Het is nu de derde dag na de operatie en ik voel me een stuk beter dan die zondagochtend van mijn vorige blog. Ook een heel stuk helderder, ik heb wat commentaar gekregen dat het leest alsof ik nogal gedrogeerd was toen ik het schreef. Klopt ook wel, narcose nog niet uit mijn lijf, een dag niet gegeten en ook het nodige aan extra pijnstillers gehad.

Gisteren ben ik voor het eerst weer uit bed geweest, rondje ijsberen op de kamer en lopen naar het toilet. Daar is het wel bij gebleven ook. Na een een paar dagen in bed liggen was ik behoorlijk stijf en wankel. Vanmorgen voelde ik al een stuk fitter en mocht ik douchen. Dat zo’n klein comfort zo’n enorme weldaad kan zijn. Niet dat de verpleging niet hun best doet, maar een nat washandje over je rug terwijl je moeizaam voorover hangt is toch minder fijn dan een fatsoenlijke douche.

Behalve de zaalarts heb ik vanmorgen ook mijn eigen chirurge gesproken. Die merkte ook al op dat ik zaterdagavond op de uitslaapkamer niet zo helder was. Joh… De operatie zelf was prima en het resultaat voor zover het er nu al uitzag zeer goed. Ik vind zelf dat ik behoorlijk bont en blauw ben. Maar volgens de chirurg valt het mee en is het naar hun maatstaven “nauwelijks blauw”. Ik heb in mijn leven de nodige blauwe plekken gehad en vind de classificatie ‘nauwelijks blauw’ toch niet helemaal passen, zo beurs ben ik mijn leven nog niet geweest. Het is maar welk referentiekader je hebt natuurlijk.

Belangrijkste is dat het herstel goed gaat. En ik me beter voel dan ik vooraf had verwacht. Ik ben eerder uit bed en voel me een stuk fitter dan verwacht. Wat me wel opvalt is dat ik veel slaap. Na de laatste ronde medicatie rond tien uur gaat bij mij wel het licht uit. Ze maken je hier toch tussen zes en zeven uur weer wakker. Tussendoor doe ik ook nog wel een dutje. Ik merk dat het genezingsproces toch behoorlijk wat energie vergt.