Nu de scherpe kantjes van het verdriet af zijn en ik weer tot rust begin te komen merk ik wat anders: namelijk dat ik weer tot rust begin te komen. Nee, dat is geen typfout. In mijn blog over de intrigant die ik toeliet in mijn leven, zei ik al dat best wel geschrokken ben van wat er met mij is gebeurd. Maar nu ik ook voorbij het verdriet kan kijken merk ik dat het nog groter was dan ik eerder al dacht. Nu ik de katalysator, een deel van mijn medicatie, van mijn depressie kwijt ben begint de storm in mijn hoofd te luwen, de zon prikt her en der al door de wolken en ik voel een kalmte op mij neerdalen. Het is de zen, de rust, de balans in mijzelf die ik heel erg lang kwijt ben geweest. Een wijs iemand zei me altijd dat ze haarzelf moest voelen, als een bolletje in haar buik. Dat bolletje dient verzorgd en gekoesterd te worden. Zelf ben ik dat bolletje lang kwijt geweest, dat ik …