Ik zeg altijd dat ik nooit last heb van nare reacties op mijn transitie, althans niet meer dan een rare blik of wat gegniffel achter mijn rug. Dat is slechts ten dele waar, online is het namelijk anders. Dan heb ik het niet over de toetsenbordhelden die “Daar moet een piemel in!” een valide politiek argument vinden en reacties posten onder nieuwsberichten. Nee, ik bedoel nu de narigheden die aan mij persoonlijk zijn gericht, hier op mijn blog.
Ik heb een terugkerende cyberbully die na lange periode van stilte weer van zich laat horen. Het is exact de reden waarom ik de filterfunctie voor reacties op mijn blog aan heb staan. Voorheen verwijderde ik de reacties gewoon. Deze keer heb ik besloten te delen wat ik over me heen krijg. Een belangrijke reden dat ik besloot te gaan bloggen was aan anderen laten zien wat een transitie inhoudt en wat er bij komt kijken. Helaas is dit soort nevenschade daar ook een deel daarvan.
De onderstaande twee reacties zijn geplaatst onder mijn blog over Deadnaming.
De eerste kwam maandagochtend:
hey Daan, jij bent toch die man, die denkt dat hij een vrouw is ?..en zelfs na die mislukte verandering nog steeds als man wordt aangesproken? wegens je arrogante gevoelloze botte mentaliteit, waar geen stukje vrouwelijkheid in schuilt?
Wanneer geef je het nou eens op? je blijft altijd een man..En .men moest die vlees fabrieken sluiten, waar alleen maar tonnen geld wordt verdiend, waar wij nog wel aan mee moeten betalen(!) aan dit soort onzin.Schandalig, ja natuurlijk zij gaan er wel in mee in deze gekte.
Dinsdagochtend knipperde de push-melding van de WordPress-app opnieuw:
Zeg kerel je bent toch een man, waarvoor toch al die onzin,en geldverspillingen, zelfs na al die tevergeefse operaties , wordt je nog steeds als man aangesproken, omdat je nu eenmaal die uitstraling hebt, in je hele zijn, hoe je bv op een onbeschofte manier veroordeelt als er iemand een verhaal schrijft , dat zij in het Vumc (vleesfabriek no 1 ) constant aan het lijntje werd gehouden, voorgelogen werd en volgens jouw klopte het verhaal niet..?.wat een arrogantie, volgens mij denk je dat je een uitverkorene bent, en in name van transgenders, met al je onzin , op het internet, je zogenaamde blogs deelt
Wat een zielige eenzaamheid, met al je pogingen en al j e mislukkingen.om zogenaamd een vrouw te willen zijn.Maar zeg nou eens eerlijk , wie wil nou met zo’n mannelijke alien, als jouw iets aan gaan. Niemand toch?
Echte vrouwen hebben een geweldige empathie, zij zijn gevoelig en hebben respect voor andere mensen, een goede intuïtie, zijn warm en dragen liefde in zich. Daartegen over heb jij geen sprankeltje gevoel of liefde in je lijf. Jij bent bot en jij hebt , door je minne veroordelende reactie, dat aan iedereen laten zien, dat je, wat je ook doet , of uiterlijk probeert te veranderden, je bent en blijft een man. Zonder je blogs en al die slijmballen die je zogenaamd troosten, ben je helemaal niets. Een zielige jongen , die nergens anders meer over kan praten.Zelfs dat heb je niet door, nou ja blijf jij je zelf maar lekker in d e maling nemen,Hopeloos, …en ja , ook gezien je foto, ben je ook nog een lelijke vent .triest hoor, misschien kun je beter als clown in een circus werken of als pinokio ?…….; met die lelijke punt neus van je whaaaaaaaaaaaaaa
In plaats van de delete-knop te gebruiken en er verder over te zwijgen deelde ik deze twee reacties in eerste instantie alleen met wat vrienden. Het verhaal van de wolf dat een vriendin me vertelde inspireerde me om er dit keer eens een blog over te schrijven.
Ken je het verhaal van de wolf? Die liet dieren graag schrikken. Hij zag een schildpad, en die schildpad kroop in zijn schulp. Dat beviel de wolf wel. Hij zag een leeuw, en die begon te brullen en achter hem aan te rennen. Maar de wolf was sneller en lachte zich een ongeluk. Daarna zag hij een pauw. Hij liet de pauw schrikken. Na te zijn geschrokken draaide de pauw zich om en zei: heej, wolf, dat vond ik niet leuk. Ik wil niet dat je dat doet. De wolf schrok, en plaagde de pauw niet meer.
Altijd heb ik de weg van de schildpad bewandeld, dat maakte geen verschil. Alleen maar een partij brullen als een leeuw gaat weinig uithalen. Dus kies ik er nu voor de weg van de pauw te volgen. Opstaan, duidelijk maken dat ik dit niet OK vind en met opgeheven hoofd verder.
Er is tegenwoordig steeds meer duidelijk wat de gevolgen van online pesten kan zijn. Het is nóg minder zichtbaar dan pesten op straat, op school of op het werk. Het is ook nóg effectiever: omdat pestacties direct in de inbox van het slachtoffer terechtkomen, ongezien door ouders, leidinggevende of leraren. Zo ook in mijn geval, de enige die deze berichten tot nog toe te zien heeft gekregen ben ik zelf.
Het is makkelijk om te zeggen dat het maar woorden op een beeldscherm zijn. Dat ik het gewoon moet negeren. Doen alsof het me volstrekt en volledig koud laat. Helaas is dat niet zo makkelijk. Deze persoon hakt doelbewust in op mijn onzekerheden, en heeft daarvoor genoeg materiaal kunnen vinden in mijn blogs. – Al vind ik met mijn neus niets mis. Geen idee waar dat vandaan komt.- Dat schoppen tegen zere schenen doet gewoon pijn, ook al is het een anoniem iemand ergens achter een toetsenbord.
Vaak genoeg heb ik me laten vertellen dat pesten gedrag is dat voortkomt uit eigen onzekerheid en voor de dader een manier is om eigen tekortkomingen te maskeren of zelfs te overschreeuwen. Wat de motivatie van mijn cyberbully is, daarover heb ik zelf mijn theorie kunnen deduceren uit alles wat er tegen me gezegd is. Hoef ik niet eens een retourtje Londen voor te boeken. Op deze plek ga ik daar niet verder op in, want het voegt niets toe.
Wat ik dan wel kwijt wil met dit blog: duidelijk maken dat ik niet OK ben met dit soort gedrag. Ook al deert het me wel degelijk: ik laat me er niet door kisten. Ja, ik ben geschrokken, pesterij succesvol. maar ik sta op en loop met opgeheven hoofd verder om de weg van de pauw te volgen. Dit soort treitergedrag is niet normaal en ik heb genoeg mensen om me heen die oprecht zijn en alles wat er hierboven tegen me wordt gezegd weerspreken.
