Niet verwacht, maar vandaag toch mijn gebruikelijke zondagblogje, ingegeven door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ik ben dus druk bezig in mijn nieuwe woning. Dan gebeurt het dus dat je je buren tegen het lijf loopt die ook aan het klussen zijn (complex is afgelopen week opgeleverd). Gesprekken in het portiek alom, maar vooral: “Ben jij de bovenbuurman?” Ik houd me dan maar een beetje op de vlakte met voorstellen, de twee keer dat het voorgekomen is. Om me nu voor te stellen met: “Hoi, ja ik ben je bovenbuur. Nu nog man maar straks vrouw.” vind ik ook weer zoiets raars.
Dan loop ik ergens tegen aan dat vast meer mensen met een ingrijpende medische aandoening tegen aanlopen: Dat men je gaat zien als het geen wat je onder de leden hebt. Dan ben je ineens de autist, de kankerpatiënt, de verlamde. – Overigens is er in de franse film Intouchables mooi in beeld gebracht wat het verschil is tussen iemand als mens of als ziekte zien. Aanrader! – Dat klopt niet, ik bén niet mijn genderdysforie, ik héb het. Lijkt een subtiel verschil maar het voelt toch echt anders. Voor mezelf stel ik dat ik éérst mens ben, dan meisje en dan pas ergens iets met een xx chromosoom dat een pootje mist. In die volgorde, niet andersom. Ik wil dus ook niet dat mijn buren me gaan zien als “…je weet wel, die transseksueel die boven woont.”
Tijdens dat klussen draag ik oude kleding, zoveel zelfkennis heb ik wel. Verf komt bij niet alleen op de muren, maar ook op mijn handen, bril gezicht en kleding. Dus oude kleren aan. Wat voor oude kleren heb ik dan? Juist ruimvallende t-shirts en jongensbroeken. Dat helpt natuurlijk ook niet echt om een vrouwelijke identiteit uit te dragen als ik zo nog een emmer latex een trap op sjouw. Maar om bij een vluchtige kennismaking op de trap de transseksueel-bom al gelijk te laten vallen bij mijn nieuwe buren… lijkt mij een beetje overweldigend. Dat laat ik naar mijn idee beter voor een later moment bij een nadere kennismaking.
Overigens heb ik al wel voordelen van de vooroordelen jegens vrouwen ervaren. Mijn loodgieter, die in de familie hoort, kwam spullen afzetten voor mijn badkamer. Toen ik wat zwaars wilde oppakken om naar boven te dragen kreeg ik een “Dat is mannenwerk! Dat doe ik zelf wel.” te horen. Uiteraard als grapje bedoeld. Maar uiteindelijk heb ik dat zware geval niet zelf naar boven hoeven sjouwen. Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen, dat Oost-Indisch geëmancipeerd zijn.
[…] moodswings wat beter hebben dan in de drukke en stressvolle najaarsperiode. Maar wat ik al zei in Hoi, ik ben transseksueel, ik werd vooral in mijn oude kluskloffie toch wel aangezien als de nieuwe […]