De operatie is nog een week weg. Nog maar een week. Dagelijks wordt me gevraagd hoe ik me eronder voel. Dat gevoel onder woorden brengen is best lastig want het is heel tegenstrijdig. Aan de ene kant vind ik het doodeng en aan de andere kant kijk ik er enorm naar uit. Die twee emoties gaan zo’n beetje gelijk op en ik zou niet kunnen zeggen welke er nu de overhand heeft. Is ook niet zo heel raar als je bedenkt wat me te wachten staat. Blijkbaar zijn er ook genoeg mensen nieuwsgierig naar de details, de link naar de informatiefolder die ik twee weken terug postte is volgens de statistieken van WordPress al ruim 25 keer aangeklikt.

Ik ben nu ook een week gestopt met de Androcur, het deel van de medicijnen dat de werking van testosteron blokkeert. De pukkels waar ik bang voor was zijn uitgebleven, wel heb ik een week lang een nare zeurende hoofdpijn gehad. Of dat nu komt door het in de war gooien van mijn hormoonhuishouding of door alle spanning rondom wat er gebeuren gaat weet ik niet. Het zou van allebei kunnen zijn. Gisteren heb ik hulp gekregen met ontspannen en dat werkte. Niet alleen was ik van de hoofdpijn af, ik heb me ook voor het eerst in een paar weken echt helemaal kunnen ontspannen. Alle stress, spanning en angsten even los kunnen laten, daar was ik aan toe.

Ondanks de aanhoudende hoofdpijn en de spanning heb ik gemerkt dat mijn stemming er een er beter op geworden is. Lichter en vrolijker. Sowieso is dat al iets wat bergopwaarts ging nadat de operatiedatum was bevestigt. De laatste week is dat nog wat steiler omhoog geklommen. Dat kan zijn door het stoppen met de medicijnen, dat kan ook door het heerlijke lenteweer van de afgelopen week. Voor dat soort dingen ben ik best gevoelig, zeker na een herfst, die een maand of vier geduurd heeft. Want zeg zelf, winter is het dit seizoen niet geweest. Een beetje zon doet wonderen na zoveel maanden met nat, grauw en somber weer. Als dan de Sakura in de buurt ook nog in bloei staan wordt dan vrolijkt me dat wel op.

Afgelopen week was druk. Ik wil mijn huisje op orde hebben en ik heb op eigen wijze samen met twee dierbaren, de personen waar mijn non-monogamie blog van een paar weken terug over ging, afscheid kunnen nemen van mijn lijf. Ik verlang enorm naar de toekomst en die penis voelt niet als een echt deel van mijn lichaam. Maar ik heb er wel 30 jaar mee samengeleefd. Zo’n lange relatie, hoe gecompliceerd ook, vraagt om een gepaste afsluiting. Ik ben blij dat ik daar aan gedacht heb en het heb doorgezet. Het was een gezellige avond maar vooral heel erg persoonlijk en bijzonder.

Mijn vrije donderdag heb ik ingeruimd voor een dagje winkelen. Gewoon omdat ik daar de komende weken, misschien wel maanden niet meer aan toe ga komen. Behalve dat heb ik ook wat inkopen moeten doen voor de periode na de operatie en eigenlijk ook voor mijn verdere leven. Al mijn ondergoed is nog berekend op de oude situatie. Ik heb een mengeling van speciale broekjes doe het nodige doen om mijn penis te verbergen en nog een collectie mannenboxers. Die laatste zijn vooral om te slapen, dat is toch echt een stuk comfortabeler dan die hele strakke en vooral heel erg synthetische broekjes. Nieuwe kopen was het devies en véél, want in mijn hele lade moet opnieuw gevuld worden. Vooral basics voorlopig, de unmentionables komen later wel, als de genezing een eind op weg is. Behalve de onderkleding heb ik nog meer bij elkaar geshopt en dat gaf gelijk aanleiding voor weer eens een kleine foto-update.