Overpeinzingen
comments 3

Als een litteken

Dit blog gaat over suïcidaliteit, als je dat een moeilijk onderwerp vindt sla je deze wellicht beter over.

In de film lijkt het allemaal zo makkelijk: je loopt naar iemand die op het randje staat toe, praat een beetje op hem in, bied een sigaretje aan en kletst hem nonchalant van het randje af. De werkelijkheid was voor mij vandaag anders: ik bevroor en raakte geëmotioneerd.

Na een check-up vanmorgen in het VUmc en een lunch in het park liep ik door Amsterdam. Bij de Torontobrug zag ik iemand over de reling uitkijken, zijn rugzak naast zijn voeten en iemand naast hem. Een voet ging er omhoog, op de eerste stang van de reling, een tweede werd erbij gezet. Ik hield mijn pas in, kijkend naar wat er voor me afspeelde.

Die eerste voet ging nog een stang omhoog. De intentie van de klimmer was duidelijk, die stond daar niet voor het uitzicht over de Amstel. Ik bevroor. Ik kon niet wegkijken, ik kon niet doorlopen en ik kon niet helpen. Een eerste voorbijganger sprong van zijn fiets, liep naar de klimmer en pakte zijn arm. Op een afstand zag ik hoe hij op hem in begon te praten. En tweede voorbijganger pakte haar telefoon en belde 112, een auto stopte, een passerende wegenwacht zette met zijn auto en pylonnen de rijbaan af.

Voor ik het doorhad waren er vier man, vier toevallige voorbijgangers die de moed hadden erop af te gaan. Bezig om de klimmer van de reling af te krijgen. Het kostte hen moeite, veel moeite om de radeloze naar een veilige plek te tillen en hem op de grond te houden.

Ik stond daar nog steeds te kijken. Bevroren. Tranen stonden in mijn ogen. Ook al kende ik de klimmer niet: het raakte me. Wat me nu zo verdrietig maakte weet ik niet: Dat iemand zo ten einde raad is dat hij een duik in de Amstel als oplossing ziet. Dat er wildvreemden waren die de moed en goedheid hadden om hem van die reling af te trekken. Dat bemoeials zijn keuze om een einde te maken aan zijn leven dwarsboomden. Het kwam dichtbij.

Na een paar hele lange minuten arriveerde politie. Nog steeds op een afstand zag ik hoe de agenten op de man inpraatten. Het duurde even voor hij geboeid werd afgevoerd, ik hoop naar een goede crisisdienst. De helpers schudden elkaar de hand en lostten langzaam weer in het doorgaande verkeer op. Het enige dat ik heb bijgedragen is de fiets van één van de helpers opvangen toen deze omviel en steviger tegen de brugreling neerzetten.

Op een bankje langs het water probeerde ik het vooral te laten bezinken. Emotioneel, met tranen in mijn ogen en trillende handen. Het was zo dicht bij, niet alleen in afstand, ook in mijn hoofd. Ik heb er nooit naar gehandeld, ik ben nooit zelfs maar richting die reling gelopen. Maar suïcidale gedachten zijn als een litteken. Hoe goed het ook geneest, altijd zal je het blijven zien en soms doet het nog even pijn.

3 Comments

  1. Geraakt…… wat een nare, nare ervaring voor jou. Goed dat je er over schrijft en hopelijk ook kunt delen met anderen. Over praten is een goede remedie om het een plek te geven. Je hebt overigens niet verkeerd gehandeld, het is meer instinct dat lijkt op een blokkade. Dus verwijt jezelf a.u.b. niets! Dat het op jouw netvlies gebrand blijft wil niet zeggen dat het geen plekje gaat krijgen. Sterkte…….

  2. Marga Derckx-Schräder says

    Ik heb zoiets begin jaren tachtig meegemaakt, zo’n kleine zevenendertig jaar geleden. Mijn vriendin en ik vonden een collega die haar polsen had doorgesneden. Ze werd direct naar het ziekenhuis gebracht en overleefde het. Ik heb geen idee hoe het haar verder is vergaan. Ik beef nog als ik eraan denk. Ook een keer toen ik in een trein zat, noodstop, iemand was ervoor gesprongen, vreselijk indrukwekkend, ook al was die persoon onbekend voor mij.
    Is er een plaats voor dit soort ervaringen?
    Zoals je zelf schrijft: suïcidale gedachtes zijn als littekens.
    Ik zou, als het mag, eraan toe willen voegen:
    De Dood is en blijft een ongrijpbaar iets en dat iemand daar naar neigt is al even ongrijpbaar en onbegrijpelijk en dat geeft open wonden die moeilijk helen, en uiteindelijk lelijke littekens worden.
    Die littekens zijn echter wel grote, en ik zou haast zeggen mooie, (alhoewel je dit nu waarschijnlijk niet ziet) ervaringen, waardoor je wel kunt begrijpen hoe pijnlijk de open wonden kunnen zijn!
    Het gaat er niet om, hoeveel jij, in dit geval, hebt bijgedragen, het is geen meting over hoeveel en wat.
    Jij draagt op een hele andere manier bij, alleen al door het op te schrijven en door het te (durven) delen! Dankjewel!

    • Is er een plaats voor dit soort ervaringen? Ja, delen, blijven delen, want weg gaan doet het niet. De pijn en het moment slijten, het krijgt een plekje. Zelf diverse mede veteranen hierdoor verloren, 11 jaar op de trein gezeten en meerdere zelfdodingen meegemaakt. Ervaring te over, verwerkt door er over te praten, nog steeds, net als nu.
      En juist de “kijker” gaf mij net dat extra zetje om door te gaan als er levens gered konden worden………

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.