Latest Posts

Na(am)denken.

Published by Danielle

Deze week is het zoontje van een bevriend stel geboren. De naam van de kleine kent maar één lettergreep, na de onthulling van die ene lettergreep kwam het gesprek over namen. Er werd geopperd dat de meest voorkomende namen tegenwoordig slechts één of twee lettergrepen hebben. Dat drie al een zeldzaamheid is. Ik heb het even nagekeken op een site met populairste babynamen. Bij de jongens staat er in de top 20 één naam met 3 lettergrepen, acht stuks met twee lettergrepen en de overige elf kennen inderdaad maar een enkele lettergreep. Meisjes krijgen er meer, ik tel er ook hier één met drie,  elf met twee, en slechts acht met één lettergreep. Volgens dit volstrekt empirisch onderbouwd, statistisch verantwoord en volledig representatieve onderzoek *kuch*  hebben jongens een roepnaam met 1,5 en meisjes een naam met 1,65 lettergrepen.

Toen ik een paar jaar terug voor het eerst moest gaan nadenken over een nieuwe naam was ik er al vrij snel uit, ik houd gewoon dezelfde en neem de vrouwelijke vorm. Makkelijk toch? Voorletters blijven hetzelfde. Het is niet iets geforceerds of totaal fictiefs. Dat dat dacht ik dus. In de situatie die nu op het bord staat ga ik van drie naar vier lettergrepen. Dat is ruim twee keer het gemiddelde. Die extra lettergreep blijkt ook wel een tongbrekertje te kunnen zijn voor mijzelf. Als je jezelf al jaren voorstelt met een voor- en achternaamcombinatie van 3+4 lettergrepen en je stapt dan over naar 4+4 dan is die 14,3% extra lettergreep best een boel. Dat vergt gewenning. Maar gewenning, dat went.

Lastiger is maatschappelijke associatie. Ik heb ooit eens gelezen dat onze hersenen patronen zoeken en gaten invullen met de meest aannemelijke opties. Die opties vormen we aan de hand van levenslange maatschappelijke programmering. Komt het eens voor dat in het patroon dat de zintuigen waarnemen iets volgens de hersenen niet klopt, spreken we van cognitieve dissonantie. Ik wordt nog steeds ‘gelezen’ als jongen (het woord man krijg ik in dit soort zinnen niet over mijn tong). Jammer en vervelend voor mij, maar begrijpelijk. In onze sociale programmering staat geschreven dat iemand met mijn uiterlijke kenmerken blijkbaar een jongetje is. Als dat jongetje zichzelf dan voorstelt met een overduidelijke meisjesnaam dan gaat men er automatisch van uit dat ze de persoon niet goed hebben verstaan. Ik wordt dus regelmatig aangestaard met een blik: “Volgens mij heb ik je niet goed verstaan.” Het is wel een goede ijsbreker heb ik inmiddels gemerkt.

Dat gesprek over lettergrepen en een zo’n gevalletje cognitieve dissonantie bij de kapper gistermiddag hebben mij stof tot naamdenken gegeven. Heb ik mijn nieuwe naam wel juist gekozen? Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik dat heb. Ik ben zeker niet van plan mijn officiële voornaam in iets anders te laten wijzigen dan in wat ik nu voor ogen heb. Maar over het dagelijkse gebruik twijfel ik nu wel, zeker voor tijdens de overgangsperiode waarin ik nu zit. Ik weet wat ik wil en wie ik ben, maar dat is nu nog moeilijk uit te dragen naar de buitenwereld die je slechts een paar seconden voor een first impression geeft.

Er is een alternatief: de verkorte versie, één lettergreep, helder snel en duidelijk. Officieel is dat een mannelijke vorm van mijn naam, maar ik weet uit ervaring dat die voor alle geslachten wordt toegepast. Daar zou ik best mee kunnen leven, als informele roepnaam dan. Dat gebeurt toch al vaak genoeg op mijn werk en in de familiekring. Ik kan er voor kiezen om voorlopig me zo voor te stellen. De lange versie blijft, absoluut. Maar als een verkorte variant het leven wat eenvoudiger maakt? Het is al gecompliceerd genoeg. Het verkleinwoord is ook gangbaar en in omloop. Hoewel het vrouwelijker overkomt in de uitspraak blijft dat wat mij betreft voorbehouden aan intimi. Dat is een koosnaam, voor mij heeft het een hele persoonlijke betekenis.

Relatiepauze

Published by Danielle

Deze week was ik te gast op een huwelijksreceptie van een bevriend koppel, echtpaar inmiddels. Ik kwam daar diverse bekende stellen tegen, samenwonend, getrouwd of ook met trouwplannen. Dat zijn van die momenten dat de eenzaamheid even erg voelbaar is. Dat ik daar alleen binnenkom en ook alleen weer vertrek. Ik zag de dingen die ik mis uit mijn afgelopen relatie. Hoezeer ik dat ook mis. Dit is niet de tijd in mijn leven om weer aan een relatie te beginnen.

Momenteel ben ik gewoon heel erg met mijzelf bezig. Met alle facetten van mijn persoonlijke ontwikkeling. Met nadenken over wie en wat ik ben en of ik dat ook wil zijn. Dat kost een boel energie en ook tijd. Ondertussen helpt het niet erg mee dat ik sneller moe ben dan voorheen, dankzij de medicatie. Al is dat gewoon een kwestie van wennen, zo erg is het ook weer niet.

Die eenzaamheid is er en ook al zou ik ‘m graag doen verdwijnen maar daar is nu gewoon niet het moment voor, het zoeken en vinden van een partner. Alsof je er überhaupt zelf volledige controle over hebt, dat terzijde. Ik ga mezelf de komende tijd gewoon niet richten op een relatie. Later, ooit, dan zal het vast wel weer zo zijn dat er iemand is die ik de mijne kan noemen. Maar dat is niet nu. In het nu moet je leven, niet in het straks. Nu is het de tijd om te genieten van alles waar ik van genieten kan.

Bij tijd en wijle zal het best pijnlijk zijn om de verliefde stelletjes en gelukkige koppels om me heen te zien. Jaloezie zal om de hoek komen kijken. Dat moet ik gewoon van mij af laten glijden en mijzelf niet baden in een stroom van negatieve emoties, niet terug kruipen in een cocon van eenzaamheid.  Dat soort dingen kosten alleen maar energie die ik veel beter in andere, opbouwende, dingen kan steken.  Ik kan me veel beter richten op mijzelf, mijn sociale leven en de vrienden om me heen.

Een puistje!

Published by Danielle

Vanavond zag ik er één in de spiegel, een puistje! Zo’n ouderwetsche met een wit kopje. Niet zo groot en vies als die je soms in Youtube filmpjes ziet.  – Echt ga maar kijken, youtube staat vol met puist- en abcesuitknijpfilmpjes. Het aantal keren dat ze bekeken worden liegen er niet om, hoe smeriger hoe beter lijkt het. – Maar het was een compleet écht puistje daar onderaan mijn kin. Dat deed mij iets beseffen, mijn huid is sinds mijn pubertijd niet bepaald zuiver en vrij van ongeregeldheden geweest. Nu is dat anders, zo anders dat een puistje gewoon opvalt en uitblinkt in eenzaamheid.

Ik slik nu bijna een maand mijn medicatie. Ik ben toe aan de laatste strip van mijn eerste partij en heb afgelopen week al mijn herhalingsrecept laten vullen. Dat was nog niet eenvoudig. de apothekersassistente snapte al niet dat er op het receptpapiertje mevrouw stond. Terwijl ze met mijn naam, voorletters en geboortedatum alleen een meneer in het systeem hadden. Of het een probleem was als er op de doosjes ook meneer zou staan. Nee hoor, dat zijn dingen die ik nog moet veranderen, maar er zijn ergere dingen in het leven. Al heb ik gehoord dat sommige transgenders heel erg fel op dat soort zaken zijn. Ik ben daar niet zo moeilijk in. Zeker nu niet, ik moet immers toch echt zélf de apotheker vragen om die M in het systeem in een V te veranderen. Als ze dat niet wordt gevraagd, hou zouden ze het moeten weten?

Nadat die eerste verwarring was opgelost, kwam het tweede probleem. Die medicijnen waren niet voorradig. Het is een vrij zeldzaam voorgeschreven medicijn met slechts een paar hele specifieke doeleinden en ze kunnen ook nog eens vrij heftige vervelende bijwerkingen hebben. Ik had al wel een beetje verwacht dat een lokale dorpsapotheek het niet op voorraad zou hebben. De boel moest dus besteld worden, wat een dag of twee zou kosten. Gelukkig was ik op tijd en had ik nog voldoende voorraad om die dagen te overbruggen.

Wat merk ik er nu van, van die pillen? Die pukkels en puistjes dus! Of beter het gebrek daaraan. Mijn huid is een stuk minder vet, minder rode vlekken, minder mee-eters, minder puistjes en minder ingroeiende of ontstekende baardharen. Terwijl ik me nog steeds dagelijks scheer. Ik ben ineens een heel stuk minder interessant voor de make-up fabrikanten als het om concealer gaat. Wél schuifel ik langzaam de doelgroep voor dag- en nachtcrèmes  binnen. “You win some, you lose some.” Pleegt men aan de overkant te zeggen. Ik vind het niet erg. Liever wat smeren dan die lelijke rode vlekken in mijn gezicht.

Mijn huid is ook al merkbaar zachter geworden van structuur, het is nog geen perzikhuidje, maar verschil is waarneembaar. Dat had ik in krap een maand tijd niet verwacht. Tenslotte zijn mijn baardharen langzamer gaan groeien. Toen de huidtherapeute zei dat ik voor een lasersessie 2 of 3 dagen niet moest scheren, zodat er genoeg stoppel zou zijn, verklaarde ik haar een beetje voor gek. Maar ze heeft wel gelijk gekregen, ik schat zo in dat de groeisnelheid zo ongeveer gehalveerd is. Mijn five o’clock shadow is er tegen 5 vijf uur in de ochtend pas.

Heb ik dan helemaal geen last van vervelende bijwerkingen? Eigenlijk niet. In ieder geval niet die hele heftige angstaanjagende die in de bijsluiter staan. Ik ben wat sneller moe de laatste dagen. Dat is het wel. Gewoon op tijd naar bed en genoeg koffie in de morgen. Dan kom ik de dag wel door.

 

24 uur met Valentijn

Published by Danielle

Uiteraard werd ik afgelopen week van alle kanten geattendeerd op het tv-programma ’24 uur met…’ Waar Wilfried de Jong zich 24 uur lang opsluit en een wekelijks wisselende gast interviewt. Die gast was deze aflevering Valentijn de Hingh. Een model, winnares van de Elle Style award en onderwerp van de documentaire ‘Valentijn’ waarin ze vanaf haar kinderjaren bijna een decennium lang in haar proces gevolgd is. Het proces natuurlijk de verandering van geslacht, ooit is ze als jongen geboren.

Valentijn is iemand waar ik best tegenop kijk. Idool is een groot woord, maar een voorbeeld is ze wel. Haar openheid over haar leven, haar voorgeschiedenis en alles waar ze mee worstelt is mede inspiratie geweest voor mij om dit blog te starten. Ze is een voorbeeld dat je als transgender niet hoeft weg te kruipen in een hoekje. Dat je niet je hele voorgeschiedenis, je “vorige leven” zoals sommigen het noemen hoeft uit te wissen en te verbergen. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze fysiek gezien als jongen geboren is maar is gewoon succesvol in het leven.

In het interview heeft ze best rake dingen gezegd. Herkenbare zaken en gesproken over dilemma’s en problemen waar ik zelf ook mee worstel. Ik wil mijn gedachten daar even over laten gaan.

Een belangrijk thema in het gesprek is natuurlijk de operatie. Vrij expliciet legt ze uit hoe dat voor haar geweest is. Die operatie is zwaar en pijnlijk en heeft een nasleep, dat wist ik al. Veel interessanter vond ik haar beweegredenen om voor die operatie te kiezen. Voor haar was het niet zozeer de principiële keus dat ze van haar penis af moest. Ja, ze wilde er wel van af. Belangrijke factoren voor haar waren fysiek en sociaal gemak. Makkelijker geaccepteerd worden. Meer comfort in kleding. Zonder problemen in een bikini op het strand kunnen liggen. Dat zijn factoren die in mijn besluit ook meewegen. Want immers: wie kijkt er in mijn onderbroek. En met een beetje moeite kan je in alle soorten kleding de boel zodanig verbergen dat niemand ook maar iets ziet. Of dat ook comfortabel is, zal ik hier dan maar even buitbeschouwing laten. Wat ik zelf een mooie opmerking vond was wat ze vertelde over hoe ze uit de narcose ontwaakte. Dat ze zich nu de operatie gedaan was ze niet méér vrouw voelde dan ervoor. Ze was dezelfde persoon ervoor als erna.

De operatie heeft ze wel gezien als de ultieme erkenning dat ze de juiste keuzes in haar leven heeft gemaakt. Ik herken dat. Iedere stap die ik voorwaarts zet voelt voor mij als een bevestiging. Ook al zijn die stappen moeilijk, eng of pijnlijk. Steeds weer is het een beetje bevestiging dat het een juiste stap is, een in de goede richting.

Bijzonder was ook de boodschap over gender, dat gender gewoon werkt in ons sociaal systeem. Meisjes, jongens die scheiding is duidelijk en makkelijk. Meisjes spelen met poppen, jongens met auto’s. Klaar! dat klopt ook wel. Uitzonderingen bevestigen de regel. Voor het over grote deel van de mensen werkt het zo ook gewoon en kan je inderdaad prima de maatschappelijke rol van een persoon koppelen aan het geslacht waarmee ze geboren worden. Afwijkingen van die regels worden raar gevonden. Als men daar wat meer voor open zou staan in de maatschappij dan zullen mensen als ik, het gewoon net wat makkelijker hebben.

Ik vond het een interessant programma. Terug kijken kan via Uitzending gemist.

Geboortedagen

Published by Danielle

Vorige week was mijn verjaardag. De verjaring van mijn geboortedag heb ik niet echt gevierd. Behalve de taart op mijn werk dan, maar ieder excuus voor taart is een goed excuus! In het hele circus met familie en alles over de vloer had ik niet zoveel zin. Ik ben momenteel gewoon veel te veel met mijzelf bezig. De medicatie doet inwerken. Ik ben druk met denken en plannen voor mijn nieuwe appartement. Ik heb het druk genoeg in mijn hoofd.

Geboortedagen, normaal heb je er maar ééntje die je ieder opvolgend viert. Het is mij al eens gesuggereerd om een tweede geboortedag te vieren. De dag waarop ik de definitieve omschakeling maak. Een raar idee is het niet, ik heb al eerder van transgenders gehoord dat ze een ‘wedergeboorte’ vieren. De dag die ze daarvoor kiezen verschilt, meestal lees ik over de dag van de operatie. Maar voor mij voelt dat niet als de juiste dag. Voor ik dat moment zal bereiken, als ik er al voor kies, dan ben ik al een hele lange tijd en vooral een real-life-experience verder. De éérste dag van die real-life–experience, die samenvalt met de eerste dag dat ik oestrogenen zal nemen. Dat klinkt als een prima wedergeboortedatum.

Of en hoe ik dat ga vieren, dat weet ik nog niet. Ik vind het wel charme hebben om bij die dag stil te staan. Wie weet met beschuit met muisjes. Ik heb zelfs al eens gehoord van geboortekaartjes die verstuurd werden. Wellicht wat overdreven, wel leuk natuurlijk. Stilstaan bij die nieuwe start geeft wel houvast voor mijzelf en voor mijn omgeving, dat zal ik sowieso wel doen. Ik weet alleen nog niet goed hoe.

Zomer in aantocht

Published by Danielle

De zomer is in aantocht. Het heeft even geduurd, na een late koude winter een vroege warme lente en daarna weer een lange periode met koude en veel regen. De eerste tekenen van echte lente en zomer zijn al te zien in de weerberichten. De temperaturen gaan voorzichtig wat omhoog en de voorspelde neerslag kans kruipt langzaam naar beneden. Nu heb ik al een legitieme reden om de zon te vermijden, toch kijk ik enigzins met gemengde gevoelens tegen het komende seizoen aan.

Direct zonlicht vermijden is niet zo’n probleem, of eigenlijk niet bruin worden. Dat lukt prima met een flesje factor 50 en desnoods een hoedje. Maar ik zal toch kleding aan moeten en ik zit nu in een overgangsperiode. Mijn lichaam is nog vrij mannelijk van vorm. Ik wordt ook nog steeds als zodanig ‘gelezen’ door buitenstaanders. Met dikke winterkleding zijn lichaams contouren, of het gebrek daaraan, nog prima te camoufleren. Met dunnere en strakkere zomerkleding is dat gewoon een stuk lastiger.

Flink shoppen is sowieso hard nodig, mijn garderobe is toe aan wat eigentijdse uitbreiding. Daar moet ik een balans in gaan vinden in waar ik mij fijn in voel, maar ook niet beschimpt in wordt. Dat is een lastige balans om te vinden. Ook al heb ik de benen er wel voor ;), de short-shorts en korte zomerjurkjes zullen het dit jaar nog wel niet worden. Ik zal het wat conservatiever, meer unisex moeten gaan houden.

Kalm beekje

Published by Danielle

Inmiddels een weekje bezig met pillen en ik  merk er nog weinig van. Klopt ook wel, de ervaringen die ik heb gelezen spreken ook over twee tot drie weken voordat de eerste effecten can anti-androgenen merkbaar worden. Wel heb ik sinds een paar dagen een enorm rustig en sereen gevoel in mijn hoofd. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo kalm heb gevoeld, het beste van dat al: dat gevoel is doorlopend. Ik sta ermee op en ik ga er mee naar bed. Of het nu een placebo-effect is, of gevolg van daadwerkelijk chemische veranderingen in mijn hormoonhuishouding weet ik niet. Dat maakt ook niet zoveel uit.

Het is niet zo dat ik geen zorgen, angsten of frustraties meer heb. Die zijn er nog gewoon. Het is alsof de woest kolkende rivier aan gedachten die door mijn hoofd stroomde is verworden tot een rustg, kalm kabbelend beekje. Die rust en stilte is aangenaam. Nu het donderend geraas van het water is verstomd kan ik ook andere geluiden horen. Emoties beginnen langzaamaan veel subtieler door te dringen, alsof het vogelgezang is. Niet meer moeten ze eerst een emmer laten overlopen voordat ik ze opmerk. Het voelt heel prettig en ontspannen, ontspannen op een manier en intensiteit die ik niet eerder heb gekend.

De Bourne, het beekje dat mijn stagestad Bournemouth haar naam gaf.

Tweemaal daags na de maaltijd

Published by Danielle

Eerste tabletten zijn genomen.

Na een derde en laatste bezoek aan de fertiliteitskliniek ben ik eindelijk aan de hormonen begonnen! Een moment waar ik inmiddels al jaren op wacht en waar ik ook lang naar uitkeek. Al zo’n drie weken had ik die tabletjes in huis klaarliggen. Ook al weet ik zeker dat ik géén kinderen wil, kon ik die keus nog niet definitief maken (van deze medicatie wordt je onvruchtbaar) en dus moest ik nog wachten tot er genoeg genetisch materiaal was verzameld. Nu dat veilig rondzwemt in een badje met vloeibare stikstof is er niets meer wat me tegenhoudt om te beginnen met de pillen. Ik deed dat niet, zoals een vriendin het uitdrukte; “Met drumroffel, slingers en confetti?” maar met een broodje rosbief van de Hema en een glas water. De tabletjes dienen na de maaltijd ingenomen te worden, vandaar.

Wat kunnen jullie nu verwachten? De meeste veranderingen zal ik zelf gaan merken. De lichamelijke verandering veroorzaakt door anti-androgenen (anti mannelijke hormonen) alleen zijn niet heel groot, het is vooral een fundering waarop de oestrogenen verder kunnen bouwen. Lichaamshaar dat minder wordt, een eerste bescheiden aanzet tot borstgroei is waarschijnlijk. Er zal meer vet bijkomen en ook al op andere plekken, ik moet op mijn voeding gaan letten. Maar dat valt niet zoveel op.

De emoties, die zullen wel opvallen.  Testosteron is een grote drijfveer achter agressie en stoerheid, nu dat wordt geblokkeerd kan ik emotioneler gaan reageren op dingen voor de gevoeliger zaken. Nu is dat naar mijn idee niet zo erg, ik ben meer dan eens verweten een ijskonijn te zijn als het om schattige, verdrietige en romantische dingen gaat.  Mischien is over een week of wat wel een mooi moment om te testen of mijn resistentie tegen romantische films te al tanende is door dan eindelijk Titanic kijken. Ik heb ‘m nog nooit gezien.

Ondertussen zit ik ook niet stil. Vorige week zei ik al dat ik ben begonnen met het laten weglaseren van mijn baardhaar. Dat zal nog de nodige tijd in beslag nemen en ik ben nu ook op zoek naar een ervaren logopedist om aan stemtraining te  gaan beginnen. Dat laatste wil ik later gaan uitbreiden met zangles, om het nuttige met het aangename te verenigen, ik denk al langer na over een muzikale tijdsbesteding erbij.

Bij dit beschuit-met-muisjes moment, zoals ik mijn mijlpalen noem, wil ik even stilstaan bij de afgelopen maand. Sinds ik voor het eerst dit blog aan mijn facebook koppelde heb ik een enorme berg hele goede, leuke, lieve en steunende reacties gehad. In mijn omgeving merk ik dat het makkelijker wordt om over dingen te praten en dat iedereen er gewoon mee omgaat. Ik vind het echt geweldig om te zien hoe accepterend de wereld kan zijn, vooral na de vele horrorverhalen die ik eerder hoorde. Ik heb het wel getroffen met mijn omgeving denk ik zo.

Tenslotte, naar aanleiding van iemand die mij het weer eens vroeg, je mag me bij mijn meisjesnaam noemen. Graag zelfs! Maar ik schreef al in de veel gestelde vragen: ik maak er geen heet hangijzer van als je het niet doet.

Factor 50

Published by Danielle

Mijn vrije donderdag had ik vandaag weer lekker volgeboekt. Eerst een bezoekje aan het fertiliteitscentrum en daarna door naar een huidkliniek voor een begin van permanente baardverwijdering. Het slechte nieuws is dat ik nóg een paar dagen moet wachten voor ik kan beginnen met mijn medicatie. Het goede nieuws: de eerste lasersessie zit er al op.

Ik had het fijn gevonden als de patiënteninformatiefolder van het fertiliteitscentrum iets duidelijker was geweest. Dat had minder verwachtingen geschept. Vandaag was mijn tweede bezoek aan het fertiliteitscentrum met ook wéér een bezoek aan het masturbatorium. Zo heet dat kamertje echt! (zie mijn post van vorige week voor de foto’s) Aansluitend een gesprekje met de embryoloog over de practische zaken. Belangrijke aandachtspunten voor de toekomst en een contract tekenen met de voorwaarden voor de opslag. De kwaliteit bleek voldoende om ingevroren te worden, echter zien ze graag voldoende kwantiteit voor meerdere bevruchtingspogingen. Standaard daarvoor moet je dus drie keer langs. Liefst zelfs vier keer. De embryloog zei dat die vierde keer goed zou kunnen want “…er zit toch geen spoed achter de medische behandeling.” Daar denk ik zelf toch echt anders over! Na het weekeinde ga ik voor de laatste keer. Dan kan ik écht eindelijk met hormonen gaan beginnen. Klein lichtpuntje: volgens de arts behoort de zorgverzekering deze procedure te vergoeden, het is op voorschrift van een arts bij het Genderteam en zou gezien moeten worden als medisch noodzakelijk.

Aansluitend ben ik naar Utrecht getogen voor een intake bij een huidkliniek. Daar wel even het verschil gemerkt tussen de publieke zorg en privéklinieken. Ik heb nog geen week geleden contact opgenomen voor een afspraak en kon vandaag terecht. Op een dag en tijd dat het mij uitkwam, zomaar bij de eerste poging al! Nu bleef het niet alleen bij een gesprekje, maar ik kon aansluitend al direct op de behandeltafel hoppen voor een eerste sessie.

Laserontharing is geen wondermiddel, wondermiddelen bestaan niet. Voorspelling van de huidtherapeute: 80%-90% vermindering van de baardgroei is haalbaar. Dat is al heel wat. Er is een techniek die effectiever is: electrolyse. Dat vergt veel meer tijd en is ook veel pijnlijker: ieder haarzakje moet afzonderlijk worden aangeprikt met een naaldje om er dan een stroomstoot doorheen te jagen. Dat kost vele behandel uren. Een lasersessie voor baardverwijdering is 20 minuutjes, met de tanden op elkaar, geheel pijnloos is het niet. Volgende keer neem ik een stressballetje mee.  Er kleeft nog een klein nadeel aan: de huid moet zo min mogelijk pigment bevatten voor een goed resultaat. Tussen de behandelingen door moet ik de zon vermijden. Behandelingen liggen zo’n 5 weken uit elkaar en ik zal er toch op zijn allerminste 6 nodig hebben. Deze zomer zal ik er dus als een bleekneusje bijlopen, de factor 50 staat al klaar.

Kamertje

Published by Danielle

Ik begon gistermiddag al met schrijven aan deze blogpost maar twijfelde of ik ‘m wel moest publiceren, dat doe ik nu alsnog. Ik vind seks en voortplanting een normaal en behoorlijk essentieel onderdeel van het leven. Als je dat iets vind wat achter gesloten deuren in het donker plaats moet vinden, of als je wat preuts bent op dat gebied sla je deze blogpost beter over. Voor mij is het een thema wat mij momenteel heel erg bezighoudt. Je bent gewaarschuwd!

Ik ben er erg zeker van, dat ik nooit (eigen) kinderen zou willen. Echter de stap om die deur nu al definitief dicht te gooien vind ik te groot. Ik heb na veel wikken en wegen over mijn dilemma waar ik eerder over schreef er voor gekozen om sperma in te laten vriezen. De kosten die er tegenover staan zijn nog wel te overzien. Het valt buiten de verzekering omdat mijn “geslachtsaanpassende behandeling” mij blijkbaar niet onbedoeld onvruchtbaar maakt.  Ik betaal het uit eigen zak. Maar, zoals het iemand mij het wist te brengen: zie het als een verzekering. Liever maak ik er geen gebruik van, maar als het nodig mocht zijn dan kán het. Ik koop er gemoedsrust voor. Desondanks heb ik de afgelopen dagen nog veel getwijfeld. Die pillen liggen me nu al twee weken aan te staren en roepen nog net niet iedere morgen “Eet mij! Eet mij!” tegen me.

Gisteren ben ik naar het Academisch Medisch Centrum voor Fertiliteit geweest, ik kort het verder even af al fertlab, een polikliniek binnen het AMC. Voor de eerste van de twee bezoeken die er nodig zijn om het benodigde genetische materiaal in te leveren. Dat gaat helaas niet zo makkelijk als bloedprikken: naald erin, buisje vol, naald eruit. Dit moet je zelf doen, zoals ze het zo lekker droog en zakelijk weten te omschrijven in hun patiëntenbrochure: “…te produceren door middel van masturbatie.” Omdat spermabanken nogal eens onderwerp van grappen zijn in films en sterke verhalen doe ik maar eens verslag. Mét plaatjes!

Vooraf  was er de gebruikelijke burocratische rompslomp. Inschrijven bij de administratie van de poliklinieken, want mijn gewone behandeling loopt langs het VUmc een paar kilometer verderop. Door naar het fertlab. Daar moest ik een formulier invullen en vooral controleren of mijn naam en gegevens klopten en werd ik met een potje ik naar één van de twee kamertjes verwezen waar het dan moest gaan gebeuren. Weinigen van jullie ooit die productiekamertjes van een spermabank van binnen zien, heb ik vooraf wat foto’s gemaakt. Dat gaf me ook even een moment om te acclimatiseren. Het is niet hetzelfde zoals je ziet op televisie, wel net zo deprimerend. Behalve een blokje met wastafel en een kastje met handdoekjes is er een bank, geflankeerd met een gezellige schemerlamp om het geheel lekker huiselijk te maken. Ze waren echter alleen vergeten dat de grote, gelukkig matglazen, ramen nogal wat licht binnen lieten. Dat gedimde licht waar ze in de brochure over repten en die schemerlamp raakten kant noch wal. Oh, en let op dat gezellige fotovloerbedekkingje met grasprint.

Bankje met gezellige schemerlamp voor extra gezelligheid.

Aan de muur tegenover dat bankje hangt een tv-scherm met aan weerszijden drukknoppen voor divers inspiratiemateriaal. Hetero-, lesbische- en homopornofilmpjes zonder geluid. Nu doen pornofilms mij ontzettend weinig. Echt, ik kijk liever naar een rechtstreeks verslag van een debat over belastingrecht in de tweede kamer debat dan naar een pornofilm.

TV met het pornofilmpjesmenu van het fertlab.

Dan is er nog die map, die vermaarde map met vieze boekies die geacht wordt in dit soort kamertjes aanwezig te zijn. De kleverigheid ervan heb ik niet durven uittesten. Ik ben niet snel ergens vies van maar er zijn grenzen. Overigens, voor overmatig gefotoshopte foto’s van Britt Dekker loop ik ook niet bepaald warm en de Penthouse associeer ik vooral met een flauwe grap van Gerrit de Jager over de verschillende stijlen in Housemuziek.

De befaamde map met vieze boekjes.

Gelukkig is er dan nog mobiel internet. Want zoals Avenue Q ons al wist voor te zingen: The internet is for porn! Zo kon ik tenminste wat nuttigs vinden. Nadien het potje afgegeven bij de balie. Daar nog een formulier ondertekend dat het écht waar van mij was. Als afsluiting moest ik nog wat bloed afgeven voor een uitgebreide SOA-test. Indien je positief test op hepatitis of HIV wordt het sperma bij voorbaat al vernietigd en niet ingevroren.

Alle luchtigheid hierboven ten spijt, ook nog een serieuze noot. Ik kan je zeggen dat dit alles géén leuke ervaring was, dat het een behoorlijke indruk op me heeft gemaakt en heeft moeten bezinken. Men doet er vaak lacherig over, ik heb het ervaren als een heftige nare ervaring. Het idee te moeten. In zo’n vreselijk onpersoonlijk en kil ogend kamertje. Met totaal nietszeggend materiaal ter inspiratie. Het voelt ook echt als een zakelijke medische handeling, ontdaan van iedere vorm van intimiteit.  Dan moet ik er volgende week nog een keer aan geloven, daar kijk ik zeker niet naar uit. Honderd keer liever dat ze zo’n grote dikke naald in mijn ader duwen om bloed af te tappen dan dit. Helaas is dat zo niet mogelijk, ik moet betalen voor mijn gemoedsrust, in geld én in psychisch ongemak.  Zoals ik eerder schreef op facebook: “Er voor kiezen nog niet te kiezen is toch best een zware keuze.”

Ik ben blij als dit onderdeel achter de rug is.