Latest Posts

Lente in een potje

Published by Danielle

In iets meer dan een week tijd heb ik weer een volledig rondje langs de medici en paramedici die ik bezoek in verband met mijn transitie. Het begon bij de endocrinoloog van  het genderteam, de huidtherapeute voor het verwijderen van mijn baardhaar, logopediste en om het af te maken een voortgangsgesprek met de psycholoog bij het VU. Met recht een rondje te noemen dus.

Bij de endocrinoloog was er nieuws, maar dat had ik al verwacht te gaan krijgen. Een goed half jaar geleden is mijn botdichtheid gemeten, die bleek erg laag te zijn. Zodanig laag dat de arts het nodig vond om het vitamine D niveau te meten in mijn bloed. Vitamine D is nodig om calcium op te nemen uit voedesel. Het zit veel in vis en het lichaam maakt het zelf ook aan onder invloed van UV-B straling, zonlicht dus. De uitslag van die bloedtesten  kreeg ik vorige week. Zoals al was te verwachten was de hoeveelheid vitamine D in mijn bloed veel te laag. Behalve herhaalrecepten voor de hormonen kreeg ik dit keer ook een recept mee voor een vitamine D supplement in een flinke dosis. Nu dacht ik dat mijn andere pillen klein zijn, deze zijn nauwelijks zichtbaar. Ik heb er voor het vergelijk eentje tussen mijn andere pillen en een stuiver gelegd.

Androcur - Progynova - Devaron

Androcur – Progynova – Devaron

Ik slik die miniscule kruimels nu een week en merk duidelijk effect. Niet dat mijn botten sterker voelen, want de opbouw daarvan duurt maanden tot zelfs jaren en je voelt daar toch niets van. Het voelt alsof ik al een week dagelijks in de zon zit. Ik heb rondgezocht op internet en er zijn inderdaad aanwijzingen dat vitamine D ook van invloed is op stemming en in verband wordt gebracht winterdepressie. Ik heb altijd ontkent dat ik last heb van dat soort winterdipjes en roep dan dat ik last heb van lentevrolijk. Want dat merk iedere lente wel weer. Als de dagen langer worden gaat mijn stemming er ook wat vooruit. Nu ik die voedingsupplementen slik voel ik datzelfde, maar dan in veelvoud. Misschien verbeeld ik het me of is het gewoon een placebo-effect, maar ik heb lente in een potje.

Het bezoek aan de psycholoog was best een beetje spannend. Naar ik begreep heeft het genderteam extra geld gekregen om de achterstanden en lange wachtlijsten weg te werken. De wachttijd voor diagnose was tot voor kort nog zo’n 18 maanden, dat schijnt nu nog ‘slechts’ 8 maanden te zijn. Daardoor zijn er wat verschuivingen in het team en heb ik een andere psycholoog toegewezen gekregen. Dat is toch wennen en opnieuw kennis maken, afwachten of het een beetje klikt. Maar alles goed en wel, sowieso zie ik nu toch maar eens in de drie maanden een psycholoog om de voortgang bij te houden.

Er is ook voortgang! Het afgelopen half jaar is er niet heel veel bijzonders gebeurd, ik slikte braaf mijn pillen en zag en voelde mijn lichaam veranderen. Dat ging langzaam maar gestaag. Vooral mensen die ik niet vaak zie merken de verschillen op. Het ging rustig vooruit dus, zonder echte bijzonderheden. De laatste datum op mijn tijdlijn is November, binnenkort kan ik daar weer een datum aan toe gaan voegen. Nog meer permanent ontharen, nu in het operatiegebied.

Het genderteam heeft extra fondsen gekregen nu de zorgverzekeraars en de politiek eindelijk hebben ingezien dat wachttijden van 18 maanden van aanmelding tot diagnose toch wel erg veel is. Ook voor de operatieve ingrepen zijn er meer operatiekamers beschikbaar. Ik hoop dat dit structureel opgepakt gaat worden. In elk geval nu de wachtlijsten krimpen wordt er meer vaart gezet achter dingen die de voortgang in de weg kunnen staan. Voor dat ik de geslachtsveranderende operatie zou kunnen doen moet het haar in het operatiegebied permanent verwijderd worden. Ik zal even kort uitleggen waarom dat nodig is. De volgende uitleg is wat plastisch, je bent gewaarschuwd.

Bij een vaginoplastiek wordt er zoveel mogelijk  huid van de geslachtsdelen gerecycled om een neo-vagina te creëren. Van de scrotum huid worden na het verwijderden van de teelballen de grote schaamlippen gemaakt. De penishuid word gebruikt voor het vormen van de schede (het inwendige deel) en soms ook kleine schaamlippen. Van een deel van de eikel en zenuwen wordt een clitoris gevormd. Er zijn wat variaties op de toegepaste methoden, onder andere afhankelijk van de hoeveelheid huid die er voorhanden is, maar dit is in grote lijnen hoe het werkt. Kort gezegd word de penis binnenstebuiten naar binnen geduwd. Om te voorkomen dat er inwendig haar groeit, dat kan zorgen voor ontstekingen en andere narigheid, moet het haar dat groeit de gebruikte huid worden verwijderd.

Dat verwijderen gaat net zoals het haar in gezicht en hals ook met een laser. Dat weglaseren van mijn baardgroei is redelijk pijnlijk. Gelukkig is de pijn slechts van korte duur en prima te verdragen. Hoe dat met het ontharen in genitaal gebied gaat zijn durf ik niet te zeggen. Als het vergelijkbaar is met een brazillian dan is het prima te verdragen. Als het net zo pijnlijk is als het harsen van haar op de buik of borst, dan wordt het tandjes op elaar. Net zoals met mijn baardhaar neemt dat een aantal behandelingen die steeds een week of zes tussentijd nodig hebben. Op tijd beginnen is dus het devies. Volgende week verwacht ik de machtiging van het VUmc te ontvangen, zodat het ook financieel afgewikkeld kan worden, daarna kan ik een afspraak gaan maken.

Transitie tijdlijn

Published by Danielle

Al een tijdje wil ik de belangrijkste data uit mijn transitie op een rijtje hebben, om zo inzicht te hebben in hoe lang mijn transitie nu helemaal duurt. Daarvoor heb ik even flink terug moeten zoeken naar de datums wanneer ik mij voor het eerst heb aangemeld bij het Genderteam en wanneer ik mijn intake gesprek heb gehad. Dat is nog van de tijd vóór dit blog en voordat ik mijn dagboek ging bijhouden. Maar met wat omwegen heb ik het toch weten te vinden. Ik heb vooral de data neergezet die van belang zijn voor de medische zaken. Maar ook een aantal datums die om persoonlijke datums memorabel zijn staan vermeld.

Het is de bedoeling dat ik dit nog uitwerk in een mooie infographic. Maar daar moet ik nog wat onderzoek naar gaan doen hoe ik dat mooi kan maken. (Tips zijn welkom!) Vooralsnog een lijstje in omgekeerde chronologische volgorde.

Edit: Ik heb inmiddels de tijdlijn verwerkt tot een infographic. Die vindt je op het  tablad ‘Tijdlijn’ bovenaan deze site. Tevens heb ik een datum aan gepast. Mijn aanmelding bij het genderteam deed ik niet in februari 2010 maar al in november 2009. Dat is nog drie maanden langer wachten geweest!

Transitie tijdlijn:

10 November 2012 – ‘Officiële’ unbirthday

6 Oktober 2012 – Eerste portretfoto waarop ik mijzelf herken.

23 Augustus 2012 – Gestart met logopedie.

10 Augustus 2012 – Begonnen met Progynova (oestrogeen)

6 Augustus 2012 – Definitief groen licht gekregen.

6 Juli 2012 – Eerste Dexa Scan.

16 April 2012 – Begonnen met Androcur (testosteron blokkers).

12 April 2012 – Start laserontharing om mijn baardgroei te stoppen.

5 April t/m 16 April 2012 – Bij elkaar driemaal in de fertiliteitskliniek geweest.

23 Maart 2012 – Eerste bezoek endocrinoloog.

8 Maart 2012 – Openlijke coming out via dit blog en Facebook.

9 Februari 2012 – Voorlopig groen licht en eerste doorverwijzing naar de endocrinoloog op zak.

11 Mei 2011 – Eerste diagnostische gesprek bij het Genderteam. N.b.: Werkelijke wachttijd sinds intake: 11 maanden.

15 Augustus 2010 – Coming out naar mijn ouders.

23 Juni 2010 – Bevestiging van het intake gesprek, plekje op de wachtlijst verworven. N.b.: verwachtte wachttijd: 6 maanden.

10 Juni 2010 – Intake gesprek bij het VU MC Genderteam. 7 maanden sinds aanmelden.

23 Februari 2010 – Aangemeld bij het Genderteam.  Chasecall gedaan om te vragen waarom het zo lang duurt.

19 November 2009 – Aangemeld bij het Genderteam.

Ziekelijke Baardgroei

Published by Danielle

Afgelopen week was ik ziek. Gewoon eenvoudig koorts en hoesten en de hele rataplan, zal griep zijn geweest. Voor je het afvraagt: dat voelt net zo beroerd en niet anders dan zonder transitie. Al is het lang geleden dat ik het zó erg te pakken heb gehad. Gaandeweg de week knapte ik langzaam wat op en deed een merkwaardige ontdekking.

Mijn baardgroei is raarrrrr. Normaal scheer ik mij nog steeds dagelijks, met als enige uitzondering de dagen dat ik een afspraak met mijn huidtherapeute heb voor een laserbehandeling en dan deed ik het vaak ’s middags alsnog. Maar nu heb ik mijzelf al een paar dagen niet geschoren. Als je met ruim 39 graden koorts in bed ligt te zweten en te rillen, spierpijn in je ribben hebt van het hoesten en een hoofdpijn hebt die zijn weerga niet kent, dan liggen je prioriteiten toch ergens anders dan bij je uiterlijk en voorkomen. Ik betwijfel of ik überhaupt voldoende gevoel voor evenwicht had om lang genoeg te kunnen blijven staan. Dus het scheermes heb ik even niet van dichtbij gezien en de baardharen konden naar hartelust groeien tot een lengte die zie al jaren niet meer hebben gehad.

Eerder had ik al gemerkt dat de voelbare, maar nauwelijks zichtbare, stoppels meer en meer tussenruimte begonnen te hebben. Maar echt het verschil met de periode vóór de hormonen en laserbehandelingen had ik nog niet gezien. Nu was het wél zichtbaar. Inderdaad zijn er kale plekjes ontstaan, kleine stukjes waar gewoon geen haren groeien. Ze zijn slechts millimeters groot, maar toch een zichtbaar verschil met de gelijkmatige dichtheid van vroeger.

Ook opvallend zijn de enkele diepdonkere haren tussen de lichtere haren in. Die springen er echt uit. Vooral omdat ze zo onregelmatig en willekeurig verspreid zitten. Voor de spiegel kreeg ik de neiging om een pincet te pakken en ze één voor één te plukken, ze waren zo makkelijk te herkennen nu. Die impuls heb ik weten te onderdrukken. Dan zouden die haren zeker terug komen. Terwijl als ik ze laat zitten en alleen afscheer de wortel intact blijft en een laser houvast heeft om het haarzakje eromheen uit te schakelen.

Die vele lichte haren hebben zo hun voor- en nadelen. Baardschaduw en stoppels zijn nauwelijks zichtbaar. Voelbaar wel, maar vanaf een afstandje zijn ze nauwelijks te zien. Dat scheelt, hoef ik niet onmogelijk dikke lagen make-up de boel te camoufleren. Helaas zijn die lichtere haren ook minder gevoelig voor laserontharen omdat ze minder pigment bevatten. Dat kan betekenen dat als ik echt van mijn baardgroei af wil en niet meer dagelijks te hoeven scheren ik waarschijnlijk mijn heil moet gaan zoeken in elektrische epilatie. Een pijnlijk en heel erg langdurig proces. Het is zodanig pijnlijk, tijdrovend en kans gevend op littekens dat het College voor Zorgverzekeringen adviseert deze methode alleen te gebruiken als laatste redmiddel.

Of het zover moet komen dat ik uren en uren mijn haarwortels moet laten elektrokuteren zal de toekomst uitwijzen. Ik heb nog niet eens het minimum verplicht te vergoeden aantal van 10 laserbehandelingen gehad. Na de tiende moet ik brieven van dermatologen gaan overleggen om meer behandelingen, of elektrische epilatie, vergoed te gaan krijgen. Ook al verplicht het CvZ in geval van transeksualiteit net zoveel behandelingen te vergoeden als redelijkerwijs nodig is. Saillant detail: ze noemen het “een verminking met afschrikkend effect.” Die ontharing doe ik dus niet voor mezelf, maar voor de maatschappij. Hoe onbaatzuchtig ben ik toch. 😉

Voortgangsvergelijk

Published by Danielle

Een weekje geleden waarde een filmpje over het Nederlands deel van het internet. Een filmpje van een transgender die drie jaar lang dagelijks een foto maakte en zo haar transitie liet zien. Reken er maar op dat ik daar niet omheen kan, dat soort dingen krijg ik via fora, facebook, twitter en e-mail voor m’n neus.  Zelf heb ik mij aan het begin van mijn transitie voorgenomen om regelmatig foto’s te maken, dagelijks is niet gelukt. Maar de verschillen zijn duidelijk:

Progress Januari 2013 (800x599)

 

Het verschil sinds het begin. Half april begon ik met Androcur en begin augustus met Progynova. Dat betekent respectievelijk 9 en 5 maanden tot nu. Zoals iemand al opmerkte over deze compilatie: bij iedere foto staan je mondhoeken verder omhoog. Dat vind ik een mooi bewijs voor het feit dat een transitie zo onnoemelijk veel meer is dan alleen maar die operatie.

Tattoo

Published by Danielle

Het is iets wat ik al heel erg mooi vind: tatoeages. Al jaren wil ik er ook eentje en hebben al diverse ideeën mijn aandacht gepasseerd. Met nadruk op gepasseerd, want van sommige ben ik blij dat ik ze niet heb. Van andere vind ik het wel een beetje jammer dat ik ze niet heb. Ik heb wat vrienden met awesome tattoos, dan ben ik wel een beetje jaloers en vraag ik me af waarom ik zelf nog geen inkt heb.

Voor mezelf heb ik de regel: als ik het niet zeker weet, dan niet doen. Tot nu toe ben ik nog nooit zo zeker geweest van een idee dat ik stappen heb gezet om het tot uitvoering te laten brengen. Voor mij duidelijk, de stap om in transitie te gaan en levenslang aan medicatie vast te zitten (die ook nog eens nare bijwerkingen had kunnen hebben) was voor mij helemaal niet zo moeilijk. Inmiddels heb ik een aardig idee wat ik zou willen en de twee voornaamste dingen die me tegen houden zijn: de kosten en de veranderingen die mijn lichaam ondergaat. Een goede tattoo artiest is niet goedkoop en getuige de $50 or $500 tattoo vergelijkingen die ik wel eens zie op het web is kiezen voor een goedkope geen goed idee. Daarnaast: mijn lichaam is van vorm aan het veranderen, ik merk echt dat mijn verhoudingen veranderen. Pas als dat tot rust gekomen is vind ik een tattoo laten zetten een optie.

Ik weet wat ik mooi vind, voor mezelf dan. Bij anderen vind ik de zogenaamde sleeves vaak geweldig. -Een sleeve is een tattoo die je arm rondom bedekt, vaak van schouder tot halverwege de onderarm.- Voor mezelf zou ik dat niet willen, ik houd wat dat betreft helemaal niet zo van grote ingekleurde vlakken of het nu schaduwwerk is of kleur. Ik vind open lichte ontwerpen juist erg mooi. Dat soort tattoo’s mogen van mij dan ook over een groot deel van het lichaam gezet worden, zonder dat ik het te druk vind worden. Ik heb wat ontwerpen gezien van plantmotieven. Dunne takken met her en der wat bloemen en blaadjes, die relatief eenvoudig zijn vormgegeven. Dat concept is wat nog het meest is blijven hangen en waar ik al een paar jaar mee rondloop. Op mijn flank vanaf borsthoogte tot voorbij mijn heup: een klimopachtig motief met wat blaadjes en bloemen.

Onlangs zat ik bij een vriendin bij te kletsen en daar kwam het gesprek ook op tattoo’s en piercings. Zij vond het een idee om iets te doen met de afbeelding van mijn wedergeboortekaartje. Ik kan daar niet anders dan mee instemmen. Die afbeelding heb ik rondgestuurd en hangt inmiddels ook levensgroot in mijn woonkamer. Ik ben er super blij mee. Het ontwerp heeft voor mij een hele persoonlijke betekenis én het is geïnspireerd op mijn favoriete boek. Hoe ik deze afbeelding tot een tattoo moet zijn te verwerken. Zomaar op mijn arm of schouder vind ik niets. Ik heb nagedacht om dan alleen de vlindervleugels op mijn rug te laten zetten. Maar toen ik googlede naar voorbeelden ben ik daar een beetje op afgeknapt. Wat ik nog wel zou overwegen is integreren van de vlinder samen met dat plantmotief wat ik hierboven noem.

Voorlopig ben ik niet zeker, ik heb te veel twijfels, vooral over het exacte ontwerp. Zolang ik niet zeker doe ik het niet, dat is voor mij duidelijk. Nu heb ik nog wat om over te dromen en fantaseren. Het idee dat symbool bij me te kunnen dragen spreekt me enorm aan.

Schilderij

Published by Danielle

Al sinds ik wist dat ik een eigen woning zou krijgen wist ik het al: ik wilde iets origineels aan de muur. Ook al woon ik in een Ikea Showroom, ’t is dat ze geen verf verkopen anders had ik dat ook van de Ikea, ik weiger hun posters te kopen. Die zijn me gewoon té gewoon. Dus toen ik deze zag hangen op de posterafdeling van Ikea Amsterdam moest ik wel lachen:

Creativiteit, op de posterafdeling van Ikea

Creatief met Ikea posters?

Dat was dus exact het plan: iets creatiefs om mijn witte muren mee te kleuren. Iets origineels dat niemand anders heeft. Nou ja, niet op dit formaat dan, de afbeelding is in kleiner formaat, in de vorm van een mijn geboortekaartje, ruimschoots in omloop gebracht en te vinden van Groningen tot Maastricht en zelfs in Londen en Sendai is het te zien. Maar het origineel, geschilderd door Marije de Wit, hangt sinds vanmiddag in míjn woonkamer!

Schilderij

‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’ 
‘Not a bit,’ said the Caterpillar.

Een tikje narcistisch? Die rups en vlinder staat voor mij en mijn transitie en hangt nu levensgroot aan de muur op de meest prominente plek die mijn huiskamer rijk is, dat zou je narcistisch kunnen noemen, ja.  Hoe blij ik ermee ben kan ik niet eens onder woorden brengen. Van mijzelf houden is iets nieuws. Het is iets wat ik pas een paar maanden geleden heb leren kennen.

Dan moet ik nu mijn verlichting gaan aanpassen. Mijn huiskamer wordt verlicht door een enkel peertje aan het plafond, een schemerlamp op het dressoir en die living colours op de foto. Maar dat doet zo het schilderij geen recht, ik moet toch nog lampen hebben dan kan ik hier mooi rekening mee houden.

Nu ga ik lekker op mijn bank zitten en een poos genieten van mijn nieuwe uitzicht!

Goede voornemens

Published by Danielle

Een nieuw jaar begint natuurlijk met goede voornemens. Ik heb erover nagedacht, maar kan geen zinnige goede voornemens bedenken. Afgelopen jaar is bizar te noemen, ik heb mijn leven behoorlijk op zijn kop gezet. Als dit jaar net zo turbulent wordt als vorig jaar, dan is er geen voornemen te bedenken. Teveel onvoorspelbare dingen die zijn gebeurt. Op dit moment verwacht ik niet heel erg veel rare dingen dit jaar te gebeuren.

Met mijn transitie ben ik nu op weg, dat proces gaat natuurlijk gewoon door. Maar nu het eenmaal in gang is gezet verwacht ik gewoon niet dat er hele ingrijpende dingen gaan gebeuren. Ik moet wel na gaan denken over het wel of niet doen van dé operatie. Ik heb daar nog steeds twijfels over, ik zie er de voordelen van in, maar zo’n zware ingreep heeft ook zo zijn nadelen. Met logopedie ga ik gewoon rustig verder en ook mijn lichaam zal nog verder veranderen onder invloed van de hormonen die ik neem.

Dit is ook het jaar dat ik mijn dertigste verjaardag ga vieren. Terwijl ik ook van plan ben mijn eerste onjaardag, de eerste verjaring van mijn nieuwe start te gaan vieren. Afgelopen jaar heb ik geen aandacht besteed aan mijn verjaardag. Ik had er gewoon geen zin in. Ik voelde me niet lekker in mijn vel, ik zat aan de vooravond van medicatie. Ik was gewoon met andere dingen bezig. Dit jaar wil ik wel weer gewoon mijn verjaardag vieren en ook al is het mijn dertigste, ik zal altijd 29 blijven. Ik ben nu in de positie dat je niet meer hoort te vragen naar mijn leeftijd. 😉 Ik heb het idee opgevat om mezelf voor mijn verjaardag een fotoshoot cadeau te doen, hoe dat gaat uitwerken weet ik nog niet precies.

Of er andere bijzondere dingen gaan gebeuren? Ik zou het niet weten, de toekomst is onzeker. Wie weet wordt de transgenderwet aangenomen en kan ik dit jaar nog een nieuw paspoort aanvragen. Nou moet ik dat toch al, mijn huidige verloopt dit jaar en ik zou er graag een hebben waar mijn nieuwe naam op staat. Verder…. Verder kan ik niet voorspellen wat er dit jaar gaat gebeuren, de tijd zal het leren.

Terugblik op het afgelopen jaar.

Published by Danielle

Het einde van het jaar is ook altijd weer het moment van de lijstjes, terugblikken en jaaroverzichten. Het afgelopen jaar is voor mij niet onfortuinlijk geweest, behalve op het gebied van fortuin dan, het saldo op mijn bankrekening is niet miraculeus omhooggeschoten. Terugdenkend aan het goede voornemen dat ik maakte bij de jaarwisseling 2010-2011 en dat ik tijdens de jaarwisseling ’11-’12 ook ten uitvoer bracht, is het moeilijk om te bevatten hoeveel vorderingen ik heb gemaakt.

Eind januari, had ik mijn laatste echte pure diagnosegesprek bij het VUmc om daarna besproken te worden door het genderteam in het geheel. Op 9 februari kreeg ik dan ook dat verlossende telefoontje. Althans, ik moest er zelf achteraan bellen nadat ik niets hoorde in de week waarin mij dat oorspronkelijke telefoontje was beloofd. Gelukkig kreeg ik het antwoord waar ik op hoopte, daarmee viel er echt wel een last van mijn schouders. Ook al wist ik al een beetje wat de uitslag zou worden, mijn psychologe had al beloofd dat ze een positief advies zou geven aan het team en is in januari al mijn status in de administratie van het VUmc aangepast. Voortaan prijkte er een V op mijn ponskaart, dat tegenwoordig een velletje stickers is.

Nadat al vrienden en familie op de hoogte waren en ik ook al een aantal collega’s in vertrouwen had genomen was het tijd om een en ander aan de grote klok te hangen. Bread & Roses, ofwel Internationale Vrouwen dag, greep ik aan om dit blog te koppelen aan mijn facebookaccount. Het was 8 maar toen ik de link naar mijn open brief op facebook zette.  Daarmee zichtbaar voor alle collega’s, bekenden en oud-klasgenoten die ik daar al had verzameld. De reacties op het werk de dagen later waren bijzonder en mijn facebook werd overspoeld met reacties en vind-ik-leuks. Hiermee viel de grootste last ooit van mijn schouders. Ik hoefde niet meer geheimzinnig te doen of opmerkingen inslikken. Dat openlijk uit de kast komen was enorm bevrijdend.

Eind maart was het dan zover: ik had een afspraak bij de endocrinoloog, de hormoonarts. De uitslagen van mijn bloedwaarden waren in orde en er stond me niets in de weg om aan het eerste deel van de medicatie te gaan beginnen. Behalve nog één dingetje, als ik ooit nog kinderen zou willen verwekken dan moest ik daar nú zorg voor dragen. Het was best een dilemma, want ik ging die middag naar huis met twee doosjes medicatie die me bijna smeekten om geslikt te worden.

Maar ik heb gewacht en ervoor gekozen om toch sperma in te laten vriezen. Ik heb daar veel over nagedacht. Ik wil namelijk helemaal geen kinderen, maar die deur definitief dichtgooien kon ik voor mezelf ook nog niet. Dus in april zat ik dan in Masturbatorium 1 van het AMC. Een vreselijk kil kamertje wat ze hebben proberen op te leuken met een dimbare schemerlamp. Echt in de voorlichtingsfolder word nadruk gelegd op de dimbaarheid van die lamp. Dat er achter je een enorm raam bevind, weliswaar matglas, dat het licht van dat lampje volstrekt overbodig maakt, was voor het gemak niet genoemd.

Behalve het AMC heb ik mij in april ook vervoegd tot een privékliniek, huidtherapeuten zitten nu eenmaal vaak in privéklinieken. Daar ben ik begonnen met een proces dat iets meer bezoekjes dan de drie aan de fertiliteitskliniek vergt: permanente verwijdering van mijn baardhaar. Ik heb van die laserbehandelingen er al een aantal opzitten en ik heb er nog wel wat te gaan. Hoe het voelt? Met een laser wordt het pigment in je haarwortels verbrand, dat gebeurt in een flits en zo voelt het ook. Gelukkig duurt die behandeling slechts twintig minuten per keer. Onhandig was wel het moeten vermijden van de zon. Hoe groter het contrast tussen huid en haar, des te beter die laser zijn werk doet. Ik heb nogal wat factor 50 gesmeerd deze zomer.

Half april was het dan écht zover. Ik kon die pillen die me al een week of drie aanstaarden van onder mijn tv gaan innemen. De cyproteron-acetaat die ik sinds die dag ben gaan nemen onderdrukt het effect van testosteron op mijn lichaam en brein. Ik zou er minder emotioneler van worden (check!) mijn huid zou uitdrogen (check!) en nog wat andere effecten zouden merkbaar op gaan treden. Wat ik vooral merkte was een omgekeerde puberteit en vooral een hele fijne sereniteit in mijn hoofd. De woeste kolkende rivier van gedachten in mijn hoofd was verworden tot een kalm kabbelend beekje.

De zomer was druk. Ik kreeg de sleutels van mijn nieuwe appartement wat natuurlijk het nodige klussen vergde en ingericht moest worden. Daarvoor had ik wat vakantie opgenomen om lekker aan de gang te kunnen en door te werken. Na mijn klusvakantie ben ik op het werk begonnen met het gebruik van mijn nieuwe voornaam. Zo even een onderbreking maakt die omschakeling wat duiderlijker.

In die zomerperiode stonden er ook de nodige bezoeken aan medici op het programma. Eerst een drie-maanden-voortgangsgesprek met een psycholoog. In een uurtje heb ik kort mijn verhaal gedaan aan de inval psych van het genderteam en ik heb hem ervan weten te overtuigen dat nú het moment was om de volgende stap te gaan zetten: het beginnen met de tweede stap van de medicatie: vrouwelijke hormonen, oestrogeen. Dat is gelukt. Ook al moest ik wéér wachten op een bespreking van het genderteam voor het officiële groene licht. Maar ik liep naar buiten met afspraken bij de endocrinoloog en de KNO-arts in mijn agenda.

Dat onderzoek bij de KNO-arts was ik voor gewaarschuwd, het zou een zeer onprettig onderzoek zijn. Noodzakelijk wel, omdat ik mijn stem inmiddels behoorlijk aan het belasten ben met de logopedie technieken en oefeningen die ik doe, was het vooraf noodzakelijk om mijn stembanden te laten onderzoeken. Onderweg naar het ziekenhuis heb ik me behoorlijk zitten opvreten, ik vroeg me zelfs af of die mascara wel zo’n goed idee was geweest en of degene die ik ophad wel waterproof genoeg was. Uiteindelijk viel het wel mee. Prettig is anders, maar het horrorverhaal waar ik vanuit ging was het zeker niet. Ook al heb ik die dag nog best keelpijn gehad.

Met die logopedie ben ik inmiddels begonnen. Ik merk voortgang, al is het minimaal. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je stem op een volstrekt andere manier te gaan gebruiken. Dat kost veel energie en concentratie. Het gaat me nu beter af dan een paar maanden terug, maar er zal nog heel veel oefening voor nodig zijn wil men me aan de telefoon niet meer als ‘meneer’ herkennen.

Op 10 Augustus was het zover: weer een afspraak bij de endocrinoloog. Deze keer met als doel het voorschrijven van oestrogenen. Nou heeft het wel wat voeten in de aarde gehad. Want ook deze keer ben ik niet gebeld door het VUmc met de uitslag van het overleg. Ik heb dus weer zelf moeten bellen en erom vragen. Maar alles was in kannen en kruiken, ik kreeg ‘groen licht’ en mocht verder. Het bezoekje aan de arts had weinig om het lijf, binnen twintig minuten stond ik buiten met een doosje pillen. Pillen die mijn leven ingrijpend zouden doen veranderen. Onwerkelijk idee is dat.

In de eerste weken dat ik die hormonen slikte heb ik de effecten gevoeld. Het heeft me een paar emotionele huilbuien opgeleverd. Toen ik daarover vertelde kreeg ik van een aantal vriendinnen een “Welkom bij de club!” Aan dat emotionele heb ik wel even moeten wennen. Maar ik ben er uiteindelijk heel blij mee. Ik heb nu meer contact met mijn emotionele zelf en dat voelt heel erg fijn. Ook op lichamelijk vlak hebben die pilletjes van zich laten voelen. Een paar weken lang heb ik gewoon pertinent niet op mijn buik kunnen slapen. Nu is het wat rustiger, maar die hypergevoelige tepels en borsten mis ik een beetje. Het geeft je een gevoel dat er wat gebeurd.

Oktober is voor mij een grote ommekeer geweest, in die maand is er wat gebeurd wat mijn zelfbeeld enorm heeft veranderd: ik ben op de foto gegaan. Als ik het zo zeg klinkt het als iets onbenulligs, eenvoudigs. Maar die foto die Chell’s View van me maakte heeft een enorme impact op me gehad. Het was de eerste keer dat ik écht mijzelf herkende op een foto en dat is een heel bijzonder gevoel. Inmiddels prijkt een ingelijste afdruk op het dressoir van mijn ouders, daar ben ik heel trots op.

Drie maanden nadat ik ben begonnen met de hormonen heb ik mijn unbirthday gevierd. Ik heb die dag stil gestaan bij het nieuwe begin in mijn leven. Het is ook de bedoeling dat ik die dag blijf vieren als een tweede verjaardag. Op die dag heb ik ook mijn unbirthday of wedergeboortekaartje verstuurd. Om zo aan de buitenwereld duidelijk te maken dat het nu echt zover is en ik die nieuwe start echt heb gemaakt. Op dat kaartje heb ik heel erg veel goede reacties gekregen, ontroerende wel en soms ook emotionele.

De laatste maanden van dit jaar is er veel aandacht voor transgenders geweest in de media. Regelmatig kreeg ik berichtjes en smsjes dat er die avond weer een tv-programma  zou zijn. Er is een hoop gesproken over alle media aandacht, ook door mij. Maar waar ik graag nog even de aandacht op vestig is de presentatie van Valentijn tijdens TEDx Amsterdam. In slechts een paar minuten spreekt ze over wat haar transitie voor haar heeft betekend, in haar verhaal zie ik veel herkenning.

Het jaar heb ik besloten met de drukke decemberperiode. Op het werk en dus ook in het dagelijks leven heb ik daarin nog wat drempels overwonnen. Ik ben zonder broek aan het werk gegaan en heb de dagen voor kerst op hakken doorgebracht op de werkvloer. Goed, ik was blij dat ik na sluitingstijd weer mijn gewone gympies weer aan kon, maar ik heb het gered zonder al te veel ongemak. Het is een ommekeer die ik vooraf niet had verwacht. Echt, in januari had ik niet durven dromen dat ik tegen de kerst aan het werk zou zijn in een little black dress.

2012 is voor mij een goed jaar geweest, ik kijk er met plezier op terug. In mijn transitie heb ik enorme stappen vooruit gemaakt. Sommige die ik zelfs weken ervoor nog niet had verwacht te maken. In 2013 gaat het hele proces verder en zullen er nog meer drempels te overwinnen zijn. Maar voor nu ben ik tevreden.

No pants saturday & not so high heel sunday

Published by Danielle

Sinds een paar weken weken heb ik voor mijzelf de no-pants-saturday ingesteld. Dat was een van mijn persoonlijke drempels waar ik nog tegen aanliep. Wat vrouwelijkere kleding is best. Maar om dan ineens die broek achterwege te laten, best een beetje eng en naakt en confronterend. Ik zal je zeggen dat ik het best spannend vond, geen idee wat de reacties zouden zijn van collega’s of klanten. Want eerlijk is eerlijk, ik wordt nog vaak genoeg met meneer aangesproken op de werkvloer.

Ik heb geen wanklank gehoord. Niet van collega’s en niet van klanten. Ik kan me ook geen schuine blikken herinneren en heb niet gemerkt dat ik werd gemeden of mijn vakkennis voor minder werd genomen. Dat waren allemaal van die stress gedachten die vooraf door mijn hoofd gingen. Dat viel dus allemaal mee. Ik had aan het begin van de dag wel een WTF!-momentje: “Ik ben op mijn werk, en ik heb géén broek aan!” Besefte ik me op een gegeven moment. Blijkbaar was alles natuurlijk genoeg want minstens één collega is het niet eens opgevallen, die hoorde het een week later pas.

Nu kleed ik mijzelf vrij casual. De meeste uitbreidingen van mijn kleding kast komen uit de schappen van Who’s that Girl en het lokale alternatieve kledingboetiekje. Behoorlijk kleurrijk ook, die grijze muis die ik altijd was wil ik niet meer zijn. Dat verstoppen voor de buitenwereld, dat ligt achter mij. Het is nogal een verschil met vroeger, maar het blijft casual allemaal dat is waar ik mij prettig bij voel. Dan heb  ik ook een goed excuus om op comfortabele gympies te blijven lopen.

Het is bijna kerst op het werk en dat is de drukste tijd van het jaar, ik werk nu eenmaal in een kerstgevoelige business. Om het wat extra feestelijk te maken is er de traditie onder het personeel die laatste dagen voor de kerst om ook netjes gekleed aan het werk te gaan. Vroegâh streek ik een net overhemd, poetste ik mijn Dr. Martens een keertje extra op en was het wel gedaan.  -Ik ♥ Dr. Martens, zelfs op mijn diplomafoto van de Hotelschool sta ik met een paar 1914’s, kan prima onder driedelig zwart.-  Nu heb ik mijn hoge zwarte Docs hier nog steeds staan hoor, maar echt charmant staan die niet onder een kort (ja, heel kort!) cognackleurig jurkje. Dat werden dus een paar hakjes. Geen hoge, ik verwachtte een van de drukste dagen van het jaar, ik ben niet helemaal gek. Gewoon heel beschaafd laag en netjes. Desondanks toch een uitdaging,  een paar gewone gympies gingen mee voor-het-geval-dat.

Het werd een not-so-high-heel-Sunday. Ik heb het de hele dag erop volgehouden inclusief trappen op en af met dozen. Al pakte ik met de zwaarste onhandigste dingen toch wel de lift. Op schoenen die je niet gewend bent en die niet heel veel steun geven een trap af met een doos van ruim 10 kilo zonder dat je ziet waar je je voeten neerzet was me toch net een brug te ver. Voortijds uitdoen is niet in me opgekomen. Al had ik graag tussendoor ergens een kwartiertje gezeten, dat zat er helaas niet in. Kwestie van volhouden en doorzetten, dat is gelukt. Al was ik na werktijd wel blij dat ik mijn gympies weer aan kon.

De high-heel-tuesday, waar ik afgelopen zomer over filosofeerde, is er nog niet van gekomen. Dat voorzie ik in de niet zo verre toekomst wel gebeuren, ergens in het voorjaar, als het warm genoeg is om een koele fifities jurk aan te trekken. (Moet ik nog steeds een toffe librarian bij scoren, om in stijl te blijven en ik moet toch een nieuwe bril). Eerst verder met de huidige dingen. Morgen is er nog een dag werk voor de boeg en dan heb ik een paar dagen rust met kerst. Kunnen we het gewone leven weer beginnen, met nog een kleine onderbreking voor de jaarwisseling. Die zesdaagse werkweken eisen hun tol en als je daar dan ook maar gelijk eventjes wat persoonlijke grenzen verlegd is dat best energieslurpend.

No pants saturday & not so high heel sunday

Published by Danielle

Sinds een paar weken weken heb ik voor mijzelf de no-pants-saturday ingesteld. Dat was een van mijn persoonlijke drempels waar ik nog tegen aanliep. Wat vrouwelijkere kleding is best. Maar om dan ineens die broek achterwege te laten, best een beetje eng en naakt en confronterend. Ik zal je zeggen dat ik het best spannend vond, geen idee wat de reacties zouden zijn van collega’s of klanten. Want eerlijk is eerlijk, ik wordt nog vaak genoeg met meneer aangesproken op de werkvloer.

Ik heb geen wanklank gehoord. Niet van collega’s en niet van klanten. Ik kan me ook geen schuine blikken herinneren en heb niet gemerkt dat ik werd gemeden of mijn vakkennis voor minder werd genomen. Dat waren allemaal van die stress gedachten die vooraf door mijn hoofd gingen. Dat viel dus allemaal mee. Ik had aan het begin van de dag wel een WTF!-momentje: “Ik ben op mijn werk, en ik heb géén broek aan!” Besefte ik me op een gegeven moment. Blijkbaar was alles natuurlijk genoeg want minstens één collega is het niet eens opgevallen, die hoorde het een week later pas.

Nu kleed ik mijzelf vrij casual. De meeste uitbreidingen van mijn kleding kast komen uit de schappen van Who’s that Girl en het lokale alternatieve kledingboetiekje. Behoorlijk kleurrijk ook, die grijze muis die ik altijd was wil ik niet meer zijn. Dat verstoppen voor de buitenwereld, dat ligt achter mij. Het is nogal een verschil met vroeger, maar het blijft casual allemaal dat is waar ik mij prettig bij voel. Dan heb  ik ook een goed excuus om op comfortabele gympies te blijven lopen.

Het is bijna kerst op het werk en dat is de drukste tijd van het jaar, ik werk nu eenmaal in een kerstgevoelige business. Om het wat extra feestelijk te maken is er de traditie onder het personeel die laatste dagen voor de kerst om ook netjes gekleed aan het werk te gaan. Vroegâh streek ik een net overhemd, poetste ik mijn Dr. Martens een keertje extra op en was het wel gedaan.  -Ik ♥ Dr. Martens, zelfs op mijn diplomafoto van de Hotelschool sta ik met een paar 1914’s, kan prima onder driedelig zwart.-  Nu heb ik mijn hoge zwarte Docs hier nog steeds staan hoor, maar echt charmant staan die niet onder een kort (ja, heel kort!) cognackleurig jurkje. Dat werden dus een paar hakjes. Geen hoge, ik verwachtte een van de drukste dagen van het jaar, ik ben niet helemaal gek. Gewoon heel beschaafd laag en netjes. Desondanks toch een uitdaging,  een paar gewone gympies gingen mee voor-het-geval-dat.

Het werd een not-so-high-heel-Sunday. Ik heb het de hele dag erop volgehouden inclusief trappen op en af met dozen. Al pakte ik met de zwaarste onhandigste dingen toch wel de lift. Op schoenen die je niet gewend bent en die niet heel veel steun geven een trap af met een doos van ruim 10 kilo zonder dat je ziet waar je je voeten neerzet was me toch net een brug te ver. Voortijds uitdoen is niet in me opgekomen. Al had ik graag tussendoor ergens een kwartiertje gezeten, dat zat er helaas niet in. Kwestie van volhouden en doorzetten, dat is gelukt. Al was ik na werktijd wel blij dat ik mijn gympies weer aan kon.

De high-heel-tuesday, waar ik afgelopen zomer over filosofeerde, is er nog niet van gekomen. Dat voorzie ik in de niet zo verre toekomst wel gebeuren, ergens in het voorjaar, als het warm genoeg is om een koele fifities jurk aan te trekken. (Moet ik nog steeds een toffe librarian bij scoren, om in stijl te blijven en ik moet toch een nieuwe bril). Eerst verder met de huidige dingen. Morgen is er nog een dag werk voor de boeg en dan heb ik een paar dagen rust met kerst. Kunnen we het gewone leven weer beginnen, met nog een kleine onderbreking voor de jaarwisseling. Die zesdaagse werkweken eisen hun tol en als je daar dan ook maar gelijk eventjes wat persoonlijke grenzen verlegd is dat best energieslurpend.