies op transvrouwen:

Het Zorginstituut vindt dat deze argumentatie ook opgaat voor het onderhavige onderwerp. Het hebben van borsten is bij uitstek een geslachtskenmerk dat typerend is voor een vrouw. De afwezigheid ervan bij een man-vrouw transgender kan aanleiding geven voor een passabiliteitsprobleem en kan als ‘verminking’ in de zin van het Besluit zorgverzekering kan worden aangemerkt. Om ongelijkheid te voorkomen menen wij wel dat – conform het voorstel van NVPC en ZN – vergoeding alleen aan de orde zou moeten zijn in situaties die vergelijkbaar zijn met agenesie/aplasie van de borst.

Onderkend moet echter wel worden dat bij man-vrouw transgenders als gevolg van de hormoontherapie veelal al in redelijke mate borstvorming aanwezig zal zijn. De verwachting is dan ook dat maar zeer weinig man-vrouw transgenders voor vergoeding van de borstprothese in aanmerking zullen komen. Een formele pakketuitbreiding op dit punt heeft dus voor man-vrouw transgenders de facto beperkte betekenis.

Het is dus niet zo dat je als transvrouw zomaar een borstvergroting krijgt. Dit blijft iets van het verleden. Het huidige advies houdt in dat transvrouwen dezelfde voorwaarden kunnen verwachten als cisvrouwen. Pas bij het volledig afwezig blijven van borstontwikkeling zouden transvrouwen in aanmerking komen voor protheses. Volgens de International Standards of Care van de World Professional Association for  Transgender Health (WPATH) kan dat pas vastgesteld worden na minimaal 12 maanden hormoongebruik.

De Adviescommissie Pakket gaat er in het advies vanuit dat er jaarlijks zo’n 10 tot 50 vrouwen in aanmerking komen voor deze ingreep en dat transvrouwen hier maar een verwaarloosbaar klein aandeel in zullen hebben. Wel is er het voornemen om ná het uitbrengen van het advies overleg te organiseren tussen verschillende partijen om de implementatie van de eventuele pakketuitbreiding (indien de minister akkoord gaat) te bespreken. Er word nadrukkelijk aangegeven dat de situatie van transvrouwen in dit overleg moet worden meegenomen.

Vooralsnog vind ik het een beetje tegenstrijdig: aan de ene kant zeggen ze dat afwezigheid van borsten pasabiliteitsproblemen kan opleveren en dat daarmee de transitie als mislukt beschouwd moet worden. Maar aan de andere kant wordt de afbakening zó strak gelegd dat ze zelf al toegeven dat het gros van de transvrouwen bij voorbaat al niets aan dit advies hebben. Als je zelf al zo’n conclusie trekt, moet je dan niet bij jezelf te rade gaan om te zien of je criteria wel kloppen?

Wat betekent dit voor mij?

Toen ik de eerste berichten zag was ik gematigd positief. Maar nadat ik de details heb gelezen, in het bijzonder de zo expliciet omschreven gevolgen voor man-vrouw transgenders, ben ik een stuk minder hoopvol. Ik ben echt behoorlijk plat, de gemiddelde man heeft grotere borsten dan ik. Soms kijk ik met jaloezie naar mijn lotgenoten die onder invloed van hormoontherapie tot een duidelijk gedefinieerde cup A zijn gegroeid. Van een B-cup kan ik helemaal alleen maar dromen.

Het advies moet ik nog even op me in laten werken. Het is ook nog afwachten of de minister dit advies überhaupt overneemt. Daarna is het nog te bezien of er wellicht toch een ruimere afbakening wordt gesteld om meer transvrouwen in aanmerking te laten komen voor vergoeding van borstprothesen. Al durf ik daar niet op te hopen.

Als de minister het huidige voorstel één-op-één overneemt, dan ben ik wel voornemens om te gaan praten met mijn plastisch chirurg. Voor zover ik het kan beoordelen zit ik op het randje van de gestelde voorwaarden (ontbreken van borsplooi én minder dan 1 centimeter klierweefsel). Als he me ooit ziet en je afvraagt waar ik over zeur: 90% van wat er in mijn bloesje zit is schuimrubber.

De implicaties van wat er in dit advies staat is me teveel om op één zaterdagavond te beschrijven. Ik ga hier nog een vervolgblog aan wijden als het een en ander op me is ingewerkt en ik daar met voldoende nuance over kan schrijven.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

De Wachowski sisters

Published by Danielle

Ik werd vanmorgen wakker met een tweet dat één van de Wachowski’s gisteren, uit de kast gekomen is als transgender. Merkwaardig vond ik dat, Lana Wachowski is al jaren uit de kast. Heb ik zelfs al eens in een blog over geschreven. Maar de tweet ging niet over Lana, maar over Lilly Wachowski. Voor de zekerheid maar even gegoogled, om te zien of het geen hoax was. De grote betrouwbare nieuwsoutlets als The Huffington Post, Rolling Stone, The Guardian en de Washington Post berichtten erover. Dit was de headline op Huffington Post Queer Voices:

wp-1457549739007.png

Het blijkt dus waar te zijn. De tweede helft van het duo dat ooit als The Wachowski Brothers de Matrix maakten is uit de kast als transgender, haar zus ging haar een paar jaar geleden al voor. Haar eigen keus om publiekelijk uit de kast te komen wast het helaas niet. Ze is min of meer gedwongen door de boulevardkrantjes, in het bijzonder de Daily Mail. Zoals ze het zelf schrijft in een verklaring

Then last night while getting ready to go out for dinner my doorbell rang. Standing on my front porch was a man I did not recognize.

[…]

He proceeded to explain he was a journalist from the Daily Mail, which was the largest news service in the UK and was most definitely not a tabloid. And that I really had to sit down with him tomorrow or the next day or next week so that I could have my picture taken and tell my story which was so inspirational! And that I really didn’t want to have someone from the National Enquirer following me around, did I? BTW—The Daily Mail is so definitely not a tabloid.

Lees Lilly’s complete verklaring op de site van The Windycity Media Group.

Het was kiezen: ofwel ge-out worden door een of ander roddelblad en zodat types als Albert Verlinde weer een stijve plasser kunnen hebben. Of het heft in eigen hand nemen en zelf voor het grote publiek uit de kast komen. Daar is een woord voor: chantage. Overigens: voor haar naaste omgeving was ze al wel uit de kast.

Hoe onwenselijk het is dat LGBT’ers zomaar worden ge-out illustreert ze met de gebeurtenissen rondom Lucy Meadows, de transvrouw en basisschoollerares die door de Daily Mail is ge-out en door Richard Littlejohn beschreven als: “Een schadelijke invloed op onschuld van kinderen.” Met daarbij ook nog bewust en kwetsend verkeerd gebruik van voornaamwoorden. Drie maanden na de gewraakte publicatie in de Daily Mail pleegde Lucy zelfmoord.

Lilly Wachowski beschrijft het geluk dat ze heeft gehad met de acceptatie door haar directe omgeving als een privilege. Ze benadrukt hoeveel verschil dat maakt: ze wordt geaccepteerd door familie, vrienden en collega’s en heeft toegang tot psychische en medische bijstand. Iets dat voor veel transgenders helaas niet zo is. Overigens geldt dat niet alleen voor de VS waar hoge zorgkosten een drempel opwerpen. Ook hier in Nederland is acceptatie nog altijd een probleem. Ik voel mijzelf ook enorm geprivilegieerd dat ik het zo goed getroffen heb met mijn omgeving.

Mijn lijstje met positieve transgender rolmodellen is weer een naam langer geworden. Ook al vind ik de reden waarom Lilly haar coming out heeft gedaan jammer. Ik blijf wel van de films die ze samen met haar zus maakt. Binnenkort eens vlug Cloud Atlas kijken, die moet ik nog steeds zien.

Small boob sexyness?

Published by Danielle

Acceptatie van je eigen lichaam is een raar iets. Op het ene moment ben ik helemaal tevreden en kan ik door de dingen waar ik niet helemaal blij mee ben heen kijken. Op het andere moment zijn het enorme obstakels voor mijn zelfbeeld.

Een berichtje van een vriendin met de tip naar de Hunkemöller te gaan gaf me te denken. Mijn plannen richting een borstvergroting zijn toch minder ver gevorderd dan ik dacht. Normaal gesproken komt de nationale lingerieleverancier niet op mijn radar voor, ze hebben er toch mijn maat niet. Leuk al die push-up’s, maar dan moet er wel iets zijn om up te pushen en zoals ik al vaker heb geschreven heb ik daar niet zoveel van. Gisteren werd ik gewezen op het bestaan van bralettes. Veel meer dan wat kant is het niet, maar het is iets. Het is vieren van wat je hebt, het is small boob sexyness.

Dit gaat een lakmoesproef worden, erachter komen waar de zere plek nu precies ligt. Ben ik écht ontevreden over mijn lichaam en ondermijnt de grootte van mijn borsten mijn zelfverzekerdheid en zelfbeeld óf is het simpeler op te lossen met de juiste keus in kledingstukken en unmentionables.

In tegenstelling tot eerdere medische stappen in mijn transitie heb ik hierin het gevoel wél een keuze te hebben. Dat is niet iets waar ik lichtzinnig over denk en zeker niet iets waar ik voor over één nacht ijs ga. Het is een proces en het erover schrijven helpt me mijn gedachten op een rij te zetten.

Hoe dan ook: binnenkort wordt mijn volgende drempel geslecht en wordt het tijd om weer één van mijn jaardoelen te kunnen afvinken. (En ja, dat voelt nog als een behoorlijke drempel, gaat me nog moeite kosten om die zaak binnen te stappen :$) Hoewel mijn plannen voor meer vorm toch steeds meer vorm beginnen te krijgen is dat ook niet morgen gedaan. Niets houdt me tegen om in de tussentijd wat sexy unmentionables te kunnen hebben. Wie weet voel ik me daarmee al happy genoeg.

Wordt vervolgd. For science!

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

The Danish Girl

Published by Danielle

Komende nacht worden de Oscars uitgereikt. The Danish Girl, de film over Lili Wegener eerste transseksuelen die een geslachtsaanpassende behandeling onderging is genomineerd voor vier Oscars: beste acteur, beste bijrol, beste kostuumontwerp en beste productie-ontwerp.

Update: Alleen Alicia Vikander heeft een van de vier nominaties te gelde gemaakt. Zij won de Oscar voor beste beste bijrol.

Ik ben zelf pas laat, als in een week geleden, pas naar deze film geweest. Deels omdat ik wars was van de controverse. Deels omdat ik het boek eerst nog uit wilde lezen.

danish

Controverse

Controverse? Ja, een boel controverse! Waar iedereen om me heen die de film heeft gezien deze prees en me vooral aanraadde om ‘m te gaan zien was er in de transscene er nogal wat te doen over deze film. Niet zozeer om het verhaal van een van de pioneers van transseksualiteit, of omdat de werkelijkheid behoorlijk geromantiseerd is. Nee, de furie richt zich op het casten van Eddy Redmayne voor de rol van Lily/Einar. Dat er alweer een cisman een transvrouw speelt is een van de sentimenten en het schopt bij velen nogal tegen het zere been.

Aan de ene kant snap ik het wel. Je wilt natuurlijk dat een acteur zo trouw mogelijk aan het karakter blijft en de rol geloofwaardig over kan brengen. Er is een reden waarom Morgan Freeman altijd wijze oude mannenrollen speelt, Matt Damon alsmaar gered moet worden, en Arnold Schwarzenegger mensen altijd maant om in helikopters te stappen. Het zou inderdaad een beetje raar zijn om Malcolm X door een blanke acteur te laten spelen. (Al heeft de wereld dan geen enkele moeite met een blanke Noach of Jezus). Mijn eerste keus voor een acteur die een transvrouw speelt zou ook een transvrouw zijn, maar dan moet er wel een geschikt iemand beschikbaar zijn voor de rol.

Om even een beeld te schetsen wat er in dit geval werd verwacht:

  • Een transvrouw die uit de kast is
  • Een transvrouw die een flink deel van de film een mannelijke rol wil/kan vertolken.
  • Een transvrouw die fysiek past in de rol van Lily

De meeste transseksuelen willen vooral niet als zodanig herkend worden. Ze gaan stealth en hoe minder mensen weten van hun geboortegeslacht, hoe liever het ze is. Dat is hun goed recht. Er zijn maar weinig die zo out-and-proud zijn als ik. Al ben ik blij dat er een paar high-profile transgenders zichtbaar zijn die succesvol zijn in het leven. Denk aan Laverne Cox en Lana Wachowski.

Dan die mannelijke delen van de rol. Er is een reden waarom Laverne Cox aan haar tweelingbroer een stand-in heeft. De scenes in Orange is the new Black die terugblikken op het pre-transitie leven van Sophia worden niet door Laverne zelf gespeeld, maar door haar tweelingbroer. Als je Laverne ooit eens gezien hebt, in Orange is the new Black of interviews dan zal je wel snappen dat het voor haar moeilijk is om nog even een stoere brandweerman te spelen.

The Danish Girl is een vertelling losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal en gaat over iemand die echt bestaan heeft. Voor de geloofwaardigheid van zo’n film vind ik het prettig als de acteur een beetje gelijkenissen vertoont met de persoon in kwestie. Gezien de film speelt in de jaren

Van Lili Wegener wordt vermoed dat ze het Syndroom van Klinefelter had, een chromosomale afwijking waarin iemand xxy-chromosomen. (of zelf meer dan 2 x-jes) heeft. Echter werd dit Syndroom pas in 1942 beschreven in de medische literatuur, zo’n 10 jaar na Lili’s dood. Er wordt ook gespeculeerd dat Lili een intersekse-conditie (kenmerken van beide geslachten) had. In de roman wordt daar meer over geschreven dan uit de de film duidelijk wordt. Ze zou geboren zijn met uitwendig mannelijke geslachtsdelen, maar bij een van de operaties die ze heeft ondergaan zou een rudimentaire eierstok in haar buik zijn aangetroffen. Helaas zijn de operatieverslagen verloren gegaan en blijft het vooral gissen en speculeren op basis van de biografie Man into Woman.

Of het nu Klinefelter was, of een intersekse-conditie, of geen van beide. Einar Wegener was niet een zeer mannelijk uitziende man. Daar zijn genoeg beschrijvingen van te vinden. Van Lili zijn er behalve de vele portretten geschilderd door Gerda Gottlieb ook foto’s bekend. Het karakter van Einar/Lily zoals het in het boek wordt omschreven vertoont duidelijk de fysieke eigenschappen die passen bij Klinefelter. Lili komt goed uit de verf waarmee Redmayne haar schildert. Ik heb me heel niet gestoord aan het feit dat ze werd vertolkt door een cisman. Redmayne heeft een bepaalde jongensachtigheid in zijn gezicht waardoor hij dit goed kan vertolken.

Een film is meer dan de hoofdrolspeler

Veel belangrijker dan de keuze van een bepaalde acteur op bepaalde fysieke eigenschappen vind ik of deze de rol goed kan vertolken. Een film moet in eerste instantie toch een verhaal vertellen. Daarin slaagt Eddy Redmayne overduidelijk. Hij weet de moeilijkheden, gevoelens, de twijfels en angsten goed over te brengen. Ik vind het niet raar hij daarvoor een Oscarnominatie heeft gekregen. Hij is een acteur: de kern van zijn vak is zich voordoen als iemand die hij niet is.

Ook de aandacht die er in de film is voor Gerda Gottlieb, de vrouw getrouwd met Einar en levenspartner van Lili vind ik erg fijn. In de film, maar nog veel meer in het boek worden haar emoties behoorlijk uitgediept. Terwijl de partners vaak een beetje ondersneeuwen in een transitie. Terwijl zoiets voor een levenspartner ook een ingrijpende gebeurtenis is. Ik heb het Buck Angel al eens horen zeggen: “Doe het alleen.” De veranderingen zijn enorm voor een partner-van. Niet alleen omdat zijn of haar levensgezel veranderd, maar bijvoorbeeld ook omdat hun geaardheid ineens ter discussie staat.

Aanrader

Als ik me al ergens aan zou moeten storen is dat niet de casting van de hoofdrol. Maar aan de gehaastheid waarmee door het verhaal gesjeesd wordt. De karakters worden er oppervlakkiger van en het verhaal is nogal gesimplificeerd. Dat is jammer, het boek is daarin sterker. Maar als je een voorbeeld wilt van de moeilijkheden van een late onset developer wil zien of lezen. Dan zijn zowel boek als film een aanrader. De moeilijkheden en emoties zijn voor mij erg herkenbaar en realistisch gebracht, vooral in het boek maar ook in de film komt het naar voren.

Wees er wel op bedacht dat het verhaal flink geromantiseerd is. Over het leven van zowel Lili Wegener als Gerda Gottlieb is er de nodige speculatie. Onder andere dat Gerda lesbisch zou zijn. Dat Lili al veel eerder uit de kast was als transgender dan die keer dat ze inviel voor het model van Gerda. Die gebeurtenis zou in dat geval vooral als kapstok of excuus, zijn gebruikt voor de coming out van Lili.

Inflate the deflatedness?

Published by Danielle

Bladerend door mijn foto’s op zoek naar een bepaalde foto om te zien hoelang dat ook weer geleden was, stuitte ik in datzelfde rijtje ook op een toplessfoto van mezelf. Bij het zien daarvan drong het tot me door hoeveel mijn borsten zijn geslonken sinds ik in september ben gestopt met de cyproteronacetaat. Leeggelopen als een fietsband waarvan het ventiel stuk is. Ik mis de bouncyness die ik ooit voelde bij hardlopen, de zachtheid bij het aanraken, de rondingen in het silhouet in de weerspiegeling op een natte douchevloer. Precies de reden waarom ik na mijn operatie op eigen houtje weer die testosteronblokker ben gaan slikken, terwijl het medisch gezien gewoon niet nodig was. De testosteronfabriekjes zijn er immers niet meer.

De leegheid van mijn blouse en de volheid van mijn huid met vettigheid en acne. Dát was wat me dreef om die pilletjes in vieren te gaan snijden en er dagelijks een puntje van te nemen. Lang leve de progestagene bijwerkingen van die tabletjes. Ik moet bekennen: dat weer opnieuw gaan doen, ik heb nog zat van dat spul in huis, kwam gisteren opnieuw bij mij op.

Mijn bosje twijgjes holt mijn zelfverzekerdheid nogal uit, zeker nu het weer snel lente gaat worden en de zomerjurken alweer lonken. Het voedt mijn body consciousness en staat body acceptance in de weg. Ik ben er al een goede week erg hard aan het over nadenken. Deels aangeslingerd door de laatste aflevering Hij is een Zij waar het onderwerp borstvergroting aan bod kwam.

De keuze tussen vollere boobs of niet-depressief zijn werd gisteravond bijna een reële keuze. Een dilemma waarin ik bijna zou kunnen kiezen voor de boobage ten koste van mijn emotionele gesteldheid. De optie om weer opnieuw met pilletjes te gaan prutsen heb ik kort overwogen, 0.68 seconden om precies te zijn. Tot ik me besefte wat de nadelen ook weer waren, wat het me gekost heeft en tot ik me besefte dat er een optie is waar ik niet hoef te kiezen tussen een echt bestaande cupmaat en emotionele baseline boven neutraal. I can inflate my deflatedness.

In de twitterdiscussie die volgde op de laatste Hij is een Zij werd me ook gevraagd waarom ik er niet gewoon iets aan deed als ik er zo mee zat. Een inhoudelijk antwoord kon niet geven, ik kon zo geen bezwaren aandragen, behalve financiële. Als het gaat om body-modification ben ik geen groentje meer. Ik weet wat zo’n ingreep kan brengen. Wat het toevoegt in zelfbeeld en zelfverzekerdheid. En dan is het resultaat van die eerdere operatie voor de buitenwereld zo goed als onzichtbaar. Terwijl een borstvergroting veel zichtbaarder is.

Dat dit onderwerp al even in mijn hoofd zit blijkt wel. Uit een van mijn vorige blogs: toch niet klaar? Toen kwam ik er al achter dat dit in mijn hoofd nog echt wel een ding is. Ook toen iemand me laatst vroeg hoe ik dat dan deed in het zwembad of op het strand: simpel: daar ga ik niet heen, ik zwem niet. Alleen op plekken waar ik me veilig genoeg voel zal je een glimp van mijn ware grootte kunnen zien, de rest van de tijd doe ik alsof. (Mocht je het je afvragen: het is grotendeels nep wat je ziet.)

Ik heb nog wel even te gaan in dit proces, voor ik er klaar voor ben. Niet alleen mezelf verdiepen in de opties en mogelijkheden. Ook emotioneel moet het idee nog rijpen. Dat ene financiële bezwaar vind ik ook nog wel een oplossing voor: waar een wil is, is een weg.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

De jaardoelen voor 2016

Published by Danielle

Al een paar jaar stel ik mij rondom oud-en-nieuw concrete doelstellingen voor het komende jaar. Algemene goede voornemens werken bij mij nooit goed, die zijn te vaag. Een concreet doel dat uitdagend, maar haalbaar is werkt heel veel beter. Voor komend jaar kwam ik op onderstaand lijstje:

Zelfacceptatie
❏ Fotoshoot doen
❏ Lingerie kopen én dragen
❏ Meer/vaker make-up gebruiken
❏ Wear ALL the pencilskirts!

Lief zijn voor mezelf en mijn lichaam
❏ Tweemaal naar de sauna
❏ Minstens één goede massage
❏ Uitgebreide pedicurebehandeling
❏ Dagelijks een paar minuten besteden aan mijn nagels en nagelriemen
❏ Tattoo uitbreiden
❏ Nieuwe bril uitzoeken
❏ Mijn eigen haar leren vlechten

Persoonlijke ontwikkeling
❏ Leven met aandacht voor het leven
❏ Pot vullen met mooie herinneringen
❏ Minstens zes keer mensen thuis uitnodigen for a candelight supper
❏ Een three beat weave leren poien
❏ Uitzoeken hoe dat boek uitgeven werkt
❏ Minstens 10 boeken lezen
❏ Een uur per week tijd nemen om van muziek te genieten
❏ Bijzonder uit eten gaan
❏ Eén buitenlandse stad bezoeken voor een paar dagen
❏ Iedere maand een serie foto’s maken

Gezondheid
❏ Mijn verstandskiezen laten trekken
❏ Met tandarts overleggen wat ik aan mijn voortanden kan doen
❏ Naar de huidtherapeut voor laserbehandelingen

Ik geef toe, sommigen zijn niet heel concreet en toch meer een goed voornemen dan een doelstelling. Maar deze manier werkt voor mij. Ik doe het nu al drie jaar zo en telkens kon ik aan het einde van het jaar zeker driekwart van mijn doelen afvinken. Terwijl anderen een carry-over doen naar het volgende jaar, of worden uitgebreid. Het zijn geen keiharde targets die ik van mezelf moet halen. Als ik er een paar niet haal voelt dat niet als een mislukking.

Hoe goed deze methode werkt? Ik roep al jaren dat ik wel dat ik wel eens een stedentrip wil maken. Eens, ergens, ooit, misschien, wellicht. Dat heb ik vorige week omgezet in het: ‘Bezoeken van een buitenlandse stad.’ Inmiddels ben ik een week Londen aan het plannen voor deze zomer.

Behalve bovenstaande lijst heb ik nóg een rijtje met doelen, die zijn zó persoonlijk: daar mag je enkel naar gissen.

Informatiehonger in je broekje

Published by Danielle

Een treinabonnement, een bestelling bij een webwinkel, een foto laten afdrukken, een enquête, een eenvoudige vraag bij mijn verzekering. Bedrijven en instanties hebben een enorme informatiehonger en beginnen te dreinen als een peuter die geen lolly mag als je dat niet wil geven. Om een of andere reden is een favoriete smaak informatie bij instanties en bedrijven geslacht.

formulier onvz

Het begon bij mijn zorgverzekeraar. Ik wilde vanmorgen eenvoudige vraag stellen, of een bepaald iets in het pakket van mijn aanvullende verzekering zit, en deed dat via het web-formulier. Om een vraag te kunnen stellen moest ik mijn voorletters, achternaam en e-mailadres invullen. Tot zover kan ik er nog wel in mee. De keus om voorletters te vragen in plaats van een voornaam kan ik nog toeschrijven aan keuzes in huisstijl. Vervolgens moet ik ook mijn huisadres en geboortedatum opgeven. Volgens het handige kalendertje in het formulier weet ik inmiddels dat ik ben geboren op een maandag.

De uitleg van de webcare-afdeling: “We hebben voor vrijwel alle vragen persoonlijke gegevens nodig.” Ze zouden me ook gewoon de optie kunnen geven om zelf aan te vinken welke verzekering ik van ze heb en dat soort informatie facultatief te markeren in het formulier.

Het is me een ergernis: al dat vragen om informatie die niet noodzakelijk is. In het voorbeeld hierboven kan ik er nog wel een verklaring voor bedenken, met mijn gegevens kan mijn verzekeraar mijn exacte polisvoorwaarden erbij pakken. Echter is in veel gevallen de gevraagde informatie helemaal niet noodzakelijk voor het verlenen van een dienst of het leveren van een product.

Vooral de vurige wens van bedrijven en instanties om nauwkeurig te weten hoe mijn primaire geslachtskenmerken eruitzien. Je kan er niet omheen: bij iedere online bestelling die ik doe moet ik aangeven of ik man of vrouw ben. Als allereerste vraag in een bestelformulier, nog voor je je naam kan invullen vragen ze vaak naar de inhoud van je onderbroek. Het is blijkbaar de meest essentiële informatie die je kan geven, ook als je een setje schilderijplakhaakjes wil bestellen.

De bedrijven waar er al iets meer is nagedacht vragen niet naar geslacht maar vragen om de gewenste aanhef. Het is een eenvoudige, kleine verandering in formulering van dezelfde vraag en komt al heel wat vriendelijker over. Vergelijk het zelf:

aanhefgeslacht. PNG

Maar het eerste formulier dat er een derde, genderneutrale optie aan toevoegt moet ik nog tegenkomen. Wat dacht je van deze informele mogelijkheid?

beste

Ik vind het prima als bedrijven en instanties me aanschrijven met ‘Beste Daniëlle’ en me tutoyeren. Net zoals je-en-jij-bedrijf Ikea doet (behalve op de kassabon, die is nog steeds uw garantiebewijs). De nieuwsbrieven beginnen steevast op zijn Zweeds met: “Hej, Daniëlle,” Een neutrale aanhef en met voornaam. Wel ironisch dat het aanmeldformulier van Ikea Family nadrukkelijk om een binair geslacht vraagt.

Het kan ook uitgebreider dan 3 opties. Bij het wijzigen van mijn naam en gendermarker in de gegevens van de ING bank keek ik mee met de bankmedewerker toen ze mijn gegevens bewerkte. De software die mijn bank gebruikt is nog voorzien van opties voor in onbruik geraakte titulatuur en gaf een enorme lijst met aanschrijfopties voor opleidingen en adelstand. Maar nog steeds die prangende vraag naar mijn geslacht.

Ander voorbeeld: een poosje geleden kreeg ik van de NS het verzoek om een enquête in te vullen, de Monitor reisinformatie. Ik ben veelvuldig treinreiziger en met het beantwoorden van wat vragen zou ik zomaar mijn reiservaring kunnen verbeteren. Op een gegeven moment kom ik deze tegen:

nsenquete

Of ik man of vrouw ben. Een verplichte vraag. Ik mocht ‘m niet overslaan. Ik kreeg ook geen neutrale optie of een ‘dat wil ik niet zeggen’ mogelijkheid.

Hoop vragen over hoe ik de informatie bij mijn laatste reis heb ervaren. Maar ook de geijkte enquête vragen over mij als persoon. Blijkbaar vragen ze bij de spoorwegen af of ze voor mannen en vrouwen apart reisinformatie moeten geven. Mijn docent Statistiek & Onderzoek had een mening over vragen in je enquêtes die niet bijdragen aan zinvolle of relevante onderzoeksresultaten. Die mening kwam altijd neer op een rode streep en een punt aftrek.

Wat Bol, Ikea, IxxI, de NS en weet ik veel wie nu precies willen met de wetenschap van mijn primaire geslachtskenmerken? Het is mij een raadsel. Om de juiste aanhef te kunnen gebruiken. Vind ik een slecht argument, want persoonlijk is een geautomatiseerd verstuurde e-mail of brief niet. Die computer mag dan binair denken, het interesseert hem niet welke van de opties hij voor mijn naam plakt. Zouden ze op basis van dat gegeven mijn wensen en voorkeuren denken te kunnen voorspellen? Een sterk staaltje van seksistische vooroordelen, waarmee ze nog vaak de plank mis slaan ook.

Zelfs Google is niet in staat om mijn voorkeuren en noden te voorspellen en daar passende reclames bij te serveren. Terwijl de zoekgigant me nog beter moet kennen dan mijn eigen ouders, krijg ik toch vaak zat reclame voor ovulatie- en zwangerschapstesten, bloedsuikermeters en bruidsjurken voor mijn neus. Producten waar ik echt geen behoefte aan heb. Behalve die trouwjurk dan, maar dan heb ik toch echt eerst een partner nodig. Tenzij Google een datingservice biedt en iets weet dat ik zelf nog niet weet, zitten ze er nog goed naast.

Als de kampioen in datamining en profielbouwen het al niet weet, wat moeten andere instanties, die niet mijn dokter zijn, met mijn geslacht? Wie het weet mag het zeggen.

Toch niet klaar?

Published by Danielle

Voor mijn gevoel heb ik mijn transitie goeddeels afgesloten. Je zou kunnen zeggen dat ik er ‘klaar’ mee ben. De nieuwsberichten rondom de plannen voor de basisverzekering laten me hier anders over nadenken. Wellicht ben ik toch nog niet klaar.

Sinds een aantal weken wordt er weer gepraat over het vergoeden van ingrepen aan secundaire geslachtskenmerken. Met het afschaffen van deze vergoedingen door toenmalig minister van volksgezondheid Hoogervorst in 2005 zijn de vergoedingen voor transgenders behoorlijk versoberd. Alleen ingrepen aan primaire kenmerken zouden voortaan nog in het basispakket zitten. Overigens is er geen verzekeraar die deze zaken naar een aanvullende verzekering heeft verhuisd. de afgelopen 10 jaar kwam het onderwerk regelmatig weer aan bod. Met onder andere een voorstel om deze ingrepen onder de AWBZ te schuiven. Dat liep allemaal op niet uit. Nu is de dialoog weer geopend.

Al in maart dit jaar heeft de huidige minister van Volksgezondheid, Schippers, gezegd dat ze openstaat om medisch noodzakelijke plastische chirurgie weer te vergoeden. Die uitspraak deed ze in het TV programma Radar. Daar stelde ze wel de voorwaarde dat artsen zélf met een plan komen om misbruik van de regeling te voorkomen. Die handschoen is inmiddels opgepakt door een aantal disciplines en heeft geleid tot een voorstel (via Blendle) om in 2017 een aantal behandelingen weer vanuit de basisverzekering te vergoeden. Het gaat daarbij om ooglidcorrecties, borstconstructies en medisch noodzakelijke mannenbesnijdenis. Over dit voorstel zal nu het Zorginstituut (voorheen College voor Zorgverzekeringen) een advies geven aan de minister.

Om het een en ander te bespoedigen en al in 2016 de ingrepen aan secundaire geslachtskenmerken terug in de basisverzekering te krijgen zijn de belangenorganisaties in de pen geklommen. Middels een brandbrief (pdf) proberen ze de minister te bewegen om het in de begrotingsplannen voor komend jaar al aan te passen. Het gaat om een relatief klein bedrag, door de kamer zelf ooit geschat op € 125.000 – € 250.000 euro per jaar. Er ligt nu een voorstel van de SP bij de Tweede Kamer om dit in de begroting voor het komende jaar voor elkaar te krijgen.

Passabel en zelfverzekerd
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik mijn borstomvang te klein vindt. Niet zozeer omdat ik een setje bazongas wil, maar omdat het mijn passabiliteit en daarmee mijn zelfvertrouwen in de weg staat. Als ik nu een topless foto op facebook zou plaatsen, dan zullen ze die niet eens wegcensureren onder hun geen vrouwelijke ontblote borst policy. Dan kan ik toch ook toe met losse prothesen of gevulde BH’s? Ja en nee. Onder kleding zou ik best wegkomen met externe tiet. Ik heb het geprobeerd,helaas ik voel me er niet erg comfortabel bij. Maar onder bepaalde kleding werkt het niet en het is ook één van de factoren die me tegenhouden om badkleding te kopen. En in het verlengde daarvan: zwembad of strandbezoek. Het is zeker niet het ergste, ik ging toch al zelden naar het strand of zwembad, het beperkt me wel in mijn leven: ik wimpel nu uitnodigingen daarvoor altijd af.

Hier trek ik graag een vergelijking met mijn geslachtsoperatie. Mijn penis kon ik prima verbergen onder kleding, daar had ik genoeg hulpmiddelen voor. Onder veel kleding was moeite doen om ‘m te verbergen niet eens nodig. Ik heb me altijd voorgehouden dat ik die operatie voor mezelf deed en dat deed ik ook. Toch merk ik welkome bijwerkingen, weten dat het in mijn onderbroek goed zit, geeft me meer zelfvertrouwen en ik voel me er gewoon beter door.

Na de inhoud van mijn broekje is het tijd voor de inhoud van mijn bloesje. Want dat is iets dat wel voor iedereen zichtbaar is, een belangrijke factor die meetelt of men mij ‘leest’ als man of vrouw. En ik heb altijd gezegd dat het sociale deel van mijn transitie voor mij het belangrijkste is.

Om die reden heb ik ook een jaar lang extra androcur geslikt, voor de progestagene werking van dat middel. Mijn borsten werden daar niet zozeer groter van, maar wel voller. Leek het tenminste nog iets. De psychische bijwerkingen waren echter behoorlijk desastreus te noemen, tot een depressie aan toe zelfs. Ik heb de keus gemaakt om voorlopig met een nóg kleiner bosje twijgjes maar wél met een goed humeur verder te gaan. De verschillen van het stoppen met androcur merk ik inmiddels zowel mentaal als fysiek. Ik heb, ondanks alles, een opperbeste stemming en energie over, maar ook een vette huid met alle daarbij horende narigheid en een inmiddels weer leeggelopen boezem.

Geldkwestie
Als je dit blog al wat langer volgt zal je het onderwerp borstconstructie/vergroting al vaker hebben zien langskomen, als iets waar ik al langer over nadenk. Waarom ik dan niet gewoon zelf een borstvergroting regel? Simpel: dat is een geldkwestie, ik kan het niet betalen. De kosten voor een vergroting beginnen volgens Google bij zo’n € 3.000. Wanneer ik dan nog bijzondere wensen heb, zoals anatomisch gevormde implantaten dan kan komt er al snel een duizend euro bij. Alleen al vanwege dat kostenaspect heb ik me nooit in deze materie verdiept, simpelweg onbetaalbaar.

Hoe moeilijk het is om geld los te krijgen bij een verzekeraar: ik kreeg na 13 behandelingen een brief van mijn zorgverzekering dat ik geen extra behandelingen voor ontharing in het gelaat vergoed zou krijgen. Pas met een nieuwe aanbeveling van een medisch specialist was een nieuwe overweging mogelijk. Ik moest daarvoor mijn baard laten zien aan een van artsen bij het genderteam. Eigenlijk had dat drie dagen baardgroei moeten zijn, echter aan alleen die ochtend niet scheren had ik al genoeg om een over de tafel heen zichtbare baardschaduw te hebben.

Ik kreeg deze week een kopie van de brief die naar mijn verzekering is gegaan met daarin de mededeling dat mijn gezichtshaar mijn passabiliteit en functioneren in de maatschappij ernstig in de weg staat. Het Zorginstituut schaart die baardgroei zelfs onder ‘ernstige verminkingen die een afschrikwekkend effect kunnen hebben’ om het nog in een basisverzekering te kunnen gieten. Maar dan nog steeds ben je afhankelijk van de nukken van je verzekeraar. Ik heb daar tot nu toe nog altijd geluk mee gehad, van lotgenoten hoor ik daar helaas andere verhalen over, vooral over de grote jongens als CZ en Achmea.

Aangezien zorgverzekeringen alleen maar de knip trekken als het door de minister wordt opgelegd, en zelfs dan proberen ze eronder uit te komen, volg ik het nieuws op de voet. Ik hoop in elk geval dat het voorstel uit medische hoek wordt omgezet in een positief advies van de Het Zorginstituut voor de basisverzekering van 2017. Maar het voorstel om het al in 2016 in de basis te schuiven zou ik nog veel fijner vinden.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen.