Latest Posts

Datingsites

Internetdating is uit de taboesfeer, datingsites zijn hot en getuige de vele reclame op radio en TV van de vele betaalsites is het goede business. Voor ieder lijkt er wat wils te zijn: jongeren, hoogopgeleiden, mensen die al een relatie hebben. – Over die laatste zijn er zelfs kamervragen gesteld. – Maar alle sites die ik heb gezien zijn binair ingesteld en ik voel me er niet thuis of door aangesproken.

wpid-DSC_0042.jpg

Het is inmiddels precies (ik kan er een weekje naast zitten) twee jaar geleden dat mijn laatste relatie ten einde liep. Ik was destijds een paar maanden onderweg met de diagnose bij het Genderteam en ben mij daarop gaan richten. Lange tijd ben de optie om een nieuwe relatie te beginnen überhaupt uit de weg gegaan. Eerst maar eens de break-up verwerken. Daarna heb ik alle energie in mijzelf gestoken, begonnen met mijn transitie en ben ik  verhuisd. Maar de eenzaamheid begint me zo af en toe wel parten te spelen.

“Dan ga je toch gewoon naar de kroeg? Leer je vanzelf mensen kennen.” Zo makkelijk lijkt het als je extravert ingesteld bent. Maar voor introverts zoals ik is dat lastig. Ik ben niet zo uitgaand, als ik in mijn eentje naar de kroeg zou gaan, dan hang ik aan de bar in een hoekje, drink een drankje en ga naar huis. Zomaar een gesprek aanknopen dat is niet iets wat ik zal doen. Dus toch maar de datingsites.

Ik heb een aantal datingsites bekeken. Ondanks dat er best wel verschillende insteken te vinden zijn in de opzet en de matchmethodes die er worden gehanteerd hebben ze allemaal één ding gemeen: de eerste vragen die ze stellen: “Wat ben je en wat zoek je?” Ze doelen dan op geslacht en daar haak ik af. Niet omdat ik me af wil zetten tegen de binair, maar de angst voor afwijzing.

De samenleving is ingesteld op een strakke binaire verdeling van geslacht en linkt het gender 1-op-1 aan het biologische. Dat ik bij zo’n site het rondje voor ‘vrouw’ aanklik voelt voor mij logisch, maar voor de buitenwereld ben ik daar niet zeker van. Passabiliteit maak ik me niet meer zo druk om dat zal een uphill battle blijven. Ik ben gewoon mezelf en wat anderen daarvan denken heeft niet veel prioriteit. Behalve als het gaat om een mogelijke partner. Een relatie aanknopen die buiten de hetero-normatief valt is één ding, maar als dat ook nog eens is met iemand die buiten de biologische binair van geslacht valt is een tweede. Voor mij speelt dat zeker nu. Niet omdat er nog steeds een M in mijn paspoort staat, maar omdat mijn anatomie niet past bij wie ik ben. Ik voel me echt een zodanig curiosum dat ik mezelf buiten de relatiemarkt plaat, simpel gezegd ben ik gewoon bang dat ik door potentiele partners niet wordt geaccepteerd.

Vriendschap sluiten, samenwerken of op andere manieren omgaan met transgenders is voor de meesten best te doen. Ik kan prima over weg met mijn collega’s en heb genoeg vrienden. Allemaal accepteren ze me zoals ik ben. Maar een relatie aangaan is wat anders dan een vriendschap. Als je een relatie aangaat met een trans dan zal je daar toch echt de nodige commentaar en vragen op krijgen van je omgeving, men twijfelt aan je geaardheid en gaan daar een issue van maken bijvoorbeeld. Tenminste als je zélf al over de geaardheids- en gender drempels weet te slechten. Dat is moeilijk, ik vind het niet raar als iemand een zekere gereserveerdheid in heeft.

Behalve de maatschappelijke en sociale dingen is er ook nog de anatomie. De plastisch chirurgen doen heel erg hun best op de geslachtsoperaties en bereiken hele goede resultaten, maar het zal altijd toch anders zijn. Ik ben momenteel aseksueel ingesteld en nog steeds van mening dat taart beter is dan seks. Maar ik sluit niet uit dat dysforie hier een belangrijke rol in speelt, om nog niet eens te spreken van de invloeden die mijn medicatie hierop heeft. Als dysforie inderdaad zoveel invloed heeft dan kan dat aseksuele in de toekomst nog wel eens veranderen.

Ik had altijd het idee dat ik me gewoon aangetrokken voel tot vrouwen, maar sinds ik verder en verder in mijn transitie ben is dat aan het veranderen en begint in mijn geaardheid de drempel van geslacht te vervagen. Verwacht nu niet dat ik binnenkort met een stoere macho-dude aan mijn arm kom aanzetten. Dat is mijn type niet. Ik ben er met mijzelf inmiddels redelijk over uit dat er een aantal karaktertrekken zijn waar ik me toe aangetrokken voel. Dat zijn trekken die je doorgaans vaker bij vrouwen ziet. Doorgaans dan, want ik ken net zoveel vrouwelijke als mannelijke stoere macho-dudes. Dat is alvast een vooroordeel waar ik niet meer in geloof.

Dat zijn een heleboel zaken die in de matchalgoritmes van de datingsites niet worden meegenomen. Er zijn geen knopjes voor ’trans’ op de aanmeldformulieren. Hooguit kan ik het zelf aangeven in de teksten en dan hopen op een open mind. Maar ik ben bang dat het overgrote deel na die boodschap direct afhaken. Aan de andere kant is het ook niet iets wat ik veel later pas mee wil komen. Alsof het bij een eerste date al niet zal opvallen. *kuch*

Voorlopig laat ik het maar gewoon even rusten en ga ik verder met mijn leven. Er speelt momenteel een heleboel, ook op sociaal gebied. Het zal nog wel duren voordat ik het slot-en-sleutel hangertje dat ik draag zal afdoen. Dat hangertje heeft inderdaad een symbolische betekenis als het gaat om mijn relatiestatus en een bepaald vertrouwen dat ik in het verleden heb verloren.

.

Voorlopig Verslag Transgenderwet van de Eerste Kamer

Edit: Mocht je zoeken naar de hoogtepunten van het plenaire debat over de transgenderwet in de Eerste Kamer en de stemmingsuitslag, lees dan mijn recente blog: Transgenderwet Aangenomen!

Na het debat in de Tweede Kamer over de Transgenderwet was ik optimistisch gestemd. Een meerderheid van de partijen was voor. De argumenten tégen de wet waren voorspelbaar, maar vooral niet sterk genoeg om de boel tegen te houden. De nieuwsberichten dat het voor transgenders voortaan makkelijker was om hun juridische geslacht te wijzigen verspreidden zich rap over de nieuwssites. De Eerste Kamer zag ik niet als een groot obstakel, immers de partijen die in de Tweede Kamer vóór waren hebben in de Eerste kamer ook een meerderheid. Tot ik gisteren het voorlopig verslag van de Comissie voor Veiligheid en Justitie van de Eerste Kamer zag. Toen zakte de moed mij in de schoenen. Ik heb nog nooit zóveel wereldvreemdheid en achterlijkheid gezien in een twaalf pagina’s tellend document.

Het voorlopig verslag.

Het voorlopig verslag.

De liberalen zijn nog steeds voorstander van het wetsvoorstel. Groen Links gaat in de senaat op dezelfde toon verder als in het parlement, ze stemmen in en uitten een wens dat het op termijn nog wat liberaler mag worden. D66 is eigenlijk van hetzelfde laken een pak, wel sluiten ze zich aan bij wat punten van de VVD. Die laatste maakt, naar mijn idee niet geheel onterecht, wat kritische kanttekeningen bij de ‘deskundigenverklaring’. Ze zijn vooral van mening dat de deskundige die de verklaring afgeeft ook deskundig moet zijn op het gebied van genderdysforie. Daar kan ik me best in vinden, ook al levert het een mogelijke wachtlijst op het is wel een complexe materie. Er zijn genoeg psychologen die niet voldoende kennis hebben om met genderdysforen te kunnen werken. Ook het idee dat er toch enige drempel is voor het wijzigen van je geslacht vind ik niet onoverkomelijk.

Maar dan, dan komt de SP aan het woord. Als ik het voorlopig verslag lees krijg ik heel sterk de indruk dat de Socialistische Partij de besluitvorming op alle mogelijke manieren probeert te vertragen. Meerdere punten van kritiek dragen zij aan en al die punten van kritiek willen zij getoetst zien door de vele adviesorganen die onze bureaucratie rijk is. Minimaal zijn dat de: Raad van State, Raad voor de Rechtspraak, Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak en de Nederlandse Vereniging voor Burgerzaken. Tussen de regels door lees ik dat de SP nog wel meer adviezen wil, maar dat ze niet meer adviseurs kon bedenken. Daarna zemelen ze nog wat over het mogelijk intrekken van in het verleden behaalde sportmedailles.

De SP is, samen met CDA en SGP, bang voor identiteitsfraude. Dat er via een geslachtswijziging een veroordeling voor sexueel misbruik kan worden verzwegen en er toch een Verklaring Omtrent Gedrag wordt afgegeven zodat een zedendelinquent weer in een kinderopvang kan gaan werken. Echt waar? Ooit gehoord van het Burger Service Nummer, waar alles aan gekoppeld wordt. Uit pure wanhoop wordt de pedofilie-kaart maar getrokken? Want dan zijn ineens alle middelen geoorloofd.

Het socialistische juweeltje uit het verslag wil ik jullie niet onthouden: (overigens, het wordt verderop nóg erger).

Behouden eis sterilisatie

De leden van de SP-fractie vragen zich af of het verdrag van Palermo onderscheid maakt tussen fysieke aanpassing aan het gewenste geslacht en sterilisatie. Het komt de leden voor dat sterilisatie veel minder ver gaat, aangezien het een standaardbehandeling is die heel veel mensen vrijwillig ondergaan. Indien de eis van sterilisatie wel zou kunnen worden behouden zou geen sprake zijn van afstammingsproblemen. Deze leden ontvangen graag een toelichting.

Het schrappen van de sterilisatieeis is juist waar de Transgenderwet om gaat. Het wordt mooi ingekleed en de wetgever doet er wat leuke bonussen bij, zoals een eenvoudig ambtelijke procedure in plaats van een gerechtelijke. Maar die sterilisatie is precies waar organisaties als Transgender Netwerk Nederland en Human Rights Watch tegen ageren. Heeft alleen maar iets te maken met de lichamelijke onschendbaarheid die is beschreven in de Universele Rechten voor de Mens en Artikel 11 van de Grondwet. Waar het Verdrag van Palermo in deze relevant is ontgaat mij dan weer volledig. Dat VN verdrag heeft te maken met: mensenhandel, mensensmokkel, illegale fabricage van wapens en wapensmokkel. Laten we het er maar op houden dat de SP Senatoren hun huiswerk niet hebben gedaan.

De mening van het CDA was voor mij een verrassing. In de Tweede Kamer was deze partij nog van mening dat de huidige oude wetgeving niet meer van deze tijd is en dat de wetgeving met zijn tijd en de ontwikkelingen op medisch en psychologisch gebied mee moest gaan. In de Eerste Kamer echter sluit het CDA zich aan bij de conservatieve vrindjes van van de CU en SGP. De christenen hebben het vooral over de deskundigheid van de deskundigen en spreken zelfs over een evaluatie door meerdere deskundigen of zelfs een deskundigenpanel dat moet bepalen over een transgender wel een transgender is. Ik zie het al voor me: Nieuw op SBS 6! HOLLANDS NEXT TRANSGENDER waar je op een podium voor een drietal juryleden moet laten zien wie je bent. Terwijl de juryleden je tijdens je kunstje mogen wegstemmen met een grote rode knop, met een mooie cliffhanger voor het reclameblok.

Ander bezwaar uit de christelijke is het ontstaan vanwege een rechtsongelijkheid. Transgenders zouden volgens het wetsvoorstel via een eenvoudige ambtelijke procedure hun voornaam mogen veranderen. Terwijl anderen dit nog steeds via een dure gerechtelijke procedure moeten doen. Ik vind de situatie uitzonderlijk genoeg om dit toe te staan, en van mij mogen de procedures voor een voornaamsverandering voor iedereen vereenvoudigd worden. Deze situatie is overigens in België al normaal en houdt daar juridisch stand.

Dan komen we op het ouderschap, het verslag wordt hier ingewikkeld en complex. Ik snap ook wel dat het geen eenvoudige zaak is om ouderschap juridisch vast te leggen. De wetgeving omtrent ouderschap en afstamming is ingewikkeld en er hangen veel familirechtelijke zaken van af. Naar mijn idee moeten dat soort dingen zich kunnen ontwikkelen, al dan niet via jurisprudentie. Voor het ouderschap door transmannen die een kind baren is in het wetsvoorstel al een loophole gecreëerd. Overigens doen niet alleen de christelijke partijen hier moeilijk over, de SP doet lekker mee.

Het ergste van alle inbreng in het voorlopig verslag vind ik deze:

Terugdraaien geslachtswijziging na het krijgen van een kind

Nu de eis tot lichamelijke aanpassing komt te vervallen, bestaat inderdaad, zoals de regering terecht heeft gesteld, de mogelijkheid dat een vrouw respectievelijk een man die later van geslacht verandert, alsnog een kind kan baren respectievelijk kan verwekken. Is de regering niet met de leden van de CDA- en SGP-fractie van oordeel, dat indien zulks gebeurt, er kennelijk niet langer sprake is van een «blijvende» overtuiging tot het andere geslacht te behoren, zodat in dat geval de geslachtsverandering van rechtswege zou moeten komen te vervallen? De leden van de CDA- en SGP-fractie vragen of de regering bereid is middels een novelle een bepaling in de wet op te nemen dat in het geval van een tot man geworden vrouw die een kind baart, respectievelijk van een tot vrouw geworden man die een kind verwekt, de geslachtsverandering van rechtswege komt te vervallen? Deze leden ontvangen hierop gaarne een gemotiveerde reactie.

Hier had ik echt een WTF-momentje. Zeggen twee christelijke partijen nu heel simpel dat transgenders geen kinderen mogen krijgen? Een soort van verbod op voorplanting? Het onzeggen van het recht op een kinderwens? Ik heb hier gewoon geen woorden voor. Genderidentiteit en een kinderwens staan echt compleet los van elkaar.

Ondanks dat de PVV met drie leden in de Vaste Commissie voor Veiligheid en Justitie zijn vertegenwoordigd en de partij in de tweede kamer faliekant tegen de Transgenderwet was, schitteren ze in het verslag door afwezigheid. De partij heeft geen eigen inbreng en ze gaan nergens mee in die van de andere partijen.

Het wachten is nu op de reactie van Staatssecretaris Teeven van Justitie. Hij zou binnen vier weken antwoord moeten geven. Ik hoop dat hij in de Eerste Kamer net zulke scherpe en sterke replieken heeft als in de Tweede Kamer.

Eén pil verschil

Aan één van de bijwerkingen van mijn medicatie heb ik nooit veel ruchtbaarheid: depressie. Maar als je de bijsluiter van cyproteron-acetaat leest staat neerslachtigheid en depressie in het rijtje bij de meest voorkomende bijwerkingen. Ik heb het ook bijna een jaar buiten de deur weten te houden. Maar vooral de laatste weken kostte het me steeds meer energie om mijn stemming op peil te houden en ik het toch al minder energie. Als ik zo terugkijk op de laatste posts die ik op dit blog deed is het ook wel tussen de regels te lezen dat ik mij niet bepaald goed voelde.

Cyproteron-Acetaat

Cyproteron-Acetaat

Het was voor mij reden genoeg om aan te dringen op bloedonderzoek toen ik vorige week bij de endocrinoloog van het genderteam zat. Daar was het toch al tijd voor, de laatste keer dat ze bloed hebben geprikt is alweer een half jaar geleden. Ironisch genoeg is regelmatige controle van bloedwaarden een van de belangrijkste argumenten om niet zelf met medicijnen te prutsen. Dat ik tegen de arts zei dat ik futloos was en moeite had met mijn stemming heb ik geweten, ze pakte een labformulier en begon verwoed vakjes aan te kruisen. De laborante liet me vervolgens niet gaan alvorens ze acht buisjes bloed had afgetapt. Bij elkaar 50 ml, of een half koffiekopje. Gelukkig heb ik daar nooit veel last van. Ik moest terugdenken aan de eerste keer dat ze bloed wilden zien bij het VUmc, een jaar geleden. Ze hadden me vooraf gewaarschuwd wat te eten mee te nemen omdat het nogal veel zou zijn, dus ik zat klaar met een banaan en een sportdrankje. “Oh, dat was het al? OK.”  Het waren er slechts vier buisjes die keer. De helft van wat ik deze keer moest afstaan en zat ik onvoorbereid. Gelukkig heb ik nooit veel last van.

Snelle blik op het labformulier leerde me dat er behalve de gebruikelijke geslachtshormonen en leverwaarden ook werd getest op vitamines en schildklier. De voor de hand liggende dingen als het gaat om energie. Iedere keer weer moet ik toch een beetje gniffelen om het kruisje bij prolactine. Prolactine is het hormoon dat de hypofyse afscheid om de melkproductie op gang te brengen. Verhoogde waardes ervan in het bloed kunnen duiden op een prolactinoom, een goedaardig gezwel in de hypofyse dat je gezichtsvermogen kan aantasten. Het is dus belangrijk om die waarde in de gaten te houden.

De uitslag van het bloedonderzoek krijg ik over een week of 3 telefonisch door. Vooruitlopend daarop kreeg ik al het advies om de dosering Androcur (nou ja, cyproteron-acetaat dus, het patent is verlopen dus ik krijg merkloze varianten van de apotheek) te verlagen. De testosteronwaarden in mijn bloed waren een half jaar geleden al onmeetbaar laag en door de combinatie van de medicatie wordt het vermogen van mijn lichaam om dat goedje aan te maken behoorlijk aangetast. Ik zou dus met 50 mg per dag afkunnen, in plaats van de 100 mg die ik een jaar lang heb geslikt. Voor het vergelijk, de Dianepil bevat slechts 2 mg. Hoewel met tegenzin, dit middel voorkomt ook kaal worden, heb ik het advies opgevolgd. Want die bijwerkingen zaten me echt dwars.

Cyproteron-acetaat heeft een halfwaarde tijd van 40 uur, voordat de waarde in mijn bloed voldoende was gedaald waren we een paar dagen verder. Maar het verschil is van één pil per dag minder heb ik gemerkt. Ik voelde me beter, merkbaar beter. Ik heb meer energie, meer motivatie, krijg meer gedaan in een dag, ik voel me vrolijker. Het verschil met een paar weken terug is enorm. Ik sta nog steeds versteld hoeveel verschil een paar milligram van de een of andere stof in je bloed kan maken.

Dat mijn energieniveau nog niet helemaal terug bij oude is heb ik dit weekeinde gemerkt. Maar de verbetering is enorm, en daar ben ik blij om. Wachten we nog even af wat er nog uit het bloedonderzoek komt.

Precies een jaar verschil

Bladerend door mijn blogs stuitte ik op een foto die ik vorig jaar van mijzelf maakte. Het bracht mij op het idee om precies een jaar later dezelfde foto opnieuw te maken voor een goed vergelijk om te laten zien hoeveel verschil een jaar kan maken. De datum, 31 mei heeft is dan ook al weken lang gemarkeerd in mijn agenda.

Op minder dan een half uur na zijn deze foto’s exact een jaar na elkaar gemaakt. Poseren is niet mijn sterkste kant, helemaal niet met een paar kilo camera balancerend op een uitgestrekte arm. Ik heb geprobeerd het origneel zoveel mogelijk te benaderen: met hetzelfde T-shirt en hetzelfde vestje en gestijled haar. In mijn gedachten had ik een iets andere tweede foto en ik zou ‘m over kunnen doen. Maar in dit experiment gaat het mij juist om het exact een jaar later principe. Aangezien ik altijd roep dat een mislukt experiment ook geslaagd is heb ik niet gesjoemeld met nieuwe foto’s maken op een andere dag.

That's me! Na zo'n zes weken cyproteronacetaat.

31 Mei 2012

310520131147

31 Mei 2013

Op de foto links zie je al resultaat van de zes weken cyproteronacetaat, het ontbreken van testorsteron heeft al behoorlijk invloed op mijn huid die behoorlijk zuiverder is geworden. Rechts een jaar later, behalve testosteronblockers heb ik er nu zo’n 9 maanden oestrogeen bij. Opvallend is vooral de haarlijn die terug is gekropen en mijn inham een aardig stuk heeft opgevuld. Ook langs de kaaklijn is er wel wat veranderd.

Helemaal mislukt wil ik het experiment niet noemen. Maar echt tevreden ben ik ook  niet. Bewust poseren is verdraaid moeilijk, zeker als je een foto na wil maken en nog wat technische hindernissen hebt. Nou ja, genoeg externe attributies. Hier het bewijs dat ik best leuk op de foto kan. Een foto die ook nog eens alle veranderingen van het afgelopen jaar veel beter tot zijn recht laten komen. Ook al is het een snelle snapshot met de webcam van mijn laptop die ik nog vlug maakte voor ik de deur uitging.

Snapshot 31 mei

Ik voel me toch beter met meer kleur.

En nu ga ik een afspraak maken met een schoonheidsspecialist. Die wenkbrauwen van me kunnen wel weer bijgewerkt enorm gewied worden. Som’s lijkt het ook echt net onkruid.

Precies een jaar verschil

Bladerend door mijn blogs stuitte ik op een foto die ik vorig jaar van mijzelf maakte. Het bracht mij op het idee om precies een jaar later dezelfde foto opnieuw te maken voor een goed vergelijk om te laten zien hoeveel verschil een jaar kan maken. De datum, 31 mei heeft is dan ook al weken lang gemarkeerd in mijn agenda.

Op minder dan een half uur na zijn deze foto’s exact een jaar na elkaar gemaakt. Poseren is niet mijn sterkste kant, helemaal niet met een paar kilo camera balancerend op een uitgestrekte arm. Ik heb geprobeerd het origneel zoveel mogelijk te benaderen: met hetzelfde T-shirt en hetzelfde vestje en gestijled haar. In mijn gedachten had ik een iets andere tweede foto en ik zou ‘m over kunnen doen. Maar in dit experiment gaat het mij juist om het exact een jaar later principe. Aangezien ik altijd roep dat een mislukt experiment ook geslaagd is heb ik niet gesjoemeld met nieuwe foto’s maken op een andere dag.

That's me! Na zo'n zes weken cyproteronacetaat.

31 Mei 2012

310520131147

31 Mei 2013

Op de foto links zie je al resultaat van de zes weken cyproteronacetaat, het ontbreken van testorsteron heeft al behoorlijk invloed op mijn huid die behoorlijk zuiverder is geworden. Rechts een jaar later, behalve testosteronblockers heb ik er nu zo’n 9 maanden oestrogeen bij. Opvallend is vooral de haarlijn die terug is gekropen en mijn inham een aardig stuk heeft opgevuld. Ook langs de kaaklijn is er wel wat veranderd.

Helemaal mislukt wil ik het experiment niet noemen. Maar echt tevreden ben ik ook  niet. Bewust poseren is verdraaid moeilijk, zeker als je een foto na wil maken en nog wat technische hindernissen hebt. Nou ja, genoeg externe attributies. Hier het bewijs dat ik best leuk op de foto kan. Een foto die ook nog eens alle veranderingen van het afgelopen jaar veel beter tot zijn recht laten komen. Ook al is het een snelle snapshot met de webcam van mijn laptop die ik nog vlug maakte voor ik de deur uitging.

Snapshot 31 mei

Ik voel me toch beter met meer kleur.

En nu ga ik een afspraak maken met een schoonheidsspecialist. Die wenkbrauwen van me kunnen wel weer bijgewerkt enorm gewied worden. Som’s lijkt het ook echt net onkruid.

Praten over het verleden

Ik vind het best moeilijk om te praten over mijn verleden. Vooral over mijzelf uit die verleden tijd praten is lastig. Ik merk dat ik ga struikelen over hoe ik mijzelf aanduid. “Toen ik nog als jongen leefde…” is politiek correcter dan “Toen ik nog man was.” Nu hoor ik gelijk het trans* (let op dat sterretje, dat moet ,dat is een wildcard om inclusive te doen) activisme boos worden: “Je bent nooit een man geweest! Je was van binnen altijd al wie je bent! Alleen de buitkant klopte nog niet!” Hoop politiek correct geblabla. ’t Beestje moet een naam hebben en zolang dat respectvol en niet kwetsend is vind ik het prima.

Ik heb in mijn leven mijn stinkende best gedaan te leven als jongen. Dat ging mij behoorlijk goed af, zo goed zelfs dat ik het zelf geloofde en het best wel lastig is geweest omdat af te schudden. Zoals ik al eerder heb verteld: ik ambieer niet om volledig stealth te gaan en te breken met mijn verleden. Dus dat verleden is er en ik wil best wel eens anekdotes en ervaringen delen. Dat vergt dan soms wat extra uitleg omdat anders de context ontbreekt of het referentiekader nog niet klopt. Is wel eens lastig. Ook al maak ik geen geheim van hoe ik in elkaar zit, het is soms onprettig en confronterend om het steeds uit te moeten leggen. Ik merk de laatste tijd dat ik dan soms ook maar gewoon niets zeg.

Soms is dat jammer. Want er zijn nu eenmaal foto’s uit mijn jeugd of anekdotes die het delen waard zijn. Soms is het niet van belang om te melden als welk gender ik leefde en soms wel. Soms is het ook gewoon te zien, zoals op die foto’s. Of op film. Onlangs is er een oude familie home-video boven komen drijven, van een jaar of 25 geleden. Hoewel ik daar bij mijn oude naam genoemd wordt en ik duidelijk een jongetje ben, ik bén dat wel. Het is een deel van mij en mijn verleden. Dat ik die film graag weer een jaar of tien zie verdwijnen vooraleer ‘ie ooit weer wordt vertoont is gewoon omdat ik mezelf nog niet oud genoeg voel om niet meer gegeneerd te zijn om babyfoto’s. (Ben je daar ooit oud genoeg voor?) Het is niet omdat ik mijn verleden wil verdoezelen.

Dat ik weinig mensen uit mijn verleden spreek vind ik soms wel jammer. Ik heb niet echt een hecht contact met klasgenoten van vroeger bijvoorbeeld. Sinds de komst van facebook, linked-in, twitter en andere sociale media vind je er steeds wel terug. – Al kwam ik een examengenoot van de middelbare school onlangs tegen op een feestje een eind buiten de regio. – Meestal krijg ik dan een ZOMGWTFBBQ!!1!-bericht. Soms ook niet, dan krijg ik de ‘verbaasd me nu helemaal niets’-reactie. Aan de andere kant, ik zou niet goed weten hoe ik mijzelf zou presenteren op een reünie van bijvoorbeeld mijn HBO-opleiding. Ik heb niet eens het een in de sector en opleiding gebruikelijke mantelpakje en mijn driedelig zwart van destijds trek ik echt niet meer aan. Nou is de snit van dat pak ook al niet meer van deze tijd, dus dat is opzichzelf al een no-no.

Voorlopig richt ik me gewoon op mijzelf zonder al te veel nadenken over dingen waar niet nagedacht over hoeft te worden. Het energiegebrek speelt me nog parten. Dat merkte ik gisteravond weer na een dag sociaal doen. Zelfs de kleine halve liter koffie met 150 milligram cafeïne (die maten van Starbucks zijn best groot) wisten me niet wakker te houden. Geen zorgen voor de toekomst, behalve dat ik mezelf moet herinneren het nodige te doen voor mijn blog van het komende weekeinde, dan heb ik weer iets leuks in de planning.

Edit: Ik maak er geen gewoonte van om mijn blogs inhoudelijk te wijzigen nadat ik ze heb gepost. Maar nog geen uur na het posten hoor ik Baz Luhrmann op de radio:

Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked….You’re not as fat as you imagine.

Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.

Enjoy your body. Use it every way you can… Don’t be afraid of it, or what other people think of it.  It’s the greatest instrument you’ll ever own…

Baz Luhrmann – Everybody’s free (to wear sunscreen)

Oh, en ik wás “The class of ’99.” Krijgt zo’n liedje, een hit van 14 jaar geleden, ineens heel veel meer betekenis…

Rode en Blauwe pillen

In The Matrix wordt Neo een keus geboden door Morpheus. Een keus tussen een blauwe en een rode pil. De blauwe is terug naar de illusie en droom van de matrix en verder leven in onwetendheid. Rood is die van de harde waarheid onder ogen zien maar ook te vechten voor de vrijheid. “You take the red pill – you stay in Wonderland and I show you how deep the rabbit-hole goes.” 

Red pill - Blue pill

Red pill – Blue pill (©Warner Brothers)

Ik heb de rode pil genomen en ben daar nog steeds blij mee. Maar soms heb ik gedachtes, dat ik de blauwe had moeten nemen. Vooral op momenten dat mijn energieniveau’s op een behoorlijk laag niveau zijn en ik een Verstandig™ moet doen. Een Verstandig™ betekent dat thuis op de met een boek op de bank en vroeg naar bed, wetende dat er elders iets leuks en sociaals is wat je mist. Het zal je misschien verbazen, een transitie vreet energie. Niet alleen vanwege de medicatie, daar heb ik vooral de eerste maanden last van gehad qua vermoeidheid. Het is vooral dat bij zo ongeveer alles wat ik doe bewust nadenk over mijn transitie en dat kost energie. Daarnaast heb ik de laatste tijd sterk het idee dat mijn lichaam energie aftapt en voor andere dingen aan het gebruiken is.

Ik heb het afgelopen jaar leren luisteren naar mijn lichaam, het dicteert zo af en toe dingen en laat vooral duidelijk merken als mijn batterij leeg raakt. Dat uit zich in vermoeidheid, emotionele buien en allerhande kwaaltjes. Het is als die onheilspellende waarschuwing die je telefoon geeft, terwijl je net op weg bent naar een afspraak. In het verleden negeerde ik dat wel eens en ging ik verder op mijn reserves, meer dan een beetje brakheid viel mij nooit ten deel. Tegenwoordig kan ik dat niet meer en moet ik gewoon keuzes maken. Soms zijn dat keuzes die me niet aanstaan en ik dingen moet laten die ik graag wil.

Als ik dan weer eens met een boek op de bank zit of een film kijk en dan nadien hoor hoe leuk en gezellig een feestje, verjaardag of bijeenkomst is geweest dan hakt de eenzaamheid er het hardste in. Dat zijn de momenten waarop ik mijzelf wel eens afvraag waarom ik niet gewoon die blauwe pil heb genomen. Dan komt al snel weer een tekstfragmentje naar boven dat ik een paar maanden terug al schreef als aanzet voor een blogje, het lurkt sindsdien in de duisternis van mijn concepten omdat ik niet goed wist wat ik ermee aanmoest.

Suïcidale gedachten

Nou ja gedachten over suicide dan, want suïcidale gedachten impliceert dat je gedachten zélf suïcidaal zijn. Alsof ze uit je oor springen. Wat ik nu ga vertellen gaat over zelfmoord en hoe ik daarover denk. Als je daar niet goed mee overweg kan of erg gevoelig voor bent, lees je beter niet verder. Om alvast wat verontrusting weg te nemen: ik heb géén suïcidale neigingen! Ik heb meer plezier dan ooit in het leven, daar wil ik nog wel een decennia of wat mee door ook.

Dit maalt al een paar weken door mijn hoofd. Het gesprek kwam op het in transitie gaan en de alternatieven. Zonder enig nadenken zei ik dat als ik terug zou moeten naar mijn vroegere leven zelfmoord een reële optie zou zijn. Dat kwam van binnen, heel erg diep. Toen ik het zei wist ik ook direct dat ik het meende. Die gedachte vind ik best eng en verontrustend.

De rode pil is het beste wat ik ooit gedaan heb. Ondanks dat het soms zwaar is, het veel moeite kost en een bron is van angsten en onzekerheid. De gevolgen van de blauwe pil hadden veel erger kunnen zijn. Na maanden doormalen in mijn hoofd vind ik het nog steeds vervelend dat zoiets extreems als zelfmoord zo dicht in de buurt van mijn leven zou kunnen komen. De blauwe pil had de slechtste keus ooit geweest had ik die genomen.

Toch neemt dat niet weg dat ik soms best zou willen ‘genezen’. Als ik díe optie had gekregen en het een zinnige optie was geweest had ik het wellicht gedaan. Je leven volledig op z’n kop zetten en een van de meest elementaire sociale en biologische kenmerken aan jezelf veranderen is niet niks. Er zijn risico’s aan verbonden: medische maar ook sociale: worden verstoten uit je familie, vriendenkring of zelfs het verlies van je baan zijn reële dreigingen.

Er is een psychiater die genderdysforie beschouwt als een ordinaire psychose en het ook als zodanig behandelt: met ruime hoeveelheden anti-psychotica. Daarmee feitelijk de persoonlijkheid onderdrukken. Gelukkig vind men in de psychologie en medische wetenschap  het in het algemeen not cool om iemands persoonlijkheid ingrijpend te wijzigen. De visies van genezer Joost à Campo (die overigens psychiater is) worden over het algemeen niet geaccepteerd door zijn vakgenoten. Er bestaat geen ethisch verantwoorde  ‘genezing’ voor genderdysforie, men houdt zich aan symptoombestrijding door het lichaam zo goed mogelijk te laten passen bij de psyche. Gelukkig ben ik niet in de buurt gekomen van à Campo.

De blauwe pil zou rampzalige gevolgen kunnen hebben gehad. Maar de gevolgen van de rode zijn ook niet mals. Het ergste is voor mij de eenzaamheid. Ik heb genoeg mensen om mij heen. Ik heb een drukker sociaal leven dan ik kan rondbreien. Maar toch mis ik iemand in mijn leven. Thuis ben ik alleen. Aan de andere kant: ik voel me nu niet klaar voor een nieuwe relatie. Ik ben teveel met mijzelf bezig om voldoende tijd en toewijding aan een ander te kunnen bieden. Dan zijn er ook nog de veranderingen aan mijzelf, daar moet je als partner van mee kunnen leven. Transgenderactivist en ervaringsdeskundige Buck Angel geeft het ook als advies: “Doe het alleen.” Het is wellicht zwaar, maar je hebt dan wel de kans om je volledig op jezelf te richten.

Om die eenzaamheid thuis op te vullen, zal ik dan toch maar een kat nemen?

Bonsai Boobies

Kennen jullie Bonsai Kitten nog? Jaren geleden, volgens mij nog vóór Google is er een enorme rel over geweest: Een website waar je katten kon kopen die als kitten in een glazen waren gestopt om ze in rare vormen te laten groeien. Men was er zó verbolgen over, er werd niet eens opgemerkt dat de site verstoken was van iedere vorm van contactinformatie. Geen adres, geen telefoon zelfs geen e-mailadres. Het was een grote hoax. Laatst moest ik er zittend op de rand van mijn bed weer aan terug denken toen ik naar beneden keek: ik heb bonsai boobies.

Een paar weken geleden ben ik terug gekomen op mijn kweken of vullen besluit dat ik ongeveer een jaar geleden nam. Ik heb mij destijds voorgenomen om mijn borsten te laten groeien onder invloed van medicatie: de ‘kweken’ optie. Opvullen van bh’s met protheses, kipfilets of andere zaken heb ik destijds links laten liggen. Het groeien ging me te gestaag en pokon helpt helaas niet. Naar mijn idee werd ik vaker gemeneerd dan ik prettig vind en bedacht me dat in de passabileitsafweging (in mijn blog van vorige week heb ikdat uitgelegd) de aanwezigheid van duidelijk herkenbare borsten best wel eens zou kunnen helpen. Ik besloot het te testen, mijn twittervolgers hebben vast wel wat tweets gezien over een ‘sociaal experiment’.

Op internet kwam ik een alleraardigst webwinkeltje tegen dat specialiseert in kleine cupmaten. Volgens de maattabellen heb ik net aan een AA en dat valt nogal in het niet bij mijn postuur, dus ik koos voor exemplaren voorzien van inserts.  Het alleraardigste webwinkeltje verpakt de spulletjes in paars vloeipapier. Dan heb je meteen al een streepje voor bij mij, het zijn van die kleine dingetjes die het leven leuker maken.

Purple tissue

Tijd om de proef op de som te nemen. Het was nog net koud genoeg voor warme winterkleding, daaronder viel het niet zo op dat mijn boezem wat groter was dan een dag eerder. Het scherpe kantje van de overgang was er gelukkig vanaf. Het was wel meteen succesvol. Ik werd direct significant vaker gemevrouwd en het meneren nam direct af.    Ook al weegt schuimrubber niet zoveel, het legt nogal wat gewicht in de schaal als het om de passabiliteitsafweging gaat. Het grotere volume zorgde ervoor dat ik instant passabeler ben. Ik voel me er een stuk zelfverzekerder door. Waar mijn eerdere afweging kweken of vullen was, is het motto nu: fake it ’till you make it.

De bh’s hebben nog een bij-effect: ze veranderen de vorm van mijn borsten. Toen ze nog in het wild groeiden hadden ze een duidelijke neiging tot schijn afhangen en ovaal zijn. De bh’s die ik draag geeft een rondere en veel mooiere vorm, ook als ik ze niet draag. Bonsai boobies, ik heb ze. Ik laat ze gewoon in een voorgedefinieerde vorm groeien. Net zoals de kittens. Net zoals echte bonsai boompjes, die niet alleen klein worden gehouden maar ook in bijzondere vormen worden gemanipuleerd.

Mijn ‘sociaal experiment’ heeft me wel doen nadenken over de toekomst. Als mijn borsten de afmetingen en vorm blijven hebben zoals nu dan overweeg ik een vergroting. Zover is het nog niet. Het duurt zeker twee jaar voor de hormonen hun maximale werking bereikt hebben, daar wacht ik nog op en dan moet ik nog gaan sparen. Want tegen het advies van het College voor Zorgverzekeringen in heeft de minister eigenhandig bepaald dat operaties aan secundaire geslachtskenmerken niet vergoed worden. Daar is wat voor te zeggen, want als je als vrouw met kleine borsten geboren bent moet je het ook zelf betalen. Maar het is wel meten met twee maten: mijn baardgroei (ook een secundair geslachtskenmerk) laat ik op kosten van de verzekering weglaseren en transmannen krijgen de mastectomie gewoon vergoed. De politiek is er ook gewoon niet over uit, afgelopen jaar nog is er een motie in de tweede kamer geweest om een fonds op te richten voor het vergoeden van operaties  aan secundaire geslachtskenmerken bij transseksualiteit. We spreken dan over een bedrag van € 250.000 op een begroting van zo’n € 60 miljard, ofwel 0,0004% van de zorgbegroting. Helaas heeft die motie het niet gehaald. Nou ja wie weet wat de toekomst nog brengt, en ik heb het er best voor over om zelf te betalen.

Die mogelijkheid dat ik een vergroting neem heeft nog een ander gevolg: “No tattoo for you!” Ik heb al lang de wens een tatoeage te laten zetten, ik heb ook een idee wat ik wil. Maar dat komt precies langs het probleemgebied bij mijn borsten. De huid daar kan best wat uitgerekt worden, en met een beetje pech zou een chirurg nog de scalpel door het ontwerp halen ook. Ik heb het een tattoo-artiest gevraagd en hij raadde het af om nu al die tatoeage te laten zetten. De kans dat het uitrekken van de huid de afbeelding beïnvloed is zeker aanwezig. Ik wacht nog wel even. Ik wil graag een tattoo en heb al jaren een concept mijn hoofd dat ik wil, maar ik zal niet een tattoo nemen op het tattoo nemen.

Oh ja, om die vraag maar meteen te pareren: ongeveer de helft is echt. 😉

Passabiliteit

Het is een woord, een concept, waar ik voordat ik aan mijn transitie begon veel over nadacht en me zorgen om maakte: passabiliteit Eigenlijk heb ik er sinds ik aan de medicatie zit er niet meer bewust over nagedacht. Maar onbewust beïnvloed het bijna alles wat ik doe. Het lijkt soms een doel op zich te worden, dat passabel zijn, in plaats van een middel om mijn doel, mijzelf uiten als wie ik ben, te bereiken.

Het is weer zo’n stukje trans-jargon wat ik even zal uitleggen. Passabiliteit komt vanuit het engels, het betekent in dit opzicht zoveel als: voldoende of doorgaan als. Met passabel zijn wordt er bedoeld dat men je aanziet voor het gender dat je bent. Dat de lichamelijke kenmerken zover zijn veranderd dat het geboortegeslacht niet meer opvalt en men je leest als hoe je je voelt. Daar sluit de term ‘stealth’ bij aan. Stealth gaat nog een stapje verder dan passabel. Bij stealth ziet men je geboortegeslacht en alle bijkomende kenmerken niet meer en houdt je ook je trans-zijn verborgen. Sommigen gaan daar ver in, inclusief breken met vrienden, verhuizen naar een andere stad en een nieuwe baan.

Zelf streef ik stealth zijn niet na. Ik heb geen zin om te breken met mijn vrienden, het zijn mensen die mij van begin af aan gesteund hebben. Aan verhuizen heb ik echt een pesthekel en ik heb de afgelopen jaren, ook voor de komende tijd, mijn verhuisquotum wel opgemaakt. Een nieuwe baan zoeken zie ik ook niet zitten. Niet alleen vanwege de crisis, ik heb het ook gewoon naar mijn zin op mijn werk en een werkgever die me de ruimte geeft om mezelf te zijn.

Wat ik eigenlijk wel jammer vind is het gemak waarmee ik mijn nieuwe identiteitskaart kreeg. Twee weken terug heb ik al een vergelijking van mijn oude en nieuwe paspoortfoto laten zien. De ambtenaar die mijn aanvraag opnam heeft alleen maar een moment bedenkelijk naar mijn pasfoto’s gekeken maar geen vragen gesteld over de M die achter geslacht staat. Bij het ophalen zijn er evenmin vragen gesteld, terwijl er juist een paar dagen in het nieuws was dat er bij de uitgifte van identiteitsbewijzen beter gecontroleerd moest worden omdat er zoveel identiteitsfraude wordt gepleegd. Blijkbaar zie ik er nog mannelijk genoeg voor uit.

Zodoende plotpe passabiliteit als begrip weer eens op. Wat is passabel, en wanneer ben ik het genoeg? Is het ooit genoeg? Ik heb gelezen en inmiddels ook wel ervaren dat ‘men’ je ‘leest’, een combinatie van factoren maakt dat de persoon tegenover je oordeelt of ze je als man of vrouw benaderen. Het is een beetje als Vrouwe Justitia: ze is geblinddoekt en zal zonder aanziens des persoons oordelen. Gaat de weegschaal de ene kant op: man en de andere kant: vrouw. Onder die factoren zijn onder andere stem, kleding, haardracht, lichaamsvorm, gezichtsvorm en vast nog een boel andere dingen waarop wij onbewust de andere classificeren. Mensen die ik persoonlijk ken zijn niet geblinddoekt, zij negeren de weegschaal en gaan af op mij als persoon. Als ook de geblinddoekten tot een afgewogen conclusie komen die strookt met wat je probeert uit te stralen dan ben je passabel.

Dan vraag ik me nog af wanneer het genoeg is en vooral hoever ik moet gaan. Het is makkelijk om passabiliteit als doel na te gaan streven, in plaats van als een middel om je doel te bereiken. Mijn doel is mijn leven te kunnen leiden zoals wie ik ben, als ik passabel ben zal dat best een stuk makkelijker zijn. Maar ik ben nog altijd van mening dat ik vooral mijzelf moet blijven en vooral niet teveel moet gaan leven naar de verwachtingen die anderen van mij hebben. Ik zie het gebeuren: transen die doorschieten, die zo hun best doen en het er zo dik bovenop leggen dat het ze niet meer hunzelf zijn. Ik zal bijvoorbeeld niet zo snel zware make-up dragen. Zo ben ik gewoon niet, ik zou ook niet doen als ik gewoon als meisje geboren was. Ik denk dat ik in dat geval zelfs een behoorlijke tomboy zou zijn geweest: in bomen klimmen tijdens het prinsesje spelen, zoiets.

De transitie gaat langzaam en in sommige opzichten zal ik altijd nog mijn jongenskantjes houden. Gisteren vroeg een klant ernaar, ze merkte op dat ik duidelijk aan het veranderen ben, maar vroeg zich af of ik soms ‘ertussen in’ wil blijven hangen. Dat is niet mijn insteek, maar ik heb er wel voor gekozen mijn transitie geleidelijk te laten verlopen en vooral mijzelf te blijven. Daar voel ik mij het prettigst bij. Ik wil me niet laten opleggen hoe ik moet zijn.

 

 

Spijt

Ik heb spijt van wat ik heb gedaan.

Niet van mijn transitie, daar ben ik juist heel erg blij mee en heb ik absoluut geen spijt van. Ik heb spijt van dingen die érvoor zijn gebeurd en de keuzes die ik destijds heb gemaakt en de nalatenschap daarvan waar ik nu mee leef. Ik vind het bijvoorbeeld jammer dat ik niet veel eerder de signalen heb begrepen en mij ook eerder had gemeld bij het genderteam. Dat zijn gedane zaken, ik kan niet terug om dat te veranderen en leef met de gevolgen.

Afgelopen week liep ik tegen zo’n spijt-issue aan. Ik moest naar de tandarts. Vorig weekeinde ben ik een vulling verloren en die tand moest dus weer opgelapt. Ik had aanvankelijk verwacht dat de tandarts zo klaar zou zijn: beetje schoonmaken, dichtplamuren en klaar. Maar helaas, ik heb weer een vol half uur in die stoel gelegen en had nadien kramp in mijn kaakspieren. Het vooruitzicht is dat ik er de rest van het jaar nog wel wat uurtjes in de tandarts praktijk door ga brengen voor groot renovatie werk. Na die wortelkanaalbehandeling, die driemaal een uur duurde, van afgelopen najaar had ik er wel weer even genoeg van. Maar nu ga ik er maar weer aan beginnen.

Ik heb een slecht gebit, als ik zeg dat 10% van mijn tanden uit vulling bestaat zal dat best wel eens een voorzichtige schatting kunnen zijn. Dat is veroorzaakt door een samenloop van factoren. Ik heb een tijdlang een hele vervelende tandarts gehad. Hij preekte de hele behandeling lang over hoe het wel niet nodig was geweest als ik maar beter had gepoetst. Tot overmaat van ramp kon hij ook niet prikken. Ik gok dat een verdoving zetten haast meer pijn deed dan boren zonder. Het was gewoon een slager en een totaal onprettige tandarts, waardoor ik zelfs bang geworden ben om naar de tandarts te gaan.

Andere bepalende factor was, en dit zie pas achteraf in, niet van mijzelf houden. Ik heb jarenlang mijn lichaam ervaren als een gevangenis. Ook al besefte ik het me nog niet concreet als ik zo terug kijk heeft dat op wel meer dingen invloed gehad. Van de gevangenis waarin je leeft houd je niet, daar ga je niet extra goed voor zorgen. Als die verzorging ook nog eens heel erg onprettig en meestal ook pijnlijk is (zelfs de mondhygiëniste in de bewuste praktijk was een sadist), wordt de drempel alleen maar hoger en hoger.

Tot ik door mijn ex werd meegesleept naar haar tandarts. Ik weet nog goed dat ik de beste man de eerste keer niet eens durfde aan te kijken, het heeft weinig gescheeld of ik had mijn teddybeer meegenomen. Die tandarts heeft me over mijn angst heen geholpen. Hij was een kalme wat oudere man van het type streng maar rechtvaardig, dat ‘ie dan ook nog eens op Bram van der Vlugt leek hielp ook. De eerste keer dat ik bij hem een verdoving kreeg, voelde ik het pas toen deze begon in te werken. De naald zelf heb ik niet eens wat van gevoeld, het kon dus wel. Bij deze tandarts heb ik een behoorlijk wat keren in de stoel gelegen voor grote puinruimen.

Door het uitgaan van de relatie en een verhuizing ben ik weer in het dorp waar mijn ouders wonen naar de tandarts gegaan om verder te gaan. Gelukkig was er net een nieuwe grote praktijk en heb ik nu een fijne tandarts met kleine handen. Nu ik weer ben verhuisd is deze praktijk een half uur reizen, maar ik blijf er lekker. Er is een plan en dat mag uitgevoerd en afgemaakt worden. Letterlijk de gaten repareren die zijn ontstaan in het verleden.