De komende twee weken zal ik afwijken van mijn vaste donderdag en zondag blogmomenten. Ik ben aan het klussen in mijn nieuwe woning waar ik deze week de sleutel van heb gekregen. Lange dagen en zwaar werk.
In ieder geval zal ik na mijn bezoek aan het VUmc, volgende week, een update posten.
Mijn werkgever vroeg vandaag wanneer ik nu eens in zo’n hippe gekleurde broek op het werk zou verschijnen. “En dan iets met bloemetjes erbij.” Vooralsnog draag ik op mijn werk mijn oude kloffie, casual overhemden met korte mouwen en jeans. Dat is gemakszucht, dat is nog niet geschikte nieuwe werkkleding hebben, dat is angst.
Die angst zit ‘m vooral in iets wat ik zie als een van mijn volgende grote drempels; mijn stem. Ik kamp niet alleen met genderdysforie, maar ook met genderdysfonie. Mijn stem is letterlijk ontstemt met mijn gender. Ik ben helaas niet gezegend met een lichte stem. Ik ken zelf ook totaal geen technieken om mijn stem goed te kunnen gebruiken. Ik heb vroeger wel logopedie gehad, zover ik me kan herinneren was dat vooral vanwege het nasale in mijn stem. Maar dat is ook al ruim 20 jaar geleden. Als ik weer naar het VUmc ga moet ik maar eens even zorgen dat ik de verwijzing naar de foniater krijg.
Even tussendoor, dan heb je als medisch specialist toch wel het slechtst klinkende beroep gekozen. Stel je voor dat je naar in internationaal congres gaat en incheckt bij het hotel: “I’m here for the semi-annual congress on phoniatrics.” Ik zou daar als receptioniste toch met moeite mijn lach in kunnen houden en ik ben best wel wat gewend achter de receptie.
Via de foniater, die uiteraard zal gaan zeggen dat mijn stem inderdaad nogal mannelijk is. (Joh, echt waar? Daar was ik zelf nooit achtergekomen.) kan ik mijzelf dan wenden tot een logopedist voor stemtraining. Ik heb al eens geinformeerd naar zanglessen, maar er werd mij door de zanglerares geadviseerd om eerst te wachten tot ik met logopedie een eind op weg zou zijn. Zodat ik geen technieken aanleer, die ik later weer moet afleren. Het zangles idee staat daarom voorlopig nog even in de ijskast, ik begin eerst met logopedie.
Wat de resultaten van logopedie gaan zijn moet ik maar afwachten. Juist omdat ik (nog) weinig controle heb over mijn stem heb ik ook geen flauw benul over mijn dynamisch bereik. Dat dynamische bereik, ofwel van hoe laag tot hoog je stem kan klinken is niet de enige factor die een stem als mannelijk of vrouwelijk wordt beoordeeld. Intonatie en woordkeuze zijn andere belangrijke factoren waar je veel meer invloed op kan hebben dan op de toonhoogte. Die laatste wordt grotendeels beïnvloed door de klankkast die je keel, strottenhoofd en mondholte vormen. Daar is weinig aan te veranderen, stemverhogende operaties hebben niet meer effect dan logopedie zal hebben ze maken het alleen makkelijker. In zo’n operatie worden je stembanden strakker aangetrokken of ingekort, nadeel is dat je dynamisch bereik kleiner wordt aan de lage kant van het spectrum. Die operatie is niet bepaald risicoloos, de KNO-artsen betrokken bij het genderteam beschouwen het dan ook als een laatste redmiddel.
Sommigen leren om altijd in een falsetto te spreken, dat is een oplossing. Dat kan best aardig klinken, zoals youtube fenomeen Nick Pitera bewijst met zijn versie van ‘A whole new world‘. Je hoort wel goed dat die falsetto wat hijgerig en nasaal is. Wat het voor mij de mogelijkheden en opties zijn, dat zal blijken uit het oordeeel van de foniater en logopedist.
Ik denk dat als ik mijn stem beter leer te gebruiken en een andere klank, in de breedste zin van het woord, kan geven dat ik dan een stuk zelfverzekerder in het leven sta. Mijn stem beschouw ik als een enorme rode vlag. Het is iets waar ik zelf actief wat aan moet doen. Die lichamelijke veranderingen is een kwestie van iedere dag een paar pilletjes slikken en die hun werk laten doen. Die stem vergt oefening, veel oefening.
Er is nog zoiets wat oefening vergt: het lopen op hakken. Als je je hele leven op dat grote en vooral lage oppervlak van herenschoenen gelopen heb, dan is dat balanceren best wel lastig. Vooral omdat ook nog eens mooi en elegant te doen. Overigens garandeert het hebben van een paar jaar voorsprong geen resultaat. Ik zie dagelijks genoeg tienermeisjes en vrouwen met instabiele zwikkende enkels en bibberende beentjes die proberen op de enorme hoge modieuze Lady Gaga-esque hakken te lopen. Ja die schoenen zijn sexy, maar op de manier waarop sommigen erop lopen maakt het net zo sexy als een nijlpaard in lingerie. Ik blijf voorlopig nog wel wat oefenen, mogelijk aangevuld met wat bewegingscoaching. Waar is Miss J als je hem nodig hebt.
Nu vragen mensen mij wel eens of en waarom ik met mijn lengte op hakken zou gaan lopen. Mijn standaard antwoord daarop is: “Waarom niet? Hakken gaan om zoveel meer dan lengte.” Je hele houding en postuur veranderd, been- en bilspieren worden automatisch aangespannen wat ze een mooier aanzicht geeft. Voor de heren die niet snappen wat ik bedoel: ga maar eens 5 minuten op je tenen staan en voel de verzuring in de spieren branden! Voor extra lengte heb ik echt geen hakken nodig, maar mijn postuur wordt instant verbeterd. Dagelijks schoeisel zal het met mijn werk ook niet worden. Ik werk in een winkel, ik sta en loop de hele dag. Dan prefereer ik toch echt platte, of in ieder geval lagere schoenen.
Als ik helemaal ‘om’ ben in het dagelijks leven, zal ik hakken vooral voor mijn vrije tijd beschouwen. Op mijn werk zijn die dingen niet praktisch, niet in de laatste plaats om klanten geen stijve nek te bezorgen. Tegenwoordig heb ik wel een vaste kantoordag, een dag die ik aan een bureau doorbreng. Waar ik zo af en toe eens achter vandaan komt. Na casual friday, kan ik een High Heel Tuesday invoeren. Dat zal niet volgende week zijn of de week erna, of die daarna. In elk geval niet eerder dan dat ik fatsoenlijk en zonder doodsangsten een trap op en vooral af kan.
Ik leef al mijn hele leven in een gevangenis; een gevangenis gevormd door mijn eigen lichaam. Met de maatschappij als cipier. Die gevangenis houdt mijn innerlijk gevangen en heeft een nette hoge muur om haar heen gebouwd, zodat ze maar niet naar buiten kan. Voordat ik wist dat het ook anders kon, was dat niet eens zo erg. Maar sinds ik eenmaal op verlof ben geweest en van de vrijheid geproeft heb, valt het me zwaar om terug mijn cel in te moeten voor het dagelijks leven.
De maatschappelijke discussie over de zogenaamde luxe van de Nederlandse gevangenissen laaien zo af en toe weer op. Onlangs zag ik een aflevering van het TV-programma Buch in de Bajes. Nederlandse gevangenissen lijken geenszins op wat wordt vertoont in Locked-Up Abroad, wat in beeld brengt hoe gevangenissen in bijvoorbeeld zuid-oost Azië en Zuid-Amerika, er van binnen uitzien. Wel hoor je van de gedetineerden waar Menno Buch mee spreekt dat niet de aan- of afwezigheid van luxe het in de gevangenis zitten zwaar maakt, maar het gebrek aan vrijheid. Dat je niet kan doen wat je wilt, wanneer je dat wilt en op de manier waarop je dat wilt. Aan dat gevoel, dat gebrek aan vrijheid, kan ik relateren. Ik heb verder namelijk wel alle luxe die ik zou kunnen wensen, maar geen vrijheid. Zonder die vrijheid is die luxe weinig waard.
Mijn gevangenis weerhoud mij ervan om me te kunnen en durven uiten zoals ik dat wil. Bepaalde gevoelens en interesses aan de buiten wereld tonen, dat is eng en moeilijk. Die beperkingen ervaar ik dagelijks, in allerlei kleine dingen. Dingen waar anderen, die geen genderdysforie hebben, waarschijnlijk niet eens over nadenken. Dingen als het kopen van kleding, keuze in accessoires, publieke toiletten, keuze in tijdschriften (krijg ik standaard de vraag of het een cadeautje is) naar de kapper, of een schoonheidsspecialist gaan. Bij die laatste twee heb ik no zo ongeveer een vaste openingszin: “Ik ben transseksueel, en streef naar een vrouwelijker voorkomen…..” Over het algemeen uit dat in een aangenaam gesprek over mijn proces. Maar daar wil ik toch wel vanaf. Ik wil aangezien worden voor wíe ik ben niet voor wát ik ben. Als ik zin heb om de Viva te lezen, of de Elle, of een ander tijdschrift dat ik nooit las. Dan is dat niet omdat ik daar plotseling interesse in heb gekregen, dan is dat omdat ik nu begin uiting aan die interesses te durven geven.
Ik wil eigenlijk maar één ding: gewoon kunnen zijn wie ik ben. In alle vrijheid, zonder beperkingen, zonder rare blikken, zonder commentaar. Ik heb nu al 29 jaar in mijn gevangenis geleefd, ik vind het genoeg! Ik heb er genoeg van dat er maatschappelijk wordt bepaald wat ik allemaal wel en niet mag. Het einde van mijn straf komt in zicht en zo af en toe heb ik al proefverlof, na bijna 30 jaar zonder echte vrijheid om mezelf te kunnen zijn. Ondanks dat al die vrijheid me best angst inboezemt heb ik genoeg van mijn gevangenis. Ik laat me niet meer terug stoppen. Ik laat niemand mijn regime verzwaren en ik laat zeker niet toe dat mijn straf wordt verlengd. Ik wil mijn gevangenis uit!
Over drie weken moet ik weer naar het genderteam in het VUmc. Zoals ik al zei in mijn van de hak op de tak post eerder deze week, ben ik gebeld dat er weer drie afspraken voor mij in de agenda waren gezet. Gelukkig wel allemaal op de zelfde dag en redelijk kort achter elkaar. Die dag valt natuurlijk wel precies in de periode die ik had uitgetrokken voor mijn aanstaande verhuizing. Wat dat betreft is het een verloren dag. Ik weet uit ervaring dat die bezoekjes aan het VU aardig wat energie kosten.
Wat heb ik dan allemaal te doen, dat er drie afspraken op dezelfde dag zijn ingeboekt?
Allereerst is er een voortgangsgesprek met een psycholoog. De afgelopen 2 maanden heb ik anti-androgenen genomen. Behalve wat lichamelijke uitwerkingen heeft dat spul ook psychische effecten. Al vallen die bij mij erg mee. Ik heb van de bijwerkingen enkel last van een beetje vermoeidheid. De andere uitwerkingen zijn positief en de impotentie deert me echt helemaal niks. Ik vind het ergens zelfs een verademing en een bevrijding. Eerlijk gezegd heb ik mij nooit zo prettig gevoeld, met een vooruitzicht dat dat alleen nog maar bergopwaarts zal gaan als mijn uiterlijk meer gaat lijken op mijn innerlijk.
Dan mag ik langs de afdeling radiologie voor een botscan. Met een zogenoemde DEXA meting wordt er gekeken naar mijn botdichtheid. Osteoporose kan een bijwerking zijn van de veranderende hormoonhuishouding. Op zich is het geen groot bezwaar, als er adequaat gehandeld wordt zijn problemen te voorkomen. Voldoende lichaamsbeweging en voedingssupplementen met vitamine D en calcium en veel beweging schijnen al een enorm verschil te maken. Maar dan moet je het wel in de gaten houden, vandaar nu die scan om mijn basiswaarden vast te stellen. Wat ik heb begrepen van het alwetende internet is die scan min of meer een röntgenfoto is van de onderrug. Valt dus wel mee.
Als dagafsluter mag ik nog langs bij de endocrinoloog. In ieder geval voor een nieuw recept cyproteron-acetaat, ik ben bijna door mijn eerste voorraad heen. Waarschijnlijk ook een kleine medische controle van gewicht, bloeddruk en hartslag. Ik vermoed dat de vampieren van het laboratorium nog wel een paar buisjes van mijn bloed gaan lusten. Daar hebben ze niets over gezegd aan de telefoon. Maar ach, ik heb daar nooit moeite mee gelukkig.
Gisteren besefte ik ineens iets. Met mijn psycholoog heb ik afgesproken dat ik zou beginnen met eerst alleen anti-androgenen en als dat goed zou gaan later er ook oestrogenen bij zou gaan nemen. Die ‘proefperiode’ zou drie tot zes maanden duren. Die drie maanden zijn nu haast om. Het is natuurlijk allemaal in overleg, maar het zou best kunnen dat ik over drie weken niet met één, maar met twee recepten naar huis ga. Dat betekent dat de volgende stap wel eens erg dicht bij kan zijn, best eng en spannend. Ook al leef ik er al jaren naar toe, het komt nu gewoon heel dicht bij.
Ik ben wel voornemens om te wachten met het nemen van een nieuwe hormoonmix tot na mijn verhuizing. Ik heb een hoop te doen voordat ik mijn appartementje kan gaan bewonen. Al dat geregel en geplan en geklus brengen me al genoeg stress en kosten me al genoeg energie. Dan heb ik graag dat mijn lichaam een beetje voorspelbaar reageert. Ik zit niet te wachten op extra moodswings, minder energie of andere onvoorspelbaarheden als ik mijn badkamer aan het betegelen ben.
Die volgende stap in mijn transitie zit eraan te komen. Of het nu volgende maand al is, of over drie maanden. Het betekent dat ik werk moet gaan maken van mijn geboortekaartjesidee. Ik heb al eerder gesproken over het idee om een soort weder-geboortekaartje te gaan versturen om mijn overstap te symboliseren. Maar daar heb ik eigenlijk nog geen echte acties voor ondernomen. Ik heb alleen nog maar wat rondgeneusd op sites met geboortekaartjes. Maar daar heb ik gewoon helemaal niets gevonden wat mij aanspreekt. Als ik echt een passend en leuk kaartje wil hebben, dan zal ik toch wat moeten laten ontwerpen.
Normaal neem ik altijd rustig de tijd voor het schrijven van een blogje. Soms begin ik een paar dagen van te voren met een concept, andere keren heb ik een flinke en plotselinge bron van inspiratie en schrijf ik in één keer door de tekst. Maar vandaag zijn er even zoveel dingen gebeurd dat het een Van de hak op de tak wordt (wat trouwens ook een boek van Rien Poortvliet is). Mijn gedachten stuiteren zó in het rond dat ik het gewoon maar even hier neerzet. Hopelijk kalemeren mijn gedachten, die nu als een hand vol stuiterballen door mijn hoofd heen stuiteren, dan wat.
Het begon vanmorgen vroeg al met een tandartsbezoek, wortelkanaalbehandeling deel twee. Op zich viel het wel mee. Maar bijna een uur met zo’n vreselijk rubber lapje, alsof je op een ballon sabbelt, is toch niet echt prettig. Napijn is zo goed als afwezig gelukkig, na het eerste deel van de behandeling was dat wel anders. Volgende keer moet die kies nog één keer open en wordt de alles samen met een naastliggende kies, waar een gaatje zit, netjes afgewerkt met een permanente vulling.
Chick Happens!
Aansluitend ben ik naar Amsterdam getogen om wat voornemens uit mijn blog over Zomerkleding en Voortgangsdrempels ten uitvoer te brengen. Dat is gelukt! Het standaard winkelaanbod heb ik lekker links laten liggen. Ik ben gelijk doorgelopen naar de Negen Straatjes. Onderweg werd ik even afgeleid door de Gay&Lesbian Bookstore. Daar vond ik in één van de rekken deze kaart. Het is in twee woorden een aardige omschrijving van de achtbaan waarin ik nu zit. Ik ben lekker de Negen Straatje doorgewandeld op zoek naar Who’s that Girl, getipt door een collega. Eenmaal daarbinnen heb ik maar mijn gebruikelijke shop-techniek (zelf rondlopen en zoeken of ik wat vind) overboord gezet en gewoon gelijk om hulp gevraagd.
Goede zet! Voor ik het wist stond ik in een pashokje en werd zo ongeveer de halve winkel langs het gordijn aangereikt om te proberen. Ik heb weer gemerkt dat ik kleding echt aan moet zien. Dingen die me op het hangertje leuk leken waren soms vreselijk als ik het aan had en andersom ook. Ik heb nu zomerjurken gekocht waarvan ik op het eerste gezicht had gedacht dat ze echt mijlenver buiten mijn comfort zone zouden liggen. Welke dat zijn kan je zien op mijn Tumblr-Pagina.
Thuis gekomen vond ik post op de mat. Van de woningcorporatie waar ik mijn huis van koop: dat de datum voor de opleveringsinspectie en het passeren bij de notaris drie dagen eerder is dan voorzien. Aanvraag voor de vrije dag daarvoor is gelukkig gelijk goedgekeurd, dat scheelde al een beetje in de stress.
Om de dag nog even compleet te maken telefoon van het Genderteam. Dat ik weer verwacht wordt voor een aantal afspraken. Voortgangsgesprek bij de psycholoog, controle bij de internist/endocrinoloog en een botdichtheidsmeting. Gelukkig plannen ze daar alles zoveel mogelijk op één dag. Helaas valt het precies midden in mijn klus/verbouw/verhuis periode, het kost me dus een dag waarin ik niks gedaan ga krijgen. Maar dit is gewoon belangrijk en heeft prioriteit.
Van mij mag deze dag wel om zijn…. Volgende keer weer een gewone blog met begin, middenstuk en slot.
Mijn afgelopen weekeinde is voor mijn doen uitzonderlijk druk geweest. Zaterdags gewoon werken, aansluitend een verjaardag en ook de zondag nog een andere jarige te bezoeken. Het was een geweldig weekeinde, maar heeft veel energie gekost. Mijn batterijtje was zondagavond gewoon helemaal leeg. Zelfs een oppervlakkig gesprek aanknopen met degene die mij bij het station afzette zat er zondagavond gewoon echt niet meer in. Dat ik zaterdagavond zondagochtend pas om vier uur thuis kwam heeft ook niet echt geholpen, maar het was het zo ongelofelijk waard!
Vroeger kon ik dat wel. Nachten doorhalen, laat gaan slapen. Feestjes en verjaardagen en andere dingen op mijn sociale agenda. Ik merk nu dat ik gewoon minder energie heb, die is gewoon sneller op dan ik gewend ben. Ik moet leren om mijn agenda beter te plannen, prioriteiten gaan stellen aan zaken die extra energie kosten. Daarbij rekening houdend met de hoeveelheid energie die ik heb. Die energievoorraad is merkbaar ingeperkt door de medicatie.
De een werkdag en twee verjaardagsbezoeken in één weekeinde was me eigenlijk gewoon teveel. Ik heb mijn reservetankje moeten aanspreken en daar heb ik last van. Heb mezelf vandaag de hele dag niet alert gevoeld en mijn werkdag ben ik doorgekomen op mijn automatische piloot. Ook al waren de beide feestjes enorm gezellig. Heb ik vrienden voor het eerst sinds vijf jaar weer eens gezien. Heb ik geknuffeld (in mijn vriendenkring wordt enorm veel geknuffeld). Heb ik nieuwe mensen leren kennen. Heb ik gelachen. Interessante gesprekken gehad.
Eigenlijk was dit weekeinde de uitputtingsslag gewoon waard. Ik heb overwogen om de tweede verjaardag te laten schieten wegens vermoeidheid. Toch heb ik mezelf gedwongen te gaan, ik had belooft te komen en beloftes maken schuld. Ik voel me altijd enorm schuldig als ik mijn beloftes niet kan nakomen, zeker als het om zulke goede vrienden gaat. Volgende keer dat zo’n overboeking van mijn agenda zich weer voordoet zal ik goed moeten nadenken en afwegen waar mijn energieprioriteiten liggen. Al ga ik er vanuit dat ik dan gewoon weer dezelfde ‘fout’ maak om voor het sociale te kiezen boven mijzelf.
Ik schrijf dit blog hoofdzakelijk voor mijzelf. Schrijven is voor mij een fijne manier om mijn gedachten te ordenen. Iets neerschrijven op een manier zodat anderen het kunnen begrijpen, helpt mij mijzelf beter te begrijpen. Maar ik ben dan wel zo narcistisch dat ik dagelijks mijn WordPress statistieken bekijk. Veel lezers, en vooral re-tweets, likes en reacties zijn natuurlijk fijne egostrelerij.
Dit weekende heeft mijn blog haar vijfduizendste pageview geserveerd. Ik vind dat best wat, dat er vijfduizend keer naar een van mijn schrijfsels is gekeken in ongeveer een half jaar tijd. Ik ben daar best trots op.
Morgen weer een gewone blog.
Voor iemand die niet bij is met het geslacht waarmee ze geboren is, ben ik eigenlijk best tevreden over mijn lichaam. Als men wel eens vraagt wat ik aan mijn lichaam zou willen veranderen, dan weet ik daar nooit heel goed een antwoord op. Je behalve the obvious dan. Natuurlijk wil ik borsten en heupen en een taille. Hoewel ik die laatste al een beetje heb, maar ik ‘m meestal (vooral op mijn werk) verberg onder loszittende kleding. Dat zal nog wel even duren, maar uiteindelijk moeten die dingen wel gaan komen, onder invloed van medicatie.
Vroeger had ik als standaard antwoord op die vraag: “Mijn huid.” Die is nu aan het veranderen. Ik ben altijd gezegend geweest met wat een onzuivere huid heet. Altijd last van pukkels en scheerirritatie en mee-eters en puistjes. Ik heb ooit eens make-up advies gehad en toen is zo ongeveer mijn halve gezicht groen gemaakt met concealer om die roodheid maar te maskeren. Geen succes dus. Nu zou dat een heel stuk minder zijn.
Wat ik ook graag wil veranderen is mijn baardgroei. Ook daar ben ik nu mee bezig. Deze morgen heb ik een tweede sessie laser-ontharing gehad om van mijn baardgroei af te komen. Voor wie er niet bekend is met de techniek: ze schieten laserpulsen op je huid af die de haarwortels verbranden. Het haarzakje is daarna niet, of veel minder in staat om een nieuwe haar te vormen. Ik zei verbranden, dat betekend dus dat je zo’n 20 minuten lang de geur van je eigen verschroeide haar mag opsnuiven. Aan de ene kant niet heel erg prettig, maar aan de andere kant is het de geur van succes. Pijnloos is het ook niet, al zit ik er meer mee dat ik me twee dagen niet heb mogen scheren om genoeg stoppel te hebben voor de laser.
Andere dingen die ik graag anders zou zien aan mijn lijf: dat buikje weg. Het gekke is dat je mijn ribben van een afstandje kunt tellen, ik kan niet zeggen dat ik dik ben. Het beetje vet dat ik heb, en dat is niet veel, heeft besloten zich te verzamelen op mijn buik. Waar ik ook soms van baal, vooral in de winter, zijn mijn lange armen. Mouwen van jassen zijn gewoon heel vaak te kort waardoor ik koude polsen en handen krijg. Gelukkig zijn de afgelopen seizoenen gebreide armwarmers vrij gangbaar geweest in het modebeeld.
Wat ik eigenlijk het meest vervelende aan mijn lijf vind is mijn schoenmaat. Op zich is die in prima verhouding tot mijn lichaamslengte. Ik vind mijn voeten er niet enorm groot uitzien. Maar met maatje 43 (en soms 44) is het kopen van schoenen een uitdaging. De gangbare damescollecties gaan vaak tot maat 41 of 42. Er zijn wel leuke schoenen in maat 43 of 44 te vinden, maar de keus is een stuk beperkter zowel in modellen als in prijscategorie. Ik zal nooit bij zo’n goedkope schoenoutlet slagen voor een tientje voor een paar schoenen die een half seizoen mee kunnen. Ik ben veroordeeld tot degelijke schoenen, die vooral ook een degelijke prijs hebben. Als mijn schoenmaat gewoon maar twee maten kleiner zou zijn, dat zou het leven een stuk vereenvoudigen.
Een laatste wat ik aan mijn lichaam zou willen veranderen is mijn houding. Door mijn lengte heb ik al snel de neiging om mijn schouders naar voren te laten hangen en wat krom te lopen. Een hele goede vriendin van mij zij laatst al tegen me: “Jij MOET hakken, dat is goed voor je!” Nu ben ik al lang zat, dus daarvoor hoef ik het niet te doen. Maar ik zal me er ook niet door laten tegenhouden. Hakken staan voor zoveel meer dan alleen maar wat langer lijken. Ze veranderen je houding, doen beenspieren aanspannen en geven een boost aan zelfverzekerdheid. Het er mooi op lopen vergt alleen nog enige oefening. Maar als ik zo wel eens naar de zwikkende enkels om me heen kijk op het station of in de stad ben ik daar niet de enige in. Ik wil sowieso nog wel eens langs iets van een bewegingscoach, die bestaan vast. Mijn manier van lopen, staan, mijn algehele lichaamshouding, waar ik mijn handen laat. Die dingen zijn voor mij een constante bron van zelfbewustzijn, op de negatieve manier.
Het is weer zomer, ook al laat de temperatuur het na een warme lente een beetje afweten. Zomer betekent de tijd van luchtige kleding, korte mouwen en blote benen. Al die zomerkleding is weer stof tot nadenken. Het zet mij voor een dilemma, een drempel die ik niet goed over durf. Ik voel mij nu een beetje half-om-half. Ik wil graag de vrouwelijke kant op in mijn voorkomen, vrolijke en vooral koele zomerjurken dragen, maar wordt helaas nog altijd standaard en meestal zonder aarzeling gemeneerd. Daardoor durf ik niet goed een expliciet vrouwelijker kledingstijl aan te meten en blijf ik hangen in min of meer androgyne nietszeggende t-shirts en driekwart lengte broeken. Dat geeft mij weer veel mannelijker voorkomen, men gaat meneer tegen me zeggen en het cirkeltje is weer rond.
Ergens zou ik het liefst een complete zomergarderobe aanschaffen in een vintage-fifities stijl. Merken als King Louie en Who’s that Girl (waar een collega me vandaag over tipte) vind ik echt helemaal geweldig. Polkadots, vrolijke felle kleuren, bloemenprintjes, the works. Maar dan loop ik weer tegen die drempel aan: durf ik wel zulke opvallende kleding te dragen? Is het nog niet een stap te ver? Mijn onzekerheden en zelfbewustzijn nemen nu alweer een loopje met me.
That’s me! Na zo’n zes weken cyproteronacetaat.
Terug naar de zomerkleren. Dezelfde collega die mij over Who’s that Girl tipte, stelde ook al voor om iets van een bijpassende haarband te dragen. Dat strookt ook nog eens helemaal met de fifties look and feel van die kleding. Zo keren we ook weer terug naar waar ik dit blogje mee begon: die drempel over. Ik zal eens die stap moeten zetten om mijn voorkomen te veranderen. Dan niet alleen op besloten feestjes met vrienden de me gewoon accepteren voor wie ik ben en door het hele issue van transseksualiteit heen kijken. De keren dat ik buiten die comfortzone ben getreden is nog heel beperkt. Niet al te opvallende zwarte jurk met voor de ‘veiligheid’ nog een paar jeans eronder.
Die drempel moet ik over. Want als ik fulltime ga leven als mezelf, en me ook als vrouw zal moeten presenteren naar de buiten wereld zal ik nog niet enorm veel hulp hebben gehad van de medicatie. Ja, de anti-androgenen die ik slik zorgen voor een langzame ontmannelijking. Maar de echte vrouwelijke kenmerken komen pas naar voren als de oestrogenen beginnen in te werken. Het moment dat ik begin met oestrogenen, zal samenvallen met het moment dat ik full time ‘om’ ga. Ik zal het in het begin dus op eigen kracht moeten doen.
In de komende weken heb ik nog wat vrije tijd die ik niet hoef te besteden aan mijn nieuwe huis. Wellicht dat ik naar de Amsterdamse 9 straatjes afreis om wat kleding te shoppen en gewoon maar over die grote enge drempel heen moet stappen. Gelukkig zijn er nog gradaties tussen onopvallende karakterloze outfits en over de top frilly bloemetjes. Ondertussen ook opzoek naar een deskundige logopedist in de buurt.
Over een maand krijg ik de sleutel van mijn nieuwe appartementje. Vers gerenoveerd dus zonder vervelende nalatenschappen van vorige bewoners. Zoals die baby-diarreebruine muur, waar vijf (!) lagen extra dekkende verf overheen moesten om het toonbaar te maken, in mijn vorige woning. Het wordt de eerste keer dat ik een woning zonder enige beperkingen, buiten de bouwkundige dan, kan inrichten. Ik hoef alleen maar rekening te houden met mijn eigen smaak en wensen. Dat geeft vrijheid, maar ook wel keuzestress. Om die stress te beperken koop ik zoveel mogelijk bij de Ikea, dan blijft het nog een beetje overzichtelijk.
Ik heb al heel wat gebrainstormd over mijn toekomstige inrichting. Hoofdzakelijk de planning van mijn keuken, daar heeft al veel meer tijd en energie ingezeten als alle andere ruimten bij elkaar. Het is maar waar je prioriteiten liggen. Nu het allemaal dichterbij komt toch ook maar eens gaan nadenken over de rest van het interieur. Gelukkig heb ik daar in grote lijnen al een plan voor. Ik houd van rust, ik kan een hele dag thuis zijn, bezig met huishoudelijke zaken zonder muziek, radio of tv. Stilte is fijn. Maar ook visueel houd ik van stilte. De basis voor mijn woonkamer zal dan ook wit zijn. Witte muren, wit plafond, witte kasten. Grootste punt van twijfel is de vloer: lichtgrijs, middengrijs of donkergrijs. De kleuren breng ik er wel in met accessoires, kussentjes en dingen aan de muur.
Dan mijn slaapkamer. Helaas is die te klein voor een hemelbed. Mogelijk neem ik zelfs helemaal geen bedombouw, maar slechts een losse boxspring op pootjes. Dat is nog even te bezien en afhankelijk van de uiteindelijke exacte indeling. Verder wordt er minstens één muur roze. Toverwoord is eigenlijk wel prinsessenslaapkamer. Is dat compensatie gedrag? JA! Absoluut! Vroeger heb ik dat nooit gehad. Nu haal ik dat gewoon in. De exacte kleur roze uitzoeken wordt nog lastig, laatst was ik bij een bouwmarkt glurend naar de verfstaaltjes: er zijn een he-le-boel kleuren roze. Had ik het niet over keuze stress? Al weet ik al wel zeker dat ik géén van de Disneyprinsessen wil. Zeker de laatste generatie is gewoon van ná mijn tijd. Misschien dat ik opzoek ga naar een poster van Alice in Wonderland.
Nu ik alleen maar rekening heb te houden met mijzelf ga ik me ook niet meer laten leiden door maatschappelijke conventies over wat ‘hoort’ of past. Al een paar maanden geleden zag ik in een etalage deze Nijntje lampen. Ik was er gelijk verliefd op. Minstens één wil ik er voor in mijn huiskamer, de grote. Als vloerlamp (grote Nijn is 80 cm hoog) of op een dressoir. Dat moet zich nog gaan uitwijzen. Maar dat er eentje komt staat wel vast. Ik heb me al lang genoeg geconformeerd aan hoe ik zou moeten zijn, ik ben daar wel klaar mee.