Als een litteken
Dit blog gaat over suïcidaliteit, als je dat een moeilijk onderwerp vindt sla je deze wellicht beter over. In de film lijkt het allemaal zo makkelijk: je loopt naar iemand die op het randje staat toe, praat een beetje op hem in, bied een sigaretje aan en kletst hem nonchalant van het randje af. De werkelijkheid was voor mij vandaag anders: ik bevroor en raakte geëmotioneerd. Na een check-up vanmorgen in het VUmc en een lunch in het park liep ik door Amsterdam. Bij de Torontobrug zag ik iemand over de reling uitkijken, zijn rugzak naast zijn voeten en iemand naast hem. Een voet ging er omhoog, op de eerste stang van de reling, een tweede werd erbij gezet. Ik hield mijn pas in, kijkend naar wat er voor me afspeelde. Die eerste voet ging nog een stang omhoog. De intentie van de klimmer was duidelijk, die stond daar niet voor het uitzicht over de Amstel. Ik bevroor. Ik kon niet wegkijken, ik kon niet doorlopen en ik kon niet helpen. Een eerste voorbijganger sprong van …