All posts tagged: werk

Exit-gesprek

Published by Danielle

Vanmiddag had ik weer een afspraak bij mijn psycholoog van het genderteam. Het zou uitdraaien op wat lijkt mijn laatste gesprek te zijn geweest. We spraken over de operatie en rondden feitelijk het psychologische deel van mijn transitie af. De afgelopen twee maanden zijn uitvoerig besproken. Van de aanloop naar de opname tot en met het herstel van de afgelopen weken. Een van de dingen die aan bod kwamen was het langzame herstel en de impact die dat heeft op mijn sociale leven. Ik ervaar dat als behoorlijk zwaar, ik ben lang zo introvert niet als ik denk te zijn. Gelukkig komt dat nu allemaal langzaam weer op gang. Vorige week al ben ik voorzichtig weer beginnen met werken. Ik was na zes weken wel klaar met thuis zitten. Ook mijn sociale leven begint zich weer een beetje te roeren, zij het voorzichtig. Ook was er ruimte om terug te blikken op hoe ik de begeleiding van het Genderteam heb ervaren. Of ik dingen anders zou willen zien. Positief, of juist negatief heb ervaren. Typisch …

Home Sweet Home

Published by Danielle

Het heeft langer geduurd dan ik had verwacht, ook al had ik vooraf niet een duidelijk beeld van hoelang het zou duren. Maar eindelijk is het zover: ik ben thuis! Na weken bij mijn ouders te hebben verbleven, en daar meer dan uitstekend ben verzorgd, ben ik eindelijk thuis, in mijn eigen huisje. De operatie is een goede maand geleden en de genezing maakt voortgang. Al is het wel met twee stappen vooruit en eentje terug. Een week eerder had ik al het plan opgevat om naar huis te gaan. Een slechte nacht en veel pijn gooiden toen roet in het eten. Alles werd een week uitgesteld. Dit weekeinde had ik weer tegenslag terug, dat bijna weer zou voorkomen dat ik naar huis zou gaan. Dit keer in de vorm van een bloeding. Dat lijkt nu ook weer onder controle en ik kon toch naar huis. De laatste dagen voelt het ook eindelijk alsof de genezing vooruit gaar. Ik heb sinds de operatie voortdurend pijn. Met pijnstillers is dat wel terug te brengen naar een …

Opnamedag

Published by Danielle

Dan is het eindelijk zover, dat wat vierenhalf jaar geleden echt begon met een telefoontje naar het Genderteam om me aan te melden. Later vandaag zal ik me melden op de afdeling plastische chirurgie van het VUmc voor opname. Morgen is dan echt de grote dag dat die operatie gaat plaatsvinden. Dat het zolang heeft geduurd maakt toch wel duidelijk dat de daadwerkelijke geslachtsveranderende operatie toch echt slechts een klein deel is van mijn hele transitie. Want ook aan dat telefoontje waar mijn traject bij het Genderteam mee begon is het nodige vooraf gegaan. Inmiddels moet ik wel toegeven dat die operatie veel meer voor me betekent dat ik aanvankelijk dacht. Het is niet zomaar de kers op de slagroom, zoals ik me lang heb voorgehouden.De zenuwen van de afgelopen weken hebben me dat wel duidelijk laten merken Niet alleen was ik nerveus voor de ingreep zelf. Ik was ook gewoon nerveus en blij dat dit nu eindelijk ging gebeuren. Hoe dichterbij de datum was, des te nerveuzer ik werd. Ik vind het nog steeds …

Mijn zegeningen tellen

Published by Danielle

Ik schrijf regelmatig over de impact die genderdysforie op mij heeft. In alle aspecten van mijn dagelijks leven zie ik de invloed terug. Sommige aspecten vergen veel energie en andere wat minder. Momenteel legt de afweging om wel of niet door te gaan met de operatie een behoorlijk beslag op mijn gedachtengang. Alsof er een proces is dat constant een deel van de processor bezighoud, of een app op de achtergrond die stiekem best snel je batterij leeg trekt. Maar door alle geweld in mijn hoofd; de gedachten, overwegingen en onzekerheid vergeet ik mijn zegeningen te tellen. Het is zo makkelijk om alleen te focussen op het negatieve dat ik de positieve dingen vergeet. Terwijl ik best een boel zegeningen te tellen heb, twee handen zijn niet genoeg. Ook niet als ik in een twaalftallig stelsel mijn vingerkootjes ga gebruiken. Allereerst mijn ouders. Voor hen is het ook niet makkelijk geweest. Maar ze houden van me, steunen me en staan achter mij. Welke keus ik ook maak. Ik heb een veilige haven en dat gevoel …

No pants saturday & not so high heel sunday

Published by Danielle

Sinds een paar weken weken heb ik voor mijzelf de no-pants-saturday ingesteld. Dat was een van mijn persoonlijke drempels waar ik nog tegen aanliep. Wat vrouwelijkere kleding is best. Maar om dan ineens die broek achterwege te laten, best een beetje eng en naakt en confronterend. Ik zal je zeggen dat ik het best spannend vond, geen idee wat de reacties zouden zijn van collega’s of klanten. Want eerlijk is eerlijk, ik wordt nog vaak genoeg met meneer aangesproken op de werkvloer. Ik heb geen wanklank gehoord. Niet van collega’s en niet van klanten. Ik kan me ook geen schuine blikken herinneren en heb niet gemerkt dat ik werd gemeden of mijn vakkennis voor minder werd genomen. Dat waren allemaal van die stress gedachten die vooraf door mijn hoofd gingen. Dat viel dus allemaal mee. Ik had aan het begin van de dag wel een WTF!-momentje: “Ik ben op mijn werk, en ik heb géén broek aan!” Besefte ik me op een gegeven moment. Blijkbaar was alles natuurlijk genoeg want minstens één collega is het …

No pants saturday & not so high heel sunday

Published by Danielle

Sinds een paar weken weken heb ik voor mijzelf de no-pants-saturday ingesteld. Dat was een van mijn persoonlijke drempels waar ik nog tegen aanliep. Wat vrouwelijkere kleding is best. Maar om dan ineens die broek achterwege te laten, best een beetje eng en naakt en confronterend. Ik zal je zeggen dat ik het best spannend vond, geen idee wat de reacties zouden zijn van collega’s of klanten. Want eerlijk is eerlijk, ik wordt nog vaak genoeg met meneer aangesproken op de werkvloer. Ik heb geen wanklank gehoord. Niet van collega’s en niet van klanten. Ik kan me ook geen schuine blikken herinneren en heb niet gemerkt dat ik werd gemeden of mijn vakkennis voor minder werd genomen. Dat waren allemaal van die stress gedachten die vooraf door mijn hoofd gingen. Dat viel dus allemaal mee. Ik had aan het begin van de dag wel een WTF!-momentje: “Ik ben op mijn werk, en ik heb géén broek aan!” Besefte ik me op een gegeven moment. Blijkbaar was alles natuurlijk genoeg want minstens één collega is het …

Stand houden op de werkvloer

Published by Danielle

Ik heb het gevoel dat veel Transgenders hun baan kwijtraken of niet aan aan een nieuwe baan komen. Niet zozeer vanwege de crisis maar vooral vanwege hun genderdysforie. Dat ze niet (meer) geaccepteerd worden door collega’s bijvoorbeeld. Of door een werkgever die bang is klandizie te verliezen. Voor mij is het ook wel een issue geweest voor mijn coming out, ook al ken ik onder mijn collega’s een flink aantal homoseksuelen. Dus wat acceptatie zou het wel goed moeten zitten. Maar seksuele voorkeur heeft niet een direct gevolg op je voorkomen op de werkvloer. Als het alleen mijn seksuele voorkeur zou zijn, dan had ik echt geen coming out op de werkvloer gedaan. Zoiets zou vanzelf wel eens bekend worden in normale conversaties, daar zou ik me echt niet druk om maken. Als je van geslacht veranderd en daarmee de manier waarop je jezelf presenteert en manifesteert, dat wordt wel opgemerkt. Dan moet je wel gaan uitleggen wat er gaande is. Gelukkig viel die uitleg in goede aarde. Strikt genomen ben ik totaal overgekwalificeerd voor …

Zelfspot

Published by Danielle

Zelfspot is belangrijk. Het maakt het leven zoveel makkelijker en vooral leuker en minder zwaar. Zo ook de afgelopen werkdag. Ik (FG) sta op de bovenverdieping, aan het werk. Belt een collega (C) vanaf de begane grond naar boven. FG: Met Fading Gender. C: Ja hoi met C. Zeg ik heb een grote sterke man nodig om iets zwaars te tillen. FG: En dan bel je mij? 😉 C: Ja, ik kon groot-sterk-manspersoon-collega niet vinden. Dus bel ik jou maar, wil je even naar beneden komen? FG: Wat denk je dat ik dáárop ga antwoorden….? C: “Neen!” Natuurlijk. Maar nu is het nog niet zover. Nu mag ik nog misbruik van je mannelijkheid maken. 😛 FG: Goed, goed, ik kom er al aan. Open en er relaxed mee omgaan vind ik belangrijk en prettig. Gelukkig heb ik een boel collega’s die daar ook zo over denken en waar ik dit soort gesprekken mee kan hebben.

Werk, Kinderen en Operatie

Published by Danielle

Vandaag drie blogjes voor de prijs van één. Boel gedachten die ik wil delen over werk, kinderen en dé operatie. Werk Vandaag was de dag van kerstavond, de laatste zaterdag voor de kerst. Traditioneel de drukste dag van het jaar. Traditie is ook dat we netjes gekleed gaan op het werk. Ik had daar niet zoveel zin in. Ik houd wel van kleedpartijtjes en outfits samenstellen. Maar niet als ik dat in jongetjesmodus moet doen. Ik droeg vandaag een wat ouder t-shirt, van de herenafdeling. Loszittend vormeloos ding. Voelde ik me zo niet comfortabel in. IK draag meestal stretchy aansluitende shirts als onderkleding. Dat voelt gewoon veel fijner, zowel fysiek op mijn huid als mentaal. Ik heb het er maar op gegooid dat het gros van mijn nette kleren nog in een verhuisdoos zit, wat overigens niet onwaar is. Heb gewoon een wat netter overhemd uit de kast getrokken en dat maar aangedaan. Mijn kleding van vandaag deed me in elk geval niet lekker in mijn vel voelen. Ik merk dat mijn transitie steeds meer …

Coming out op het werk, deel 1

Published by Danielle

Twee weken terug viel een collega al op dat ik geen jongetjesjas aan had. Toen vroeg ze al een beetje door, maar ik was niet echt in de mood en gelegenheid om even all out te vertellen wat er nu gaande is. Vorige week aan het einde van de werkdag viste ze er weer een beetje naar en sloeg ze de spijker op de kop: “Wil je soms een meisje worden?” “Ja.” “leuk! Dus je word een van ons? Welkom!” We zijn na sluitingstijd nog even een hapje gaan eten en hebben over een en ander gesproken. Wat er gaat gebeuren. Ze vroeg naar wat voor kledingstijl ik leuk vind. Hoever ik al was met het hele proces. Nou ja gewoon de belangrijkste basics over wat er gaande is. Dat was zo allemaal een week terug. Vandaag heb ik het ook aan de twee bedrijfsleiders verteld. Gewoon aan het einde van de dag even kort wat er aan de hand is. Ze pikten het goed op. Ik kreeg de inmiddels wel gebruikelijke opmerking: “Moedig dat …