All posts filed under: Voortgang

Laatste ronde Androcur

Published by Danielle

De Google Doodle van vandaag deed me eraan herinneren dat het morgen (8 maart) Internationale Vrouwendag is. Dat deed me ook herinneren dat het inmiddels al twee jaar geleden is dat ik met dit blog en Facebook mijn grote coming out had. Ik zat destijds er al een beetje tegen aan te hikken en vond de betekenis van die dag wel een leuke aanleiding om op die dag mijn Open Brief te publiceren via Facebook. Vandaag is ook de dag dat ik voor het laatst Androcur heb genomen. Dit middel, dat de opname van testosteron in het lichaam blokkeert, zal ik nooit meer hoeven nemen. Over een paar weken zullen de organen die het overgrote deel van mijn testosteron aanmaken bij de patholoog in een petrischaaltje liggen voor onderzoek naar mogelijke afwijkingen. Dat ik nu al stop met deze medicijnen, met de oestrogeen ben ik een paar weken terug al gestopt, heeft te maken met de effecten ervan op de bloedstolling. Het spul moet uit mijn bloed zijn voor ik onder het mes ga. Het …

Niet zo facultatief

Published by Danielle

Lang heb ik gedacht dat een geslachtsveranderende operatie facultatief was in mijn transitie, gewenst maar niet verplicht. Het sociale deel vond ik belangrijker. Ik wilde graag mijzelf kunnen zijn en kunnen uiten als wie ik ben. Wat de buitenwereld zag was belangrijker dan wat ik zelf zag in de spiegel. Tenminste, dat was wat ik dacht voor ik op nieuwjaarsdag naakt voor de spiegel ging staan. Op dat moment werd er een enorme steen op mijn balans gegooid en sloeg deze door. Ik was er wel uit in mijn afweging. Sindsdien ben ik veel met de gedachten bezig. Naar mate ik er meer en meer over denk kom ik er achter dat die operatie helemaal niet zo optioneel is. Dat ik voor de buitenwereld kan zijn is leuk, maar het is niet alles. Er blijft iets hangen, een gevoel van incompleetheid. Een gevoel van niet-af. Die operatie is niet de spreek-woordelijke kers op de slagroom. Het is de slagroom én de taart zelf. De presentatie naar de buitenwereld is niet meer dan een facade. Het is als …

Beweegredenen

Published by Danielle

Op de zondagavond dat ik dit schrijf is de derde aflevering van Hij is een Zij herhaald. – Ja, dat programma houdt ook mij bezig – Voor mij is die derde aflevering de heftigste geweest. Ik heb toen ik heb eerder deze week zag met tranen in mijn ogen voor de tv gezeten. De herkenning in het verhaal van Arjon raakte mij zo enorm diep. Hij wist zo goed te verwoorden waarom je zo’n enorme stap als een geslachtsaanpassende operatie neemt als afsluiting van een proces dat jaren in beslag neemt. Als je het niet gezien hebt raad ik je aan deze aflevering terug te kijken hier via uitzending gemist op de site van de KRO. Het fragement met Arjon zit in het begin van het programma, in vijf minuten een uitstekende uitleg van de redenen die hem, en ook mij, drijven. Bij via een Facebook kwam ik dit weekeinde het Youtube-account van Lacie Green tegen. Ze noemt zichzelf een ‘peer sex educator’ ofwel ze geeft voorlichting vanuit een gelijkheid met de mensen die ze voorlicht. Ze …

Zonder beugels

Published by Danielle

Ik dacht vandaag voor een half uurtje in het ziekenhuis te zijn. Babbeltje bij de plastisch chirurg, kans om wat vragen te stellen, even kijken en weer naar huis. Maar dat werd toch iets anders dan verwacht. Het half uurtje werd tweeënhalf uur met twee medisch specialismen en bezoekje aan het lab. Ik heb veel informatie over me heen gekregen en heb genoeg om over te denken. Als ik een fortress of solitude zou hebben, dan zou ik me daar terug trekken. Maar ik moet het doen met mijn huiskamer, aan mijn eettafel een fijn denkplekje ingericht: Het consult bij de afdeling bij plastische chirurgie was verhelderend. Overigens niet met de chirurg zelf, maar met de Physician Assistant en een gezellige co-assistente. Het gesprek begon met een anamnese en de gebruikelijke vragen naar medicatie, roken, alcohol, allergieën en gezondheid. Daarna het fysieke onderzoek: controle of mijn teelballen wel waren ingedaald (ik hoefde niet eens op mijn hand te blazen), het meten van de lengte en zien hoe het was gesteld met de haargroei. Ik had verwacht …

Paars notitieboekje

Published by Danielle

Het was weer een driemaandelijkse check-up bij het Genderteam. Eén dag met twee afspraken en vier wachtkamers. Bij de arts niets bijzonders, behalve dat ik nog op de hoge dosis cyproteron-acetaat (de testosteron blokker) blijf. Waar ik nog 100 mg per dag slik, is het nieuwe standaard regime waarmee ze beginnen 50 mg per dag. Ik heb een tijdje 50mg geslikt, maar toen zelfs collega’s opmerkten dat mijn baardschaduw zichtbaarder werd heb ik de dosis weer verhoogd. Verder nog op de weegschaal (ik ben minder aangekomen dan ik dacht) en bloeddruk meten (zoals altijd aan de hoge kant). Ik vind die automatische bloeddrukmeters maar niets. In alle bezoeken bij het VUmc is er tot nu toe maar één arts geweest die ambachtelijk met stethoscoop en handblaasbalgje mijn bloeddruk mat. Een kwartier later stond ik weer buiten met recepten voor de komende drie maanden. Het gesprek bij de psycholoog was exemplarisch voor hoe mijn gedachten momenteel zijn: van de hak op de tak en totale chaos. Mijn psychologe had duidelijk moeite om het gesprek een bepaalde …

Het is afgelopen

Published by Danielle

Ja, je leest het goed. Dat was het dan, het is afgelopen. Het doek is gevallen. Het gaat niet verder dan vandaag. Ik kan een hoofdstuk afsluiten. Na een jaar ga ik anders verder. Vandaag is er een einde gekomen aan mijn Real Life Experience. Precies een jaar geleden tekende ik bij de Endocrinoloog van het Genderteam een contract, kreeg ik een recept mee en slikte ik mijn eerste oestrogeenpilletje. In dat contract moest ik onder andere beloven dat ik binnen drie maanden uit de kast zou zijn. Dat ik me moest gedragen als mijn doelgeslacht. Dat ik snapte wat de gevolgen van de medicatie was. En ten slotte dat na een jaar zou worden beoordeeld of ik die Real Life Experience met goed gevolg zou hebben doorlopen. Mijn Real Life Experience is een succes gebleken. Ik heb gemengde gevoelens bij het idee dat de psycholoog die ik twee keer een uurtje heb gesproken over zoiets oordeelt. Het gaat om een oordeel dat bepaalt hoe ik de rest van mijn leven verder moet. Niet dat …

Je hoeft het niet alleen te doen

Published by Danielle

Al ruim jaar ben ik bezig met mijn transitie. April vorig jaar begon ik met medicatie en mijn Real Life Exeperience startte in augustus, die loopt inmiddels ook al bijna ten einde. Al die tijd heb ik steun en bijstand gekregen van vrienden en famillie, maar verdere psychische bijstand heb ik niet gehad. Wat dat betreft heb ik het al die tijd alleen gedaan. Als je dan afvraagt wat ik iedere drie maanden bij de psycholoog van het Genderteam doe, dat is vooral evaluatie van de Real Life Experience. Echte begeleiding geven ze daar bewust niet. Die keus is gemaakt omdat ze het team psychologen zoveel mogelijk transgenders willen laten helpen. Als dan veel van die gesprekstijd op gaat aan intensieve begeleiding dan zullen de lange wachtlijsten alleen maar langer worden. De afgelopen tijd heb ik last gehad van vermoeidheid, lusteloosheid en een sombere stemming. In zodanige mate dat het mijn dagelijkse leven behoorlijk begon te beïnvloeden. Toen ik een maand geleden bij de endocrinoloog zat heb ik daarom ook aangedrongen op dat uitgebreide bloedonderzoek, waar …

Precies een jaar verschil

Published by Danielle

Bladerend door mijn blogs stuitte ik op een foto die ik vorig jaar van mijzelf maakte. Het bracht mij op het idee om precies een jaar later dezelfde foto opnieuw te maken voor een goed vergelijk om te laten zien hoeveel verschil een jaar kan maken. De datum, 31 mei heeft is dan ook al weken lang gemarkeerd in mijn agenda. Op minder dan een half uur na zijn deze foto’s exact een jaar na elkaar gemaakt. Poseren is niet mijn sterkste kant, helemaal niet met een paar kilo camera balancerend op een uitgestrekte arm. Ik heb geprobeerd het origneel zoveel mogelijk te benaderen: met hetzelfde T-shirt en hetzelfde vestje en gestijled haar. In mijn gedachten had ik een iets andere tweede foto en ik zou ‘m over kunnen doen. Maar in dit experiment gaat het mij juist om het exact een jaar later principe. Aangezien ik altijd roep dat een mislukt experiment ook geslaagd is heb ik niet gesjoemeld met nieuwe foto’s maken op een andere dag. Op de foto links zie je al …

Precies een jaar verschil

Published by Danielle

Bladerend door mijn blogs stuitte ik op een foto die ik vorig jaar van mijzelf maakte. Het bracht mij op het idee om precies een jaar later dezelfde foto opnieuw te maken voor een goed vergelijk om te laten zien hoeveel verschil een jaar kan maken. De datum, 31 mei heeft is dan ook al weken lang gemarkeerd in mijn agenda. Op minder dan een half uur na zijn deze foto’s exact een jaar na elkaar gemaakt. Poseren is niet mijn sterkste kant, helemaal niet met een paar kilo camera balancerend op een uitgestrekte arm. Ik heb geprobeerd het origneel zoveel mogelijk te benaderen: met hetzelfde T-shirt en hetzelfde vestje en gestijled haar. In mijn gedachten had ik een iets andere tweede foto en ik zou ‘m over kunnen doen. Maar in dit experiment gaat het mij juist om het exact een jaar later principe. Aangezien ik altijd roep dat een mislukt experiment ook geslaagd is heb ik niet gesjoemeld met nieuwe foto’s maken op een andere dag. Op de foto links zie je al …

Wachttijdverkorting & Angst

Published by Danielle

Ik had dit weekeinde een ander blogje in de planning maar dat behoeft even uitstel. Gisterochtend kwam ik in een topic over de wachttijden de link naar het actuele wachttijdendocument dat het Genderteam maandelijks op de site van het VUmc publiceert. Omdat die wachttijden zo lang zijn keek ik er eigenlijk nooit. De vorige keer dat ik er keer was het voor mijn blogje ‘Kopie van het briefje van de dokter‘. Toen had ik net te horen gekregen dat ik in voorbereiding alvast moest beginnen met de permanente ontharing van het operatiegebied. De 12-18 maanden die er toen stond voor de operatie was ergens wel geruststellend, omdat het me ineens wat te snel ging. Maar gisterochtend zag ik dit: Dat was even schrikken. De knoop over operatie heb ik nog steeds niet definitief doorgehakt. Ik was blij dat ik daar nog wel even bedenktijd voor had vooral om het idee op me te laten inzinken. Met de 12-18 maanden wachttijd die ik in februari zag had ik daar ook ruimschoots tijd voor. Eén van die gestelde voorwaarden …