Ik ben altijd op mijn hoede, ieder moment dat ik buiten de veiligheid van mijn eigen huis ben. Als ik dan veilig thuis ben, ben ik nog steeds bezig met het bedenken van scenario’s over wat er fout kan gaan en hoe mensen op mijn voorkomen of persoon zullen gaan reageren. Vooral vlak voor ik de deur uit ga weten mijn angsten zich te manifesteren, helemaal als ik weer eens een drempel aan het overwinnen en een volgende stap aan het maken ben.

Waarom dat zo is, geen idee. Ik heb nog nooit transfoob geweld meegemaakt. Ik ben nooit bedreigd om wie ik ben. Ik kan me zelfs niet heugen dat ik onheus ben bejegend of dat er nare dingen naar me werden geroepen op straat. Maar dan aangestaard worden, of wat onverstaanbaar gefluister achter mijn rug is het nog nooit geweest. Toch ben ik op mijn hoede. Het afgelopen jaar heeft mijn fight or flight instinct overuren gedraaid in het inschatten van situaties, bedenken van scenario’s en het zoeken naar vluchtmogelijkheden mocht het misgaan, maar het is nooit nodig gebleken.

Waarom ik dan toch zo op mijn hoede ben? Ik hoor en lees te veel verhalen van dat het wel mis gaat. Regelmatig zie ik nieuwsberichten langskomen over transgenders die te maken hebben met fysiek of verbaal geweld of zelfs worden gemarteld en vermoord. Puur vanwege het feit dat ze transgender zijn. Ook op bijvoorbeeld fora en social media kom ik wekelijks voorbeelden tegen van agressie en pesterij in zowel online als offline. Dan begin ik nog niet eens over de xenofobe reacties onder nieuwsberichten over transgenders.

Dat op mijn hoede zijn uitte zich bijvoorbeeld in mijn schoenkeuze. De bruiloft een paar weken terug was voor mij de eerste keer dat ik in het openbaar schoenen aanhad waarop ik niet à la minute weg kon rennen. Echt waar, ik zocht mijn schoenen een jaar lang uit op hun geschiktheid voor vluchten. Om dan schoenen aan te trekken waarop efficiënt rennen niet zou lukken (je zal me voorlopig niet zien aan de startlijn van een Hoge Hakken Race) heeft me best wel even moeite en de nodige bedenkingen gekost. Ik heb overwogen om gympen aan te trekken voor onderweg, en pas op locatie van schoenen te wisselen, uiteindelijk koos ik ervoor sterker te zijn dan mijn onzekerheid en angsten.

De afgelopen weken heb ik best wel wat stappen vooruit gemaakt in mijn transitie. Vooral in het gevecht met mijn scumbag brain. Laatst benoemde ik mijn angsten als mijn twee Boze Toverfeeën genaamd Onzekerheid en Negatief Zelfbeeld. Het gevecht dat ik met dat stelletje voer wordt steeds vaker beslist in mijn voordeel en langzamerhand begin ik mij steeds zekerder te voelen als de persoon die ik ben. Ik ga meer ontspannen de deur uit en heb meer en en meer plezier in de dingen die ik doe. Nog steeds ben ik op mijn hoede, maar kan ik makkelijker genieten van wat er gaande is zonder constante angst en het uitkijken naar vluchtmogelijkheden, dat voelt goed.