Internetdating is uit de taboesfeer, datingsites zijn hot en getuige de vele reclame op radio en TV van de vele betaalsites is het goede business. Voor ieder lijkt er wat wils te zijn: jongeren, hoogopgeleiden, mensen die al een relatie hebben. – Over die laatste zijn er zelfs kamervragen gesteld. – Maar alle sites die ik heb gezien zijn binair ingesteld en ik voel me er niet thuis of door aangesproken.
Het is inmiddels precies (ik kan er een weekje naast zitten) twee jaar geleden dat mijn laatste relatie ten einde liep. Ik was destijds een paar maanden onderweg met de diagnose bij het Genderteam en ben mij daarop gaan richten. Lange tijd ben de optie om een nieuwe relatie te beginnen überhaupt uit de weg gegaan. Eerst maar eens de break-up verwerken. Daarna heb ik alle energie in mijzelf gestoken, begonnen met mijn transitie en ben ik verhuisd. Maar de eenzaamheid begint me zo af en toe wel parten te spelen.
“Dan ga je toch gewoon naar de kroeg? Leer je vanzelf mensen kennen.” Zo makkelijk lijkt het als je extravert ingesteld bent. Maar voor introverts zoals ik is dat lastig. Ik ben niet zo uitgaand, als ik in mijn eentje naar de kroeg zou gaan, dan hang ik aan de bar in een hoekje, drink een drankje en ga naar huis. Zomaar een gesprek aanknopen dat is niet iets wat ik zal doen. Dus toch maar de datingsites.
Ik heb een aantal datingsites bekeken. Ondanks dat er best wel verschillende insteken te vinden zijn in de opzet en de matchmethodes die er worden gehanteerd hebben ze allemaal één ding gemeen: de eerste vragen die ze stellen: “Wat ben je en wat zoek je?” Ze doelen dan op geslacht en daar haak ik af. Niet omdat ik me af wil zetten tegen de binair, maar de angst voor afwijzing.
De samenleving is ingesteld op een strakke binaire verdeling van geslacht en linkt het gender 1-op-1 aan het biologische. Dat ik bij zo’n site het rondje voor ‘vrouw’ aanklik voelt voor mij logisch, maar voor de buitenwereld ben ik daar niet zeker van. Passabiliteit maak ik me niet meer zo druk om dat zal een uphill battle blijven. Ik ben gewoon mezelf en wat anderen daarvan denken heeft niet veel prioriteit. Behalve als het gaat om een mogelijke partner. Een relatie aanknopen die buiten de hetero-normatief valt is één ding, maar als dat ook nog eens is met iemand die buiten de biologische binair van geslacht valt is een tweede. Voor mij speelt dat zeker nu. Niet omdat er nog steeds een M in mijn paspoort staat, maar omdat mijn anatomie niet past bij wie ik ben. Ik voel me echt een zodanig curiosum dat ik mezelf buiten de relatiemarkt plaat, simpel gezegd ben ik gewoon bang dat ik door potentiele partners niet wordt geaccepteerd.
Vriendschap sluiten, samenwerken of op andere manieren omgaan met transgenders is voor de meesten best te doen. Ik kan prima over weg met mijn collega’s en heb genoeg vrienden. Allemaal accepteren ze me zoals ik ben. Maar een relatie aangaan is wat anders dan een vriendschap. Als je een relatie aangaat met een trans dan zal je daar toch echt de nodige commentaar en vragen op krijgen van je omgeving, men twijfelt aan je geaardheid en gaan daar een issue van maken bijvoorbeeld. Tenminste als je zélf al over de geaardheids- en gender drempels weet te slechten. Dat is moeilijk, ik vind het niet raar als iemand een zekere gereserveerdheid in heeft.
Behalve de maatschappelijke en sociale dingen is er ook nog de anatomie. De plastisch chirurgen doen heel erg hun best op de geslachtsoperaties en bereiken hele goede resultaten, maar het zal altijd toch anders zijn. Ik ben momenteel aseksueel ingesteld en nog steeds van mening dat taart beter is dan seks. Maar ik sluit niet uit dat dysforie hier een belangrijke rol in speelt, om nog niet eens te spreken van de invloeden die mijn medicatie hierop heeft. Als dysforie inderdaad zoveel invloed heeft dan kan dat aseksuele in de toekomst nog wel eens veranderen.
Ik had altijd het idee dat ik me gewoon aangetrokken voel tot vrouwen, maar sinds ik verder en verder in mijn transitie ben is dat aan het veranderen en begint in mijn geaardheid de drempel van geslacht te vervagen. Verwacht nu niet dat ik binnenkort met een stoere macho-dude aan mijn arm kom aanzetten. Dat is mijn type niet. Ik ben er met mijzelf inmiddels redelijk over uit dat er een aantal karaktertrekken zijn waar ik me toe aangetrokken voel. Dat zijn trekken die je doorgaans vaker bij vrouwen ziet. Doorgaans dan, want ik ken net zoveel vrouwelijke als mannelijke stoere macho-dudes. Dat is alvast een vooroordeel waar ik niet meer in geloof.
Dat zijn een heleboel zaken die in de matchalgoritmes van de datingsites niet worden meegenomen. Er zijn geen knopjes voor ’trans’ op de aanmeldformulieren. Hooguit kan ik het zelf aangeven in de teksten en dan hopen op een open mind. Maar ik ben bang dat het overgrote deel na die boodschap direct afhaken. Aan de andere kant is het ook niet iets wat ik veel later pas mee wil komen. Alsof het bij een eerste date al niet zal opvallen. *kuch*
Voorlopig laat ik het maar gewoon even rusten en ga ik verder met mijn leven. Er speelt momenteel een heleboel, ook op sociaal gebied. Het zal nog wel duren voordat ik het slot-en-sleutel hangertje dat ik draag zal afdoen. Dat hangertje heeft inderdaad een symbolische betekenis als het gaat om mijn relatiestatus en een bepaald vertrouwen dat ik in het verleden heb verloren.
.