Mijn afgelopen weekeinde is voor mijn doen uitzonderlijk druk geweest. Zaterdags gewoon werken, aansluitend een verjaardag en ook de zondag nog een andere jarige te bezoeken. Het was een geweldig weekeinde, maar heeft veel energie gekost. Mijn batterijtje was zondagavond gewoon helemaal leeg. Zelfs een oppervlakkig gesprek aanknopen met degene die mij bij het station afzette zat er zondagavond gewoon echt niet meer in. Dat ik zaterdagavond zondagochtend pas om vier uur thuis kwam heeft ook niet echt geholpen, maar het was het zo ongelofelijk waard!

Vroeger kon ik dat wel. Nachten doorhalen, laat gaan slapen. Feestjes en verjaardagen en andere dingen op mijn sociale agenda. Ik merk nu dat ik gewoon minder energie heb, die is gewoon sneller op dan ik gewend ben. Ik moet leren om mijn agenda beter te plannen, prioriteiten gaan stellen aan zaken die extra energie kosten. Daarbij rekening houdend met de hoeveelheid energie die ik heb. Die energievoorraad is merkbaar ingeperkt door de medicatie.

De een werkdag en twee verjaardagsbezoeken in één weekeinde was me eigenlijk gewoon teveel. Ik heb mijn reservetankje moeten aanspreken en daar heb ik last van. Heb mezelf vandaag de hele dag niet alert gevoeld en mijn werkdag ben ik doorgekomen op mijn automatische piloot. Ook al waren de beide feestjes enorm gezellig. Heb ik vrienden voor het eerst sinds vijf jaar weer eens gezien. Heb ik geknuffeld (in mijn vriendenkring wordt enorm veel geknuffeld). Heb ik nieuwe mensen leren kennen. Heb ik gelachen. Interessante gesprekken gehad.

Eigenlijk was dit weekeinde de uitputtingsslag gewoon waard. Ik heb overwogen om de tweede verjaardag te laten schieten wegens vermoeidheid. Toch heb ik mezelf gedwongen te gaan, ik had belooft te komen en beloftes maken schuld. Ik voel me altijd enorm schuldig als ik mijn beloftes niet kan nakomen, zeker als het om zulke goede vrienden gaat. Volgende keer dat zo’n overboeking van mijn agenda zich weer voordoet zal ik goed moeten nadenken en afwegen waar mijn energieprioriteiten liggen. Al ga ik er vanuit dat ik dan gewoon weer dezelfde ‘fout’ maak om voor het sociale te kiezen boven mijzelf.