Latest Posts

Moet dat nou, die Gay Pride?

Published by Danielle

Ik hoor die vraag nog vaak gesteld worden als het over de Gay Pride gaat: “Moet dat nou?” Men vind het banaal, overdreven en overbodig, want homo’s hebben toch rechten? Mijn antwoord op die vraag: ‘Ja, dat moet!’ Zolang men de vraag blijft stellen of een gaypride nodig is, is die nodig. De vraag stellen is hem beantwoorden.

De Gay Pride, met als publiek hoogtepunt de bootjesparade door de Amsterdamse grachten heeft niet als doel vulgair te zijn. Het heeft als doel dat homo’s, lesbiennes en in steeds toenemende mate biseksuelen, transgenders en queers zichzelf zichtbaar maken. Ze nemen daarmee nog steeds een risico. Een risico op verbaal en fysiek geweld, risico om je baan te verliezen of geen baan te krijgen (ja, dat gebeurt in Nederland nog steeds), het risico om door je familie of gemeenschap verstoten te worden.

Waarom er dan geen hetero pride is, krijg ik dan nog regelmatig als wedervraag. Die hetero pride is er: 365 dagen per jaar. Elke dag kunnen hetero’s hand in hand lopen met hun partner of zoenen op het station zonder dat er ook maar een haan naar kraait.

Ik wordt daarentegen door een homoseksuele kennis gewaarschuwd dat ik met mijn Hema tompoucen t-shirt toch wel ‘een bepaalde boodschap uitdraag’. Hij gaat zelf naar de Canal Parade om te kijken, maar heeft me ook verteld dat hij zelfs onderweg  naar de grachten niet de hand van zijn partner niet durft vast te houden. Bang voor reacties.

Behalve transgender ben ik ook lesbisch en heb de beide keren dat ik een date in het openbaar zoende daar reacties op gekregen. Reacties van het soort die ik niet kreeg toen ik nog als jongen leefde en mijn (vrouwelijke)partner zoende. De laatste keer was op de roltrappen van het Utrechtse station aan het Jaarbeursplein. De zoen, een hele beschaafde, werd luidkeels aangemoedigd door gejoel vanaf de andere roltrap.

Tot op heden heb ik nooit veel behoefte gehad om deel te nemen aan de Gay Pride. Maar mijn eigen ervaringen, beide met een beschaafde zoen doet mij er anders over denken. De gebeurtenissen twee maanden geleden in Orlando maken dat gevoel nog sterker. Ik wil naar buiten treden. Ik ben trots op wie ik ben als lesbienne én als transgender.

Tijdens het schrijven aan dit blog kwam de inspiratie me pardoes aanwaaien. De NOS citeert uit een merkonderzoek naar de grootste evenement in Nederland dat de Gay Pride nog steeds niet is ingeburgerd en nog altijd veel weerstand oproept onder de Nederlandse bevolking. Het calvinistische adagium ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!’ wordt daarbij van stal gehaald. Je mag best homo zijn, zolang je het maar niet in het openbaar doet en je vooral wel naar heteroseksuele normen vormt.

Maar ook meer specifiek voor transgenders is de pride nodig. Op het moment dat de Gay Pride in Amsterdam volop aan de gang is en de stad zich opmaakt voor de Canal Parade noemt Amsterdams VVD gemeenteraadslid Daniel van der Ree transissues op Twitter nog even”Onzin.” Je zou vandaag maar op de VVD-boot staan tijdens de parade, wetende dat die vrijheid uit de naam nogal kieskeurig wordt geïnterpreteerd.

Dit jaar moet ik tijdens de Pride evenementen werken, invallen voor mijn collega die extra hard moet dansen in mijn plaats. Maar met dank aan mijn broer die speciaal voor me naar Amsterdam is gegaan om een beetje Gay Pride naar mij te brengen:

wp-1470421274684.jpg

Want de Gay Pride is nodig, net zo lang tot iedereen met zijn/haar/hen partner(s) hand in hand over straat kan lopen en deze ook gewoon een afscheidszoen kan geven op het station. Net zo lang tot er niet meer opgekeken wordt van kinderen met twee vaders of twee moeders. Net zo lang tot gemeenteraadsleden transgenders geen onzin meer vinden. En vooral net zo lang tot de vraag ‘Moet dat nou?’ niet meer gesteld wordt.

Chirurgie: noodzakelijk of verfraaing?

Published by Danielle
De grens tussen noodzakelijk aanpassingen aan mijn lichaam en optionele verfraaiing is slechts een heel dun stippellijntje en omgeven voor door een groot grijs gebied. Wat is de grens, wanneer is het genoeg?
Een maand of wat geleden vroeg iemand me of ik nog wel eens dysfore gevoelens had. “Nee, al een tijd niet meer.” Was mijn antwoord. En het as alsof ik een tweede keer Beetlejuice had gesproken en het in de periode daarna nog een derde maal over mijn lippen is gekomen. Want dit voorjaar sluimerde het weer. Onvrede en vooral onzekerheid over mijn lichaam.
Ik ben me inmiddels heel erg bewust van hoe erg je gemoedstoestand je zelfbeeld kan beïnvloeden. Als ik me goed voel kost het me moeite om de mannelijke trekken in mijn spiegelbeeld te zien. Als ik me slecht voel is het alsof iemand (laten we hem even Scumbag Brain noemen) met fluoriderende stift alles waarover ik me onzeker over voel op de spiegel even uittekent Het klinkt misschien raar, of juist bekend, maar ik zie mijzelf écht anders in de spiegel naar gelang mijn stemming is.
Onlangs kwam ik wat berichten tegen over Facial Feminisation Surgery ofwel plastische chirurgie om het gelaat te vervrouwelijken. In de transwandelgangen wordt deze ingreep meestal aangeduid met de Engelse afkorting FFS. Dingen die in een dergelijke operatie veel worden aangepakt zijn de neus, een kaakversmalling en het wenkbrouwbot. De het verkleinen van de neus en versmallen van de kaak liggen voor de hand. Het wenkbrouwbot heeft in het Engels een toepasselijke naam: de brow ridge, deze rand steekt bij mannen verder uit dan bij vrouwen.
Als je mijn blog de laatste maanden een beetje hebt gevolgd zal je het weten: er is momenteel het nodige te doen over het opnieuw onder de basisverzekering laten vallen van borstvergrotingen bij transvrouwen. -Meer daarover kan je in mijn blogreeks over dit onderwerp lezen.- De FFS is daarentegen al die jaren gewoon vergoed geweest, althans onder voorwaarden. Je moet er onder andere een verklaring van een psycholoog voor hebben dat de ‘misvorming’ ernstig genoeg is en de zorgverzekeraar verlangt foto’s. (Dit is zo’n geval waar zorgverzekeraars graag op de stoel van de behandelaar gaan zitten.
Zo’n operatie aan mijn gezicht zie ik niet zo zitten. Ik heb geen super vrouwelijk gezicht, maar ook eer geen super mannelijk. Ik vraag me af of ik überhaupt voor vergoeding in aanmerking zou komen. Zo nodig vind ik het zelf al niet, laat staan dat een verzekeringsarts dat gaat vinden. Als ik dan iets aan mijn gezicht zou laten doen, dan vind ik het naar voren halen van mijn haarlijn nog het meest waarschijnlijke.
Ook vind ik het gewoon lastig: want een gezicht veranderen is toch behoorlijk anders voor je identiteit. Niet alleen lijk je in één klap minder op de pasfoto in je paspoort. Je lijkt ook minder op je eigen jeugdfoto’s. Een FFS is wat anders dan een scheve neus rechtzetten of hangende oogleden laten liften. Met zulke ingrepen blijft je gezicht grotendeels hetzelfde en herkenbaar. Maar een FFS kan echt een grote ingrijpende verandering van je uiterlijk zijn. Ik durf zelfs te zeggen een grotere verandering dan degene die ik met mijn sociale en hormonale transitie al heb doorgemaakt.
Na het lezen van dit artikel op The Huffington Post ben ik al helemaal terughoudender met nadenken over de noodzaak tot meer ingrepen. In het artikel verteld een deelneemster van The Swan, een make-overprogramma waarin plastische chirurgie een belangrijke rol speelt, over de nasleep van ingrijpende veranderingen aan haar lichaam en gezicht. De chirurgische ingrepen bleken achteraf toch niet de oplossing voor haar onzekerheden. Ze is eigenlijk alleen nog maar in een dieper mentaal dal terecht gekomen.
Zelfverzekerdheid krijg je niet van alleen maar een scalpel en wat hechtdraad, daar is veel meer voor nodig. Twee jaar geleden, in de herstelperiode na mijn operatie heb ik daar ook al over geschreven in Overschat. Als ik dat nu zo teruglees heb ik duidelijk een paar enorme stappen voorwaarts gemaakt in mijn zelfbeeldproblemen. Inmiddels ben ik er achter dat die geslachtsoperatie absoluut het juiste pad is geweest om te volgen en dat het me toch echt wel meer opgeleverd als dat ik toen durfde te zeggen. Dat blog van destijds is ook gewoon een reality check: zelfverzekerdheid en een positief zelfbeeld moeten van binnenuit komen. Medisch ingrijpen is daarbij een hulpmiddel, geen oplossing.
Door recente ontwikkelingen in mijn persoonlijke leven zijn ook de  overwegingen over het formaat van mijn borsten is de laatste tijd in een wat ander licht komen te staan. Kort gezegd: ik vind ze gewoon te klein, maar ik ben er nog steeds niet over uit of ik het de moeite vind om een vergroting te laten doen.  Maar sinds een tijdje is er iemand in mijn leven die er een duidelijke mening op na houdt: “Je boobs zijn prima. Niet groot, maar wel van jou!” Als we samen zijn vraagt ze me ook bijna resoluut om de vullingen uit mijn BH te halen. En ja, ik ben gevoelig voor dat soort meningen. Ondanks dat die vullingen een belangrijke pijler van mijn zelfverzekerdheid. Al kan je je afvragen hoeveel draagkracht schuimrubber heeft als fundering.
Waar voor mij de grens ligt tussen noodzaak en verfraaien van mijn lichaam is gewoon niet duidelijk te bepalen. Vooral niet omdat die grens, afhankelijk van mijn gemoedstoestand, heen en weer schuift. Dat is ook precies de reden waarom ik geen concrete stappen heb gezet in de aanloop naar een eventuele borstvergroting en aangezichtschirurgie.
wp-1469289653434.jpg

Mijn schuimrubberen zelfverzekerdheid

Borsthaar

Published by Danielle

Zomaar een gesprek op kantoor:

“Ben je eigenlijk nog bezig met ontharen?”
“Ja, heb nu zo’n 15 behandelingen gehad in mijn gezicht en 3 op mijn borstbeen.”

Waarop we wat verder praten en ze opmerkt dat ik vast niet heel zware lichaamsbeharing had voor ik aan mijn transitie begon, aangezien mijn eigen haar blond is.

“Donkerblond.” Verbeter ik, en laat de binnenkant van mijn elleboog zien. “Op mijn borst ook, het is zo erg dat ik al de hele dag de hals van mijn jurk omhoog trek omdat er een paar haren zitten.”
“Ik zie niks.”
“Kijk, daar!”
“Ik zie nog steeds niets.” Ik draai de bureaulamp om en schijn deze vol in mijn decolleté.
“Helemaal niets…”
“Over dat soort dingen ben ik hyperzelfbewust, ik kan die paar haren zelf gewoon niet negeren en zie ze de hele dag.”

Zie maar ze zitten er echt! Ik hoefde alleen maar een beetje moeilijk te doen met een felle lamp, de macrofunctie op mijn telefoon en schuiven met contrast om ze op de foto te krijgen. 😀

wp-1467405504475.jpg Voor een idee van schaal: die stippen zijn 2 mm groot. Het valt allemaal wel mee.

Algemeen Dagblad: transvrouwen zijn mannen

Published by Danielle

Noemde ik gisteren het nieuwsbericht in het AD waarin transvrouwen met ‘mannen’ werden aangeduid. Nou, daar mag ik niet over klagen. In een korte uitwisseling op Twitter met journalist Edwin van der Aa kreeg ik te horen dat ik ’te streng ben‘ en dat wordt me ‘geluk in het leven ondanks mijn boosheid gewenst’. Het is Philippe Remarque all over again.

Ik moet maar blij zijn dat meneer de journalist medelijden heeft met mannen die doen alsof ze vrouw zijn, want dat ben ik in zijn ogen. Ik moet blij zijn dat hij überhaupt mijn kant op kijkt. Dat hij woorden aan mij vuil maakt.  Blijkbaar moet ik nu zijn voeten kussen en hem vereren als mijn grote redder. Om de een of andere reden begint het woord privilege in me te dagen.

Om het risico van verwijderde tweets te voorkomen heb ik maar even een screenshot van de conversatie gemaakt.

Vanderaaconvo

De stoomcursus schrijven over transvrouwen en transmannen van Asha ten Broeke vind je op haar eigen site: ‘Zes spelregels: hoe schrijf je over een trans vrouw of trans man?’ Ook al ben ik het niet helemaal met haar eens, vooral als het om de spatie tussen het voorvoegsel en zelfstandig naamwoord gaat. Het is wel het beste stijladvies dat ik ken.

Toevoeging:
Inmidddels heeft Van der Aa toch nog een excuus gemaakt. Niet naar mij, wel in een meer algemene zin in een tweet gericht aan Eveline van den Boom:

Politieke hoop

Published by Danielle

Er is toch weer een sprankje politieke hoop voor vergoeding van borstvergrotingen. Over het onder strikte voorwaarde opnieuw opnemen van borstvergrotingen in de basisverzekering heb ik al het nodige geschreven. Het laatste nieuws was een paar weken terug toen de minister aangaf het advies van het Zorginstituut één-op-één over te nemen. Inclusief de zeer strenge eisen voor trans- én cisvrouwen. Deze week heeft de tweede kamer hierover haar zegje kunnen doen en hun woorden stemmen hoopvol.

Sinds de laatste nieuwsberichten hebben belangenorganisaties Transgender Netwerk Nederland, Transvisie en het COC niet stil gezeten. Zij hebben verschillende kamerleden weten te bereiken met hun boodschap. Inmiddels zijn D66, Groen Links, SP en PvdA het niet eens met het besluit van Minister Schippers. Twee mogelijkheden liggen nu op tafel: een mogelijke motie van de SP om borstvergrotingen bij transvrouwen in het basispakket voor 2017 te voegen of een speciale subsidieregeling als proef. De Minister heeft aangegeven alsnog open te staan voor overleg over dit onderwerp. Dit overleg staat in de agenda voor september. In het najaar zullen we meer gaan horen.

De nieuwsberichten hierover druppelden gedurende de dag binnen, vanuit diverse bronnen. Het nieuwsbericht van het Algemeen Dagblad viel op met deze alinea:

Transgender Eveline van den Boom, voorzitter van patiëntenorganisatie Transvisie, denkt er anders over: ,,Een borstvergroting is een onlosmakelijk onderdeel van de totale transitie. Als je een sauna binnenloopt, mag niemand eraan twijfelen dat je een vrouw bent.” Het gaat om ruim honderd mannen per jaar. Volgens de briefschrijvers kost de vergoeding ‘slechts’ 250.000 euro op jaarbasis.

“Ruim honderd mannen per jaar.” Het stijlhandboek van het AD mist blijkbaar nog een hoofdstuk LGBT-vriendelijk schrijven. Dat of mijn transitie is blijkbaar voor niets geweest volgens de krant. In elk geval heeft journalist Edwin van der Aa nog wat te leren.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

Een gezonde geest in een gemankeerd lichaam

Published by Danielle

“Mens sana in corpore sano” sprak Juvenalis: een gezonde geest in een gezond lichaam. Voor mij is het een gezonde geest in een gemankeerd lichaam, of een gemankeerde geest in een gezond lichaam. Die keuze is lastiger dan je zou denken.

Als je mijn blogs sinds de herfst hebt gevolgd, dan weet je van mijn gevecht met mijn depressie en hoe ik erachter kwam dat medicatie daar een bepalende factor in bleek te zijn. Medicatie die gebruikte om mijn lijf gezond te houden. Nee wacht, niet gezond. Ik had andere bedoelingen met het gebruik van de androcur. Ik nam het om mijn lichaam beter passend bij mijn zelfbeeld te maken. Die pillen hadden een positief effect op mijn huid, lichaamshaar en het volume van mijn borsten. Drie dingen die voor mij zwaar wegen in hoe ik mijzelf zie. Dat positieve effect was aantrekkelijk, zelfs zo aantrekkelijk dat ik ook nu ik weet wat de nadelen zijn, soms nog moeite heb om niet opnieuw met dat medicijn te beginnen. Inmiddels besef ik dat mijn mentale gezondheid toch echt (net) zwaarder weegt dan mijn zelfbeeld.

Deze week heb ik nog zo’n keuze moeten maken: gemoedstoestand of zelfbeeld. Ik heb nog steeds een redelijke baardgroei. Het is erg genoeg om me er bij vlagen behoorlijk onzeker over te voelen. Stoppen met die medicatie lijkt de haargroei nog een extra impuls te hebben gegeven. Ik heb daarom nog regelmatig laserbehandelingen bij de huidtherapeut. Voorwaarde voor succesvolle behandeling is echter wel dat je huid zo bleek mogelijk is. Dat betekent zon mijden, factor 50 smeren en hoedjes dragen.

Nu heb ik geen bezwaar tegen hoedjes dragen (mits ik ze in mijn maat kan vinden). Ik heb dat de eerste jaren gedaan: de hele zomer de zon vermijden. Als ik dan buiten kwam smeerde ik factor 50 en hield ik de tijd dat ik buiten was zo kort mogelijk en beperkt tot de momenten dat de zon op zijn zwakst was.

Vorige week heb ik nog een lasersessie bij de huidtherapeut gehad en er werd me gevraagd of ik gelijk al weer een afspraak wilde maken. Ik heb toen even overwogen om weer de hele zomer door te gaan. Maar hield de boot af, weer een zomer als vampier door brengen leek me niet slim.

Hoe slecht dat vampieren voor me is merk ik pas wanneer ik het niet doe. Ik ben nog altijd een voorzichtige zonaanbidder en gebruik sunscreen. Maar ik schuwde de zon niet. Ik nam een voorproefje op mijn vakantie en bezocht landgoed Clingendael. Ik genoot van de tuin, van een boek in de zon, van het maken van foto’s, van een goede wandeling. Aan het einde van de dag voelde ik me fysiek moe, maar mentaal verfrist.

Mens sana, een gezonde geest. Mijn spiegelbeeld zal toch nooit exact mijn zelfbeeld reflecteren. Er zullen altijd dingen zijn waar ik me onzeker van voel. Dan kan ik maar beter zorgen dat ik geestelijk sterk genoeg ben om daar mee om te kunnen gaan. Een gezonde geest is immers een gezond mens.

japanse tuin2

Japanse tuin op Landgoed Clingendael – Foto: Fading Gender

11 staten klagen Obama aan om toiletwet

Published by Danielle

genderneutralIn navolging van de staat Texas hebben nu nog 10 andere staten zich gevoegd bij de aanklacht tegen de regering Obama en haar richtlijn om transgenders toegang te geven tot het toilet van het gender waar ze zich mee identificeren.

Vorige week vergeleek Attorney General Loretta Lynch de zaak die speelt rondom de Bathroom Bill in North Carolina als met Brown v. Board of Education. Dat klonk toen nog als een  grootspraak. Grote woorden door een vergelijking maken met een van de meest iconische rechtzaken uit de geschiedenis van de VS. Het was immers de zaak die een einde maakte aan rassenscheiding in het Amerikaanse onderwijs. Maar nu lijkt Lynch gelijk te krijgen.

Eerder deze maand heeft de federale regering een richtlijn uitgegeven die scholen opdraagt transgenderleerlingen zelf het toilet te laten kiezen. Vrijblijvend is die richtlijn niet, wanneer staten hier niet aan meewerken kan de federale geldkraan dichtgedraaid worden. Woensdagmiddag werd bekend dat de staat Texas een rechtzaak aanspant tegen de federale overheid, later op de dag hebben zich nog 10 staten bij deze zaak als klager laten toevoegen: Alabama, Wisconsin, West Virginia, Tennessee, Oklahoma, Louisiana, Utah, Georgia, Arizona Department en de gouverneur van Maine.

Zoals het er nu uitziet gaan de toiletwetten, de zogenaamde Bathroom Bills in de VS inderdaad het volgende grote burgerrechtending worden. Ze zijn er nog maar amper bekomen van de uitspraak van het Hooggerechtshof over het homohuwelijk vorig jaar. Ik ga dit op de voet volgen.

Waar aanvankelijk nog de LGBT-georienteerde media dit oppakten. Nu bericht ook de NOS erover en is dit de Headline van The Huffington Post Politics:

huffpostpolitics

 

 

 

 

Federale overheid neemt stelling tegen Bathroom Bills

Published by Danielle

De federale overheid neemt stelling tegen de Bathroom Bills en daagt North Carolina voor de rechter. Huffington Post Queer Voices opent zo:

image

Als je het nieuws een beetje volgt heb je vast al gehoord over de Bathroom Bill in North Carolina. Zo niet, dan raad ik je aan mijn blog ‘Geen porno voor jou’ hierover te lezen. Behalve vanuit de hoek van LGBT-organisaties is er nu ook commentaar van Loretta Lynch, een North Carolinian en vooral de attorney general, de federale procureur-generaal, die een aanklacht in heeft gediend tegen de staat North Carolina.

In de persconferentie verwijst Lynch naar een aantal belangrijke zaken uit de geschiedenis van de VS, waaronder Brown v. Board of Education. In die rechtzaak heeft het Hooggerechtshof een einde gemaakt aan rassenscheiding in het Amerikaanse onderwijs. Ze noemt de maatschappelijke integratie van transgenders een van de volgende belangrijke stappen in de belofte van gelijke rechten voor iedereen, de belofte waarop de Amerikaanse staat is geschoeid.

Wat mij enorm heeft geraakt is deze passage:

Let me also speak directly to the transgender community itself. Some of you have lived freely for decades, and others of you are still wondering how you can possibly live the lives that you were born to lead. But no matter how isolated, no matter how afraid, and no matter how alone you may feel today, know this, that the Department of Justice and indeed the entire Obama administration want you to know that we see you, we stand with you, and we will do everything we can to protect you going forward.

Ik woon niet eens in dat land en ben nogal onder de indruk van deze speech. Als transgender behoor je tot een kleine minderheid. Eentje die niet erg vocaal is, uit angst voor afwijzing of geweld, of omdat men compleet wil breken met hun verleden. De rechten van transgenders worden pas sinds kort bevochten en ook pas sinds kort erkend. Zelfs in Nederland is het pas twee jaar dat de sterilisatie-eis is komen te vervallen.

Dat iemand in een invloedrijke positie als federaal procureur-generaal zo openlijk en uit naam van de regering zegt dat ze je steunen en je zaak willen bevechten is bijzonder. Pink News noemt het: één van de meest Pro-LGBT speeches in de geschiedenis van de Amerikaanse politiek. Het is een gebaar van steun, het omarmen van de LGBT-gemeenschap en in deze zaak de Trans-gemeenschap in het bijzonder spreekt van erkenning. Erkenning van de problemen die je als transgender ervaart en bovenal de erkenning van jezelf als volwaardig mens.

De hele speech van Lynch kan je lezen op de site van the Department of Justice of bekijken op Youtube:

De dooie mus van Minister Schippers

Published by Danielle

Er was even hoop, maar dat bleek een dooie mus te zijn, gepresenteerd door Minster van Volksgezondheid; Edith Schippers. Via het ANP heeft de minister laten weten dat de ze de aanbevelingen van het Zorginstituut voor het vergoeden van medisch noodzakelijk geachte cosmetische ingrepen één-op-één zal overnemen. Het persbericht zelf is op de site van het VWS nog niet te vinden, wel via de nieuwssites die berichten van het ANP publiceren. Minister Schippers blijkt erg goed in het uitdelen van dode vogels. Vorige week bleek haar dat de dexamfetamine-mus ook al te lang in het doosje heeft gezeten.

Een jaar geleden gaf ze nog aan dat ze ervoor open stond om de vergoedingsmogelijkheden van borstvergrotingen bij transvrouwen te verruimen. Maar nadat het Zorginstituut verklaarde dat ze het teveel moeite vonden om daar goed over na te denken is de deur weer net zo hard dicht gegooid. De bedragen die in het nieuwsbericht worden genoemd, zijn exact dezelfde als die in het concept-advies worden genoemd.

Voor vrouwen, zowel cis als trans, staat er in dat advies dat er met een echo moet worden aangetoond dat ze minder dan 1 cm borstklierweefsel hebben. Ik ben geneigd om mezelf wel een meting cadeau te doen maar ik heb weinig hoop. Eén centimeter is weinig, de gemiddelde man heeft grotere moobs dan dat. En hoewel de adviescommissie van het Zorginstituut zélf al aangeeft dat te weinig borstgroei de medische transitie feitelijk zinloos maakt, zeggen ze een paar zinnen later dat ze tégen uitbreiden van de vergoeding adviseren. Waarom? Ze vinden de groep ‘vrouwen met een diagnose van genderdysforie’ te moeilijk om af te bakenen.

Ik ben benieuwd of deze zaak nog behandeld gaat worden in het parlement en als dat zo is, wat dan de uitkomst wordt. De nieuwsberichten zijn summier en geven allemaal dezelfde 4 alinea’s van het persbureau. De minister belooft in Juni met een duidelijker geformuleerd standpunt te komen. Maar nu ze exact dezelfde drie bedragen noemt die uit het eerder uitgelekte conceptadvies ook al naar voren kwamen, ga ik ervan uit dat ze inhoudelijk het advies tot op de letter volgt.

Toevoeging: Op 20 mei heeft Minister Schippers in de ministerraad bekendgemaakt dat ze het advies inderdaad in ongewijzigde vorm zal overnemen.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

Geen porno voor jou!

Published by Danielle

“Als je tegen het homohuwelijk bent, dan mag je ook geen lesbische porno meer kijken!” Het is een grapje dat in de campagnes rondom het homohuwelijk vaak wordt gemaakt op het internet. De FCKH8 campagne heeft er ook een poster van. Pornosite xHamster gaat zelf een stapje verder: in North-Carolina is de site geblokkeerd. In reactie op de jongste pro-discriminatie- en anti-transgenderwet in die staat heeft het bedrijf besloten hun diensten niet meer in deze staat aan te bieden.soupnazi

xHamster is daarin niet het enige bedrijf dat reageert op de wet. Eerder al zeiden Bruce Springsteen en Ringo Starr hun concerten in de bewuste staat af. Terwijl betaaldienst Paypal de door hen geplande uitbreiding in de staat heeft geannuleerd. Een grote pharmaceut bezint zich nog op hun plannen om een nieuw laboratorium en productielocatie in North Carolina te vestigen. Zo zijn er nog een tal aan bedrijven en instellingen die de staat duidelijk maken dat ze het niet met de wet eens zijn.

Bathroom Bill

Waar gaat het nou eigenlijk om? De Public Facilities Privacy & Security Act die recent is ondertekend door de gouverneur van North-Carolina is een zogenaamde Bathroom Bill. Een wet die dicteert dat je alleen naar het toilet dat past bij het geslacht op je geboorte akte staat vermeld mag gaan. Met andere woorden: als transman mag je alleen het damestoilet gebruiken en als transvrouw alleen het herentoilet.

Tevens schaft de wet alle anti-discriminatiebescherming op LGBT-gronden af. Als je vanwege je geaardheid wordt gediscrimineerd in North-Carolina, bijvoorbeeld een huis niet mag huren omdat je homoseksueel bent, dan kan je daarvoor niet naar de rechter stappen. Ook is het gemeenten in de staat verboden om op lokaal niveau wel anti-discriminatie maatregelen voor LGBT-ers te nemen.

De bathroom bills zijn een onderwerp die ik veel tegenkom op de LGBT-nieuwssites, zoals de Huffington Post Queer Voices. Het is iets dat me boos en bang maakt tegelijk. Het belangrijkste argument dat wordt aangedragen voor deze wetten: als je geen duidelijk wettelijk onderscheid maakt tussen de geslachten die van een toilet, en vaak ook kleedkamers, gebruik mag maken, dan zullen transvrouwen zo kans zien om vrouwen te begluren, aan te randen of zelfs te verkrachten. Het argument komt uit conservatieve hoek, maar wordt opvallend vaak gesteund door radicaal feministen als Julie Bindel, die de ‘eens een vent, altijd een vent’ gedachte erop na houden.

Het is een argument dat mij raakt. Blijkbaar ben ik een sexual predator. Blijkbaar ben ik erop uit om cisvrouwen op zijn minst te gaan begluren en mogelijk zelfs aan te randen. Weet je, het doet pijn om voor potentiële verkrachter versleten te worden. Dat ik hier zo regelmatig over lees maakt dat ik me minder zelfverzekerder voel. Ondanks dat het vooral over de Verenigde Staten gaat. Soms ben ik gewoonweg bang. Angst om met verbaal of zelfs fysiek geweld te maken te krijgen omdat ik alleen maar naar het toilet wil. In sommige gevallen vermijd ik daarom ook echt het toilet. Ik houd het langer op dan goed is om elders, of pas thuis, te kunnen plassen.

Wat nog het meest bizarre aan het seksueel geweld in het toilet argument is: er is geen enkele empirische onderbouwing voor. Er zijn in de VS geen gevallen geraporteerd van transgenders die zich onbehoorlijk hebben gedragen in het toilet. Daarentegen zijn er wel drie republikeinse politici voor sexuele vergrijpen in openbare toiletten gearresteerd. Als je dan echt een zinvolle bathroom bill in het leven wil roepen, maak dan een wet die politici gelieerd aan de GOP de toegang tot openbare toiletten ontzegt.

Tenslotte herhaal ik mezelf nog maar eens: gescheiden toiletten vind ik niet meer zo van deze tijd. Plassen kunnen vrouwen én mannen prima in een eigen hokje. Waarom zouden we dan niet gemengd onze handen kunnen wassen?

Gaymarriage porn