Lang heb ik gedacht dat een geslachtsveranderende operatie facultatief was in mijn transitie, gewenst maar niet verplicht. Het sociale deel vond ik belangrijker. Ik wilde graag mijzelf kunnen zijn en kunnen uiten als wie ik ben. Wat de buitenwereld zag was belangrijker dan wat ik zelf zag in de spiegel. Tenminste, dat was wat ik dacht voor ik op nieuwjaarsdag naakt voor de spiegel ging staan.

Op dat moment werd er een enorme steen op mijn balans gegooid en sloeg deze door. Ik was er wel uit in mijn afweging. Sindsdien ben ik veel met de gedachten bezig. Naar mate ik er meer en meer over denk kom ik er achter dat die operatie helemaal niet zo optioneel is. Dat ik voor de buitenwereld kan zijn is leuk, maar het is niet alles. Er blijft iets hangen, een gevoel van incompleetheid. Een gevoel van niet-af. Die operatie is niet de spreek-woordelijke kers op de slagroom. Het is de slagroom én de taart zelf. De presentatie naar de buitenwereld is niet meer dan een facade. Het is als een neptaart die banketbakkers in hun etalage zetten. Het ziet eruit als een taart, vaak ruikt het zelfs als taart. Maar zodra je het mes erin zet kom je erachter dat het van binnen slechts oneetbaar piepschuim is.

Mijn neptaart staat al lang in de etalage en daarmee etaleer ik wie ik ben. Ik ben ook tevreden met de facade. Er kunnen nog wat dingetjes beter worden geboetseerd. Andere kleuren fondant gebruikt. Meer bloemen gespoten. Kleine tweaks. Maar dat is minder belangrijk. Het wordt tijd dat ik eindelijk mijn echte taart ga bakken. Alle ingrediënten staan al klaar.