All posts tagged: zelfbeeld

Dr Lacelove, or: how I learned to stop worrying and love my breasts

Het is iets dat ik veel eerder had moeten doen. Ik heb het ook al veel eerder gezegd dat ik het zou doen, hier een half jaar terug al. Maar uitstelgedrag dat zich gesterkt voelt door onzekerheid is een taaie cirkel om te doorbreken. Het heeft van maart tot oktober geduurd voor ik eindelijk eens de stap zette om ook daadwerkelijk eens iets te bestellen bij de Hunkemöller. Degenen die me hebben zien lopen met dat roze-witte tasje hadden waarschijnlijk niet door wat voor een mijlpaal de inhoud daarvan was. Dat begint bij mij net ook een beetje in te dalen. Ik weet dat er winkels zijn die specialiseren in kleine cupmaten. Normaal hoef ik het bij de reguliere lingeriezaken of zelfs maar de Hema het niet te proberen met een cupmaat die ergens halverwege de Tannerstadia scoort. En hoe blij ik ook ben dat er iets bestaat als ‘De Kleine BH-shop’ daar iets bestellen heeft een bepaalde lading. In mijn hoofd is het een stigma: ik ben speciaal en niet gewoon een doorsnee vrouw die …

Small boob sexyness?

Acceptatie van je eigen lichaam is een raar iets. Op het ene moment ben ik helemaal tevreden en kan ik door de dingen waar ik niet helemaal blij mee ben heen kijken. Op het andere moment zijn het enorme obstakels voor mijn zelfbeeld. Een berichtje van een vriendin met de tip naar de Hunkemöller te gaan gaf me te denken. Mijn plannen richting een borstvergroting zijn toch minder ver gevorderd dan ik dacht. Normaal gesproken komt de nationale lingerieleverancier niet op mijn radar voor, ze hebben er toch mijn maat niet. Leuk al die push-up’s, maar dan moet er wel iets zijn om up te pushen en zoals ik al vaker heb geschreven heb ik daar niet zoveel van. Gisteren werd ik gewezen op het bestaan van bralettes. Veel meer dan wat kant is het niet, maar het is iets. Het is vieren van wat je hebt, het is small boob sexyness. Dit gaat een lakmoesproef worden, erachter komen waar de zere plek nu precies ligt. Ben ik écht ontevreden over mijn lichaam en ondermijnt de grootte …

Plastische chirurgie of acceptatie

Het is een onderwerp dat momenteel erg rondgaat in mijn hoofd: moet ik mijn lichaam accepteren of modificeren. In de nasleep van Leelah Alcorns zelfmoord zag ik mensen schrijven die “gevangen in een verkeerd lichaam” niet een goede omschrijving vinden. Zij zeggen dan dat hoe het er aan de buitenkant ook uitziet, het is wel jouw lichaam. Het is een gedachtegang die volgens mij uit de genderqueer-hoek komt, in elk geval een stroming die gender niet af laat hangen van toevallige biologische en anatomische kenmerken. Ik heb mijn ‘oude’ lichaam vaak genoeg afstandelijke namen geven: gevangenis, zak met vlees en botten waarin ik leef, hotelkamer waar ik me niet thuis voel. Toch is het altijd mijn lichaam geweest en is dat het nu ook nog steeds, ook al is er wat werk aan verricht met de pillen van de endocrinoloog en de scalpel van de chirurg. Op de manier die ik hierboven beschrijf had ik er nog niet eerder over nagedacht, maar ik snap wel wat ermee bedoelt wordt. Als je lichaam als een gevangenis …

Omgaan met complimenten

Gisteravond had ik weer eens een feestje, waar ik haast werd bedolven onder complimenten. Feestjes lijken voor mij steeds meer een synoniem te worden met complimenten over mijn uiterlijk en voorkomen. Natuurlijk vind ik dat leuk, maar ik vind het ook nog steeds lastig om ze aan te nemen en er mee om te gaan. Ik ben het niet gewend om dat soort complimenten te krijgen en heb nog steeds een sterke neiging om ze weg te wuiven. Iedere dag voel ik me meer en meer mezelf en voel ik me beter in mijn vel. Dat is een stijgende lijn, die met af en toe en dip, steeds verder omhoog gaat. Maar ik voel me ook nog steeds onzeker, op mijn hoede. Soms is er nog dat stemmetje van mijn Negatief Zelfbeeld,  dat dan influistert dat men alleen maar zegt wat ik wil horen. Dat kan ik ook steeds beter negeren. Vooral als de complimenten spontaan komen van mensen die ik niet goed ken. De neiging om complimenten af te doen en dingen toe te schrijven …

Kleren maken de man, niet de vrouw

Afgelopen woensdag was ik bij de mijn diagnose psychologe van het VUmc. Daar schreef ik al over in Coming out, stappen vooruit. Een van de vragen die ze mij die dag stelde hebben mij aan het denken gezet. Een analogie wat verder uit te bouwen. In het kader van ‘huiswerk’ is mij opgedragen om een vrouwelijkere zelfexpressie te exploreren en de bevindingen vast te leggen in mijn dagboek. Dat heb ik ook gedaan, in mijn gewone dagboek. Wat dagboeken betreft ben ik polyamoreus, ik houdt er meerdere op na. Een van de belangrijkste bevindingen die ik deed tijdens die exploraties van een vrouwelijker zelfexpressie was dat ik me door wat simpele kledingstukken ineens een stuk beter thuisvoelde in mijn eigen lichaam. Nog niet eerder had ik mij zó thuisgevoeld in mijn lijf, zelfs. Ik vond het ineens niet meer zo vervelend om in de spiegel te kijken. Ik voelde mijzelf gewoon instant goed. Dat heb ik ook verteld tegen mijn psych. Die wist daarop een scherpe vraag te stellen: “Is dat dan genoeg, alleen kleding?” Ik …