All posts filed under: Beschuit met muisjes

Het ideële overwint

Published by Danielle

Het heeft even geduurd, maar sinds vandaag is het officieel. Bijna vijf jaar nadat ik voor het eerst contact opnam met het Genderteam zat ik vandaag bij de burgerlijke stand van de gemeente waar mijn vader dertig jaar geleden ook was om aangifte te doen van mijn geboorte. Mijn voornamen en geslacht zijn aangepast op mijn geboorte akte. De ambtenaar was vooraf al in het archief gedoken om daar een groot in zwart leer gebonden boek te halen. Het lag klaar toen ik binnenkwam: Geboorten deel 1. Het boek bevatte mijn originele geboorteakte. Het heeft toch wel wat om dat zo te zien. De manier waarop dat vroeger ging is toch anders dan nu. Een gedrukt formulier waar de velden zijn ingevuld met typemachine. Met van die karakteristieke ronde schreefletters. Dat imperfecte in de uitlijning op de regel, de variatie in hoe zwart de letters zijn. Karakter die de moderne laserprinters toch niet hebben. De wijziging zelf had niet veel om het lijf, een paar muisklikken, wat letters intikken in de velden voor mijn voornamen, nog …

Exit-gesprek

Published by Danielle

Vanmiddag had ik weer een afspraak bij mijn psycholoog van het genderteam. Het zou uitdraaien op wat lijkt mijn laatste gesprek te zijn geweest. We spraken over de operatie en rondden feitelijk het psychologische deel van mijn transitie af. De afgelopen twee maanden zijn uitvoerig besproken. Van de aanloop naar de opname tot en met het herstel van de afgelopen weken. Een van de dingen die aan bod kwamen was het langzame herstel en de impact die dat heeft op mijn sociale leven. Ik ervaar dat als behoorlijk zwaar, ik ben lang zo introvert niet als ik denk te zijn. Gelukkig komt dat nu allemaal langzaam weer op gang. Vorige week al ben ik voorzichtig weer beginnen met werken. Ik was na zes weken wel klaar met thuis zitten. Ook mijn sociale leven begint zich weer een beetje te roeren, zij het voorzichtig. Ook was er ruimte om terug te blikken op hoe ik de begeleiding van het Genderteam heb ervaren. Of ik dingen anders zou willen zien. Positief, of juist negatief heb ervaren. Typisch …

Laatste ronde Androcur

Published by Danielle

De Google Doodle van vandaag deed me eraan herinneren dat het morgen (8 maart) Internationale Vrouwendag is. Dat deed me ook herinneren dat het inmiddels al twee jaar geleden is dat ik met dit blog en Facebook mijn grote coming out had. Ik zat destijds er al een beetje tegen aan te hikken en vond de betekenis van die dag wel een leuke aanleiding om op die dag mijn Open Brief te publiceren via Facebook. Vandaag is ook de dag dat ik voor het laatst Androcur heb genomen. Dit middel, dat de opname van testosteron in het lichaam blokkeert, zal ik nooit meer hoeven nemen. Over een paar weken zullen de organen die het overgrote deel van mijn testosteron aanmaken bij de patholoog in een petrischaaltje liggen voor onderzoek naar mogelijke afwijkingen. Dat ik nu al stop met deze medicijnen, met de oestrogeen ben ik een paar weken terug al gestopt, heeft te maken met de effecten ervan op de bloedstolling. Het spul moet uit mijn bloed zijn voor ik onder het mes ga. Het …

Operatiedatum!

Published by Danielle

Soms valt in één keer alles samen. Deze week is zo’n week. Waar ik gister de metafoor over taartbakken schreef. Ik kan nu de oven gaan voorverwarmen en het deeg gaan kneden! Ofwel ik heb een operatiedatum! Tijdens mijn bezoekje aan het Genderteam voor de drie maandelijkse voortgangscontrole heb ik het met de psycholoog gehad over de operatie. In het najaar ben ik al bij Physician Assistant van de plastich chirug geweest. In eerste plaats om mijn vragen kwijt te kunnen en ook gelijk de mogelijkheden te bespreken. Ik heb in oktober met mijn psycholoog afgesproken dat gesprek eerst af te wachten voor ik de knoop door zou hakken. Half januari heb ik dan ook gezegd dat ik door wil gaan met de operatie. Het naakt voor de spiegel voorbeeld heb ik daar fijn bij kunnen aandragen. Maar duidelijkheid over de termijn heb ik toen nog niet gekregen. Eerst moest in het interdiscplinair overleg van het team de voorlopige goedkeuring door het gehele team nog worden omgezet in een definitief groen licht. Als vanouds was …

Het is afgelopen

Published by Danielle

Ja, je leest het goed. Dat was het dan, het is afgelopen. Het doek is gevallen. Het gaat niet verder dan vandaag. Ik kan een hoofdstuk afsluiten. Na een jaar ga ik anders verder. Vandaag is er een einde gekomen aan mijn Real Life Experience. Precies een jaar geleden tekende ik bij de Endocrinoloog van het Genderteam een contract, kreeg ik een recept mee en slikte ik mijn eerste oestrogeenpilletje. In dat contract moest ik onder andere beloven dat ik binnen drie maanden uit de kast zou zijn. Dat ik me moest gedragen als mijn doelgeslacht. Dat ik snapte wat de gevolgen van de medicatie was. En ten slotte dat na een jaar zou worden beoordeeld of ik die Real Life Experience met goed gevolg zou hebben doorlopen. Mijn Real Life Experience is een succes gebleken. Ik heb gemengde gevoelens bij het idee dat de psycholoog die ik twee keer een uurtje heb gesproken over zoiets oordeelt. Het gaat om een oordeel dat bepaalt hoe ik de rest van mijn leven verder moet. Niet dat …

Schilderij

Published by Danielle

Al sinds ik wist dat ik een eigen woning zou krijgen wist ik het al: ik wilde iets origineels aan de muur. Ook al woon ik in een Ikea Showroom, ’t is dat ze geen verf verkopen anders had ik dat ook van de Ikea, ik weiger hun posters te kopen. Die zijn me gewoon té gewoon. Dus toen ik deze zag hangen op de posterafdeling van Ikea Amsterdam moest ik wel lachen: Dat was dus exact het plan: iets creatiefs om mijn witte muren mee te kleuren. Iets origineels dat niemand anders heeft. Nou ja, niet op dit formaat dan, de afbeelding is in kleiner formaat, in de vorm van een mijn geboortekaartje, ruimschoots in omloop gebracht en te vinden van Groningen tot Maastricht en zelfs in Londen en Sendai is het te zien. Maar het origineel, geschilderd door Marije de Wit, hangt sinds vanmiddag in míjn woonkamer! ‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that …

Unbirthday, de kaartje-editie!

Published by Danielle

Bijna een maand geleden vierde ik mijn unbirthday. In het blog dat ik daarover schreef sprak ik over een stapel enveloppen met unbirthdaykaartjes die ik die dag heb verstuurd. Al sinds die dag wilde ik ze ook hier graag laten zien, maar heb er nog even een embargo op gehouden voor mijzelf. Nu de kaartjes allemaal hun doel hebben bereikt, een enkele letterlijk aan de andere kant van de wereld vind ik het nu een goed moment om het ook hier te delen. Als je de kaart opent is daar de volgende tekst te lezen: ‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’  ‘Not a bit,’ said the Caterpillar. In rups Daniël lag een lieflijke vlinder besloten. Nu heeft ze zich ontpopt en noemt ze zich: Daniëlle Daarna volgt een instructie om de voorkant van de kaart nog eens te bekijken en deze dan open …

Unbirthday

Published by Danielle

Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht. Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben. Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto …

Unbirthday

Published by Danielle

Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht. Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben. Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto …

Twee portretten

Published by Danielle

Even op de foto gaan, het lijkt zoiets triviaals. Zoveel mensen gaan op de foto. Iedere dag opnieuw maken mensen foto’s van zichzelf, kijk maar naar facebook. Voor mij is op de foto gaan een big issue. In dit blog twee portretten en mijn gedachten erover. Afgelopen zaterdag vierde een goede vriendin het openingsfeestje van haar nieuwe fotostudio. Uiteraard vieren fotografen feestjes met foto’s. Dus behalve gewoon een gezellig feestje was er ook mogelijkheid tot het laten maken van een portret zonder dat je er een hele shoot voor hoefde te boeken. Ik heb nogal een haat-liefde verhouding met fotografie. Ik heb een hele uitgesproken voorkeur voor welke zijde van die gevoelige plaat ik sta, of het nu analoog is of digitaal maakt niet uit. Ik sta aan de achterkant! Ik houd niet van gefotografeerd worden. Ik snap ook echt niet hoe iemand nou oprecht blij kan zijn met een foto van zichzelf. Echt, die gedachte veroorzaakt bij mij kortsluiting. Oude foto’s van mezelf kijk ik ook niet graag terug. Of het nou geposeerde schoolfoto’s zijn …