De stappen die ik zet zijn geen makkelijke. Het hele proces wat ik doorloop is zeer ingrijpend in mijn leven en beïnvloed het in alle facetten. Om een idee te geven van mijn innerlijke strijd; een dialoog tussen mijn lijf en mijn brein die ieder de voors en tegens voorstellen.
“Hey, Brein!”
“Ja, Lijf wat is er?”
“Wat is er allemaal aan de hand? Er gebeuren hier rare dingen! Ik heb al een paar keer mezelf laten prikken en bloed moeten afstaan. Huid zegt dat ze droger is geworden, Penis lijkt al maanden in coma, Lever klaagt dat ‘ie harder moet werken en tweeling Tepel doet me een partij raar. Ik snap er niks meer van.”
“Oh dat, ja eh dat… ehm… ik… eh ik moet je wat vertellen.”
“Waarom doe je daar zo aarzelend over? We kennen elkaar al ons hele leven. Je weet toch dat je me alles kan vertellen.”
“Nou Lijf het ligt nogal gevoelig.”
“Gevoelig, hoe gevoelig wil je het hebben moet ik Hand in Arm laten knijpen? Dat is pas gevoelig.”
“Nee, nee dat is niet nodig hoor. Je hebt me vaak genoeg laten weten wat gevoelig is. Het ligt anders en ik vind het heel moeilijk om je dit te vertellen. Je zei het zelf al we zijn al zooo lang samen.”
“Voor de draad ermee!”
“Ik, eh… Ik ben niet zo gelukkig met je!”
“Je bedoeld het eczeem van Huid? Daar heb ik zelf ook genoeg last van, we weten niet beter. Dat is toch niet zo’n probleem?”
“Nee, dat bedoel ik niet. Het is anders. Ik voel me niet thuis in je.”
“WAT!?!?! en ik heb al die jaren zo goed voor je gezorgd met leuke dingen doen en feestjes terwijl ik eigenlijk te moe was en lekker eten en… en… Dit kan je toch niet menen? Sloof je jezelf eens uit voor iemand. Tsk!”
“Jij kan er zelf ook niets aan doen. Echt niet. Ik ben ook heel erg dankbaar voor alles wat we samen hebben meegemaakt, dat ben ik heus niet vergeten. Maar er zit gewoon ergens iets niet goed: jij bent een jongetje en ik… ik niet.”
“En wat dacht je daar aan te gaan doen? Verhuizen kan je niet, de laatste keer dat ik Discovery Channel keek zag ik nog niets over hersentransplantaties.”
“Nee, verhuizen kan ik niet dat weet ik. Ik kan hooguit wat aanpassingen aan jou doen.”
“Aan mij? Wacht! Stop! Halt! Omdat het mene…euh mevrouw niet zint moet IK er maar voor boeten? Ik heb daar heus wel van gehoord hoor, wat die dokters dan doen. Eerst stoppen ze je vol met pillen die enge bijwerkingen hebben en dan komt er zo’n chirurg die Testikels er zomaar afhakt en om nog maar niet te beginnen over wat die knakker met Penis doet! Echt niet! Vergeet het maar! Je zoekt het maar uit en gaat maar praten met zo’n speciale dokter voor jouw soort. D’r zit vast een steekje los bij je”
“Dat praten heb ik al gedaan Lijf. Met een psycholoog heet dat, met drie zelfs. Ze hebben me helemaal binnenstebuiten gekeerd en ik heb ook wat doktoren voor jou gesproken. Vandaar dat ze bloed van je moesten hebben. We zijn erover uit dat ik wél met je verder moet leven, maar dat ik inderdaad dingen aan je wil veranderen. Dat is een eenzijdige beslissing, dat weet ik. Maar we leven niet in een democratie, ik heb nog altijd het laatste woord en de leiding. Zonder mij zal jij ook niet meer functioneren en dat zou het alternatief zijn: dat ik ermee nok.”
“Ja maar… Ik moet het allemaal doorstaan, jij zit er warmpjes bij daarboven.”
“Nou, heus ik heb ook genoeg te leiden en ongemak van dit alles hoor. Laat ik je uitleggen wat er nu gaat gebeuren, het is al begonnen zelfs. Dat Huid droger is en Penis niets meer van zich heeft laten horen komt door die pillen die ik je laat slikken. ”
“Wacht even. Je bent al begonnen zonder mij iets te vragen? Hoe durf je! Verrader!”
“Ik voelde me niet goed, ik voelde me niet veilig en niet thuis. Ik durfde het niet tegen je te zeggen.”
“Je maakt het jezelf niet beter op zo…”
“Hoe zal ik het zeggen: je voelde als een gevangenis. Je weet toch het gevoel van kleding die te krap is? Nou dat een beetje maar dan altijd. Dat deed me gewoon te veel pijn, voor mij kon het echt niet langer.”
“Niet bepaald complimenteus. Maar ik snap een beetje wat je bedoeld. Maar toch ik voel me nogal bedrogen. Jíj bent niet happy dan ga je zomaar een beetje aan mij sleutelen?”
“Sorry, ik snap dat je het vervelend vindt. Het was misschien niet de beste aanpak. Maar ik ben me de afgelopen maanden al veel beter gaan voelen en veel meer op mijn gemak.”
“Ja, jij wel. Ik heb alleen maar de nadelen. In mij gaan ze snijden, niet in jou.”
“Zo moet je het niet zien. We zullen er als geheel beter van worden écht waar.”
“Ja, ja. Eerst zien en dan geloven.”
“Nou laat me even uitpraten. Heb je niet al gemerkt dat ik beter voor je aan het zorgen ben en je af en toe verwen met sauna’s en massages en fijne zeepjes en scrubs en meer van dat al. Dat deed ik vroeger nooit, weet je nog. Ik noemde daarnet dat leven in jou als leven in een soort gevangenis is. Dat wil ik niet meer, ik wil leven in een tempel. Tempels moeten geëerbiedigd en verzorgd worden. Daar ga ik zorg voor dragen. Ja, jij zal het zwaar te verduren krijgen dat weet ik. Maar samen krijgen we er zoveel voor terug, ook jij. Vooralsnog doen we het rustig aan. Ik heb speciaal voor jou ervoor gekozen om die pillen in twee etappes te gaan nemen. Zodat jij het niet in een keer zo zwaar te verduren zou hebben. Voor die chirurg hoef je voorlopig nog niet bang te zijn. Dat duurt nog zeker een jaar of twee voor het zover is. Daar kunnen we ons samen rustig op voorbereiden.”
“Dat doet niets af aan dat Testikels mij gaan verlaten, op een nogal niet lieve manier.”
“Die zijn helaas het grote slachtoffer. Maar ik laat ze niet helemaal zonder iets bereikt te hebben vertrekken. Weet je nog die paar keren in dat ziekenhuis, met dat kamertje. Ik heb toen sperma laten invriezen. We zijn het met elkaar eens dat we geen kinderen willen, ik ben dan ook wel aan het overwegen om het te doneren aan een ander. Ik ken een draagmoeder, haar daden hebben mij laten zien hoe je met zulke dingen anderen enorm veel levensgeluk kan schenken. Voor ons was het een kleine moeite, zij is negen maanden zwanger.”
“Dat vind ik wel een prettige gedachte ja. Dat je dat op die manier wil doen, dan heb ik er niet voor niets zoveel aandacht aan besteed al die jaren.”
“Zie, dan zijn Testikels er niet voor niets geweest, ik zou zal ze ook heel erg missen. Sterker nog, het hele idee van dat we beter bij elkaar gaan passen dat vind ik nog steeds onwerkelijk. Je begon net al over Tepels, dat ze raar doen. Dat is ook een gevolg van de medicijnen. Jij zal op den duur niet alleen wat kwijt raken, er zullen ook dingen bijkomen. Letterlijk, dat handje vol overtollige cellen zal zich gaan doen ontwikkelen tot Borsten. Daarom voelt het zo raar, dat is nu aan het groeien. Ik weet dat het wat ongemak is voor je, maar ik doe mijn best om eraan te denken dat gaat al steeds beter.”
“Hmz… Ik weet nog niet zo goed wat ik hievan moet vinden Brein. Het is nogal wat, wat je me verteld en wat je met me aan het uitspoken bent. Ik vind het jammer dat je niet eerder hiermee bent gekomen.”
“Nogmaals sorry daarvoor Lijf. Je zult zien dat het de moeite waard gaat zijn wat we allemaal samen door moet en maken.”
“Eerst zien dan geloven. Al moet ik wel zeggen dat je de laatste tijd al inderdaad beter voor me aan het zorgen bent. Al maakt het er voor mij nog niet makkelijker op.”
“Voorlopig doen we het rustig aan. De medicatie is nu compleet en de effecten zijn al merkbaar.”
“Ja, dat heb ik gemerkt. Wil je nou eens voorzichtig zijn met tegen dingen aanleunen en schouderbanden van tassen en ruwe handdoeken? Tepels zijn gevoelig hoor!”
“Ik zal er om denken. Ik krijg die signalen óók weet je nog? Zenuwbanen enzo. Belangrijk voor jou om te weten is dat de medicatie nu zijn werk doet. Jij zal langzaam wat veranderen maar er komt voorlopig niks meer bij of af en die scalpel is nog héél ver weg. Voorlopig krijg ik het even op mijn bord met emoties die moeilijker onder controle zijn te houden. Oh, en logopedie natuurlijk, ik moet moeite doen om Stem goed aan te sturen dat kost me een boel aandacht en concentratie. Het is dus niet zo dat jij álle nadelen hebt en ik alleen maar de voordelen. Al geef ik toe: je hebt het zwaar. Ik beloof goed voor je te zorgen.”
“Aan die belofte zal ik je houden!”
