Overige
Leave a comment

Ziekelijke Baardgroei

Afgelopen week was ik ziek. Gewoon eenvoudig koorts en hoesten en de hele rataplan, zal griep zijn geweest. Voor je het afvraagt: dat voelt net zo beroerd en niet anders dan zonder transitie. Al is het lang geleden dat ik het zó erg te pakken heb gehad. Gaandeweg de week knapte ik langzaam wat op en deed een merkwaardige ontdekking.

Mijn baardgroei is raarrrrr. Normaal scheer ik mij nog steeds dagelijks, met als enige uitzondering de dagen dat ik een afspraak met mijn huidtherapeute heb voor een laserbehandeling en dan deed ik het vaak ’s middags alsnog. Maar nu heb ik mijzelf al een paar dagen niet geschoren. Als je met ruim 39 graden koorts in bed ligt te zweten en te rillen, spierpijn in je ribben hebt van het hoesten en een hoofdpijn hebt die zijn weerga niet kent, dan liggen je prioriteiten toch ergens anders dan bij je uiterlijk en voorkomen. Ik betwijfel of ik überhaupt voldoende gevoel voor evenwicht had om lang genoeg te kunnen blijven staan. Dus het scheermes heb ik even niet van dichtbij gezien en de baardharen konden naar hartelust groeien tot een lengte die zie al jaren niet meer hebben gehad.

Eerder had ik al gemerkt dat de voelbare, maar nauwelijks zichtbare, stoppels meer en meer tussenruimte begonnen te hebben. Maar echt het verschil met de periode vóór de hormonen en laserbehandelingen had ik nog niet gezien. Nu was het wél zichtbaar. Inderdaad zijn er kale plekjes ontstaan, kleine stukjes waar gewoon geen haren groeien. Ze zijn slechts millimeters groot, maar toch een zichtbaar verschil met de gelijkmatige dichtheid van vroeger.

Ook opvallend zijn de enkele diepdonkere haren tussen de lichtere haren in. Die springen er echt uit. Vooral omdat ze zo onregelmatig en willekeurig verspreid zitten. Voor de spiegel kreeg ik de neiging om een pincet te pakken en ze één voor één te plukken, ze waren zo makkelijk te herkennen nu. Die impuls heb ik weten te onderdrukken. Dan zouden die haren zeker terug komen. Terwijl als ik ze laat zitten en alleen afscheer de wortel intact blijft en een laser houvast heeft om het haarzakje eromheen uit te schakelen.

Die vele lichte haren hebben zo hun voor- en nadelen. Baardschaduw en stoppels zijn nauwelijks zichtbaar. Voelbaar wel, maar vanaf een afstandje zijn ze nauwelijks te zien. Dat scheelt, hoef ik niet onmogelijk dikke lagen make-up de boel te camoufleren. Helaas zijn die lichtere haren ook minder gevoelig voor laserontharen omdat ze minder pigment bevatten. Dat kan betekenen dat als ik echt van mijn baardgroei af wil en niet meer dagelijks te hoeven scheren ik waarschijnlijk mijn heil moet gaan zoeken in elektrische epilatie. Een pijnlijk en heel erg langdurig proces. Het is zodanig pijnlijk, tijdrovend en kans gevend op littekens dat het College voor Zorgverzekeringen adviseert deze methode alleen te gebruiken als laatste redmiddel.

Of het zover moet komen dat ik uren en uren mijn haarwortels moet laten elektrokuteren zal de toekomst uitwijzen. Ik heb nog niet eens het minimum verplicht te vergoeden aantal van 10 laserbehandelingen gehad. Na de tiende moet ik brieven van dermatologen gaan overleggen om meer behandelingen, of elektrische epilatie, vergoed te gaan krijgen. Ook al verplicht het CvZ in geval van transeksualiteit net zoveel behandelingen te vergoeden als redelijkerwijs nodig is. Saillant detail: ze noemen het “een verminking met afschrikkend effect.” Die ontharing doe ik dus niet voor mezelf, maar voor de maatschappij. Hoe onbaatzuchtig ben ik toch. 😉

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.