All posts filed under: Voortgang

Op deze dag…

Published by Danielle

Ik heb al een poos de herinneringenfunctie van Facebook aanstaan, dagelijks een rijtje met posts van de datum in het verleden. Door de herinnering van 14 augustus 2010, die ik dus gisteren te zien kreeg besefte ik me dat het vandaag 6 jaar geleden is dat de laatste Bredase Harley Dag werd georganiseerd. Waarom ik dat zo goed weet? Ik zat namelijk dezelfde dag met zweethandjes op de bank bij mijn ouders om uit de kast te komen als transgender. Onderweg naar mijn ouders kwam ik met mijn toenmalige partner in de Bredase binnenstad al de nodige hoeveelheid bulderend en blinkend chroom tegen. Voordat ik open kaart durfde te spelen richting mijn ouders had ik al het nodige achter de rug wat medisch traject betreft. Na mijn eigen bewustwording, de diagnose voor de diagnose had ik het ook al een half jaar op de wachtlijst uitgehouden. Omdat ik enige zekerheid wilde hebben besloot ik mijn ouders pas het nodige te vertellen na de intake bij het Genderteam. Eind juli 2010 kreeg ik te horen dat …

Small boob sexyness?

Published by Danielle

Acceptatie van je eigen lichaam is een raar iets. Op het ene moment ben ik helemaal tevreden en kan ik door de dingen waar ik niet helemaal blij mee ben heen kijken. Op het andere moment zijn het enorme obstakels voor mijn zelfbeeld. Een berichtje van een vriendin met de tip naar de Hunkemöller te gaan gaf me te denken. Mijn plannen richting een borstvergroting zijn toch minder ver gevorderd dan ik dacht. Normaal gesproken komt de nationale lingerieleverancier niet op mijn radar voor, ze hebben er toch mijn maat niet. Leuk al die push-up’s, maar dan moet er wel iets zijn om up te pushen en zoals ik al vaker heb geschreven heb ik daar niet zoveel van. Gisteren werd ik gewezen op het bestaan van bralettes. Veel meer dan wat kant is het niet, maar het is iets. Het is vieren van wat je hebt, het is small boob sexyness. Dit gaat een lakmoesproef worden, erachter komen waar de zere plek nu precies ligt. Ben ik écht ontevreden over mijn lichaam en ondermijnt de grootte …

Kersenbloesem

Published by Danielle

Al jaren ben ik hiermee bezig en altijd heb ik ermee gewacht. Twijfels, nadenken over de stijl, zoeken naar een artiest. Maar vooral wachten tot ik tevreden genoeg was. Tevreden genoeg met mijn lichaam om het te versieren. Ik zie het als het sluitstuk van mijn transitie en ook al zijn daarin nog wat losse eindjes te knopen beschouw ik die als voltooid. Voor mij is dit het vieren van mijn lichaam. Vieren dat ik mijzelf ben. Vieren dat ik vrede heb gesloten met mijn spiegelbeeld. Het is ook een beloning aan mijzelf voor alle energie die in mijn transitie heb gestoken, voor de pijn die ik heb geleden, voor alles wat ik heb moeten doen en alles wat ik heb moeten laten. Het was een project van enkele maanden, op mijn bovenbeen staat sinds deze zomer nu dit: De foto is gemaakt net na de laatste inkleursessie. Als alles geheel genezen is wordt het tijd voor mooie geposeerde foto’s. Het ontwerp is speciaal voor mij gemaakt, aangezien ik een tattoo iets heel persoonlijks vind. …

Zes maanden verder

Published by Danielle

Het is nu zes maanden sinds mijn fameuze onder invloed van de nodige pijnstillers geschreven blog verscheen. Ofwel zes maanden sinds mijn operatie. Het is alsof ik met mijn lichaam een pas verliefd stel ben, want ik houd het echt tot op de maand nauwkeurig bij hoe lang we al samen zijn. Zes maanden inmiddels en ik vind het een mooi moment om terug te blikken. Eindelijk voel ik me weer normaal, dat heeft lang geduurd. Ik heb zeker drie maanden dagelijks aan de pijnstillers gezeten en ook daarna nog regelmatig hulp nodig gehad om de pijn te onderdrukken. Die pijn heb ik echt heel erg onderschat en in die zin is het me enorm tegen gevallen. Inmiddels kan ik alweer een tijdje zonder. De pijnscheuten die ik nog zo af en toe heb zijn hevig, maar duren slechts kort. Kwestie van blijven ademen om er doorheen te komen. Maar die eerste weken? De massa van een handvol neerkomende fotonen deed al pijn. Op sommige momenten had weinig hoop dat het ooit nog goed zou komen. …

Wijzigingen doorgeven

Published by Danielle

Twee weken terug in mijn brievenbus post van de gemeente waar ik woon, gericht aan Mevrouw D. Fading Gender. Dat is het eerste officiële poststuk dat mijn nieuwe naam en geslacht vermeld. Het was een brief met uitleg dat de gemeente mijn gegevens in de BRP (Basis Registratie Personen, de opvolger van de GBA) zijn gewijzigd. Als gevolg daarvan is mijn identiteitskaart ongeldig verklaard, de gegevens erop komen immers niet meer overeen met de overheidsadministratie. Ik kreeg vier weken om een nieuwe aan te vragen en dat heb ik vandaag gedaan. Hoe leuk ik het vond om aan aangifte te doen zo vervelend vond ik het om een nieuw identiteitsbewijs aan te vragen. Door die strenge regels moet je tegenwoordig chagrijnig kijkend in je paspoort. Zelfs mijn bril moest af, want de glazen reflecteerden te sterk. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik de komende 10 jaar stom op mijn identiteitsbewijs sta. Gelukkig lijk ik totaal niet op die foto, dus dat scheelt. Nu een nieuw identeitsbewijs in de maak is, kan ik verder …

Het ideële overwint

Published by Danielle

Het heeft even geduurd, maar sinds vandaag is het officieel. Bijna vijf jaar nadat ik voor het eerst contact opnam met het Genderteam zat ik vandaag bij de burgerlijke stand van de gemeente waar mijn vader dertig jaar geleden ook was om aangifte te doen van mijn geboorte. Mijn voornamen en geslacht zijn aangepast op mijn geboorte akte. De ambtenaar was vooraf al in het archief gedoken om daar een groot in zwart leer gebonden boek te halen. Het lag klaar toen ik binnenkwam: Geboorten deel 1. Het boek bevatte mijn originele geboorteakte. Het heeft toch wel wat om dat zo te zien. De manier waarop dat vroeger ging is toch anders dan nu. Een gedrukt formulier waar de velden zijn ingevuld met typemachine. Met van die karakteristieke ronde schreefletters. Dat imperfecte in de uitlijning op de regel, de variatie in hoe zwart de letters zijn. Karakter die de moderne laserprinters toch niet hebben. De wijziging zelf had niet veel om het lijf, een paar muisklikken, wat letters intikken in de velden voor mijn voornamen, nog …

Een week verder

Published by Danielle

Een week geleden lag ik zwaar gedrogeerd net terug op zaal. In het bijzijn van mijn ouders en dierbare vrienden. Helder was ik niet, maar ik was wel heel blij bekende gezichten te zien. De uitslaapkamer waar ik daarvoor verbleef vond ik maar een vervelende omgeving. Dat de operatie al een week geleden is kan ik nauwelijks bevatten, de tijd gaat heel snel. Afgelopen donderdag mocht ik het ziekenhuis verlaten. Na een behoorlijk heftige ochtend. De avond ervoor bood de verpleging al wat extra’s aan om goed te slapen en voor de volgende ochtend iets om te ontspannen tijdens de medische handelingen. Ik heb daar gebruik van gemaakt, want ik was best nerveus, zeg maar gerust enorm. Behalve de standaard pijnstillers vond ik die avond en ochtend ook de nodige pammetjes in het bekertje met pillen dat naast mijn bed werd gezet. De donderdagochtend begon vroeg. Gelijk na het ontbijt begon de verpleging met het klaarzetten van alle benodigdheden en al snel meldden de nodige witte jassen zich op de zaal. Mijn eigen chirurge en …

Nauwelijks blauw

Published by Danielle

Het is nu de derde dag na de operatie en ik voel me een stuk beter dan die zondagochtend van mijn vorige blog. Ook een heel stuk helderder, ik heb wat commentaar gekregen dat het leest alsof ik nogal gedrogeerd was toen ik het schreef. Klopt ook wel, narcose nog niet uit mijn lijf, een dag niet gegeten en ook het nodige aan extra pijnstillers gehad. Gisteren ben ik voor het eerst weer uit bed geweest, rondje ijsberen op de kamer en lopen naar het toilet. Daar is het wel bij gebleven ook. Na een een paar dagen in bed liggen was ik behoorlijk stijf en wankel. Vanmorgen voelde ik al een stuk fitter en mocht ik douchen. Dat zo’n klein comfort zo’n enorme weldaad kan zijn. Niet dat de verpleging niet hun best doet, maar een nat washandje over je rug terwijl je moeizaam voorover hangt is toch minder fijn dan een fatsoenlijke douche. Behalve de zaalarts heb ik vanmorgen ook mijn eigen chirurge gesproken. Die merkte ook al op dat ik zaterdagavond op …

Opnamedag

Published by Danielle

Dan is het eindelijk zover, dat wat vierenhalf jaar geleden echt begon met een telefoontje naar het Genderteam om me aan te melden. Later vandaag zal ik me melden op de afdeling plastische chirurgie van het VUmc voor opname. Morgen is dan echt de grote dag dat die operatie gaat plaatsvinden. Dat het zolang heeft geduurd maakt toch wel duidelijk dat de daadwerkelijke geslachtsveranderende operatie toch echt slechts een klein deel is van mijn hele transitie. Want ook aan dat telefoontje waar mijn traject bij het Genderteam mee begon is het nodige vooraf gegaan. Inmiddels moet ik wel toegeven dat die operatie veel meer voor me betekent dat ik aanvankelijk dacht. Het is niet zomaar de kers op de slagroom, zoals ik me lang heb voorgehouden.De zenuwen van de afgelopen weken hebben me dat wel duidelijk laten merken Niet alleen was ik nerveus voor de ingreep zelf. Ik was ook gewoon nerveus en blij dat dit nu eindelijk ging gebeuren. Hoe dichterbij de datum was, des te nerveuzer ik werd. Ik vind het nog steeds …

Nerveuze voorbereidingen

Published by Danielle

De operatie is nog een week weg. Nog maar een week. Dagelijks wordt me gevraagd hoe ik me eronder voel. Dat gevoel onder woorden brengen is best lastig want het is heel tegenstrijdig. Aan de ene kant vind ik het doodeng en aan de andere kant kijk ik er enorm naar uit. Die twee emoties gaan zo’n beetje gelijk op en ik zou niet kunnen zeggen welke er nu de overhand heeft. Is ook niet zo heel raar als je bedenkt wat me te wachten staat. Blijkbaar zijn er ook genoeg mensen nieuwsgierig naar de details, de link naar de informatiefolder die ik twee weken terug postte is volgens de statistieken van WordPress al ruim 25 keer aangeklikt. Ik ben nu ook een week gestopt met de Androcur, het deel van de medicijnen dat de werking van testosteron blokkeert. De pukkels waar ik bang voor was zijn uitgebleven, wel heb ik een week lang een nare zeurende hoofdpijn gehad. Of dat nu komt door het in de war gooien van mijn hormoonhuishouding of door alle spanning …