Latest Posts

Nog een briefje van de dokter

Published by Danielle

Al een tijd geleden kreeg ik van mijn zorgverzekering een brief over de vergoedingen voor de laserontharing van mijn gezicht. Ik had niet enkel mijn 10 toegestane behandelingen gehad, ik had er meer gekregen. Zelf heb ik de tel niet nauwkeurig bijgehouden. Ik diende de rekening in en kreeg mijn declaratie uitbetaald, of ik kreeg een brief dat ze het bedrag dat ik had voorgeschoten werd verrekend met mijn eigen risico. Vaak dat laatste, die laserbehandelingen waren meestal in het vroege voorjaar.

Maar na de 13e declaratie kwam er commentaar uit verzekeringsland. De 13e zou uit coulance worden vergoed. (Lees: van mijn eigen risico afgetrokken.) maar voor meer vergoedingen moest er toch echt een nieuwe beoordeling van een medisch specialist komen. Al kan ik van het tarief voor een consult bij de endocrinoloog een of twee behandelingen bij de huidtherapeut financieren. Dat is verzekeringswiskunde, ze willen nóg een briefje van de dokter.

Ik dook nu dus weer het medische en bureaucratische circus in. Als je hier al wat langer meeleest weet je vast dat een afspraak boeken bij het genderteam niet zomaar gedaan is. Het kan niet per mail, en de tijden dat je kan bellen zijn beperkt. Als je dan contact hebt gelegd dan ben je afhankelijk van de beschikbaarheid van de arts die je moet hebben. In mijn geval een arts die maar één dag per week beschikbaar is, eerste plekje op de agenda was acht weken later.

Die acht weken later was vanmorgen, een consult van 10 minuten. Veel had het niet om het lijf, precies zoals ik al verwachtte: paar vraagjes, even kijken naar mijn kin en wat formulieren invullen.  Eigenlijk had ik een stukje baardgroei drie dagen niet mogen scheren voor de beoordeling. Dat waren ze me bij het maken van de afspraak vergeten te vertellen. Gelukkig *kuch* was er genoeg haargroei zichtbaar om een aanbeveling voor 10 extra laserbehandelingen uit te schrijven. Ik vermoed dat ik met minder toe kan gezien het verschil dat ik nu al zie, maar we nemen het ruim.

Van dat alles gaat er nu eerst een brief naar mijn zorgverzekering, die moeten de aanvraag beoordelen. Dan krijg ik hopelijk vlug bericht dat mijn huidtherapeut binnenkort weer stormtrooper-die-wel-kan-richten mag spelen met haar laserkanon. Het is dus even afwachten of mijn verzekering écht vind dat ik zelf kan bepalen wat goed voor me is.

Mijn haaruitval kwam ook nog ter sprake, ik zat nu toch bij de specialist. Daar werd ik niet echt veel wijzer van. Alle behandelingen die kaalheid tegen gaan zijn gericht op bestrijden van testosteron, en de gevolgen daarvan. Een poosje terug schreef ik daar ook al wat meer over. Maar mijn testosteronspiegels zijn zo laag als ze moeten zijn. Als het echt nodig zou zijn dan was een lage dosis androcur een mogelijkheid zijn. Dat gaan we dus niet doen, die intrigant blijft buiten de deur. Aan de gevolgen, en vooral de bijwerkingen, van androcur heb ik mijn laatste vier blogs gewijd. Als ik mijn haar echt dreig te verliezen, dan ga ik op zoek naar andere oplossingen.

 

Zelfreflectie en geloof

Published by Danielle

Deze week heb ik veel tijd kunnen besteden aan zelfreflectie. Het liep samen met het afvlakken van de opgaande lijn die ik, en vooral mijn grondstemming, volgde. Niet raar overigens, uitkomen op een neutraal en een net iets positief niveau was ook mijn streven en dat heb ik nu ook in zicht. Het uitbannen van de androcur, vier weken geleden heeft een groter verschil gemaakt dan dat ik verwachtte. Op het moment dat ik besefte dat die medicatie wel eens een katalysator kon zijn en ermee stopte had ik niet durven hopen op zo’n enorm verschil.

Na een wandeling die wat langer en intensiever bleek dan gepland, moest ik ineens denken aan de riviergeest in de film Spirited Away. Deze kwam het badhuis binnen en werd aangezien voor een stinkgod. Na een uitgebreid bad en met behulp van Chihiro bleek die stinkgod de beschermgeest van een zwaar vervuilde rivier te zijn. Nu de ‘angel’ (een fiets) er eindelijk uit was kon de riviergeest weer zichzelf zijn. Ik voel me ook zo, mijn angel is er nu uit en ik kan opnieuw en vooral schoon herbeginnen. Maar mijn onderliggende problemen zijn niet verdwenen, ik moet nog steeds waken dat de rivier niet opnieuw vervuild raakt en het resterende vuil er nog uit opvissen.

Ik dacht aanvankelijk dat ik een goed half jaar geleden opnieuw ben begonnen met androcur. Maar beter rekenen brengt mij terug naar de periode rond kerst vorig jaar. Ik had last van een vette huid en veel acneklachten, daar wilde ik vanaf voor de kerst. De andere voordelen, die voortkomen uit de progestagene werking zag ik ook wel zitten. Ik heb helaas niet genoeg acht geslagen op de nadelen. Omdat ik in het verleden daar ogenschijnlijk niet zoveel last van had. In elk geval betekent dat tijdens het vroege voorjaar, mijn donkerste periode ik ook al ruime tijd aan dat spul zat.

Op dat moment heb ik alles gegooid op het overschrijden van mijn grenzen, vooral op vlak van energie, en niet goed genoeg voor mezelf zorgen. Dat dat alleen de oorzaak was. Ik herinner me nog heugelijk het moment dat ik mijn therapeut vroeg om een interventie (ik overwoog zelfs antidepressiva) en zij me vroeg hoeveel dingen ik had gedaan die waarde aan mijn leven toevoegden. In gedachten rolde er toen een tumbleweed door mijn hoofd.

Er volgde een interventie, maar niet degene die ik voor ogen had; het werd een andere therapievorm: Acceptance & Commitment Therapie. Daarmee heb ik een hoop dingen geleerd om beter om te gaan met de somberheid. Dat hielp, maar achteraf gezien bleek ik ijverig de vervuiling uit de rivier te scheppen terwijl er een stuk stroomopwaarts de rommel er nog net zo hard in werd gegooid. Ik heb nu het gevoel de vervuiler aangepakt te hebben en dat ik op mijn gemak de overgebleven rotzooi definitief uit de rivier kan vissen.

De komende twee maanden gaan een dan ook een uitdaging zijn. Het wordt een duurtest waarin ik kan gaan zien of ik mijn stemming stabiel en de rivier ook echt schoon kan houden. Vorig jaar is deze periode funest geweest en raakte ik rock bottom in het vroege voorjaar. Ik heb nu een beter inzicht in mijn grenzen en ben mezelf veel bewuster van de signalen die aangeven dat het de verkeerde kant op gaat. Ondertussen ben ik waakzaam, ik wil het graag zelf doen, maar ik sta open voor het besef dat ik op een gegeven moment het toch niet in mijn eentje kan en dat hulp van buitenaf kan bijdragen.

Om alles een tastbaar symbool te geven heb ik deze week mijn armband voorzien van een nieuwe charm: belief. Voor het geloof in mezelf dat ik de balans die ik nu heb bereikt vast kan houden. Voor het geloof in mijzelf dat ik sterker ben dan mijn duistere gedachten. Dat ik deze niet hoef plat te walsen, maar op een goede en gezonde manier kan toelaten in mijn leven zonder deze de overhand laten nemen. Dat is een van de belangrijkste dingen die ik leerde van ACT pijn en verdriet moet je soms gewoon omarmen, het maakt deel uit van het leven.

Belief – Affection – Positivty

Als je net zo geeky bent als ik: het is een obsidiaan, ik ben nu lid van de Obsidian Order.

Kalmte ná de storm

Published by Danielle

Nu de scherpe kantjes van het verdriet af zijn en ik weer tot rust begin te komen merk ik wat anders: namelijk dat ik weer tot rust begin te komen. Nee, dat is geen typfout.

In mijn blog over de intrigant die ik toeliet in mijn leven, zei ik al dat best wel geschrokken ben van wat er met mij is gebeurd. Maar nu ik ook voorbij het verdriet kan kijken merk ik dat het nog groter was dan ik eerder al dacht. Nu ik de katalysator, een deel van mijn medicatie, van mijn depressie kwijt ben begint de storm in mijn hoofd te luwen, de zon prikt her en der al door de wolken en ik voel een kalmte op mij neerdalen. Het is de zen, de rust, de balans in mijzelf die ik heel erg lang kwijt ben geweest.

Een wijs iemand zei me altijd dat ze haarzelf moest voelen, als een bolletje in haar buik. Dat bolletje dient verzorgd en gekoesterd te worden. Zelf ben ik dat bolletje lang kwijt geweest, dat ik het überhaupt niet kon vinden. Eigenlijk kon ik me bij die beeldspraak niet eens een goede voorstelling maken. Inmiddels snap ik het wel, al ben ik nog zoekende naar dat bolletje. Dat stuitert nog stevig rond en moet nog innestelen, maar ik zie het al wel.

Zo terugkijkend op de afgelopen maanden ben ik heel erg mijzelf kwijt geweest, zonder door te hebben wat er precies gaande was en vooral zonder de ernst van de situatie in te zien. Ik krijg nu het gevoel weer mijzelf te worden. Mijn emoties kan ik weer steeds beter kanaliseren en op een gezonde manier uiten. Mijn energieniveau klimt gestaag omhoog. Maar bovenal voel ik me kalmer en gebalanceerder worden.

Gisteren durfde ik voor het eerst sinds een paar weken weer mascara op te doen. Dat was niet zo’n heel goed idee. In mijn lunchpauze kwamen de tranen alsnog. Ditmaal door het beseffen van mijn innerlijke kalmte, dat ik wakker ben geschud en mijzelf weer terug heb gevonden. Het waren tranen van geluk. Mijn weg gaat heuvelopwaarts in alle betekenissen van dat woord. Het is nog moeilijk en zwaar, maar het voelt ook als uit een dal klimmen.

image

Mijn volgende uitdaging: dit vasthouden en niet opnieuw afglijden, niet opnieuw over dezelfde steen struikelen. Hoe ik dat ga bewerkstelligen weet ik nog niet zo goed, zonodig zoek ik daar weer professionele hulp bij. Binnenkort heb ik een weekje vakantie, dan wil ik ruim tijd nemen voor zelfreflectie.

Kersenbloesem

Published by Danielle

Al jaren ben ik hiermee bezig en altijd heb ik ermee gewacht. Twijfels, nadenken over de stijl, zoeken naar een artiest. Maar vooral wachten tot ik tevreden genoeg was. Tevreden genoeg met mijn lichaam om het te versieren. Ik zie het als het sluitstuk van mijn transitie en ook al zijn daarin nog wat losse eindjes te knopen beschouw ik die als voltooid. Voor mij is dit het vieren van mijn lichaam. Vieren dat ik mijzelf ben. Vieren dat ik vrede heb gesloten met mijn spiegelbeeld. Het is ook een beloning aan mijzelf voor alle energie die in mijn transitie heb gestoken, voor de pijn die ik heb geleden, voor alles wat ik heb moeten doen en alles wat ik heb moeten laten.

Het was een project van enkele maanden, op mijn bovenbeen staat sinds deze zomer nu dit:

DSC_0288

De foto is gemaakt net na de laatste inkleursessie. Als alles geheel genezen is wordt het tijd voor mooie geposeerde foto’s.

Het ontwerp is speciaal voor mij gemaakt, aangezien ik een tattoo iets heel persoonlijks vind. Daarom wilde ik in eerste instantie ook zeker niet iets dat leek op een sakura, juist omdat het een veel gebruikte afbeelding voor tatoeages is. Maar ondertussen vind ik die kersenbloesem ook gewoon enorm mooi. Uiteindelijk is dat ook de doorslaggevende factor geweest. Dat het ontwerp naar mijn wens is gemaakt gaf ook de ruimte voor mijn eigen stijlvoorkeuren met sobere zwarte en ongekleurde delen.

De traditionele betekenis die in Japan aan de kersenbloesem wordt gehangen is wel passend en heeft ook wel inspiratie gegeven aan het ontwerp. De sakura bloeit ieder jaar slechts kort maar intens. Iets wat men in Japan viert met een Hanami, meestal een picknick onder de bloeidende bomen. Na een bloeiperiode van een week of twee beginnen de bloesemblaadjes te verwelken en veranderen de bomen van een uitbundig roze naar een niet bijzonder opvallende groene boom. De kersenbloesem is een symbool van het leven, sterfelijkheid en de vergankelijkheid van schoonheid. Om die reden zijn er ook drie losse vallende blaadjes toegevoegd aan mijn tattoo.

De tweede betekenis

Behalve een voltooiing van mijn transitie heeft deze tattoo een tweede betekenis gekregen. Het zal voor altijd verbonden blijven met wat ik hoop mijn laatste depressieve periode zal zijn. Ik heb deze zomer nog een aardige downswing gemaakt met mijn stemming. Iets dat er langzaam in is geslopen in ik pas te laat heb opgemerkt, daar schreef ik vorige week over. Hierdoor ben ik op de dag dat de vallende blaadjes zijn gezet ook iets moois en bijzonders verloren.

Dat voelt nu enigszins ironisch, maar ik zie het zeker wel als iets symbolisch. Ik ben altijd van mening geweest dat alles wat we mee hebben gemaakt bijdraagt aan wie we zijn. Niet alleen de positieve dingen, maar ook de negatieve dingen. Zowel geluk en liefde als pijn en verdriet zijn essentieel voor een volledig en waardevol leven.

Sakura mogen dan gezien worden als een symbool van de vergankelijkheid en hun na een korte bloeiperiode hun bloesems laten vallen. Die bomen doen ook nog iets anders: ieder voorjaar komen de bomen opnieuw in bloei. Ze vormen nieuwe bloesems en beginnen een nieuwe levenscyclus. Onverwachts heeft mijn tattoo zo een tweede betekenis gekregen, eentje die ook de rest van mijn leven zal koesteren en waarderen.

Hanami 2015-0091

Hanami in het Amsterdamse bos – april 2015

Intrigant

Published by Danielle

Het sloop erin zonder dat ik het doorhad, ook al merkte ik wel de effecten, ik had niet door wat er precies gebeurde. Als een intrigant gaf het mijn duisterste gedachten weer voet aan de grond. Een interventie kwam helaas te laat. 

Ik dacht het voor elkaar te hebben. Mijn problemen onder controle en kunnen werken aan de toekomst. Een therapie-serie bij de psycholoog inmiddels afgesloten. Ik was nog niet klaar-klaar, maar had de middelen om zelf verder te gaan. Echter onder dat ik merkte gleed ik echter af in somberheid en smolt mijn eigenwaarde. Zover en zo diep dat ik er mensen om me heen pijn mee heb gedaan en zelfs weggeduwd.

Het is niet doelbewust geweest, maar ik voel mezelf verantwoordelijk voor de pijn en verdriet. Ik heb er een hand in gehad en het voelt alsof ik had kunnen voorkomen wat er nu is gebeurd. Als het maar eerder tot mij doorgedrongen was dat het de verkeerde kant op ging. Helaas was het too little too late.

Ik had door moeten hebben dat ik te veel met mijn onderliggende problemen worstelde. Ik had moeten snappen dat ik niet mijn ijdelheid boven mijn gemoedstoestand moest stellen. Ik had kunnen weten dat de bijwerkingen erger waren dan de kwaal die ik ermee op wilde lossen, Het is niet dé oorzaak van mijn problemen, die intrigant, maar heeft me wel verzwakt in mijn gevecht ertegen. Een gevecht dat nu voelt als verloren. Een intrigant die ik zelf heb binnengelaten. Of het zonder die intrigant anders zou zijn verlopen? Ik weet het niet, zelfs achteraf is dat moeilijk te zeggen. In elk geval heeft hij me verzwakt. 

Ik sta nu op een kaal slagveld. Maar mijn gevecht gaat door, ik voel me ondanks alles sterker. Een zwakke plek in mijn pantser is nu afgedekt en de opgelapte plek zal me blijvend herinneren aan deze valkuil. Ik voel me in staat om opnieuw aan mezelf te kunnen werken. Verder te gaan. Een beter mens te worden. Van mezelf te leren houden. Weer mensen toe te kunnen laten om van mij te houden.

De wolken zijn donkerder dan ooit. Maar deze keer ben ik doordrongen van het besef dat achter die wolken de zon schuil gaat en dat ik die in de toekomst weer op mijn huid zal voelen. 
image

Als kammen een nachtmerrie wordt

Published by Danielle

Plukken in het douche putje, mijn borstel iedere ochtend twee keer schoon moeten maken.

Mijn grootste angst, eenzaamheid, kan ik steeds beter een plek geven in mijn leven op een manier en plaats waar deze geen onnodig pijn meer doet. Dat heeft de nodige moeite en hulp gekost. Maar het voelt nu alsof ik nummer twee op het lijstje met mijn grootste angsten onder ogen moet gaan zien: mijn haar verliezen.

Mijn haar is een bepalende factor in mijn zelfbeeld, het weegt  zwaar mee in mijn passabiliteit. Is het niet naar de buitenwereld toe dan is het wel naar mijzelf. Het heeft jaren geduurd voor ik mijn haar in een staart durfde te dragen. Omdat ik bang was dat mijn aangezicht te mannelijk zou worden als er niet die enorme bos krullen langs mijn hoofd hing. Pas sinds deze zomer doe ik het regelmatig en dan eigenlijk altijd nog met een gekleurd lint erin om maar de aandacht van de haarlijn op mijn voorhoofd af te leiden.

Al een flinke periode, maanden, heb ik het idee dat mijn haar weer meer en meer aan het uitvallen is. Toen ik het vanmorgen in een staart deed voor mijn hardlooprondje viel me op dat de bos haar in mijn hand dunner was dan voorheen. De hoeveelheden die ik ’s morgens uit mijn doucheputje en borstel vis lijken dan weer steeds groter. En dat komt niet  alleen maar omdat mijn haar langer is dan ooit te voren.

Ik kom nu op het punt van wanhoop en heb de afgelopen maanden al semi-clandestien weer cyproteron-acetaat geslikt in de hoop dat het zou helpen. Semi omdat het gewoon oude voorraad van mezelf is. Kort voor de operatie had ik nog een receptje opgehaald bij de apotheek. Als je van die twee pillen per dag maar een kwart pilletje per dag neemt, strekt zo’n voorraad van drie maanden ineens anderhalf jaar.

De medicatie lijkt echter niet te helpen. Want ik heb niet het idee dat ik minder haren in mijn borstel vindt. Ergens had ik dit ook wel verwacht, bij mijn laatste controle (vóór ik weer begon met de cyproteron), was mijn testosteronspiegel onmeetbaar laag. Terwijl je toch echt testosteron en het daaruit aangemaakte dihydrotestosteron nodig hebt om je kaalheidsgenen tot uiting te laten komen. Maar in het verleden heb ik duidelijk resultaat gemerkt waar het om mijn haar ging. Het was de moeite waard om te proberen.

Inmiddels ben ik ook maar weer begonnen met het gebruik van speciale shampoo die belooft kaal worden af te remmen en haar groei te bevorderen. Ik ben altijd sceptisch tegenover dat soort producten. Altijd beloftes en mooie reclame, maar nauwelijks wetenschappelijk onderzoek dat de marketingclaims onderbouwd. Ik had het al een tijdje in huis, echter sinds mijn vakantie niet meer gebruikt ten faveure van mijn gebruikelijke John Frieda. Vooral omdat mijn haar er nog droger en pluiziger van leek te worden dan het toch al is. Nu ga ik het toch maar weer een kans geven, want liever droog en pluizig haar dan géén haar. Borstel

Daniëlle Denkt Daten

Published by Danielle

Ik dacht de afgelopen jaren, zo ongeveer sinds mijn laatste relatie stukliep een jaar of 4 geleden, dat iedere toekomstige poging tot daten direct gericht moest op langdurige relaties. Want eenzaamheid was mijn grootste angst en dat moest koste wat het kost voorkomen worden Nu is die angst er nog steeds, en staat deze nog steeds heel erg hoog boven aan mijn lijstje. Maar ik ben er anders over gaan denken. Daar hebben de afgelopen maanden aan therapie bij geholpen.

Die gedachte dat de eerste de beste date gelijk met de ware-materiaal zou moeten zijn werkt nogal fnuikend. Het verlamde me, daarom hield ik het maar af en durfde ik het niet te doen. Bang om een blauwtje te lopen, want wat als ik op date ga met iemand en die wil niet de rest van haar leven met mij samen leven.Casual dating zat niet in mijn vocabulaire, ook al zie ik het genoeg mensen om me heen doen, voor mijzelf was het out-of-the question. Het zelfs maar aanspreken van iemand moest gericht zijn op establishing a longterm relationship. Dus ik deed het maar niet.

Even tussendoor: mensen die mij persoonlijk kennen weten dat er iemand in mijn leven is die ik soms benoem als partner of relatie. Dat klopt zo ongeveer: wat er tussen ons is, is meer dan een vriendschap, maar het is geen romantische relatie. ‘It is complicated’ Al vinden we dat een heel stomme term om te gebruiken. 

Zelfreflectie
De afgelopen weken heb ik tijd uitgetrokken voor zelfreflectie en nadenken over de grote dingen in het leven. Zo zittend bovenin een rumoerige La Place en later op doodstille plekken op de Hoge veluwe kwamen er ook andere dingen boven. Mijn schetsblok bevat inmiddels een flink aantal pagina’s met mijn gedachten over levensdoelen, spiritualiteit, seksualiteit en relaties. Schrijven is nog altijd de beste manier om mijn gedachten te ordenen.

Uit die dagen van zelfreflectie kwam al eerder duidelijkheid over mijn onzekerheden omtrent seksualiteit en intimiteit. Dat ik die onzekerheid niet meer dat enorme obstakel vindt scheelde al één enorme barrière die me in de weg stond als het ging om dating. De gedachte, of eigenlijk angst, van: “Ja maar, wat als een date zo fijn verloopt dat het verder gaat dan zoenen?” Yups, je leest het goed in mijn hoofd kon een date té goed gaan en had ik daarom liever geen date. Scheelde de wat als scenario’s in mijn hoofd.

Maar het alleen maar kunnen daten met als doel een vaste relatie zat nog stevig in mijn hoofd verankerd. Na mijn laatste wandeldag in de natuur heb ik ook daarin dingen los kunnen laten. Voornamelijk door het opschrijven wat ik nu zo enorm mis in het niet hebben van een relatie, en het bedenken welke waarde ik daarin zoek. Zo naar dat lijstje kijkend besefte ik dat voor lang niet alles gelijk the one and only tegenover me hoefde te hebben om gewoon eens op date te gaan. 

Met een casual date kan je ook gewoon een leuke avond hebben, misschien zelfs een paar avonden en misschien zelfs meer dan alleen een avond. Als het dan toch niet lekker loopt dan is dat niet erg. Een boek dat me interessant lijkt maar waar ik toch niet doorheen kom leg ik ook naar een paar hoofdstukken weg. Het hoeft niet gelijk een commitment tot het einde te zijn. Met daten net zo: soms is die klik er niet en dat is prima en soms is die klik er maar tijdelijk en dat is ook goed.

Daniëlle Doet Daten
Nou, dat is wel heel hard van stapel lopen. Ik verwacht niet in korte tijd een hele rits aan dates te hebben. Maar ik stel mezelf er wel voor open. Voor het hebben van casual dates, voor het lopen van blauwtjes, voor een andere benadering van het hele date en relatie vraagstuk. In mijn hoofd beginnen de mogelijkheden langzaam een beetje uit te kristalliseren. En het enige wat ik ervoor hoefde te doen was mijn allergrootste angst onder ogen zien en niet meer mijn pootjes ernaar laten hangen.

Dragqueens uitgesloten op een Pride event

Published by Danielle

Update: Inmiddels heeft Free Pride bekend gemaakt de beslissing terug te draaien. Drag kings en Queens zijn niet alleen welkom als bezoeker, maar ook als performer.

Al een paar dagen waart er een nieuwsbericht rond op internet dat er bij Free Pride Glasgow (een klein onafhankelijk Pride event, georganiseerd als tegenhanger van een groter en commerciëler Pride evenement) dragqueens niet welkom zouden zijn. Nieuwskanalen, LGBT-sites en ook mijn vriendjes op social media vallen over elkaar heen om dit op zijn hardst te veroordelen. Want dit is niet inclusive en dat is niet goed voor acceptatie en ze vinden er vooral heel veel van. Terwijl de zaak ietwat genuanceerder in elkaar zit. Ik kwam namelijk ook een uitleg van de organisatie zelf waarin ze zeggen dat dragqueens en kings gewoon welkom zijn op het evenement. Maar dat de organisatie ervoor gekozen heeft om niet actief drag acts uit te nodigen voor optredens. Dit met oog op het T-deel van de LGBT doelgroep.

Uit de verklaring van Free Pride:

This does not mean that people of any gender can’t wear what they want to the event, we simply won’t be having any self-described drag acts perform at our Free Pride Event on the 22nd August.

Toen ik het eerste nieuwsbericht zag gingen bij mij de nekharen overeind staan. Ik houd niet van arbitraire non-inclusiveness. Ook ik stond klaar om hier heel erg iets van te vinden. Toch heb ik even ademgehaald en wat verder gelezen om de zaak van de andere kant te bekijken. Het ziet er naar uit dat het allemaal iets genuanceerder in elkaar steekt dan dat het op het eerste lijkt.

Ook al ben ik het niet eens met deze beslissing, ik snap wel waar de gedachte van deze organisatie vandaan komt. Hun transleden hebben blijkbaar aangegeven dat ze zich geïntimideerd of gekwetst kunnen voelen door individuen die een karikatuur van het ene of andere gender neerzetten. Vooral de transmensen die nog niet uit de kast zijn kan dat lastig zijn. Het is inderdaad een fase waar je als transgender doorheen moet, althans ik ben daar ook doorheen gegaan.

Het was aan het begin van mijn transitie. Een van mijn grootste angsten destijds was niet passabel zijn, om voor de rest van mijn leven te door te moeten gaan als vent-in-bloemetjesjurk. Of vergeleken te worden met die en die  van TV. Al moet ik over dat laatste zeggen dat associatie bij de meesten dan eerder Kelly van Big Brother was en niet Dame Edna of Margreet Dolman.

Dragqueens (en kings) portretteren een karikatuur van een gender. Door helemaal over de top te gaan in stereotype eigenschappen van het gender van hun personage leggen ze juist de nadruk op hun fysieke geslacht. En dat is wat je als transgender nu exact niet wilt, je wilt zo min mogelijk de aandacht vestigen op hoe je bent geboren, ook al schijnen die hints nog wel door je voorkomen heen. Dingen als stem, lichaamsbouw, kaaklijn, het wel of niet hebben van een adamsappel. Het liefst wil je dat het allemaal onzichtbaar is, maar zeker in het begin van je transitie als je nog niet, of pas heel kort hormonen gebruikt is dat niet zo makkelijk.

Behalve die hormonale veranderingen die je doormaakt die je helpen om je uiterlijk beter te laten passen bij je gender is er nog een mentale factor. In het begin van je transitie ben je heel erg opzoek naar je eigen authentieke zelf. Het is niet ongewoon dat je daarin doorschiet in dingen waarvan je vindt dat ze bij je gender horen. Ik heb ook zo mijn fase gehad, en het bij andere transgenders ook. Vooral bij transvrouwen valt het makkelijk op: te veel en te felle make-up. Overdreven piepstemmetje opzetten. Te korte rokjes en te hoge hakken. Ik chargeer hier even en noem dingen die me zo te binnen schieten. Ik zo niet de tegenhangers noemen voor transmannen, maar ik ga ervan dat transmannen juist extra stoer overdreven mannelijk gedrag gaan vertonen. Het is zoals ik zei een fase, waar je doorheen gaat tot je je eigen authentieke zelf hebt gevonden. Juist in die ultra-feminiene fase die veel transvrouwen doormaken zullen ze zich onprettig kunnen voelen door drag queens. Want die clash tussen gender en geslacht is wat je als trans wilt verbergen, terwijl de drag queens er de nadruk op leggen.

De keuzes die Free Pride heeft gemaakt kan ik niet achter staan. Ook al snap ik dat ze hun transleden een prettig gevoel willen geven. Dat bereik je alleen niet door arbitrair dan andere mensen uit te sluiten, ook al is het alleen maar als performer. Je doet er toch een boodschap mee uitgaan dat sommige groepen toch minder welkom zijn dan anderen. Er is altijd wel een groep aan te wijzen die het slechter heeft, of nog minder begrepen wordt. Zijn de transgenders geïntregreerd, dan zijn er (in willekeurige volgorde) de genderqueers die het moeilijk hebben en daarna de aseksuelen, en daarna zij die geboren zijn met een intersexconditie. Dit soort pikordes en verdeel-en-heers-tactieken zijn uiteindelijk voor geen van de minderheden bevorderlijk. Juist door samen te werken en elkaar te steunen zal de maatschappelijke acceptatie van iedereen het snelste groeien.

De dragqueens zijn een erg vocale en zichtbare groep, meestal binnen de homogemeenschap. Ze hebben veel betekent in de homoacceptatie en zijn door hun bekendheid ook al een duidelijke plek verworven in de maatschappij. Dat is iets waar transgenders nog hard voor aan het vechten zijn, vooral in de conservatievere gemeenschappen. Dit verschil tussen de twee groepen moet geen bron van afgunst zijn, maar juist een lat waaraan we elkaar op kunnen trekken en steunen in de strijd naar acceptatie.

Emotionele eerste hulp

Published by Danielle

Als we een snee hebben, plakken we een pleister, op een schaafwond sprayen we Sterilon – “Heus, het doet écht geen zeer!” Ik heb het mijn moeder vaak horen zeggen als ik weer eens op de wasmachine zat. – en als we een arm breken melden we ons dezelfde dag nog in het ziekenhuis voor een röntgenfoto en gips. Als we kiespijn hebben, dan zitten we spoedig in de stoel van een tandarts, hoe bang we ook voor de beste medicus zijn. Alle fysieke verwondingen en kwaaltjes verzorgen we, we hebben EHBOtrommeltjes in huis, op het werk en zelfs in de auto voor het geval er iets mocht gebeuren.

Maar wat als we een emotionele wond oplopen, wat doen we dan? Helemaal niks! Het moet minstens het emotionele equivalent van een acute blindedarmontsteking zijn, willen we eens naar de huisarts toe voor psychische bijstand. Pas als we er écht niet meer omheen kunnen zoeken we hulp. In ons arsenaal ontbreekt het aan emotionele hygiëne en emotionele EHBO. De kleinste psychishe wondjes kan je nog best negeren, net zoals hun fysieke tegenhanger genezen ze vanzelf wel. Maar de grotere zullen we toch moeten ontsmetten en beplakken met een pleister als we een ontsteking en littekens willen voorkomen. Toch doen we dat niet, we laten zaken op hun beloop en negeren het probleem in de hoop dat het vanzelf over gaat.

Ook ik kan niet de eerste steen werpen als het om deze dingen gaat. Want ook ik heb lang mijn emotionele blessures genegeerd. Toen ik ze wel durfde te erkennen heb ik alsnog een tijd gehoopt dat het wel vanzelf over ging. Uiteindelijk zag ik gelukkig in dat ik het in mijn eentje echt niet ging redden en ik gewoon wat hulp van buitenaf nodig heb.

De olifant in de kamer

De engelse taal kent een uitdrukking the elephant in the room, de olifant in de kamer, daar duiden ze problemen mee aan die te groot zijn om omheen te kijken, maar toch genegeerd worden. Emotioneel gezien is genderdysforie mijn olifant, de olifant in mijn bovenkamer. Dat dier heeft in de afgelopen jaren eindelijk een mooi ruim buitenverblijf gekregen. Ik heb er een groot deel van mijn leven mee gekampt en het heeft ook best geduurd voor ik überhaupt zag dat er een olifant was.

Nu die olifant weg is kan ik de kamer zélf zien, en die kamer is een rommeltje. Lange tijd is de slechte staat van mijn kamer onzichtbaar geweest omdat er een groot grijs dier in stond. Sommige rommel is door de olifant veroorzaakt, andere rommel staat er los van, maar kon niet aangepakt worden omdat er een olifant in de weg stond. Nu het dier weg is kan ik mijn kamer opruimen en dat ik waar ik nu mee bezig ben.

Mentale gebroken arm

Als ik het moet vergelijken met een fysieke blessure zou ik zeggen dat ik het mentale equivalent van een gebroken arm heb. Niet iets ernstigs of levensbedreigends, maar zonder professionele hulp zal het nooit goed genezen. Onderwijl kan je ook best functioneren, zij het dat sommige dingen behelpen zijn en heel af en toe iets gewoon niet lukt. Bij mij uit dit in stemmingsproblemen: ik sombere periodes, de ene keer heftiger dan de andere keer.  Een vriendin noemde het laatst mijn jarenlange winterdepressie. Dat is een rake beschrijving: want het gaat inderdaad zo op en neer en mijn stemming wordt beïnvloed door externe factoren.

Die gebroken arm zet zichzelf niet netjes recht, net zoals mijn stemmingsproblemen wat hulp nodig hebben om op de juiste manier te verdwijnen. Ik heb daarvoor hulp van een psycholoog waarmee ik bezig ben met ACT, Acceptance and Commitment Therapy. In deze therapie richt ik me vooral op het leren omgaan met externe factoren, vooral de negatieve en die op de juiste wijze accepteren. Dit bevalt me uitstekend, het leert me om beter met teleurstellingen om te gaan door ze te verwelkomen in mijn leven, in plaats van koste wat het kost te vermijden. Het klinkt wat tegenstrijdig, maar ik heb nu al veel baat bij deze levenshouding. Al lukt het me nog lang niet altijd even goed, het is ook gewoon lastig om je grootste pijnen in je leven te omarmen.

Al met al ben ik blij dat ik tóch eindelijk professionele hulp heb gezocht, ik kan het iedereen aanraden. Ik weet uit ervaring dat die drempel heel erg hoog is om overheen te stappen. Er rust in de maatschappij nog een groot stigma op psychische problemen. Ofwel je wordt niet serieus genomen en je klachten gebagatelliseerd. Tegen mensen die kampen met depressieve klachten wordt vaak genoeg gezegd dat ze ‘gewoon lekker vrolijk mee moeten doen’. Geloof mij: het is niet zo makkelijk, soms is uit je bed komen en jezelf aankleden gewoon teveel gevraagd. Als er niet gebagatelliseerd wordt, dan drukt men wel een flink stempel op zij die ervoor uit durven komen dat ze mentaal even niet zo fit zijn.

Psychische pleisters

Mocht je ergens mee zitten, jezelf in je mentale vinger hebben gesneden, of zijn gestruikeld en een flinke schram op je emotionele knie hebben: Psycholoog Guy Winch heeft op TED alvast 7 gereedschappen voor emotionele eerste hulp, om in je verbandtrommel te stoppen. In zijn TED Talk gaat hij er nog wat dieper op in. Deze voordracht van Winch is ook mijn inspiratie geweest voor deze blogpost.

Mocht je er in je eentje nou niet uit komen: schroom niet om hulp te vragen. Dat kan bijvoorbeeld een goede vriend zijn waarmee je kan praten. Soms is iets delen al heel verhelderend, omdat je door het moeten uitleggen van je probleem je gedachten al op een rijtje zet. Als je er dan nog niet uit komt: je huisarts weet raad. Veel huisartsenpraktijken hebben tegenwoordig een Praktijkondersteuner GGZ. Met kleine kwetsuren kunnen zij je vaak al helpen en als dat niet voldoende is weten ze je de juiste richting op te wijzen.

Neem je zwemspullen mee!

Published by Danielle

Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem je zwemspullen mee! Het is nog steeds een drempel, ik heb er al vaker over geschreven, maar destijds niet verwacht dat ik het op dit punt in mijn leven nog steeds als een barrière zou zien: gaan zwemmen. Met dit warme weer zie ik her en der de oproepjes opspringen op facebook en twitter: “Wie gaat er mee zwemmen/naar het strand / meertje?” en ik scroll er steeds maar langs heen.

Het gekke is: de afgelopen jaren ben ik wel gewoon naar de sauna geweest. Zowel vóór als na mijn operatie. Daar heb ik niet veel moeite mee gehad. Al vergde die eerste keer na de operatie toch wel een momentje adem in, adem uit. Voor ik mijn kleding aantrok. Voor de operatie was ik me er wal bewust van. Maar, mijn borsten zijn niet van het formaat dat ze echt opvallen, ik heb mannen gezien met grotere moobs. Kan me niet echt voorstellen dat men destijds echt doorhad dat er iets inconsistent was aan mijn lichaam. En dan nog: je hóórt niet naar elkaar te kijken in de sauna.

Zwemkleding is juist iets dat heel erg geslachtsspecifiek is en veel nadruk legt op je lichaam. Daar wordt ik dan onzeker van. Er is me al eens getipt om de stoere surferchick uit te hangen en te kiezen voor boardshorts. Die zijn wat bedekkender. Maar dan nog voel ik me naakt en onbeschermd. Met gewone kleding kan ik mijn de dingen waar ik minder tevreden over ben makkelijk verhullen, met zwemkleding is dat veel lastiger.

Het is echt mijn volgende grote drempel waar ik overheen ga moeten stappen. In het verleden verwachtte ik dat ik op dit punt hier al lang overheen zou zijn geweest. Of dat ik me er lang niet meer zo onzeker over zou voelen. Maar helaas, dit gaat me nog wel enige moeite kosten, ook al ben ik inmiddels best tevreden met mijn lichaam. Volgens mij moet ik er gewoon maar eens aan geloven en in het diepe springen. Als ik me dan toch bekeken voel op het strand of in het zwembad, dan denk ik maar gewoon dat ze kijken naar de tatoeage op mijn been.