Author: Danielle

Vol verwachting…

Published by Danielle

Terugbellen zijn ze bij het Genderteam niet heel sterk in. Afgelopen vrijdag zou ik gebeld worden om me te informeren van het besluit van het teamoverleg. Of er geen bezwaren zijn van de andere psychologen of artsen die ook mijn dossier met alle gespreksverslagen en uitslagen van testen en bloedonderzoek te zien krijgen. De psycholoog met wie ik dat voortgangsgesprek had zou een positief advies geven in het overleg. Heb ondertussen ook al een dexa-scan (botdichteidsmeting) en een stemonderzoek bij de KNO-arts gehad en een afspraak bij de endocrinoloog voor aanstaande vrijdag op zak. Toch drukt het op me, ik ben er zelf 99% zeker van dat het advies postief gaat zijn. Er blijft een kleine kans dat een van de psychologen ergens in het dossier een bezwaar vind of een arts een contra-indicatie ziet in mijn bloedwaarden. Dat kan het proces blokkeren, of voor uitstel zorgen. De kans daarop is miniem en feitelijk afwezig, de zekerheid is dat ook: afwezig. Ik vind het slordig dat als er wordt toegezegd dat er gebeld wordt dit …

Afremmen

Published by Danielle

Ik moet even pas op de plaats maken. De afgelopen weken ben ik druk geweest, te druk heeft mijn lichaam me laten weten in niet zo subtiele hints. Hoe graag ik zo snel mogelijk verder wil, het zal even wat rustiger aan gaan voorlopig. ‘Het’ is niet mijn transitie, dat ligt nog op schema. Althans dat hoop ik. Deze week is er weer zo’n berucht genderteamoverleg waarin besloten wordt of ik verder mag met de volgende stap. De psycholoog waarmee ik het voortgangsgesprek had een paar weken terug zou een positief advies geven in het team. Normaal gesproken worden die adviezen gewoon overgenomen door het team en voorzover ik weet zou de internist ook geen bezwaren moeten hebben. Ik ben gezond en in lichamelijk in goede conditie, dus ik ga niet uit dat ze nog wat raars in mijn bloedwaarden vinden. Ik zou daar vrijdag over gebeld moeten worden en de afspraak met de internist om dat recept daadwerkelijk voor te schrijven staat al weken in de agenda. Maar toch ben ik er nerveus over. …

Dé vraag

Published by Danielle

Het is dé vraag. De ultieme vraag. De vraag die alle andere vragen overbodig maakt. Maar het is niet de vraag of je trek hebt in een drankje. Afgelopen week was het weer zover, iemand die nog niet van de hoed en de rand wist vroeg naar wat dingen over mijn transitie. Ik heb haar leren kennen ná mijn coming-out en ze vroeg naar wat dingen.  Dan komt toch weer de vraag die iedereen schijnt bezig te houden, of althans alle cis-mensen (cis betekent niet-trans) die ik tegenkom. Het is verreweg de meest gestelde vraag als het om mijn transitie gaat. Of ik me ook “ga laten opereren?” Met opereren doelen ze dan op de geslachtsaanpassende operatie. Ik snap niet zo goed wat nu die grote obsessie is die mensen met mijn genitaliën hebben, ik vraag aan anderen ook niet of hun binnenste schaamlippen ook echt kleiner zijn dan de buitenste of aan mannen of ze links- of rechtsdragend zijn en eventueel besneden. Maar aan transgenders lijkt het normaal om te vragen naar hun geslachtsorganen. …

Van gevangenis naar tempel

Published by Danielle

Laatst voelde ik me schuldig over het feit dat ik vanwege het door willen klussen maar weer langs de snackbar ging voor een snelle hap. Die dag had ik mij eigenlijk voorgenomen fatsoenlijk te gaan koken, omdat ik al zoveel snel en ongezond eten ophad die week. Mijn beklag daarover werd door een vriendin beantwoord met een:  “Straks heb je álle tijd om te koken, je zit nu in een verhuizing.” Daarin moest ik haar gelijk geven, en ik stond niet veel later bij de snackbar op de hoek. Vroeger zou ik daar heel niet moeilijk over gedaan hebben. Voedsel was brandstof dat lekker moest smaken, om gezond maalde ik niet veel. Zolang ik geen scheurbuik zou krijgen vond ik het wel goed en anders was een potje multivitaminen zo gehaald. Uitgebreid koken deed ik eigenlijk alleen als dat voor anderen was. Ook op andere punten van gezondheid maalde ik niet veel om mijn lijf. Het is een gevangenis, waarom zou daar überhaupt goed voor willen zorgen? Sporten deed ik niet aan, een blauwe maandag …

Keuzestress

Published by Danielle

Ik houd niet van kiezen. Dat ik voor mijn nieuwe woning álle meubels bij de Ikea haal is niet alleen maar omdat het zo handig en goedkoop is: het beperkt de opties. Minder keuzes is minder keuzestress. Dat heb ik in restaurants net zo,  ik houd niet van menukaarten met meer dan drie voor-, hoofd- en nagerechten. Ook omdat ik uit ervaring weet dat een grotere keuze de kwaliteit er meestal niet beter op maakt. Als ik een vers schepijsje wil bestellen val ik meestal terug in de geijkte combinatie: chocolade, citroen en yoghurt zonder slagroom. Dus ik woon straks fijn in een Ikeashowroom. De vloer, de meubels, de keuken, het bed, het matras, de garderobekasten. Het komt allemaal uit de grote blauwe blokkendoos met gele letters. Jammer dat ze géén verf verkopen, anders had ik die daar óók gekocht. Overigens ben ik nog opvallend weinig van de iconische inbusboutjes tegen gekomen. Het is toch voornamelijk met van die platte ronde schijven die de boel aan elkaar vast klemmen. Die zullen vast een naam hebben, ik …

Voorwaarts!

Published by Danielle

De paden op, de lanen in! Ik ben aardig bezig om stappen vooruit te zetten, toevallig in dezelfde week als de Nijmeegse Vierdaagse. Om te beginnen ben ik na tweeënhalve week vakantie weer aan het werk gegaan. Voortbordurend op het goede nieuws dat ik kreeg van de psycholoog vorige week ben ik ook gewoon zélf mijn nieuwe naam gaan gebruiken als ik de telefoon opneem en om mails te ondertekenen. Beetje onwennig de eerste dag nog, maar het voelt gewoon goed. Dat een aantal collega’s al ook consequent zijn omgeschakeld vind ik heel erg fijn. Ik denk dat daar na mijn vakantie mee beginnen wel een juist moment voor is geweest. Afgelopen dinsdag heb ik dus dat andere goede nieuws van klinisch logopedist en de KNO-arts gekregen. Ik moet dan nog wel een afspraak gaan maken bij een logopediste in de buurt. Snel doen en in gang zetten. Hoe eerder, hoe beter. Dat ik na, of mischien al vóór, mijn verhuizing terecht kan. Al zal er vast nog wel een vakantie overheen gaan verwacht ik zo en …

Zeg eens Aaaaaa

Published by Danielle

Na een vervelende nacht, of eigenlijk een nacht met nare dromen over enge dokters met nog veel engere instrumenten en vervelende onderzoeken, ben ik vanmiddag naar het ziekenhuis getogen. Zo’n waarschuwing dat het “een erg onprettig onderzoek gaat zijn” doet niet veel goed voor de zenuwen. Ik ben al heel erg lang niet meer zo nerveus geweest voor een doktersbezoek. Zo nerveus dat ik mijzelf onderweg afvroeg of die mascara wel een goed idee was en dan maar waterproof genoeg zou zijn. Het onderzoek begon bij een klinisch logopediste met een meting van mijn stem. Volume en toonhoogte werd electronisch gemeten terwijl ik een stuk tekst moest voorlezen en ook nog A-tjes  moest ‘zingen’. Van hoog naar laag en laag naar hoog, heel hard en heel zacht. Ik heb de gêne daarvoor maar een beetje opzij gezet. Ik zat in een kamertje, hopelijk enigszins geluiddicht, met twee professionals die dit soort dingen de hele dag moeten aanhoren. Het eerste nieuws wat ik kreeg was al goed. Mijn gemiddelde toonhoogte is 140 Hz (voor wie dat wat …

IJsbreker

Published by Danielle

Zoals je twee weken terug hebt kunnen lezen ben ik bezig met het inrichten van mijn nieuwe woning. Nu mijn klusvakantie weer voorbij is en ik weer gewoon aan het werk ben, pak ik ook mijn blogregelmaat weer op.  Het leuke is dat het hele blok net is opgeleverd en ook al mijn nieuwe buren nog druk aan het klussen, schilderen, behangen en inrichten zijn. Gister kwam ik per toeval op het station een van mijn onderburen tegen die me herkende. Het gesprek kwam dus al snel op hoe ver we al waren en hoe we bepaalde dingen hadden aangepakt en meer van dat al. Het gesprek resulteerde in een wederzijdse uitnodiging om bij elkaar te komen kijken. Mijn nieuwe woning gaan betrekken wil ik doen in mijn nieuwe, ware gedaante. Dat is ook een van de redenen waarom ik er bij de psych vorige week op aangestuurd heb om nu, en niet over drie maanden, pas te beginnen met hormonen en de volgende stap: de RLE. Dat valt dan mooi samen met mijn verhuizing: …

Bijna roze muisjes

Published by Danielle

Afgelopen dinsdag een etentje met vrienden. Naderhand hoorde dat een partner van iemand had gevraagd over mij: “Ze ziet eruit als een meisje, kleedt als een meisje, maar klinkt als een jongen.” Die opmerking pak ik positief op. Het blijkt dus dat ik in mijn voorkomen flinke vooruitgang aan het boeken ben. Dat is vandaag ook wel gebleken, daarover later meer. Het bevestigt ook wel wat ik een week of twee geleden schreef in High Heel Tuesday. Niet gevreesd, dit gaat geen negatief klaagblogje worden. Het was weer eens zover, ik moest me weer melden bij het Genderteam in het VUmc. Ik zit nu zo’n drie maanden in mijn ‘proeffase’ waarin ik testosteronblokkers gebruik. Met mijn vaste psych had ik afgesproken dat ik eerst drie tot zes maanden dat zo zou doen met na de eerste drie maanden een voortgangsgesprek. Dat was dus vandaag. Opgedirkt in een van mijn nieuwe zomerjurken naar het VUmc getogen. Ik heb bewust gekozen voor die met die hysterische in your face rood-groene print. Overigens wel nog met jeans eronder, mijn …

Hoi, ik ben transseksueel!

Published by Danielle

Niet verwacht, maar vandaag toch mijn gebruikelijke zondagblogje, ingegeven door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ik ben dus druk bezig in mijn nieuwe woning. Dan gebeurt het dus dat je je buren tegen het lijf loopt die ook aan het klussen zijn (complex is afgelopen week opgeleverd).  Gesprekken in het portiek alom, maar vooral: “Ben jij de bovenbuurman?”  Ik houd me dan maar een beetje op de vlakte met voorstellen, de twee keer dat het voorgekomen is. Om me nu voor te stellen met: “Hoi, ja ik ben je bovenbuur. Nu nog man maar straks vrouw.” vind ik ook weer zoiets raars. Dan loop ik ergens tegen aan dat vast meer mensen met een ingrijpende medische aandoening tegen aanlopen: Dat men je gaat zien als het geen wat je onder de leden hebt. Dan ben je ineens de autist, de kankerpatiënt, de verlamde. – Overigens is er in de franse film Intouchables mooi in beeld gebracht wat het verschil is tussen iemand als mens of als ziekte zien. Aanrader! – Dat klopt niet, ik bén niet …