Latest Posts

Als een litteken

Published by Danielle

Dit blog gaat over suïcidaliteit, als je dat een moeilijk onderwerp vindt sla je deze wellicht beter over.

In de film lijkt het allemaal zo makkelijk: je loopt naar iemand die op het randje staat toe, praat een beetje op hem in, bied een sigaretje aan en kletst hem nonchalant van het randje af. De werkelijkheid was voor mij vandaag anders: ik bevroor en raakte geëmotioneerd.

Na een check-up vanmorgen in het VUmc en een lunch in het park liep ik door Amsterdam. Bij de Torontobrug zag ik iemand over de reling uitkijken, zijn rugzak naast zijn voeten en iemand naast hem. Een voet ging er omhoog, op de eerste stang van de reling, een tweede werd erbij gezet. Ik hield mijn pas in, kijkend naar wat er voor me afspeelde.

Die eerste voet ging nog een stang omhoog. De intentie van de klimmer was duidelijk, die stond daar niet voor het uitzicht over de Amstel. Ik bevroor. Ik kon niet wegkijken, ik kon niet doorlopen en ik kon niet helpen. Een eerste voorbijganger sprong van zijn fiets, liep naar de klimmer en pakte zijn arm. Op een afstand zag ik hoe hij op hem in begon te praten. En tweede voorbijganger pakte haar telefoon en belde 112, een auto stopte, een passerende wegenwacht zette met zijn auto en pylonnen de rijbaan af.

Voor ik het doorhad waren er vier man, vier toevallige voorbijgangers die de moed hadden erop af te gaan. Bezig om de klimmer van de reling af te krijgen. Het kostte hen moeite, veel moeite om de radeloze naar een veilige plek te tillen en hem op de grond te houden.

Ik stond daar nog steeds te kijken. Bevroren. Tranen stonden in mijn ogen. Ook al kende ik de klimmer niet: het raakte me. Wat me nu zo verdrietig maakte weet ik niet: Dat iemand zo ten einde raad is dat hij een duik in de Amstel als oplossing ziet. Dat er wildvreemden waren die de moed en goedheid hadden om hem van die reling af te trekken. Dat bemoeials zijn keuze om een einde te maken aan zijn leven dwarsboomden. Het kwam dichtbij.

Na een paar hele lange minuten arriveerde politie. Nog steeds op een afstand zag ik hoe de agenten op de man inpraatten. Het duurde even voor hij geboeid werd afgevoerd, ik hoop naar een goede crisisdienst. De helpers schudden elkaar de hand en lostten langzaam weer in het doorgaande verkeer op. Het enige dat ik heb bijgedragen is de fiets van één van de helpers opvangen toen deze omviel en steviger tegen de brugreling neerzetten.

Op een bankje langs het water probeerde ik het vooral te laten bezinken. Emotioneel, met tranen in mijn ogen en trillende handen. Het was zo dicht bij, niet alleen in afstand, ook in mijn hoofd. Ik heb er nooit naar gehandeld, ik ben nooit zelfs maar richting die reling gelopen. Maar suïcidale gedachten zijn als een litteken. Hoe goed het ook geneest, altijd zal je het blijven zien en soms doet het nog even pijn.

Kaal, alsnog

Published by Danielle

De vermoedens waren er alweer een poosje. Met het loshalen van een elastiekje trok ik al een noemenswaardige pluk mee. Mijn borstel zag er vanmorgen na één beurtje borstelen zo uit:

Opbrengst van één keer uitborstelen.

Mijn haar valt weer meer uit dan toe te schrijven is aan een voorjaars-rui die ik nog vermoedde. Ik heb net de waarheid, en de spiegel, onder ogen gezien en mijn inhammen zijn duidelijk groter en meer aanwezig dan een paar maanden terug.

Mijn haar verliezen hoort tot mijn grote angsten, ik haal een groot deel van mijn zelfbeeld uit mijn haar. Het lijkt voor jullie misschien wat triviaal, voor mij is het echt een groot ding. Het idee kaal te worden is een bron van wanhoop en onzekerheid. Mijn lange haar is een van de factoren die ik in de hand dacht te hebben voor mijn passabiliteit als vrouw.

Over twee weken zit ik bij de endocrinoloog, dan vraag ik wel om advies. Ik vermoed dat het met mijn migrainemedicatie te maken heeft. Haaruitval staat met een frequentie van 1:1000 tot 1:10.000 bij de zelden voorkomende bijwerkingen, zoveel geluk heb ik nou nooit in de staatsloterij. Dat zal wel schipperen gaan worden tussen endocrinoloog en neuroloog om hier wat aan te doen.

Ondertussen kan ik gaan bedenken hoe ik een haar transplantatie kan financieren. Dat staat nu hoog op mijn prioriteitenlijstje. Zelfs nog boven de boob-issues.

 

Seksueel geweld, de Godwin onder de ad hominems

Published by Danielle

Het was een bewogen weekje in medialandschap: NRC en Volkskrant stonden op tegen het seksisme en de verkrachtingsverheerlijking van GeenStijl. Ondertussen gebruikte het Parool verkrachting als omschrijving voor Elzasser pizza’s die ze niet zo lekker vonden, om nog maar even te laten zien hoe gemakkelijk er over seksueel geweld wordt gedacht. 

GeenStijl

Het begon met een column in het NRC en mondde uit in dit pamflet dat Volkskrant en NRC publiceerden ondertekend door ruim honderd vrouwelijke journalisten, columnisten en andere opiniemakers. Onder de titel ‘Beste adverteerders op GeenStijl en Dumpert, u betaalt mee aan vrouwenvernedering’ vragen opstellers Loes Reijmer, Esma Linnemann en Rosanne Hertzberger aan adverteerders of ze beseffen dat ze met hun marketingbudgetten geïnstitutionaliseerde vrouwenhaat financieren. Of brands als de Belastingdienst, De Efteling, Defensie en Grolsch dat wel in hun imago vinden passen. Een aantal adverteerders hebben hun advertenties op GeenStijl en Dumpert inmiddels ingetrokken.

De redactie en reaguurders van GeenStijl stonden natuurlijk op hun achterste benen door deze vorm van dwangcensuur. Oproepen tot een boycot. Bedreiging van het vrije woord. Inperking van hun vrijheid van meningsuiting. Het is door de fuchsia gekleurde bril van GeenStijl allemaal heel oneerlijk. Voor het gemak gingen ze daarbij even voorbij aan hun eigen acties in het verleden. Zoals deze: Zwarte Piet-boycot sloopt HEMA volledig. Waar er vol trots wordt gerapporteerd dat hun ‘boycot een succes is’ en dat ‘HEMA totaal is gesloopt’.  Maar nu GeenStijl een georganiseerd weerwoord krijgt zijn ze, om even in hun eigen bewoordingen te blijven, helemaal huilie.

Ook elders, bijvoorbeeld op de Frontpage van FOK! – Leuk forum, maar de frontpage lijkt een liefdesbaby van Stormfront en GeenStijl, onder luide aanmoediging door eigenaar Danny.- werd GeenStijl met hand en tand verdedigd. Want je moet kunnen zeggen wat je wilt, want dat is vrijheid van meningsuiting. Net als op GS is op de Fok! FP “Daar moet een piemel in!” een uitstekend argument tegen iedere door een vrouw geuit standpunt. Reageren op inhoud is onnodig, gewoon even verkrachten, dan houdt ze haar mond wel. Verkrachting en online seksuele intimidatie is een wapen dat veelvuldig wordt ingezet.

Het Verdrag van Genève vermeld systematisch als wapen ingezette verkrachting onder de noemer misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden. Vrouwen die hun mening geven in columns, kranten, online, bij politieke bijeenkomsten of op social media worden bedreigd met iets dat de VN classificeert als misdaden tegen de menselijkheid, laat dat maar even inzinken.

Fantasie

“Seksuele vrijheid? Verkrachtingsfantasieën delen is ook vrijheid!” Nee, jouw vrijheid houdt op waar die van mij begint. Ik heb in de GeenStijl verdediging zelfs het Fifty shades of Grey argument gehoord: “Al die Viva vrouwen zwijmelen toch van verkrachting?” Ook niet, en als ze dat al wel doen dan is dat onder duidelijke voorwaarden en met instemming. Maar het begrip consent, instemming, ligt nog steeds erg moeilijk bij vooral het hetero mannelijk deel van de maatschappij.  

Tenslotte verschuilen ze zich achter “Het zijn maar woorden op internet.” Het privilege druipt er vanaf. Pesten is ook alleen maar woorden op internet, schoolplein, briefjes of werkvloer. Toch drijft het regelmatig de slachtoffers tot wanhoop die uitmondt in zelfmoord. Het woord is machtiger dan het zwaard, niet beseffen wat de schade van ‘woorden’ kan zijn getuigt van het privilege nooit gepest te zijn. Ze snappen gewoon niet wat het vernietigende effect kan zijn van constant zulke dingen op je afgevuurd te krijgen.

Ik vraag me af of zulke mannen ook zo tegen hun moeder, vrouw of dochter praten. Of ze hun naasten ook zo bestoken met verkrachtingsfantasieën. En als ze dat tegen geliefden niet doen, waarom dan niet? Want het is toch zo normaal om met dergelijke ‘argumenten’ iemand de mond te snoeren.  

Verkrachtte flammkuchen

In dezelfde week schreef het Parool in weekendbijlage PS een artikeltje over flammkuchen (achter betaalmuur), de hippe Elzasser pizzavariant met zure room in plaats van tomatensaus. Daarin de zinsnede: “…en dat vervolgens naar hartenlust mag worden verkracht met allerhande fantasie ingrediënten…” Want iets verkracht noemen is namelijk hetzelfde als zeggen dat je een gerecht niet lekker vindt.

Vuurkoek op een plankje, Parool 6 mei 2017

Verkracht gebruiken als zomaar een beschrijving is vergelijkbaar schelden met kanker: taal technisch is het correct, maar het heeft een bepaalde lading. Voor veel, heel veel, mensen is het de harde realiteit dat ze het hebben meegemaakt en ziet wat het doet met henzelf of hun omgeving. Seksuele intimidatie is iets wat dagelijks gebeurd. Wat er zo slecht is aan dergelijk gebruik van het woord wist de vriendin die me op het artikel wees goed uit te leggen als antwoord op de vraag wat er zo erg aan is:

Normalisering van kwetsende/gewelddadige taal. Door het woord op deze manier losjes te gebruiken bagatelliseer je (de impact van daadwerkelijke) verkrachtingen. Zulk casual taalgebruik support het heersende sociale systeem waarin seksueel geweld niet serieus genomen wordt, waarin mensen er niet voor uit durven te komen dat ze verkracht zijn, omdat ze bang zijn voor leugenaar te worden uitgemaakt, of te horen krijgen dat ze zich “gewoon” over hun trauma heen moeten zetten. Een systeem waarin aangifte doen maar al te vaak niet tot vervolging leidt, laat staan veroordeling, of waarin je letterlijk in je gezicht wordt uitgelachen door de dienstdoende politieagent.

Door verkrachting te gebruiken als omschrijving in een culinaire recensie bagatelliseert Parool de impact van het woord. Als het iets is dat je met eten in de kroeg doet, dan zal het heus niet zo erg zijn. Alsof het net zoiets als je teen stoten is; pijnlijk genoeg om het even uit te schreeuwen, maar de volgende dag alweer vergeten. Dat is verkrachting dus niet. Ik heb het zelf nooit meegemaakt, ik kan mezelf slechts een vage voorstelling van die ervaring maken. Maar ik heb genoeg vrouwen om heen die het wel overkomen is en die daar jaren later nog steeds last van hebben. Door het opgelopen trauma dat sluimert. Door het idee dat de dader onbestraft is gebleven. Doordat ze niet geloofd werden. Zelfs doordat ze als slachtoffer zelf de schuld kregen.

Verkrachting is iets ernstigs, het wordt niet voor niets tot oorlogsmisdaden (en oorlogswapens) gerekend. Daar moet je niet zomaar lichtvoetig over praten al je die kroegsnack niet lekker vindt. En je moet het al helemaal niet gebruiken als argument in een discussie om iemand waarmee je het niet eens bent de mond te snoeren. Als je dat doet ben je geen haar beter dan een willekeurige oorlogsmisdadiger. Seksueel geweld als argument is de Godwin onder de ad hominems: “Als een vrouw haar mening geeft op het internet zal ze de mond worden gesnoerd met de dreiging van seksueel geweld.”

Edit: Ondertussen doen reaguurders hun best om mijn punt te bewijzen met praktijkvoorbeelden door mentions te sturen dat ik te lelijk ben om verkracht te worden:

Quod erat demonstrandum

Logical Fallacy Referee

Catcalling

Published by Danielle

Het is één van de privileges die ik heb ingeleverd toen ik in transitie ging: verschoond blijven van catcalling. Het nageroepen worden op straat om hoe je eruit ziet. Vanmorgen gebeurde het me op weg naar werk.

Toen ik nog als jongen leefde kon ik zo ongeveer alles aantrekken wat ik wilde zonder dat ik er opmerkingen over zou horen op straat. Slecht zittend pak, te strakke of te wijde spijkerbroek, verwassen t-shirts. Zolang het geen Borat-style mankini is kom je als man eigenlijk met alles wel weg.

Sinds ik mezelf als vrouw ben gaan presenteren is dat anders. Men verwacht dat ik me vrouwelijk kleed en dat ik make-up gebruik. Dingen die ook wel doe, steeds vaker zelfs, maar alleen als ik daar zin in heb. Want zo ben ik, en zou had ik me ook gedragen als ik gewoon met een beter passend lijf geboren zou zijn. Dan zou ik me ook richting de tomboy kant van het spectrum hebben gepresenteerd.

Nog steeds 0 posing skills.

Niet vandaag, vandaag droeg ik één van mijn favoriete jurken. Niet zo figure hugging als sommige andere van mijn pencildresses, wel aansluitend en comfortabel. En strak genoeg dat ik ‘m wat op trek op de fiets. Ik voel me goed in die jurk, en als ik me niet lekker voel dan trek ik ‘m ook echt niet aan. Vandaag voelde ik me dus goed, ook al was ik aan de late kant, dus haar in een snelle staart en geen make-up.

Op de fiets op weg naar mijn werk vanmorgen werd ik nageroepen: “Heeey, dat ziet er lekker uit!” Ik fietste stoïcijns door zonder op of om te kijken, ik was laat. De rest van de dag vroeg ik me af; wat gaat er in de hoofd van zo’n man om? -Ja man, ik probeer zo min mogelijk seksistisch te zijn. Maar ik ben nog nooit door een vrouw zomaar nageroepen.- Waarom zou iemand zoiets roepen? Verwachtte hij dat ik zou stoppen voor een praatje, dat hij daarmee een date zou scoren? Op zijn minst vriendelijk zou bedanken voor dat geweldige compliment?

Het is zo gewoon, het is best triest dat dit normaal gevonden wordt. Blijkbaar ben je als vrouw alleen maar op de wereld om het mannelijk deel van de mensheid te plezieren in de ogen van sommige mannen. Waar is dat ooit mis gegaan in de culturele evolutie, welk voordeel voor de overleving van de soort heeft het om zulke memen* in stand te houden? Het is blijkbaar niet normaal om als vrouw mannen na te fluiten of na te roepen dat het een lekker ding is. Of nog erger: dat ie eens lief moet lachen. Het wordt wel normaal gevonden om dat als man naar vrouwen te doen.

Tot zo’n 5 jaar geleden, toen ik begon met mezelf vrouwelijker presenteren, heb ik nooit hierbij stilgestaan. Het is me ook nooit opgevallen dat het gebeurde. Als ik er al eens van hoorde dacht ik dat het wel mee zou vallen met hoe vaak het voorkwam en àls het al eens gebeurde, dan was dat toch heus niet zo erg? Nu ik zelf catcalls naar me toe geslingerd krijg denk ik daar anders over. Vind zo iemand zelf dat het complimenteus is, en zou hij werkelijk niet door hebben hoe creepy zoiets over komt? Ik vind het al vijf jaar een raar fenomeen.

*Memen, memes in het Engels is een afgeleide van het woord genen. Het is de culturele tegenhanger van het genetisch materiaal: zichzelf voortplantende ideeën of opvattingen.

Hand in Hand

Published by Danielle

Het land is nationaal geschokt door het nieuws van twee mannen die in elkaar geslagen zijn door een groep jongeren omdat ze hand in hand liepen. Als ludieke protestactie staan social media vandaag vol met foto’s van mannen die hand in hand poseren, in navolging van Barbara Barend en haar hashtag #allemannenhandinhand Van voetbalteams en radio-dj’s tot politieagenten en lijstrekkers op weg naar formatieonderhandelingen.

Aan de ene kant juich ik deze actie van harte toe en vind ik het een positief signaal. Maar het steekt me ook wel, bang dat het bij een eenmalige actie blijft. Even hand in hand poseren voor de foto is leuk en aardig. Maar zo’n actie is over een paar weken weer vergeten. Of weet jij nog wie er allemaal een fransvlaggetje in hun facebookprofiel had na de aanslagen in Parijs, of een regenboogvlag na Orlando.

We leven 48 jaar na de Stonewall rellen, waarmee de homorechtenbeweging begon, en we zijn ver gekomen in dit land. Maar geweld tegen homo’s en discriminatie van transgenders is helaas nog altijd aan de orde van de dag. Ik keek net op de site van de NOS en zie daar nog meer nieuwsberichten over agressie gericht op homo’s.

Belangrijk is dat er duidelijk wordt opgetreden tegen homohaat – ik gebruik dat woord hier als samenvattende term voor alle vormen van agressie tegen mensen uit de LGBTQIA-gemeenschap-. Want homo en gay worden nog steeds als scheldwoord of in een andere negatieve context gebruikt. “Oh man, dat is zoooo gay, dat doe ik niet…” of “Nee, ik ben geen homo!” Ook over transgender hoor ik nog regelmatig grappen en opmerkingen waarvan de maker vaak niet eens doorheeft dat deze kwetsend of transfoob zijn. Daarin spelen vervoegingen van het woord ‘ombouwen’ opmerkelijk vaak een rol in. Zolang dat nog normaal gevonden en geaccepteerd wordt zullen dingen als homohaat, transgender-discriminatie en het daarbij horende geweld ook niet verdwijnen. Als je vrienden of familie zo’n uitspraak hoort doen: zeg daar iets van. Ook al lijkt het ogenschijnlijk onschuldig of grappig bedoelt het is normalisering van homohaat.

In het onderwijs is het ook nodig om aandacht te besteden aan deze onderwerpen. Door kinderen al vroeg bij te brengen dat homoseksualiteit een normaal en geaccepteerd onderdeel van de maatschappij is. Net als het aan de media is om positieve rolmodellen te laten zien. Er zijn tegenwoordig steeds meer homo-karakters in series en films, maar in de regel zijn dat over de top typetjes van het Will & Grace niveau. In plaats van karakters die toevallig ook als homo, lesbisch, trans of een andere variant op de LGBTQIA identificeren.

Poseer je ook hand in hand? Go jij! Want iedere medestander is er één. Maar alsjeblieft: laat het niet bij dat ene momentje voor de camera. Wees ook een medestander op school, in de kleedkamer, op werk of aan de eettafel. Vandaag, morgen en alle dagen daarna.

Had ik al een vrije zaterdag aangevraagd en een plekje op een boot geregeld voor de Canal Pride dit jaar? Volgens mij niet, morgen maar eens gaan doen.

Gezocht: ervaringen met borstvergroting

Published by Danielle

I think I’ve misplaced my boobs.
[…]
Oh, the scales know where they went; vanished into thin air.

Dat komt uit recent app-gesprek. Ik had het niet voor mogelijk gehouden, want het stelde al nauwelijks iets voor. Sinds ik ben gestopt met de androcur, ben ik al volume kwijtgeraakt. Maar nu ik een paar kilo ben afgevallen, ben ik haast net zo plat als voor mijn transitie. Zo goed als ik me het afgelopen najaar er nog over voelde, nu is dat helemaal weg. Ik vraag me zelfs af of ik niet gewoon onder de Schippers-norm van maximaal 1 cm klierweefsel val. Als er ook nog een spier onder moet zitten kan er nooit veel overblijven.

Het idee van een borstvergroting speelt dus weer in mijn hoofd. Nu zo sterk dat ik op zoek ben naar ervaringen. Omdat ik nog steeds geen goed idee heb hoe het voelt. Want dat is voor mij heel belangrijk, continue gewaar zijn van twee implantaten durf ik zelfs een dealbreaker te noemen. Dan zoek ik liever mijn heil in de risico’s van androcur of progesteron.

Ik ben dus op zoek naar vrouwen die een borstvergroting hebben ondergaan en mij wat willen vertellen over hun ervaring ermee. Dat mag als een (anonieme) reactie hieronder of in een berichtje via het contactformulier, als je niet wilt dat je reactie voor anderen zichtbaar is.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen. 

 

Van de hak op de tak: Daily Oaks

Published by Danielle

“I am Daniëlle, first of her name, writer of blogs and mother of Oaks.” Ik zou een heraut moeten hebben om mezelf aan te kondigen. Zo af en toe heb ik inspiratie om iets compleet ongerelateerds te schrijven. Iets dat niets van doen heeft met de gebruikelijke gender, seksualiteit, maatschappelijke onderwerpen. Daarvoor heb ik ‘van de hak op de tak’ als categorie in het leven geroepen. Het is tenslotte mijn eigen blog en ik mag doen wat ik wil. “It is known!”

Ezri Oak

Als je me persoonlijk kent weet je het waarschijnlijk al, ik praat er nogal veel over: ik heb al twee jaar een eik als huisdier. Een kat of een hond vind ik teveel gedoe, vogels maken me teveel herrie en goudvissen doen me ook weinig. Dus ik heb Ezri Oak, opgekweekt uit een eikel gevonden in de tuin van mijn ouders. En ja, mijn eik heeft een naam in mijn verzorging ervan ga ik zover dat ze tijdens mijn laatste vakantie een weekje bij mijn ouders heeft gelogeerd. De bedoeling is om Ezri als een bonsai op mijn balkon te houden.

Tijdens een wandeling over de heide in de buurt deze week heb ik rondom de vele eiken die daar staan wat rond gescharreld. Ik was benieuwd of er nu het lente wordt ontkiemende eikels te vinden zijn. Met een kwartiertje had ik bij twee verschillende bomen elk drie eikels gevonden die aan het opengebarsten waren en waar een kiem zichtbaar was. Zoeken hoefde ik er niet naar, er lagen er genoeg en ik had makkelijk een paar handen vol mee kunnen nemen.

Maar zes nieuwe bomen leek me al wel genoeg, zo groot is mijn balkon ook niet. Er staan immers al een eik, vier appels en een pas gezaaide esdoorn. Dan heb ik ook nog Plantnonymous the anarchy tree, die ik cadeau kreeg van een speciaal iemand en waarvan ik nog steeds niet weet wat het is. Eenmaal thuis bedde ik de zes in potgrond in om ze bij mijn balkonboomgaard te zetten.

De volgende ochtend voelde ik me Graaf Tel. Met een blik op mijn balkon telde ik 1, 2, 3, 4, 5, … vijf eikels.  Vlak voor ik richting mijn werk vertrok later telde ik opnieuw: 1, 2, 3, 4, … vier eikels? Van de zes waren er nu nog maar vier over, dat en twee vogels met een volle maag. Om de eikjes wat meer kans te geven heb ik ze nu maar binnen op de vensterbank staan tot ze geen vogelvoer meer zijn. Feeder of birds  hoeft niet op deze manier aan mijn titels toegevoegd te worden. 

Met de hashtag #DailyOaks kan je het welzijn van de vier op Instagram gaan volgen, ik zal vanaf nu dagelijks een foto plaatsen.

The Daily Oaks, day 1: Six sprouting acorns that I’ve found on a short walk. #oak #treesofinstagram #DailyOaks

Een bericht gedeeld door Daniëlle (@fadinggender) op

Verkiezingen 2017 – kleur bekennen

Published by Danielle

Op het moment dat ik dit blog schrijf is het grote slotdebat op de NOS nog gaande. Zelf heb ik er niets van gezien omdat ik de twee maandelijkse Gendertalk discussieavond leidde. Ook daar waren de verkiezingen een belangrijk thema: welke partijen zijn een veilige keuze als je LGBTQIA+ (ik zal verder LGBT+ als korte versie gebruiken) een belangrijk thema vindt. Daarin was toch wel een duidelijke trend gaande, ook omdat alle aanwezigen Gayvote de stemwijzer van COC hadden doorgenomen.

Aan het begin van de campagneperiode had ik het plan om mijn eigen stemwijzer te maken met de belangrijkste LGBT+ standpunten van de verschillende partijen. Maar toen zag ik dus Gayvote, dat maakte het leven mij een stuk makkelijker.

De belangrijkste boodschap die ik met dit blog wil geven: Ga stemmen! en doe dat op een partij met inhoud. Stem alsjeblieft niet op een poppulist om ‘een signaal af te geven’. Een signaal afgeven doe je met een doordachte stem op een partij die een fatsoenlijk programma in elkaar heeft gezet. Ik mag het dan fundamenteel oneens zijn met de VVD en vinden dat we met de plannen van de SGP 150 jaar terug in de tijd gaan. Ik kan het met die partijen tenminste fundamenteel en inhoudelijk oneens zijn. Daar valt mee te debatteren en te discussiëren en er is mee te polderen. Ik ben een groot voorstander van onze meer-partijen democratie: als we allemaal wat water bij de wijn doen, dan komen we er allemaal beter uit.

Mijn stemadvies? Het liefst zie ik natuurlijk stemmen op D66 en Groen Links, als je het mij vraagt zouden die twee de dominante partijen in de coalitie moeten worden. Ik beken kleur: Nieuw Paars zie ik best zitten. Op het tweede niveau staan bij mij progressieven: de Piratenpartij, Partij voor de Dieren en Artikel 1. Terwijl de Partij van de Arbeid en de Socialistische Partij daar weer een stapje onder komen, conservatief maar acceptabel. De niveau’s daar onder vullen bij mij de VVD met de drie christelijke partijen en helemaal onderaan de populisten Denk, GeenPeil, Voor Nederland en Forum voor de Democratie met de PVV als een historisch dieptepunt.

Mijn eigen stem? Het moge duidelijk zijn dat ik liberaal-progressief-groen ben. Ik heb tot het laatste moment getwijfeld tussen D66 en Groen Links. Maar ik ga hier toch wat eigen belang stemmen en dan weegt de zorg en het eigen risico me zwaar. In januari rekende ik uit dat ik dit jaar twee maandsalarissen, ofwel 16,7% van mijn inkomen aan zorgpremie en eigen risico uit ga geven. Dat mag wel iets minder.

Ik kan me niet herinneren dat de verkiezingen me ooit eerder zo bezig hebben gehouden. Zelfs niet tijdens de moeizame kabinetsformatie van Rutte I in 2010. Toen mijn Belgische collega en ik elkaar ’s ochtends begroetten met “Hebben jullie al een regering. Nee? Wij ook niet.” Dit voelen voor mij als de belangrijkste verkiezingen die ik ooit heb meegemaakt en daarom ga ik morgen om 21.00 naar het stembureau hier in de wijk om de stemmen te helpen tellen.

Mijn politieke voorkeur heb ik hierboven al gegeven. Daar mag je jezelf iets van aantrekken of niet. Maar alsjeblieft: stem met inhoud en wees geen “enz.”

Edit: De kleur die ik zelf beken? Het zijn er 6 en ik laat de eikentattoo op mijn linkerarm even voor zich spreken. 

Grey Rainbow: sex positive & slut shaming

Published by Danielle

Dus, blijkbaar is er een filmpje het internet op gelekt waarin te zien is dat Patricia Paay seks heeft, met het licht aan. Dat is voor zover ik het heb meegekregen, ik houd me niet erg bezig met glamournieuws. Maar mijn twitter timeline had het er druk mee, vooral met bepaalde gedragingen van nieuwsmedia als NPO Radio 1, andere bekende Nederlanders die er vooral een afkeurend oordeel over hebben en radio DJ’s die het aangrijpen voor een lekker potje slut shaming ter meerde eer en glorie van henzelf.

Om te beginnen is het gewoon een rotstreek om iemands home video’s of foto’s ongevraagd te verspreiden. Ongeacht of daar seks op te zien is of iemands eerste pogingen tot jongleren. In dit geval ging het blijkbaar om seks, seks bedreven door een vrouw die ouder is dan 25 (en daarom als ‘over datum’ wordt beschouwd), en vooral seks bedreven voor een vrouw. Want vrouwen mogen niet seksueel actief zijn: dan worden ze beschouwd als losbandig, hoer, slet, afgelebberde boterham en nog meer van die nare termen die mannen ervoor bedacht hebben. Mannen ja, ik ben hier even op mijn genderbinairst. Dat heet slut shaming, en dat is gewoon onacceptabel.

Hugh Heffner vs. Patricia Paay

Als je het afzet tegen een man die seksueel actief dan zie je waar het mis gaat. Ergens zag ik een vergelijking tussen Playboy tycoon Hugh Heffner tussen tientallen schaars geklede vrouwen en Patricia Paay. Heffner is altijd een symbool geweest van mannelijkheid en gezien als een positief rolmodel. Juist omdat ‘ie zich op hoge leeftijd omringt met (volgens media-maatschappij maatstaven) mooie jonge vrouwen en naar verluidt op zijn 90e nog seksueel actief is. Maar nu het om een vrouw gaat spreekt het roddelcircuit er ineens schande van en doet haar leeftijd er niet eens zoveel toe.

Herinneren jullie nog de gelekte seksvideo van Tommy Lee in de jaren ’90? Waarschijnlijk niet. Je weet mogelijk niet eens dat hij de drummer is van Mötley Crüe. Je zal je vast wel de gelekte seksvideo van Pamela Anderson herinneren. Gaat om het zelfde filmpje, maar waar hij opgehemeld werd als stoer, werd zij ervoor verguisd als slet.

Het moedwillig vernederen van seksueel actieve vrouwen door de maatschappij en de media is een van de redenen waarom feminisme nog altijd actueel en relevant is. Zolang 3FM DJ’s er nog flauwe grappen over maken en voetbalcommentators en tv-presentatoren van showbizz programma’s zichzelf superieur kunnen voelen tegenover hun publiek door iemand als Paay zo hard mogelijk de grond in te trappen blijft het nodig om tegen seksisme te strijden.

Sex Positive

Zelfs toen ik mijzelf nog als volledig aseksueel identiceerde had ik een sex positive instelling. Ook al had ik zelf dan liever een stuk taart. Maar ik begreep wel dat seks gewoon iets leuks is, iets dat lekker voelt, iets dat je dichter tot je partner kan brengen. Seks is belangrijk en daar mag je van genieten: ongeacht het gender waarmee je identificeert, ongeacht je 25 of 75 bent.

Het idee dat blijkbaar alleen maar mannen mogen genieten van seks zit ook in de westerse maatschappij heel erg diep. Terwijl er neergekeken wordt op culturen waar vrouwen en meisjes worden besneden zodat ze geen plezier aan seks kunnen beleven. Doet men hier exact hetzelfde, alleen niet met een roestig scheermesje in een donkere hut: vrouwen worden hier besneden met woorden. Ze mogen geen plezier hebben aan seks en al helemaal niet erover vertellen, dat vindt de westerse maatschappij een voorrecht voor mannen. Tijd dat we daar een einde aan maken.

 

Battle of the brain

Published by Danielle

Geen gevecht met Scumbag Brain dit keer, daarmee heb ik vrede gesloten en leef ik op voet van vriendelijke vijandigheid. Hij valt mij niet lastig en ik hem niet. Mijn strijdtoneel ligt momenteel op het fysieke vlak. Al zeker 20 jaar kamp ik met hoofdpijnklachten. De intensiteit en regelmaat variëren. Soms heb ik er lange tijd niet of nauwelijks last van en soms heb ik perioden waar het vaker voorkomt. Het afgelopen jaar begon het mijn levenskwaliteit zodanig te beïnvloeden dat ik vorig jaar naar de huisarts ben gestapt. Die gaf een vermoeden van een mix tussen spierspanningshoofdpijn en migraine.

Het gevreesde M-woord was gevallen. Ik had tot die dag voor mezelf altijd ontkent dat ik migraineklachten had. Ik heb geen aura’s, ben zelden echt misselijk en kan doorgaans nog enigszins functioneren. Over het algemeen voel ik me zelfs het beste als ik nog een beetje bezig blijf in plaats van stilzitten. Alleen bij zware aanvallen ben ik echt uitgeschakeld, meestal ga ik op halve kracht verder. Ondersteund door de nodige pijnstillers om het scherpe kantje eraf te halen.

De huisarts zond me heen met het advies naar de fysiotherapeut te gaan om mogelijke spierspanningen te bestrijden alvorens naar medicatie te grijpen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik werd gemasseerd, kreeg wat oefeningen en ben gekraakt. Behalve dat ik het kraken van mijn nek en schouders een uiterst naar gevoel vind merkte ik ook geen significante verschillen. Na weer een zware episode toog ik terug naar mijn nieuwe huisarts.

Deze hoorde mijn verhaal aan en zond me heen met twee dingen: een recept voor medicijnen die een aanval moeten onderdrukken en de opdracht om “Te mediteren over de boodschap die je lichaam je wilt vertellen met de pijn. Want het lichaam liegt nooit.” Mijn huisarts is nogal een holist en alternatief en over nooit liegende lichamen heb ik een mening. 😉 Maar ik snap zijn boodschap: probeer te achterhalen waar de hoofdpijn door veroorzaakt wordt en wat ik eraan kan doen om het te voorkomen.

Van de pillen die ik voorgeschreven kreeg ben ik nog niet uit of ze nu wel of niet erger dan de kwaal zijn. Het is naar spul met bijwerkingen. Mijn spijsvertering is er 2 dagen van slag van. Ik heb het gevoel alsof mijn bloeddruk naar een dieptepunt keldert. Mijn concentratie lijdt eronder. En ik heb niet het idee dat het tegen de hoofdpijnklachten iets uithaalt.

Ondertussen ben ik ook andere dingen gaan afstrepen. Mijn brilsterkte is nog wat het moet zijn. De tandarts kon geen duidelijke oorzaken ontdekken in mijn gebit. Ergens hoopte ik dat er gewoon een gaatje in een kies zou zitten dat nog geen pijn deed maar wel voor irritatie zorgde. Sterker nog: ik had zelfs geen gaatjes, dat was ook een eerste keer in lange tijd. Ik stond na 10 minuten alweer buiten met verwijsbrieven voor kaakchirurg en orthodontist – Nu ik er toch was gelijk maar stappen zetten om mijn voortanden recht te krijgen.- en geen ander oordeel dat mijn nekspieren ‘wel wat stijf” zijn.

Dus ik was weer terug bij het advies van de huisarts: mediteren. Nu mediteer ik door te gaan schrijven, het helpt me om mijn gedachten te ordenen. In zekere zin is mijn blog een kijkje in mijn meditatiesessies. Ook dat ging maar erg moeizaam, ik heb de afgelopen maanden weinig geschreven. Mijn werk eist momenteel veel concentratie achter een beeldscherm en had ik niets meer over om thuis achter mijn laptop te gaan schrijven. Ik heb wat offline vermaak erbij gepakt: verder gaan breien aan mijn nadenksjaal, papieren miniatuurkasteeltjes bouwen en afgelopen week een Strandbeest in elkaar gezet. Bezig zijn met fysieke objecten in plaats van letters op een scherm is een welkome afleiding, maar lost mijn problemen niet op.

wp-1486314109945.png

Migraine Buddy

De hoofdpijnklachten beginnen mijn kwaliteit van leven steeds meer te beïnvloeden.Bijna dagelijks heb ik een vage achtergrondhoofdpijn en ik merkte laatst dat ik bepaalde plannen niet wilde maken. Bang was dat ik een aanval zou krijgen en daardoor teleurgesteld zou zijn als ik mijn plannen niet kon uitvoeren. Ik ben sneller geïrriteerd en vind mezelf daardoor een minder prettig mens. Ook mijn dagelijkse routine leidt eronder, de kleine dingen waar ik normaal plezier uit haal zoals koken, doe ik minder. Dat heeft helaas weer andere gevolgen, ik eet een stuk ongezonder en krijg problemen als niet meer in kleding passen.

Dus nu ben ik aangekomen op een punt dat ik mijn volgende stappen moet gaan overwegen. Deze post is alvast een manier om de mogelijkheden op een rijtje te hebben, zodat ik middelen heb om dit alles te doorbreken. Terug naar de huisarts is alvast één. Al ben ik ergens bang dat die ook geen makkelijke oplossing gaat hebben. Andere dingen zijn meer bewegen: om mijn bureautijd op werk te compenseren en om de spieren in mijn nek, schouders en rug losser te maken. Ik voel namelijk wel wat mijn tandarts bedoeld met stijve spieren. Opnieuw fysiotherapie, met een andere insteek, kan daar wellicht ook bij helpen.

Het ‘meer bewegen’ ding zal ik toch echt zelf moeten doen. Een collega merkte laatst al op dat ik de afgelopen maanden nauwelijks ben gaan wandelen. Dat klopt ook, ik zit meer binnen. De ene keer met een aanval, de andere keer vermoeid ná een aanval, de derde keer bijna bang om naar buiten te gaan. Het zal ook goed voor me zijn om weer socialer te worden, want elke keer als ik weer de tijd neem om wat vrienden te zien voel ik me naderhand beter. In de meeste gevallen levert de sociale interactie me meer energie op dan het heeft gekost. Groeps- of teamsporten zijn een mogelijkheid. (Het rollerderbyplan is echter te onpraktisch, helaas). Yoga staat op de shortlist met mogelijkheden, net zoals dans. Ik probeer een beetje voorbij de standaard sportschool te denken en sta open voor suggesties.