Author: Danielle

Callcenterblues

Published by Danielle

Update: NRC heeft op nette wijze inhoudelijk gereageerd op dit voorval. Onderaan lees je daar meer over. De nrc.next heeft nu een nieuw abonnement, met een Iphone 6+ en een bijpassende speciaal op dat toestel afgestemde editie van de krant. Dat willen ze natuurlijk aan de man (m/v/o) brengen, en wie bel je dan: juist zij die eerder een abonnement hebben gehad. Bij het callcenter kunnen ze niet ruiken dat ik een verstokte Google fangirl ben en eerder op Windows Phone overstap dan op iOS. Na een paar mislukte pogingen (als je mij wilt berijken is een e-mail of IM toch echt het snelst) nam ik eindelijk mijn telefoon op. Dat gesprek ging ongeveer zo: “Spreek ik met de heer D.F. Gender?” “Nee.” “Is meneer D.F. Gender bij u bekend?” “Ja.” “Leeft meneer D.F. Gender nog?” “Leven is een groot woord.” “Bent *u* meneer D.F. Gender?” “Ik ben *mevrouw* D.F. Gender.” “Tuut, tuut, tuut, tuut…” Hij hing zomaar op, zonder het gesprek af te sluiten of zich te verontschuldigen was de verbinding verbroken. Vind ik nogal een …

Brilvolutie

Published by Danielle

Na 3,5 jaar was het wel weer eens tijd voor een nieuw referentiekader. Mijn laatste brillen heb ik uitgezocht voor ik daadwerkelijk aan mijn transitie begon. In de tussentijd heb ik wel een paar keer mijn glazen laten vervangen maar niet mijn montuur gewisseld. Onder het mom van te druk/geen zin/geen tijd. Sowieso heb ik met een bril uitzoeken liefst iemand mee die mij en mijn stijl een beetje kent. Die opticientypes vinden bijna alles leuk staan. Aan samen met iemand moeten plannen om een bril uit te gaan zoeken had ik altijd een goede uitstel smoes. Tussendoor heb ik enkel de glazen laten vervangen door andere sterkte. Ik heb ze eens op een rijtje gelegd: mijn brillen van de afgelopen vijf of zes jaar. Van het behoorlijk strakke en mannelijke halve montuur met aluminium pootjes van Mexx, de bril waarmee ik zo’n 5 jaar geleden voor het eerst het VUmc binnenstapte. Ik herinner me nog de aantekeningen die de psycholoog bij mijn intake destijds maakte, er stond iets mij als ‘mannelijke bril’ – Mijn …

Southpark

Published by Danielle

Voor de liefhebbers van Southpark: There be spoilers ahead! Je bent gewaarschuwd! Ik zag net de meest recente aflevering van Southpark: The Cissy (seizoen 18, episode 3). De aflevering waar vooral over gepraat wordt omdat er wordt geopenbaard dat singer-songwriter Lorde niet een 17-jarig Nieuw-Zeelands meisje, maar eigenlijk Randy Marsh, een 45-jarige mannelijke geoloog uit Colorado is. De aflevering heeft een bijzondere rode draad: genderdsyforie en een trans-positive boodschap. In het verleden hebben Matt Stone en Trey Parker, de makers van Southpark, op een nogal respectloze wijze transseksuelen op de hak genomen. Ik bedoel hiermee de afleveringen waar Mr. Garrison verklaarde transseksueel te zijn en veranderde in Mrs. Garrison. Alle vooroordelen passeerden de revu en alle smakeloze grappen die je over transseksualiteit die je kan maken zijn in die periode wel gemaakt. Maar goed, Southpark heeft nooit bekend gestaan om politiek correcte humor. De serie is best als maatschappijkritisch te omschrijven en er komen regelmatig taboe-onderwerpen langs. Toch vond ik dat ze met het thema transseksualiteit ze de plank behoorlijk missloegen. Tot ik vandaag The Cissy zag. Onder …

Zes maanden verder

Published by Danielle

Het is nu zes maanden sinds mijn fameuze onder invloed van de nodige pijnstillers geschreven blog verscheen. Ofwel zes maanden sinds mijn operatie. Het is alsof ik met mijn lichaam een pas verliefd stel ben, want ik houd het echt tot op de maand nauwkeurig bij hoe lang we al samen zijn. Zes maanden inmiddels en ik vind het een mooi moment om terug te blikken. Eindelijk voel ik me weer normaal, dat heeft lang geduurd. Ik heb zeker drie maanden dagelijks aan de pijnstillers gezeten en ook daarna nog regelmatig hulp nodig gehad om de pijn te onderdrukken. Die pijn heb ik echt heel erg onderschat en in die zin is het me enorm tegen gevallen. Inmiddels kan ik alweer een tijdje zonder. De pijnscheuten die ik nog zo af en toe heb zijn hevig, maar duren slechts kort. Kwestie van blijven ademen om er doorheen te komen. Maar die eerste weken? De massa van een handvol neerkomende fotonen deed al pijn. Op sommige momenten had weinig hoop dat het ooit nog goed zou komen. …

#WhatTransLooksLike

Published by Danielle

The Huffington Post, een liberaal-progressieve nieuwssite, is een intiatief gestart om transpersonen zichtbaarder te maken. Niet alleen in Nederland is er in de media meer aandacht voor transgenders in de media. Ook in de VS staat het onderwerp het afgelopen jaar in de kijkers. Bijvoorbeeld Laverne Cox, de actrice bekend van Orange is the New Black, sierde in Juni van dit jaar de cover van Time Magazine. Om meer aandacht te krijgen voor transgenderissues en vooral om te laten zien dat transgenders toch vooral hele gewone alledaagse mensen zijn riep The Huffington Post op om vooral foto’s te tweeten met de hashtag: #whattranslookslike. Op de site van de Huffington Post  is een selectie uit de foto’s te vinden. Op twitter vind je nog meer foto’s, want de hashtag is nog steeds populair en de actie krijgt nog steeds aandacht. Mijn eigen bijdrage: The Huffington Post does trans awareness: #whattranslookslike pic.twitter.com/hvqc4gkVmc — Vaxxxiwelle (@FadingGender) September 2, 2014

Wijzigingen doorgeven

Published by Danielle

Twee weken terug in mijn brievenbus post van de gemeente waar ik woon, gericht aan Mevrouw D. Fading Gender. Dat is het eerste officiële poststuk dat mijn nieuwe naam en geslacht vermeld. Het was een brief met uitleg dat de gemeente mijn gegevens in de BRP (Basis Registratie Personen, de opvolger van de GBA) zijn gewijzigd. Als gevolg daarvan is mijn identiteitskaart ongeldig verklaard, de gegevens erop komen immers niet meer overeen met de overheidsadministratie. Ik kreeg vier weken om een nieuwe aan te vragen en dat heb ik vandaag gedaan. Hoe leuk ik het vond om aan aangifte te doen zo vervelend vond ik het om een nieuw identiteitsbewijs aan te vragen. Door die strenge regels moet je tegenwoordig chagrijnig kijkend in je paspoort. Zelfs mijn bril moest af, want de glazen reflecteerden te sterk. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik de komende 10 jaar stom op mijn identiteitsbewijs sta. Gelukkig lijk ik totaal niet op die foto, dus dat scheelt. Nu een nieuw identeitsbewijs in de maak is, kan ik verder …

Het ideële overwint

Published by Danielle

Het heeft even geduurd, maar sinds vandaag is het officieel. Bijna vijf jaar nadat ik voor het eerst contact opnam met het Genderteam zat ik vandaag bij de burgerlijke stand van de gemeente waar mijn vader dertig jaar geleden ook was om aangifte te doen van mijn geboorte. Mijn voornamen en geslacht zijn aangepast op mijn geboorte akte. De ambtenaar was vooraf al in het archief gedoken om daar een groot in zwart leer gebonden boek te halen. Het lag klaar toen ik binnenkwam: Geboorten deel 1. Het boek bevatte mijn originele geboorteakte. Het heeft toch wel wat om dat zo te zien. De manier waarop dat vroeger ging is toch anders dan nu. Een gedrukt formulier waar de velden zijn ingevuld met typemachine. Met van die karakteristieke ronde schreefletters. Dat imperfecte in de uitlijning op de regel, de variatie in hoe zwart de letters zijn. Karakter die de moderne laserprinters toch niet hebben. De wijziging zelf had niet veel om het lijf, een paar muisklikken, wat letters intikken in de velden voor mijn voornamen, nog …

Overschat

Published by Danielle

Ik heb een heleboel dingen rondom mijn operatie onderschat: de pijn, de vermoeidheid, de lange nasleep. Maar één ding heb ik juist schromelijk overschat: de invloed die het zou hebben op mijn zelfbeeld. Helaas, mijn zelfbeeld is nog steeds niet positief en Scumbag Brain is niet door de chirurg verwijderd. Met hem zit ik nog steeds opgescheept en juist nu lijkt hij harder zijn best te doen de rotzak uit te hangen dan ooit. Scumbag Brain is net als voetschimmel, je komt er maar niet vanaf. Steeds als je denkt dat je aan de winnende hand bent duikt ie weer op. Scumbag Brain is ook net als die pestkop op school, die niet alleen inhakt op je zwaktes maar ook nog even blijft natrappen als je al op de grond ligt en jezelf niet meer kan verdedigen. Ik heb het idee dat ik in de waan was dat ik door de operatie ook van Scumbag Brain af zou zijn. Helaas is dat niet zo. Ik heb een boel onzekerheden en nog steeds een negatief zelfbeeld. In …

Aseksualiteit, een interview voor De Morgen

Published by Danielle

Afgelopen week had ik plots een bericht in mijn inbox, van een Belgische journaliste. Ze schreef een artikel over aseksualiteit en was op mijn blog gestuit. Zo’n anderhalf jaar geleden schreef ik over mijn gebrek aan behoefte aan seks in Aseksualiteit, taart is beter dan seks. Of ik per e-mail wat vragen wilde beantwoorden en zo meewerken aan een artikel. Het resulteerde in het onderstaande artikel, gepubliceerd in De Morgen, een van de grote Vlaamstalige kranten. De titel vind ik wat sensationeel overkomen, verder vind ik het een uitstekend artikel wat de juiste dingen belicht. En vooral: het op een positieve manier verwoord zonder aseksualiteit te pathologiseren.  Geen behoefte aan seks hebben vind ik nu niet echt een lijdensweg. Het is gewoon zo. Ik vind het niet vervelend, net zoals ik het niet vervelend vind dat ik geen blauwschimmelkaas lust. Er zijn zoveel meer kazen die ik wél graag eet en ook zoveel meer dingen die ik wél graag doe. Seks is er gewoon niet eentje van. Maar, niets zo veranderlijk als de mens, als je …

Drie maanden verder

Published by Danielle

Het is nu drie maanden sinds mijn operatie. Dat ik mijn tijd zo reken, dat geeft wel te denken wat voor allesbepalende factor dat in mijn leven is. Het is inmiddels ook een maand sinds ik voor het laatst heb geblogd en dat heeft alles met elkaar te maken. Mijn herstel gaat rustig voort, de chirurg had bij de controle een paar weken terug geen bijzondere opmerkingen, de genezing gaat wat haar betreft goed. Ik mag nu ook weer in bad of zwemmen. Niet dat ik helemaal geen bad heb in huis, alleen een douche en het me ook nog steeds ontbreekt aan zwemkleding. Maar als ik zou willen kan het en het voelt fijn om een beperking minder te hebben. Want andere beperkingen zijn er nog wel. Fietsen heb ik nog steeds niet aangedurfd. Ik denk dat dat één van de laatste grote achievements in het genezingsproces gaat zijn. Voorlopig verplaatst ik me wel te voet. Gewoon zitten kan ik inmiddels wel. Al een paar weken gebruikte ik die vreselijke institutioneel-oranje zitring niet meer. …