De grens tussen noodzakelijk aanpassingen aan mijn lichaam en optionele verfraaiing is slechts een heel dun stippellijntje en omgeven voor door een groot grijs gebied. Wat is de grens, wanneer is het genoeg? Een maand of wat geleden vroeg iemand me of ik nog wel eens dysfore gevoelens had. “Nee, al een tijd niet meer.” Was mijn antwoord. En het as alsof ik een tweede keer Beetlejuice had gesproken en het in de periode daarna nog een derde maal over mijn lippen is gekomen. Want dit voorjaar sluimerde het weer. Onvrede en vooral onzekerheid over mijn lichaam. Ik ben me inmiddels heel erg bewust van hoe erg je gemoedstoestand je zelfbeeld kan beïnvloeden. Als ik me goed voel kost het me moeite om de mannelijke trekken in mijn spiegelbeeld te zien. Als ik me slecht voel is het alsof iemand (laten we hem even Scumbag Brain noemen) met fluoriderende stift alles waarover ik me onzeker over voel op de spiegel even uittekent Het klinkt misschien raar, of juist bekend, maar ik zie mijzelf écht anders in …