De komende twee weken zal ik afwijken van mijn vaste donderdag en zondag blogmomenten. Ik ben aan het klussen in mijn nieuwe woning waar ik deze week de sleutel van heb gekregen. Lange dagen en zwaar werk. In ieder geval zal ik na mijn bezoek aan het VUmc, volgende week, een update posten.
Mijn werkgever vroeg vandaag wanneer ik nu eens in zo’n hippe gekleurde broek op het werk zou verschijnen. “En dan iets met bloemetjes erbij.” Vooralsnog draag ik op mijn werk mijn oude kloffie, casual overhemden met korte mouwen en jeans. Dat is gemakszucht, dat is nog niet geschikte nieuwe werkkleding hebben, dat is angst. Die angst zit ‘m vooral in iets wat ik zie als een van mijn volgende grote drempels; mijn stem. Ik kamp niet alleen met genderdysforie, maar ook met genderdysfonie. Mijn stem is letterlijk ontstemt met mijn gender. Ik ben helaas niet gezegend met een lichte stem. Ik ken zelf ook totaal geen technieken om mijn stem goed te kunnen gebruiken. Ik heb vroeger wel logopedie gehad, zover ik me kan herinneren was dat vooral vanwege het nasale in mijn stem. Maar dat is ook al ruim 20 jaar geleden. Als ik weer naar het VUmc ga moet ik maar eens even zorgen dat ik de verwijzing naar de foniater krijg. Even tussendoor, dan heb je als medisch specialist toch wel het slechtst …
Ik leef al mijn hele leven in een gevangenis; een gevangenis gevormd door mijn eigen lichaam. Met de maatschappij als cipier. Die gevangenis houdt mijn innerlijk gevangen en heeft een nette hoge muur om haar heen gebouwd, zodat ze maar niet naar buiten kan. Voordat ik wist dat het ook anders kon, was dat niet eens zo erg. Maar sinds ik eenmaal op verlof ben geweest en van de vrijheid geproeft heb, valt het me zwaar om terug mijn cel in te moeten voor het dagelijks leven. De maatschappelijke discussie over de zogenaamde luxe van de Nederlandse gevangenissen laaien zo af en toe weer op. Onlangs zag ik een aflevering van het TV-programma Buch in de Bajes. Nederlandse gevangenissen lijken geenszins op wat wordt vertoont in Locked-Up Abroad, wat in beeld brengt hoe gevangenissen in bijvoorbeeld zuid-oost Azië en Zuid-Amerika, er van binnen uitzien. Wel hoor je van de gedetineerden waar Menno Buch mee spreekt dat niet de aan- of afwezigheid van luxe het in de gevangenis zitten zwaar maakt, maar het gebrek aan vrijheid. Dat je niet kan …
Over drie weken moet ik weer naar het genderteam in het VUmc. Zoals ik al zei in mijn van de hak op de tak post eerder deze week, ben ik gebeld dat er weer drie afspraken voor mij in de agenda waren gezet. Gelukkig wel allemaal op de zelfde dag en redelijk kort achter elkaar. Die dag valt natuurlijk wel precies in de periode die ik had uitgetrokken voor mijn aanstaande verhuizing. Wat dat betreft is het een verloren dag. Ik weet uit ervaring dat die bezoekjes aan het VU aardig wat energie kosten. Wat heb ik dan allemaal te doen, dat er drie afspraken op dezelfde dag zijn ingeboekt? Allereerst is er een voortgangsgesprek met een psycholoog. De afgelopen 2 maanden heb ik anti-androgenen genomen. Behalve wat lichamelijke uitwerkingen heeft dat spul ook psychische effecten. Al vallen die bij mij erg mee. Ik heb van de bijwerkingen enkel last van een beetje vermoeidheid. De andere uitwerkingen zijn positief en de impotentie deert me echt helemaal niks. Ik vind het ergens zelfs een verademing en …
Normaal neem ik altijd rustig de tijd voor het schrijven van een blogje. Soms begin ik een paar dagen van te voren met een concept, andere keren heb ik een flinke en plotselinge bron van inspiratie en schrijf ik in één keer door de tekst. Maar vandaag zijn er even zoveel dingen gebeurd dat het een Van de hak op de tak wordt (wat trouwens ook een boek van Rien Poortvliet is). Mijn gedachten stuiteren zó in het rond dat ik het gewoon maar even hier neerzet. Hopelijk kalemeren mijn gedachten, die nu als een hand vol stuiterballen door mijn hoofd heen stuiteren, dan wat. Het begon vanmorgen vroeg al met een tandartsbezoek, wortelkanaalbehandeling deel twee. Op zich viel het wel mee. Maar bijna een uur met zo’n vreselijk rubber lapje, alsof je op een ballon sabbelt, is toch niet echt prettig. Napijn is zo goed als afwezig gelukkig, na het eerste deel van de behandeling was dat wel anders. Volgende keer moet die kies nog één keer open en wordt de alles samen met …
Mijn afgelopen weekeinde is voor mijn doen uitzonderlijk druk geweest. Zaterdags gewoon werken, aansluitend een verjaardag en ook de zondag nog een andere jarige te bezoeken. Het was een geweldig weekeinde, maar heeft veel energie gekost. Mijn batterijtje was zondagavond gewoon helemaal leeg. Zelfs een oppervlakkig gesprek aanknopen met degene die mij bij het station afzette zat er zondagavond gewoon echt niet meer in. Dat ik zaterdagavond zondagochtend pas om vier uur thuis kwam heeft ook niet echt geholpen, maar het was het zo ongelofelijk waard! Vroeger kon ik dat wel. Nachten doorhalen, laat gaan slapen. Feestjes en verjaardagen en andere dingen op mijn sociale agenda. Ik merk nu dat ik gewoon minder energie heb, die is gewoon sneller op dan ik gewend ben. Ik moet leren om mijn agenda beter te plannen, prioriteiten gaan stellen aan zaken die extra energie kosten. Daarbij rekening houdend met de hoeveelheid energie die ik heb. Die energievoorraad is merkbaar ingeperkt door de medicatie. De een werkdag en twee verjaardagsbezoeken in één weekeinde was me eigenlijk gewoon teveel. Ik …
Ik schrijf dit blog hoofdzakelijk voor mijzelf. Schrijven is voor mij een fijne manier om mijn gedachten te ordenen. Iets neerschrijven op een manier zodat anderen het kunnen begrijpen, helpt mij mijzelf beter te begrijpen. Maar ik ben dan wel zo narcistisch dat ik dagelijks mijn WordPress statistieken bekijk. Veel lezers, en vooral re-tweets, likes en reacties zijn natuurlijk fijne egostrelerij. Dit weekende heeft mijn blog haar vijfduizendste pageview geserveerd. Ik vind dat best wat, dat er vijfduizend keer naar een van mijn schrijfsels is gekeken in ongeveer een half jaar tijd. Ik ben daar best trots op. Morgen weer een gewone blog.
Voor iemand die niet bij is met het geslacht waarmee ze geboren is, ben ik eigenlijk best tevreden over mijn lichaam. Als men wel eens vraagt wat ik aan mijn lichaam zou willen veranderen, dan weet ik daar nooit heel goed een antwoord op. Je behalve the obvious dan. Natuurlijk wil ik borsten en heupen en een taille. Hoewel ik die laatste al een beetje heb, maar ik ‘m meestal (vooral op mijn werk) verberg onder loszittende kleding. Dat zal nog wel even duren, maar uiteindelijk moeten die dingen wel gaan komen, onder invloed van medicatie. Vroeger had ik als standaard antwoord op die vraag: “Mijn huid.” Die is nu aan het veranderen. Ik ben altijd gezegend geweest met wat een onzuivere huid heet. Altijd last van pukkels en scheerirritatie en mee-eters en puistjes. Ik heb ooit eens make-up advies gehad en toen is zo ongeveer mijn halve gezicht groen gemaakt met concealer om die roodheid maar te maskeren. Geen succes dus. Nu zou dat een heel stuk minder zijn. Wat ik ook graag wil veranderen …
Het is weer zomer, ook al laat de temperatuur het na een warme lente een beetje afweten. Zomer betekent de tijd van luchtige kleding, korte mouwen en blote benen. Al die zomerkleding is weer stof tot nadenken. Het zet mij voor een dilemma, een drempel die ik niet goed over durf. Ik voel mij nu een beetje half-om-half. Ik wil graag de vrouwelijke kant op in mijn voorkomen, vrolijke en vooral koele zomerjurken dragen, maar wordt helaas nog altijd standaard en meestal zonder aarzeling gemeneerd. Daardoor durf ik niet goed een expliciet vrouwelijker kledingstijl aan te meten en blijf ik hangen in min of meer androgyne nietszeggende t-shirts en driekwart lengte broeken. Dat geeft mij weer veel mannelijker voorkomen, men gaat meneer tegen me zeggen en het cirkeltje is weer rond. Ergens zou ik het liefst een complete zomergarderobe aanschaffen in een vintage-fifities stijl. Merken als King Louie en Who’s that Girl (waar een collega me vandaag over tipte) vind ik echt helemaal geweldig. Polkadots, vrolijke felle kleuren, bloemenprintjes, the works. Maar dan loop ik weer …
Over een maand krijg ik de sleutel van mijn nieuwe appartementje. Vers gerenoveerd dus zonder vervelende nalatenschappen van vorige bewoners. Zoals die baby-diarreebruine muur, waar vijf (!) lagen extra dekkende verf overheen moesten om het toonbaar te maken, in mijn vorige woning. Het wordt de eerste keer dat ik een woning zonder enige beperkingen, buiten de bouwkundige dan, kan inrichten. Ik hoef alleen maar rekening te houden met mijn eigen smaak en wensen. Dat geeft vrijheid, maar ook wel keuzestress. Om die stress te beperken koop ik zoveel mogelijk bij de Ikea, dan blijft het nog een beetje overzichtelijk. Ik heb al heel wat gebrainstormd over mijn toekomstige inrichting. Hoofdzakelijk de planning van mijn keuken, daar heeft al veel meer tijd en energie ingezeten als alle andere ruimten bij elkaar. Het is maar waar je prioriteiten liggen. Nu het allemaal dichterbij komt toch ook maar eens gaan nadenken over de rest van het interieur. Gelukkig heb ik daar in grote lijnen al een plan voor. Ik houd van rust, ik kan een hele dag thuis zijn, bezig met …