Latest Posts

Eerste behandeling transgenderwet

Published by Danielle

Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.

Artikel 11 van de grondwet.

Met deze gedachte in het achterhoofd is er afgelopen zomer een wetsvoorstel ingediend om de administratieve wijziging van geslacht makkelijker te maken en vooral de sterilisatie-eis die er nu nog voor staat te laten vallen. Het wetsvoorstel, bekend als de ‘Transgenderwet’,  is afgelopen week behandeld door de commissie in de Tweede Kamer. Ik heb me door de tien pagina’s droge ambtelijke taal heen geworsteld en heb zo mijn eigen gedachten over wat er gezegd is. Mocht je zelf willen lezen: Kamerstuk 199676.
Even in het kort de belangrijkste punten van de transgenderwet: De sterilisatie-eis vervalt en wordt vervangen door een verklaring door een deskundige dat het om een duurzame overtuiging gaat. De aanpassing in de GBA & geboorteakte wordt een ambtelijke procedure, er zal niet langer een rechter aan te pas komen. Bij de geslachtswijziging kan een voornaamswijziging gelijk, ook zonder tussenkomst van een rechter, worden doorgevoerd.
Het begint positief. De liberalen (VVD en D66) en socialisten (PvdA en SP) zijn in elk geval vóór verandering en vernieuwing van de wet. Er worden komen een aantal vragen naar voren maar de tendens is positief. Deze partijen overwegen zelfs om de deskundigenverklaring te laten vallen, daarbij verwijzend naar het Argentijnse model. Geslachtswijziging is daar: formuliertje-stempeltje-klaar. Anders moet de definitie van deskundige in dit geval heel ruim genomen worden, bijvoorbeeld dat een huisarts die verklaring mag afgeven. In elk geval mag die verklaring geen extra wachtlijsten en druk op de bestaande transgenderzorg opleveren. Ook wordt er geopperd om een derde optie voor geslacht op te nemen: onbestemd.
Het CDA vind dat we met de tijd mee moeten gaan en dat de huidige sterilisatie-eis niet meer van deze tijd is, daarnaast is de sterilisatie-eis in strijd met artikel 11 van de grondwet. De partij vraagt, naar mijn idee heel terecht, wat het doel van die verklaring door een deskundige eigenlijk is. Het wetsvoorstel draait grotendeels om het zelfbeschikkingsrecht en de vrijheid om zelf te bepalen welk gender je bent. Deze insteek valt me op in positieve zin, ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het CDA zó positief tegenover de transgenderwet zou staan. De PVV weet niet veel anders in te brengen dan dat ze bang zijn voor misbruik van de wet en dat de deskundigeverklaring wel eens vervalst zou kunnen worden.
Dan komen de conservatieven van de SGP en het CU aan het woord en begint het gezeur. Zij gaan zoeken naar juridische moeilijkheden die wet zou kunnen opleveren. De SGP durft zelfs hardop te vragen waarom de sterilisatie-eis überhaupt zou moeten vervallen. Toen ik dat las had ik een WTF-momentje. Die bijzin in Artikel 11 wordt in jurisprudentie aangehaald in combinatie met de Douanewet en mobiele telefonie. Dat is niet om je persoonlijke levensovertuiging op te leggen aan anderen. Het gaat nog verder bij de fundamentalisten. Ze komen op de proppen met kinderen die verwarrende situaties niet zouden snappen, doelend op transmannen die kinderen zouden baren. Als een kind iets niet snapt, dan leg je het uit. Hoeft niet zo moeilijk te zijn. Zo vinden ze nog meer problemen, maar ze komen niet op de proppen met oplossingen. Want als echte conservatief en fundamentalist wil je natuurlijk geen vooruitgang. Als je zo’n geslachtsverandering maar niets vind, dan moet je het niet doen. Net zo makkelijk als wanneer je tegen het homohuwelijk bent je niet met een homo moet trouwen.
Wanneer je transgenders maar eng en raar vindt, dan mag je daar gewoon voor uitkomen. Of dat nou voortkomt uit xenofobie of religie maakt mij niet uit, maar wees daar eerlijk in. Ik vind die types van het SGP en CU ook eng en niet van deze tijd. Kom ik ook gewoon eerlijk voor uit. Gelukkig vormen deze types maar een kleine minderheid in ons parlement. Toch jammer dat ze zo niet-opbouwend de hakken in het zand zetten en heel zielig zich verschuilen achter allerlei vergezochte non-problemen, omdat ze niet voor hun échte mening durven uitkomen: ze zijn tegen omdat ze geloven dat een godheid naar keuze zou vinden.
Update 29-3 : De behandeling van het wetsvoorstel was voorzien op 28 maart, als hamerstuk. Echter hebben er zich sprekers gemeld, een plenair debat moet nog op de agenda van de tweede kamer gezet worden.

Eerste behandeling transgenderwet

Published by Danielle

Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.

Artikel 11 van de grondwet.

Met deze gedachte in het achterhoofd is er afgelopen zomer een wetsvoorstel ingediend om de administratieve wijziging van geslacht makkelijker te maken en vooral de sterilisatie-eis die er nu nog voor staat te laten vallen. Het wetsvoorstel, bekend als de ‘Transgenderwet’,  is afgelopen week behandeld door de commissie in de Tweede Kamer. Ik heb me door de tien pagina’s droge ambtelijke taal heen geworsteld en heb zo mijn eigen gedachten over wat er gezegd is. Mocht je zelf willen lezen: Kamerstuk 199676.
Even in het kort de belangrijkste punten van de transgenderwet: De sterilisatie-eis vervalt en wordt vervangen door een verklaring door een deskundige dat het om een duurzame overtuiging gaat. De aanpassing in de GBA & geboorteakte wordt een ambtelijke procedure, er zal niet langer een rechter aan te pas komen. Bij de geslachtswijziging kan een voornaamswijziging gelijk, ook zonder tussenkomst van een rechter, worden doorgevoerd.
Het begint positief. De liberalen (VVD en D66) en socialisten (PvdA en SP) zijn in elk geval vóór verandering en vernieuwing van de wet. Er worden komen een aantal vragen naar voren maar de tendens is positief. Deze partijen overwegen zelfs om de deskundigenverklaring te laten vallen, daarbij verwijzend naar het Argentijnse model. Geslachtswijziging is daar: formuliertje-stempeltje-klaar. Anders moet de definitie van deskundige in dit geval heel ruim genomen worden, bijvoorbeeld dat een huisarts die verklaring mag afgeven. In elk geval mag die verklaring geen extra wachtlijsten en druk op de bestaande transgenderzorg opleveren. Ook wordt er geopperd om een derde optie voor geslacht op te nemen: onbestemd.
Het CDA vind dat we met de tijd mee moeten gaan en dat de huidige sterilisatie-eis niet meer van deze tijd is, daarnaast is de sterilisatie-eis in strijd met artikel 11 van de grondwet. De partij vraagt, naar mijn idee heel terecht, wat het doel van die verklaring door een deskundige eigenlijk is. Het wetsvoorstel draait grotendeels om het zelfbeschikkingsrecht en de vrijheid om zelf te bepalen welk gender je bent. Deze insteek valt me op in positieve zin, ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het CDA zó positief tegenover de transgenderwet zou staan. De PVV weet niet veel anders in te brengen dan dat ze bang zijn voor misbruik van de wet en dat de deskundigeverklaring wel eens vervalst zou kunnen worden.
Dan komen de conservatieven van de SGP en het CU aan het woord en begint het gezeur. Zij gaan zoeken naar juridische moeilijkheden die wet zou kunnen opleveren. De SGP durft zelfs hardop te vragen waarom de sterilisatie-eis überhaupt zou moeten vervallen. Toen ik dat las had ik een WTF-momentje. Die bijzin in Artikel 11 wordt in jurisprudentie aangehaald in combinatie met de Douanewet en mobiele telefonie. Dat is niet om je persoonlijke levensovertuiging op te leggen aan anderen. Het gaat nog verder bij de fundamentalisten. Ze komen op de proppen met kinderen die verwarrende situaties niet zouden snappen, doelend op transmannen die kinderen zouden baren. Als een kind iets niet snapt, dan leg je het uit. Hoeft niet zo moeilijk te zijn. Zo vinden ze nog meer problemen, maar ze komen niet op de proppen met oplossingen. Want als echte conservatief en fundamentalist wil je natuurlijk geen vooruitgang. Als je zo’n geslachtsverandering maar niets vind, dan moet je het niet doen. Net zo makkelijk als wanneer je tegen het homohuwelijk bent je niet met een homo moet trouwen.
Wanneer je transgenders maar eng en raar vindt, dan mag je daar gewoon voor uitkomen. Of dat nou voortkomt uit xenofobie of religie maakt mij niet uit, maar wees daar eerlijk in. Ik vind die types van het SGP en CU ook eng en niet van deze tijd. Kom ik ook gewoon eerlijk voor uit. Gelukkig vormen deze types maar een kleine minderheid in ons parlement. Toch jammer dat ze zo niet-opbouwend de hakken in het zand zetten en heel zielig zich verschuilen achter allerlei vergezochte non-problemen, omdat ze niet voor hun échte mening durven uitkomen: ze zijn tegen omdat ze geloven dat een godheid naar keuze zou vinden.
Update 29-3 : De behandeling van het wetsvoorstel was voorzien op 28 maart, als hamerstuk. Echter hebben er zich sprekers gemeld, een plenair debat moet nog op de agenda van de tweede kamer gezet worden.

Valentijn op TEDx: Why did I choose?

Published by Danielle

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik enorm opkijk tegen Valentijn de Hingh. Ze is een inspirerende persoonlijkheid en heeft met haar eerdere optredens in de media mij aangezet tot het bijhouden van dit blog. Afgelopen weekeinde sprak Valentijn op TEDx. Voor wie TED niet kent: TED staat voor Technology Entertainment & Design het is een meerdaagse conferentie waar sprekers worden uitgenodigd om te spreken over hun expertise, in begrijpbare taal. Onder het motto “Ideas worth spreading.” is het gros van de presentaties is gratis beschikbaar op Youtube. De organisatie van de Amerikaanse TED steunt ook de onafhankelijke lokaal georganiseerde TEDx evenementen. Zo ook die in Amsterdam waar Valentijn sprak.

Onder de titel Why did I choose? sprak Valentijn over waarom zij de stappen heeft gezet die ze heeft gezet en dat die indeling in twee geslachten voor haar helemaal niet vanzelfsprekend is.

Toevallig blogde ik vorige week over Het Derde Gender. Daar schrijf ik onder andere dat ik niet weet wat ‘vrouw’ voelen betekent. Ik weet alleen wat het betekent om mij mijzelf te voelen en ik weet dat een vrouwelijk lichaam daar beter bij past dan een mannelijk. Indelen in de strakke binaire verdeling tussen mannelijk en vrouwelijk kan ik mijzelf gewoon weg niet en als het mij net zo vergaat als Valentijn zal dat zo blijven. Vind ik niet erg overigens. Dat het lotgenoten het net zo ervaren is wel weer een geruststellende gedachte, ben ik toch minder een special snowflake dan ik dacht. De woorden van Valentijn geven mij ook de bevestiging van het gevoel dat ik al had: mijn nieuwe leven is al begonnen, dat begint niet pas ná de geslachtsoperatie. Mijn identiteit bepaald wie ik ben, niet mijn anatomie.

Voor nog meer informatie, beelden van achter de schermen en andere toespraken: kijk op de site van TEDx Amsterdam.

Unbirthday, de kaartje-editie!

Published by Danielle

Bijna een maand geleden vierde ik mijn unbirthday. In het blog dat ik daarover schreef sprak ik over een stapel enveloppen met unbirthdaykaartjes die ik die dag heb verstuurd. Al sinds die dag wilde ik ze ook hier graag laten zien, maar heb er nog even een embargo op gehouden voor mijzelf. Nu de kaartjes allemaal hun doel hebben bereikt, een enkele letterlijk aan de andere kant van de wereld vind ik het nu een goed moment om het ook hier te delen.

Kaartje voorzijde

Als je de kaart opent is daar de volgende tekst te lezen:

‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’ 
‘Not a bit,’ said the Caterpillar.

In rups Daniël lag een lieflijke vlinder besloten. Nu heeft ze zich ontpopt en noemt ze zich:

Daniëlle

Daarna volgt een instructie om de voorkant van de kaart nog eens te bekijken en deze dan open te vouwen.

Kaartje web 2

De afbeelding en het concept is bedacht en uitgevoerd door Marije de Wit (mapije-art.nl). Ik ken haar al langer en zij is, net als ik, behoorlijk fan van Alice in Wonderland. Die twee boeken hebben tot inspiratie geleid voor de afbeelding en de tekst. Ook al komt de term unbirthday oorspronkelijk uit het boek Through the Looking Glass. In tegenstelling tot in de Disneyfilm viert de Mad Hatter in het boek helemaal geen unbirthday, maar is het voor hem als straf gewoon altijd thee-tijd. Het tekstfragment komt uit de dialoog tussen Alice en de rups dat ingaat op identiteit. Voor het andere deel van de tekst heb ik hulp gekregen van taalkunstenares The Smitten Immigrant. Zij wist van mijn nogal vlakke droge tekstje de uiteindelijke aankondiging te maken.

Met het kaartje ben ik echt heel erg blij. Ik heb ook enorm veel positieve reacties erop gekregen van vrienden, familie en collega’s. Ik ben blij dat ik het op deze manier heb aangepakt. Het geeft voor mij een mooi symbolisch moment van de verandering en het nieuwe begin in mijn leven dat ik maak. Ook al is die naamsverandering nog niet officieel, daarvoor moet ik nog wachten tot de nieuwe transgenderwet is aangenomen of nadat ik de operatie heb gehad. Maar dat mag de pret niet drukken en ik ga dáár zeker niet op wachten.

Het derde Gender

Published by Danielle

Ik besta niet. Ik kan niet bestaan. Dat is gewoon onmogelijk.

Als je binair denkt. Binair is niet allen iets voor computers het is ook iets maatschappelijks. Ik heb al eens eerder geschreven over binaire symboliek in de maatschappij en hoe dat van jongs af aan al opgelegd wordt. Sinds die tijd heb ik er best wel over nagedacht, er zijn ook andere dingen die mijn denken hierover hebben gevoed. Zoals recente nieuwsberichten over de kerstcatalogus van een Zweedse speelgoedketen. Ik ben niet heel erg thuis in wat er gaande is in het Zweedse maatschappelijke genderdebat, maar daar schijnt nogal wat over te doen te zijn. In elk geval heeft Top Toy besloten de rollen om te draaien, in de folder van dit jaar poseren meisjes met auto’s, treinen en Nerf-guns  en jongens met poppenhuizen, Barbie en Hello Kitty. Behalve een enorm goede marketingzet, als men het over de hele wereld over Top Toy heeft, dan heeft heel Zweden het er zeker ook over. Ik heb altijd geleerd van al mijn marketing docenten: “Het maakt niet hoe je genoemd wordt, als je maar genoemd wordt.” Nu is het een beetje cru om het zo zwart wit te stellen, maar daar wil ik het in dit blog juist over hebben.

Volgens de online versie van de Van Dale betekent binair dit:

bi·nair (bijvoeglijk naamwoord) 1 tweevoudig, tweedelig, zich in tweeën verdelend: binair cijfer cijfer in het binaire stelsel (nul of één)

Er zijn maar twee waarheden: 0 of 1 verder is er niets mogelijk. Overigens is alles relatief, want ik spreek rustig over ‘de binair’ als zelfstandig naamwoord. Maar dat zijn wel veel taal- en wiskundegrapjes in één zin. Er zouden twee geslachten zijn: mannelijk en vrouwelijk. Taalkundig kennen we nog een derde, onzijdig, maar dat wordt zeer zelden op mensen toegepast. Eigenlijk alleen maar op kinderen en dan ook alleen maar taalkundig. In de praktijk is een kind een jongen of meisje. Het is nog steeds de allereerste vraag die wordt gesteld over een pasgeboren baby. Die vraag, gesteld door een pas bevallen moeder, wordt in Monthy Pythons Meaning of Life vakkundig gepareerd met “I think it’s a bit early to start imposing roles on it, don’t you?” Maatschappelijk houden we heel erg vast aan die binaire verdeling, ook al zie ik op individueel niveau dat kinderen veel meer ruimte krijgen om zich te ontwikkelen buiten die stricte rol verdeling.

Ik dwaal af. Binair. Gender is volgens het klassieke maatschappelijk denken een binair. Er zijn maar twee opties. Volgens die denkwijze kan ik niet bestaan. Want ik identificeer als een beetje van allebei en ook een beetje geen van beide. Ik voel me ertussen in. Gender is geen binair, gender is geen setje grijstinten. Gender is een volledig kleurenspectrum. Zo’n spectrum met drie assen, misschien zelfs meer, maar denken in 4 dimensies moet je niet proberen, zelfs ’s werelds beste natuurkundigen doen dat niet omdat het te moeilijk is. Maar om even 16.777.216 genders te gaan onderscheiden is wat teveel gevraagd. Dus ik zou al lang blij zijn als men leert accepteren dat gender een glijdende schaal is met vrouwen en mannen als de twee uitersten dan ben ik al blij. Helemaal als er dan nog in gaat dat die plek die een persoon op die schaal inneemt van moment tot moment kan veranderen, al dan niet afhankelijk van externe factoren. Gender staat niet vast, vandaar ook de naam van dit blog: Fading Gender.

Wanneer je me vraagt of ik een [ ] man of [ ]vrouw ben, dan zou ik [x] overig aankruisen. Allebei en geen van beide. Ik voel mij niet een vrouw, ik voel mij ook niet een man. een collega vroeg me maanden geleden al wat het nu voor mij betekende om vrouw te voelen. Ik kan die vraag nog steeds niet beantwoorden, in elk geval niet volgens een binaire verklaring. Ik voel me mijzelf en daar past een vrouwelijk lichaam en expressie beter bij dan een mannelijk. Om het mijzelf en de mensen om me heen gewoon makkelijk te maken vind ik de definitie ‘vrouw’ ook prima. In het genderspectrum zit ik ook ver voorbij twee derde richting de vrouwelijke kant. Maar ik zal altijd  ‘mannelijke’ eigenschappen blijven houden. Of eigenlijk: eigenschappen die maatschappelijk gezien als mannelijk worden bestempeld.

Ik merk dat in mijn sociale omgang met anderen. Met vrouwen heb ik tegenwoordig hele andere gesprekken dan een slordige twee jaar geleden, over dingen die ze voorheen nooit tegen mij zeiden. Terwijl ik onder de mannen die ik al langer ken nog steeds een beetje ‘one of the boys’ ben. Ik heb het gevoel dat ik als een neutrale partij wordt gezien. Een vertrouweling die twee kanten van de medaille kent (of eigenlijk de tweede kant aan het leren kennen is) en daardoor min of meer onpartijdig is. Best raar, ik heb zo een uniek perspectief wat maar weinigen ooit te zien krijgen. Je leert zo ervaren dat mannen  en vrouwen over hele andere dingen en op een hele andere manier met elkaar praten. Al weet ik dat mannen best over  lichamelijke zaken en ongemakken kunnen praten, maar dan alleen in kleine groepjes vertrouwelingen en dan nog in bedekte termen. Al blijft het dan wel een stuk oppervlakkiger dan de dingen waar vrouwen het over hebben. Bijvoorbeeld: ik kondigde laatst aan dat ik overwoog te gaan hardlopen. Eén van mijn vriendinnen wees me direct op de mogelijke noodzaak van een sport-bh. Zelf had ik daar nog helemaal niet bij stilgestaan, er zijn zo van die dingen waar je niet op wordt voorbereid als je als jongen opgroeit.

Aan de andere kant: ik heb nog steeds mijn technischejongetjesgenen. Ik kijk nog steeds graag naar Discovery Channel (al gaat de kwaliteit van die zender wel achteruit), ik kan nog steeds lachen om flauwe wis- en natuurkunde grapjes. Als iets kapot gaat ben ik nog steeds niet te beroerd om het apparaat open te schroeven en trachten te repareren, met wisselend succes overigens. Ik heb een prima geheugen voor technische droge feitjes, handig op het werk. Als mijn band lek is dan kan ik ‘m plakken ook, dat is als ik een setje met bandenplakspullen in huis zou hebben. Dat kan ik allemaal nog, dat technisch inzicht is niet zomaar verdwenen. Dus ik ben ook nog steeds de persoon die men belt als er iets is met een computer of televisie. Ik hoor dat dan zo aan, probeer de situatie voor te stellen en antwoord dan: “Je moet dát knopje indrukken.” Ettelijke uren irritatie in een paar minuten opgelost. Ik zou volgens mij best aardig presteren op een helpdesk.

Maar, binair en derde gender. Ik zeg hierboven dat ik me zo’n twee derde vrouw voel. Daarna zeg ik dat ik nog steeds mijn kwaliteiten heb die als typisch mannelijk worden omschreven en dat ik in het sociale deel van mijn leven een beetje van allebei ben. Ik heb mijn denkbeelden even uitgezet in een grafiekje. Ik ben visueel ingesteld en dan maakt zo’n plaatje de boel al gelijk een stuk duidelijker dan alleen maar woorden. Nota bene: dit is een persoonlijke theorie, gebaseerd op mijn eigen gevoel zonder wetenschappelijke onderbouwing. Maar dat is het fijne van bloggen, je hoeft niet alles tot op het laatste cijfertje te onderbouwen met bronnen. Perfect is mijn grafiekje ook niet, want er is geen exacte 50-50 verdeling tussen mensen die zich man of vrouw voelen. Ook ga ik uit van gender in slechts één dimensie van vrouwelijk naar mannelijk, zoals ik zei: zelfs ’s werelds beste wetenschappers beperken het aantal dimensies waarin ze denken en geven toe dat multi-dimensionaal denken gewoon te moeilijk is.

Genderverdeling

De blauw en roze gekleurde vlakken stellen hen voor die zich prima kunnen schikken naar een binaire verdeling van geslachten  Zij voelen zich vooral mannelijk of vooral vrouwelijk en hebben slechts kleine afwijkingen van de maatschappelijke gendernormen. Die afwijkingen zijn dan niet groot genoeg om een gevoel van onbehagen te veroorzaken. Het grootste deel van de mensen past in die twee gekleurde vlakken, ik had ze misschien nog wel veel groter kunnen tekenen. In die maatschappelijke definities van een mannelijk en vrouwelijk gender deel ik niet alleen hen in die geboren zijn als het bijpassende geslacht. Ook transgenders die zich gewoon man of gewoon vrouw voelen, ongeacht het geboortegeslacht, schaar ik daaronder.

Het gaat mij om het grijs gebied. In dat grijze gebied vinden we hen die genderambigue genoemd kunnen worden. (De term en definitie geleend uit het SCP Rapport: ‘Worden wie je bent‘). Onder genderambigue verstaat men mensen die zich zowel man als vrouw voelen en ook mensen die zich geen van beide voelen. Voor het gemak neem ik die twee varianten samen als ik spreek over het derde gender.

De plek die een individu inneemt op deze omgekeerde bel-curve is geen vaststaand iets. Gender is geen vaststaand iets. Als transgender ben ik zelf van ergens halverwege het mannelijke heuveltje afgegleden en de vrouwelijke kant opgeklommen. Maar ik heb lang genoeg tussen die plekken in gevoeld. Ik heb ook gewenst dat we een androgyne maatschappij zouden hebben, dat ik de ene dag een meisje kon zijn en de andere dag een jongen. Gewoon naar gelang hoe ik me voelde die dag en wat me het beste uitkwam. Maar mijn gevoelens hebben zich ontwikkeld. Zo ergens rond mijn twintigste begon ik door te hebben dat er iets niet goed zat.  Niet geheel toevallig is dat in de levensfase waar de ontwikkeling van de hersenen hun voltooiing vinden. Lees Wij zijn ons brein van Dick Swaab er maar op na, Pas tussen het 21e en 23e levensjaar zijn onze hersens ‘af’. Met die kennis vind ik het ook niet raar dat ik pas zo laat dingen begon door te krijgen. Blijkbaar was daar een volledig ontwikkeld brein voor nodig om alle puzzelstukjes op hun plek te krijgen. In elk geval ik heb een vrij stabiele ontwikkeling langs de curve meegemaakt. Hoe meer ik mijzelf begon te begrijpen hoe verder ik het lijntje van rechts naar links volgde. Ik ben nu aangeland ergens in de buurt van dat rode lijntje in de linker helft.

Maar dat ik met een zo’n constante tred één kant op ga betekent niet dat anderen dat ook doen. Anderen blijven ergens in het grijze gebied hangen en voelen zich daar beter. Of ze hopsen van de ene plek op het lijntje naar een andere plek, zonder de curve te volgen. Ze vouwen als het ware het grafiekje dubbel en stappen zo over van de ene naar de andere kant gewoon hoe het hen uitkomt. Dat is een abstract concept, maatschappelijk worden we opgevoed met het idee van twee geslachten en dus genderidentiteiten en niet meer dan dat. Vaak verwijst men dan naar het dieren rijk: alle dieren zijn óf mannelijk, óf vrouw. Dus alles wat anders is, dat moet wel onnatuurlijk zijn.

Dat is niet zo. Om maar te beginnen met hermafrodiete slakken. Die bij een paring de geslachtsdelen naar keuze aanspreken. Evolutionair biologen onderscheiden bij diverse diersoorten meer dan twee genders. Bijvoorbeeld bij de Witkeelgors, een Amerikaanse Spreeuwensoort, is dat het geval. Daarin worden twee mannelijke varianten en twee vrouwelijke varianten onderscheiden. Van beide geslachten is er een agressieve variant en een zachtaardiger variant, die ook nog eens te onderscheiden zijn door de kleur van het verendek. Witkeelgorspaartjes bestaan eigenlijk altijd uit een agressief vrouwtje en een zachtaardig mannetje of andersom. Bij een complex organisme als de mens is het naar mijn idee niet vreemd en zeker niet onnatuurlijk om daar ook meerdere genders in te onderscheiden.

Onder mensen zijn er niet vier duidelijke genders te onderscheiden. Iedereen maakt zijn eigen ontwikkeling door, dat maakt dat iedereen zijn gender op een eigen manier beleefd. Het over grote deel kan prima leven met een binaire indeling, ook al voelen zij zich slechts grotendeels, maar niet volledig, man of vrouw. Er zijn genoeg breiende mannen en aan auto’s sleutelende vrouwen die zich prima voelen met de labels ‘man’ en ‘vrouw’. Echter zijn er ook individuen die zich buiten de binair voelen: geen man én geen vrouw of juist een beetje van allebei. Ik heb dat ook wel. Als ik me conformeren aan de binair dan stap ik liever naar de vrouwelijke kant, daar voel ik me veel prettiger en meer thuis. Maar ik voel me er ook een beetje tussen in hangen, in dat grijze gebied. Mijn fysiek is daar grotendeels debet aan. Mijn lijf vertoond nog genoeg mannelijke kenmerken en hoewel ze echt aanwezig zijn, vallen de vrouwelijke kenmerken nog niet heel erg op. Ik sluit dus ook zeker niet uit dat ik nog veel verder langs die curve omhoog klim en me lekker in dat roze deel ga nestelen.

Ergens zou ik het op dit moment best fijn vinden om een neutraal te kunnen zijn. Niet onzijdig, maar neutraal. Dat derde geslacht wordt best wel beschreven door zowel biologen als door psychologen, die daar ieder hun eigen insteek in hebben. Maar onze maatschappij is daar nog niet op ingesteld. Onze taal heeft er ook letterlijk geen worden voor, persoonlijk voornaamwoorden in de derde persoon enkelvoud ontbreken in zijn geheel. Als onzijdig is er alleen “het”, een woord dat onder genderambigue mensen niet bepaald als flatterend wordt ervaren. De pogingen tot nieuwe woorden die ik tot nu heb gezien, bijvoorbeeld zhij en zhaar, vind ik niet overtuigend en vooral heel kunstmatig klinken.  Bij gebrek aan neutrale alternatieven mag je me gewoon mevrouw noemen en naar me verwijzen als zij. Daar voel ik me onnoemelijk veel prettiger bij dan wanneer je meneer tegen me zegt. Een foutje of verspreken echt geen halsmisdaad hoor, maar je kan verwachten dat ik je wel zo af en toe verbeter.

Royale with cheese

Published by Danielle

Nu ik zo een tijdje aan de hormonen zit en mijn leven langzaam aan een nieuwe vorm begint te krijgen zijn het de kleine verschillen die beginnen op te vallen. “You know what the funniest thing ‘bout Europe is? It’s the little differences.” Van een boel zaken had ik wel verwacht dat ze anders zouden kunnen zijn, maar bij sommige zaken sta je eigenlijk gewoon niet stil en kom je pas gaande weg achter. Ik eet geen Quarter Pounders meer, ik eet tegenwoordig een Royale with Cheese. Nou ja, in theorie dan. Mijn fastfood consumptie is dramatisch gedaald sinds mijn vriezer altijd voorzien is van zelfgekookte kant-en-klaar maaltijden.

Mijn favoriete slaaphouding is mijn favoriete slaaphouding niet meer, door de groei van mijn borsten Vroeger sliep ik meest op mijn buik, mijn kussen opzij geduwd en vooral vlak op mijn matras. Dat is nu toch echt niet meer comfortabel. Ik draai en duw nu net zolang met kussens tot ik lekker lig, meestal is dat half op mijn zij. Om diezelfde twee redenen als mijn slaaphouding is het nu ook lastiger om grote zware dingen te dragen. Om de last zo makkelijk mogelijk te dragen houd je deze zo dicht mogelijk bij je lichaam. Nou ik heb al een aantal keren op mijn tanden moeten bijten om een kreet van pijn te onderdrukken. Zelfs de trap aflopen doe ik anders, dat vergt nu al enige behoedzaamheid.

Ik ben ook door schade en vooral schande wijs geworden waar de etiquetteregel over de vork of lepel naar je mond brengen (en niet andersom) vandaan komt. Een hap haar in mijn brinta tijdens een gehaast ontbijt heeft me voor eens en altijd van een slechte gewoonte afgeholpen. Dat lange haar zit me wel vaker in de weg. Met koken en lezen bijvoorbeeld, of gewoon op mijn werk. Gelukkig zijn daar haarspeldjes voor om het uit de weg te houden. Alleen bij het slapen, als ik die speldjes uit doe, vergt zo’n dot haar over je neus  als je gaat liggen nog gewenning.

Wat me ook enorm opvalt is het gebrek aan pukkeltjes en de ontzettend gave huid die ik aan de pillen heb overgehouden. Een verdwaalde mee-eter of puistje kom ik nog wel eens tegen, maar ze zijn een zeldzaamheid geworden. Een schril contrast met vroeger, toen mijn huid een onuitputtelijke bron van uitknijpbare narigheid was. Of zoals de fotografe opmerkte bij de foto die ze maakte (en die te zien is in mijn blogje Twee Portretten): “Check die huid! Dat is géén photoshop!” Voor je dan andere dingen gaat denken: de enige make-up die ik daar draag is wat mascara.

Kleding is nog zoiets waar ik kleine verschillen in heb gemerkt. Laatst had ik wat klusjes in huis te doen. Voor het gemak maar even een oude broek en oud shirt aangetrokken. Met mijn geschiedenis is het natuurlijk niet raar dat mijn oude kleding nog van de herenafdeling is gekomen. Dat ik dat zo lang heb kunnen dragen. Het is stug, laakt elke hint van een pasvorm, het rekt niet…. Het zit gewoon niet lekker. Na het klussen snel gedouched en vooral omgekleed. Dat mijn buikje, wat ik ook al had toen mijn BMI ruim onder de 20 lag, wat meer zichtbaar is neem ik wel op de koop toe.

Tot slot heb ik gemerkt dat ik mijn lichaam meer ben gaan waarderen. Vroeger had ik op een vrije dag al snel voldoende aan het een aantrekken van een willekeurige broek en shirt. Twee verschillende sokken? Dat ziet toch niemand. Tegenwoordig schep ik er voldoening in om ook op mijn vrije dag veel meer tijd en aandacht te besteden aan mijn persoonlijke verzorging en voorkomen. Gewoon voor mijzelf omdat het goed voelt. Zelfde geldt voor voeding. Ik maak me veel meer druk over gevarieerd eten met voldoende groenten, het liefste vers bereidt of anders zelf ingevroren maaltijden.

Media aandacht

Published by Danielle

Afgelopen weken is er veel media aandacht geweest voor transgenders. Paul de Leeuw had vorige week in zijn programma Laat De Leeuw een compleet thema met meerder transgenders te gast. Het Sociaal Cultureel Plan Bureau heeft een onderzoeksrapport uitgebracht over transgenders. In het KRO-NCRV Programma Debat op 2 debatteerde men onder leiding van Arie Boomsma over transgenders. Tenslotte is vanavond ook nog Michiel van Erps documentaire I am a woman now, uitgezonden. Een portret van vier vrouwen die zich in Casablanca hebben laten opereren door één van de pioneers op dit gebied, dr. Burou.

Dit soort TV-programma’s zorgt er altijd voor dat ik veel reacties krijg uit mijn omgeving. Van collega’s, vrienden en familie. Soms komen daar vragen uit voort, van persoonlijke of practische aard. Soms meer begrip omdat duidelijk is geworden wat voor moeilijkheden ik allemaal tegenaan loop. Maar de reacties op de bovenstaande tv-programma’s en de nieuwsberichten over het SCP-rapport waren naar mij toe positief. Althans de reacties vanuit de cis-gemeenschap (cis is latijn voor niet-trans). De reacties die ik zag vanuit de transgender-gemeenschap waren negatief of zelfs vernietigende kritiek. Ik ga hier even de knuppel in het hoenderhok gooien en voeg mij bij de cis-gemeenschap. Ik vind de programma’s die ik heb gezien integer en bijdrage aan verbeteren van de maatschappelijke acceptatie. Al ben ik niet helemaal kritiekloos.

Allereerst Paul de Leeuw. Persoonlijk vind ik het één van de beste en meest integere tv-programma’s in zijn soort over het onderwerp die ik tot nu toe heb gezien. Ja, er werden wat flauwe grapjes gemaakt, maar het blijft Paul de Leeuw, zo is hij nu eenmaal. De kritische noot die  wil plaatsen is de focus op het fysieke, op de operaties en het woord “ombouwen”wat toch weer gevallen is, daar kom ik later nog op terug. Verder is er vooral aandacht besteed aan de problemen waar transgenders tegenaan lopen. Bijvoorbeeld een meisje wat op school haarzelf mocht zijn zolang ze maar haar jongensnaam boven haar werkjes schreef en naar de jongens-wc ging. Iemand die pas op latere leeftijd de transitie in is gegaan en daar door haar baan is verloren en zelfs geen hulp krijgt van het UWV om weer aan het werkt te komen. En natuurlijk de wachtlijsten en de gevolgen daarvan, zoals zelf clandestiene medicatie bestellen op internet in de hoop dat het goed spul is.

De nieuwsberichten rondom het SCP-rapport waren natuurlijk vrij kort door de bocht en enigzins sensationeel. Er werd vooral gefocused op de negatieve kanten: de grote hoeveelheid psychische problemen en het enorme aantal mensen met suicidale gedachten en zelfdodingen. Dat is onder transgenders 10 maal zo veel als onder de rest van de Nederlandse bevolking. Dat cijfers uit dat rapport in het nieuws uit context wordt getrokken is normaal. Iedereen die iets over statistiek heeft geleerd weet dat zomaar een percentage heel weinig zegt. De context (van een 114 pagina’s tellend document) is te groot voor een 60 seconden lang itempje op het acht uur journaal. Vanuit de transgemeenschap hoorde ik op deze nieuwsberichten het commentaar dat ‘we’ als zielig werden afgeschilderd. Mijn reactie daarop: Natuurlijk zijn ‘we’ zielig! Transgenders leven vaker onder de armoede grens, kennen een hogere werkeloosheid, zijn vaker depressief, plegen veel zelfmoord, we worden erbij genaaid worden door de zorgverzekeraars. Voor je überhaupt een psycholoog krijgt te spreken moet je een wachtlijst van anderhalf jaar zien te over leven, genoeg die dat niet lukt en ondertussen een zelfmoordpoging doen.

Dan Debat op 2. Tijdens het zien van dat programma heb ik mij aardig zitten op winden van de partij ignorantie, domheid en discriminatie die ze bij elkaar hadden weten te zoeken. Ik was boos! Tot ik wat reacties van anderen las op internet en in mijn whatsapp inbox. De afwijzing van een moeder en stiefvader van hun kind is bij het grote publiek toch best verkeerd gevallen. Ik kreeg al snel door dat die twee als de boemannen van het debat worden gezien. Zeker na de tegenwerpingen van de vader van die jongen. Heersende mening die ik doorkreeg: het is je kind, daar houd je van en respecteert hem of haar ongeacht of ze als haar of hem geboren is. Er was een ondernemer die openlijk ervoor uitkwam dat hij transgenders discrimineert. Tenslotte ook nog een psychiater die zich inliet met oerconservatieve kwakzalverij. Vanuit de transgemeenschap is dit programma volledig afgebrand. Het zou ons zelfs schaden (zoek op twitter maar eens op de hashtag #debatop2). Als ik zo kijk naar de meningen op internet en vanuit mijn omgeving ben ik het daar niet mee eens. Al die negativiteit over acceptatie heeft juist laten zien waar transgenders tegenaan lopen, welke problemen we hebben. Dat kweekt begrip, dat genereert empathie.

Er is in het debat ook aandacht besteed aan de vergoedingen rondom borstvergrotingen. zorgverzekeraars vinden borsten een secundair geslachts kenmerk en vinden dat het je eigen probleem is als ze niet voldoende groeien.  Terwijl het juist een van de kenmerken is waaraan een vrouw wordt herkend, Om het extra krom te maken: het verwijderen van de borsten bij transmannen wordt wél vergoed, want anders zijn ze niet passabel. Op internet zag ik daarover een mening die neerkwam op: “Als je er zelf niet voor wil betalen, dan moet je ook niet verwachten van anderen dat ze dat wel voor je doen.” Het is niet een kwestie van onwil, maar onvermogen voor de meesten. Ik kan ook zeggen dat ik er wel voor betaal. Ik betaal in pijn, fysieke, sociale en emotionele pijn. Dat is een hele hoge prijs kan ik je zeggen. Een deel daarvan heb ik in mijn vroegere leven al gespaard en heb ik gelukkig al kunnen inwisselen, andere delen moeten nog komen.

Wat ik wel een enorm fiasco vind is het uitnodigen van Joost à Campo. Dit is een psychiater die met een rammelend onderzoek durft te beweren dat transgenders ná behandeling met hormonen en operaties alleen maar ongelukkiger worden. Dat de behandeling grote psychische problemen veroorzaakt in plaats van oplost. Daarom is hij van mening dat transgenders helemaal geen behandeling van een genderteam moeten krijgen. Nee hij zegt ons te kunnen genezen van onze identiteit. Als je maar opgesloten wordt, genoeg antipsychotica slikt en bizarre therapieën ondergaat dan ‘genees’ je wel van je identiteit. Zeiden ze dat een jaar of 40 geleden niet ook over homo’s en is die mening nu niet enorm taboe geworden? Jammer dat deze man zijn mening mond open mocht doen. Ook al is zijn zogenaamde wetenschappelijke basis al lang en vakkundig onderuit geschoffeld door echte wetenschappers.

Wat ik in de toekomst graag zou zien is een mindere focus op het fysieke. Ik ben mijn identiteit, ik ben niet mijn lichaam. Als je over me zegt dat ik als jongen ben geboren, dan geef ik je helemaal gelijk. Als je over me zegt dat ik een vrouw wil worden, dan doet dat pijn. Ik ben het al, alleen mijn lijf loopt een beetje uit de pas. Als je zegt dat ik me laat ombouwen dan voel ik me beledigd. Ik weet dat het fysieke veel concreter is, niet zo abstract als een identiteit. Een lichaam kan je vastpakken, geslachtsdelen kan je zien. Gevoelens niet en een identiteit evenmin. Het zijn abstracte concepten die best lastig zijn om te begrijpen, dat geef ik toe.

Meer aandacht mag van mij ook gaan aan hen die ervoor kiezen om tussen de twee geslachten in te leven. Omdat ze zich geen van beide voelen of juist allebei. Gender is een spectrum met een oneindig aantal waardes en variaties. Het is niet iets binairs, het is niet óf man óf vrouw er zijn andere opties. Dit concept is nog lastiger en abstracter dan het loskoppelen van genderidentiteit en het fysieke geslacht. Zo abstract dat onze taal er zelfs in tekort schiet en er geen woorden voor heeft.

Al met al kan ik tot geen andere conclusie komen dat deze programma’s bijdragen tot een positiever beeld van transgenders, tot meer begrip en tot een bredere maatschappelijke acceptatie. Dat er vanuit de transgemeenschap zoveel wordt geklaagd hierover vind ik jammer. De media aandacht die we krijgen begint langzaam aan genuanceerder en integer te worden. Dat is niet in één keer perfect en er zullen altijd details worden vergeet of verkeerd worden weergegeven. Maar de media aandacht die er nu is, is al een enorme verbetering ten opzichte van wat commerciele  sensatiebeluste media voorheen graag brachten. We zijn er nog lang niet en er is nog een hoop voor verbetering vatbaar, maar er is zeker een stap in de juiste richting gezet.

Media aandacht

Published by Danielle

Afgelopen weken is er veel media aandacht geweest voor transgenders. Paul de Leeuw had vorige week in zijn programma Laat De Leeuw een compleet thema met meerder transgenders te gast. Het Sociaal Cultureel Plan Bureau heeft een onderzoeksrapport uitgebracht over transgenders. In het KRO-NCRV Programma Debat op 2 debatteerde men onder leiding van Arie Boomsma over transgenders. Tenslotte is vanavond ook nog Michiel van Erps documentaire I am a woman now, uitgezonden. Een portret van vier vrouwen die zich in Casablanca hebben laten opereren door één van de pioneers op dit gebied, dr. Burou.

Dit soort TV-programma’s zorgt er altijd voor dat ik veel reacties krijg uit mijn omgeving. Van collega’s, vrienden en familie. Soms komen daar vragen uit voort, van persoonlijke of practische aard. Soms meer begrip omdat duidelijk is geworden wat voor moeilijkheden ik allemaal tegenaan loop. Maar de reacties op de bovenstaande tv-programma’s en de nieuwsberichten over het SCP-rapport waren naar mij toe positief. Althans de reacties vanuit de cis-gemeenschap (cis is latijn voor niet-trans). De reacties die ik zag vanuit de transgender-gemeenschap waren negatief of zelfs vernietigende kritiek. Ik ga hier even de knuppel in het hoenderhok gooien en voeg mij bij de cis-gemeenschap. Ik vind de programma’s die ik heb gezien integer en bijdrage aan verbeteren van de maatschappelijke acceptatie. Al ben ik niet helemaal kritiekloos.

Allereerst Paul de Leeuw. Persoonlijk vind ik het één van de beste en meest integere tv-programma’s in zijn soort over het onderwerp die ik tot nu toe heb gezien. Ja, er werden wat flauwe grapjes gemaakt, maar het blijft Paul de Leeuw, zo is hij nu eenmaal. De kritische noot die  wil plaatsen is de focus op het fysieke, op de operaties en het woord “ombouwen”wat toch weer gevallen is, daar kom ik later nog op terug. Verder is er vooral aandacht besteed aan de problemen waar transgenders tegenaan lopen. Bijvoorbeeld een meisje wat op school haarzelf mocht zijn zolang ze maar haar jongensnaam boven haar werkjes schreef en naar de jongens-wc ging. Iemand die pas op latere leeftijd de transitie in is gegaan en daar door haar baan is verloren en zelfs geen hulp krijgt van het UWV om weer aan het werkt te komen. En natuurlijk de wachtlijsten en de gevolgen daarvan, zoals zelf clandestiene medicatie bestellen op internet in de hoop dat het goed spul is.

De nieuwsberichten rondom het SCP-rapport waren natuurlijk vrij kort door de bocht en enigzins sensationeel. Er werd vooral gefocused op de negatieve kanten: de grote hoeveelheid psychische problemen en het enorme aantal mensen met suicidale gedachten en zelfdodingen. Dat is onder transgenders 10 maal zo veel als onder de rest van de Nederlandse bevolking. Dat cijfers uit dat rapport in het nieuws uit context wordt getrokken is normaal. Iedereen die iets over statistiek heeft geleerd weet dat zomaar een percentage heel weinig zegt. De context (van een 114 pagina’s tellend document) is te groot voor een 60 seconden lang itempje op het acht uur journaal. Vanuit de transgemeenschap hoorde ik op deze nieuwsberichten het commentaar dat ‘we’ als zielig werden afgeschilderd. Mijn reactie daarop: Natuurlijk zijn ‘we’ zielig! Transgenders leven vaker onder de armoede grens, kennen een hogere werkeloosheid, zijn vaker depressief, plegen veel zelfmoord, we worden erbij genaaid worden door de zorgverzekeraars. Voor je überhaupt een psycholoog krijgt te spreken moet je een wachtlijst van anderhalf jaar zien te over leven, genoeg die dat niet lukt en ondertussen een zelfmoordpoging doen.

Dan Debat op 2. Tijdens het zien van dat programma heb ik mij aardig zitten op winden van de partij ignorantie, domheid en discriminatie die ze bij elkaar hadden weten te zoeken. Ik was boos! Tot ik wat reacties van anderen las op internet en in mijn whatsapp inbox. De afwijzing van een moeder en stiefvader van hun kind is bij het grote publiek toch best verkeerd gevallen. Ik kreeg al snel door dat die twee als de boemannen van het debat worden gezien. Zeker na de tegenwerpingen van de vader van die jongen. Heersende mening die ik doorkreeg: het is je kind, daar houd je van en respecteert hem of haar ongeacht of ze als haar of hem geboren is. Er was een ondernemer die openlijk ervoor uitkwam dat hij transgenders discrimineert. Tenslotte ook nog een psychiater die zich inliet met oerconservatieve kwakzalverij. Vanuit de transgemeenschap is dit programma volledig afgebrand. Het zou ons zelfs schaden (zoek op twitter maar eens op de hashtag #debatop2). Als ik zo kijk naar de meningen op internet en vanuit mijn omgeving ben ik het daar niet mee eens. Al die negativiteit over acceptatie heeft juist laten zien waar transgenders tegenaan lopen, welke problemen we hebben. Dat kweekt begrip, dat genereert empathie.

Er is in het debat ook aandacht besteed aan de vergoedingen rondom borstvergrotingen. zorgverzekeraars vinden borsten een secundair geslachts kenmerk en vinden dat het je eigen probleem is als ze niet voldoende groeien.  Terwijl het juist een van de kenmerken is waaraan een vrouw wordt herkend, Om het extra krom te maken: het verwijderen van de borsten bij transmannen wordt wél vergoed, want anders zijn ze niet passabel. Op internet zag ik daarover een mening die neerkwam op: “Als je er zelf niet voor wil betalen, dan moet je ook niet verwachten van anderen dat ze dat wel voor je doen.” Het is niet een kwestie van onwil, maar onvermogen voor de meesten. Ik kan ook zeggen dat ik er wel voor betaal. Ik betaal in pijn, fysieke, sociale en emotionele pijn. Dat is een hele hoge prijs kan ik je zeggen. Een deel daarvan heb ik in mijn vroegere leven al gespaard en heb ik gelukkig al kunnen inwisselen, andere delen moeten nog komen.

Wat ik wel een enorm fiasco vind is het uitnodigen van Joost à Campo. Dit is een psychiater die met een rammelend onderzoek durft te beweren dat transgenders ná behandeling met hormonen en operaties alleen maar ongelukkiger worden. Dat de behandeling grote psychische problemen veroorzaakt in plaats van oplost. Daarom is hij van mening dat transgenders helemaal geen behandeling van een genderteam moeten krijgen. Nee hij zegt ons te kunnen genezen van onze identiteit. Als je maar opgesloten wordt, genoeg antipsychotica slikt en bizarre therapieën ondergaat dan ‘genees’ je wel van je identiteit. Zeiden ze dat een jaar of 40 geleden niet ook over homo’s en is die mening nu niet enorm taboe geworden? Jammer dat deze man zijn mening mond open mocht doen. Ook al is zijn zogenaamde wetenschappelijke basis al lang en vakkundig onderuit geschoffeld door echte wetenschappers.

Wat ik in de toekomst graag zou zien is een mindere focus op het fysieke. Ik ben mijn identiteit, ik ben niet mijn lichaam. Als je over me zegt dat ik als jongen ben geboren, dan geef ik je helemaal gelijk. Als je over me zegt dat ik een vrouw wil worden, dan doet dat pijn. Ik ben het al, alleen mijn lijf loopt een beetje uit de pas. Als je zegt dat ik me laat ombouwen dan voel ik me beledigd. Ik weet dat het fysieke veel concreter is, niet zo abstract als een identiteit. Een lichaam kan je vastpakken, geslachtsdelen kan je zien. Gevoelens niet en een identiteit evenmin. Het zijn abstracte concepten die best lastig zijn om te begrijpen, dat geef ik toe.

Meer aandacht mag van mij ook gaan aan hen die ervoor kiezen om tussen de twee geslachten in te leven. Omdat ze zich geen van beide voelen of juist allebei. Gender is een spectrum met een oneindig aantal waardes en variaties. Het is niet iets binairs, het is niet óf man óf vrouw er zijn andere opties. Dit concept is nog lastiger en abstracter dan het loskoppelen van genderidentiteit en het fysieke geslacht. Zo abstract dat onze taal er zelfs in tekort schiet en er geen woorden voor heeft.

Al met al kan ik tot geen andere conclusie komen dat deze programma’s bijdragen tot een positiever beeld van transgenders, tot meer begrip en tot een bredere maatschappelijke acceptatie. Dat er vanuit de transgemeenschap zoveel wordt geklaagd hierover vind ik jammer. De media aandacht die we krijgen begint langzaam aan genuanceerder en integer te worden. Dat is niet in één keer perfect en er zullen altijd details worden vergeet of verkeerd worden weergegeven. Maar de media aandacht die er nu is, is al een enorme verbetering ten opzichte van wat commerciele  sensatiebeluste media voorheen graag brachten. We zijn er nog lang niet en er is nog een hoop voor verbetering vatbaar, maar er is zeker een stap in de juiste richting gezet.

Unbirthday

Published by Danielle

Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht.

Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben.

Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto was die ik had beloofd is het grootste geschenk wat ik ooit heb gekregen. Het staat symbool voor de acceptatie door mijn ouders. Iets wat ik enorm belangrijk vind. Tegelijk gaf ik het eerste exemplaar van het kaartje dat ik heb laten ontwerpen. Een sneak preview voor hen. Dat werd goed ontvangen en dat was voor mij een enorme opluchting, het was een privéproject. De dag was nu goed. Zelfs het half uur vertraging waarmee de NS me opzadelde op mijn weg terug naar huis deerde me niet. Ik had geen kou, niet vanwege de warme sjaal om mijn hals. Maar vanwege een warm gevoel van binnenuit.

Nu is het een week later. De gedachten en emoties hebben kunnen bezinken. Vandaag wil ik stilstaan bij de dag van vandaag. Vandaag is het de tiende.

Dat getal 10 is een aantal keer teruggekomen in mijn transitie. Op 10 Juni 2010 zat ik voor het eerst bij het VUmc voor de intake. De romeinse notatie van 10 is X, van mijn XX chromosoom ontbreekt een pootje, medici zijn druk bezig een nieuw pootje eraan te plakken om de tweede X zo compleet mogelijk te maken. Er zullen vast nog meer dingen te herleiden zijn naar het getal 10. Maar dat wordt overdrijven, ik heb met 10 niet de obsessie die Tim Krabbé heeft met 8.

Op 10 augustus begon ik met oestrogeen. Voor het genderteam zijn ze daar beginnen met tellen van mij jaar real life fase. Waarom ik toen niet een feestje heb gevierd. Ik was druk, te druk met verhuizen om het eigenlijk echt te beseffen, ik kon toen ook niet weten wat dat besef zou betekenen. Maar nu wel. Ik ervaar een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in mijn eigen lichaam en dat voelt heel bijzonder kan ik je vertellen.  Ik herken mijzelf in foto’s. Ik voel me goed. In het licht van die veranderingen, ervaringen en gebeurtenissen die mijn pad hebben gekruist vier ik een vandaag een unbirthday.

Waarom dan deze datum? Omdat ik drie maanden geleden ben begonnen met medicatie. De voorlichting en protocol van het Genderteam dicteert dat na drie maanden de lichamelijke veranderingen niet meer te verbergen zijn en je uit de kast moet, vandaag is die drie maandengrens bereikt. Inderdaad, ik heb dan nog wel een behoorlijke weg te gaan, om de veranderingen aan mijn lichaam te verbergen zal ik toch echt mijn best moeten doen.

Vandaag vier ik voor mijzelf mijn unbirthday. Ik zou graag het Nederlandse woord, onjaardag, gebruiken, maar dat dekt de lading niet. Niet dit jaar, want het is nog geen verjaring, dat is het volgend jaar wel. Een gewone geboorte- of verjaardag is het natuurlijk ook niet, die is in april, dus unbirthday. Vandaag is mijn nieuwe begin, een dag die ik voor mijzelf voor de toekomst wil herinneren. Voor mij persoonlijk is het een klein feestje, ik heb geen bijzondere plannen. Behalve dat ik vandaag wel een stapel enveloppen bij de post afgeef. In die enveloppen mijn unbirthday kaartje, dat ik stuur. Om voor anderen en mezelf een duidelijke overstap te hebben en het heugelijke feit te delen dat ik eindelijk steeds meer mijzelf aan het worden ben.

‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’ 
‘Not a bit,’ said the Caterpillar. 

Vandaag is het de Tiende dag van de Elfde maand van het Twaalfde jaar. Vandaag is mijn Unbirthday.

Unbirthday cupcakes

Unbirthday

Published by Danielle

Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht.

Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben.

Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto was die ik had beloofd is het grootste geschenk wat ik ooit heb gekregen. Het staat symbool voor de acceptatie door mijn ouders. Iets wat ik enorm belangrijk vind. Tegelijk gaf ik het eerste exemplaar van het kaartje dat ik heb laten ontwerpen. Een sneak preview voor hen. Dat werd goed ontvangen en dat was voor mij een enorme opluchting, het was een privéproject. De dag was nu goed. Zelfs het half uur vertraging waarmee de NS me opzadelde op mijn weg terug naar huis deerde me niet. Ik had geen kou, niet vanwege de warme sjaal om mijn hals. Maar vanwege een warm gevoel van binnenuit.

Nu is het een week later. De gedachten en emoties hebben kunnen bezinken. Vandaag wil ik stilstaan bij de dag van vandaag. Vandaag is het de tiende.

Dat getal 10 is een aantal keer teruggekomen in mijn transitie. Op 10 Juni 2010 zat ik voor het eerst bij het VUmc voor de intake. De romeinse notatie van 10 is X, van mijn XX chromosoom ontbreekt een pootje, medici zijn druk bezig een nieuw pootje eraan te plakken om de tweede X zo compleet mogelijk te maken. Er zullen vast nog meer dingen te herleiden zijn naar het getal 10. Maar dat wordt overdrijven, ik heb met 10 niet de obsessie die Tim Krabbé heeft met 8.

Op 10 augustus begon ik met oestrogeen. Voor het genderteam zijn ze daar beginnen met tellen van mij jaar real life fase. Waarom ik toen niet een feestje heb gevierd. Ik was druk, te druk met verhuizen om het eigenlijk echt te beseffen, ik kon toen ook niet weten wat dat besef zou betekenen. Maar nu wel. Ik ervaar een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in mijn eigen lichaam en dat voelt heel bijzonder kan ik je vertellen.  Ik herken mijzelf in foto’s. Ik voel me goed. In het licht van die veranderingen, ervaringen en gebeurtenissen die mijn pad hebben gekruist vier ik een vandaag een unbirthday.

Waarom dan deze datum? Omdat ik drie maanden geleden ben begonnen met medicatie. De voorlichting en protocol van het Genderteam dicteert dat na drie maanden de lichamelijke veranderingen niet meer te verbergen zijn en je uit de kast moet, vandaag is die drie maandengrens bereikt. Inderdaad, ik heb dan nog wel een behoorlijke weg te gaan, om de veranderingen aan mijn lichaam te verbergen zal ik toch echt mijn best moeten doen.

Vandaag vier ik voor mijzelf mijn unbirthday. Ik zou graag het Nederlandse woord, onjaardag, gebruiken, maar dat dekt de lading niet. Niet dit jaar, want het is nog geen verjaring, dat is het volgend jaar wel. Een gewone geboorte- of verjaardag is het natuurlijk ook niet, die is in april, dus unbirthday. Vandaag is mijn nieuwe begin, een dag die ik voor mijzelf voor de toekomst wil herinneren. Voor mij persoonlijk is het een klein feestje, ik heb geen bijzondere plannen. Behalve dat ik vandaag wel een stapel enveloppen bij de post afgeef. In die enveloppen mijn unbirthday kaartje, dat ik stuur. Om voor anderen en mezelf een duidelijke overstap te hebben en het heugelijke feit te delen dat ik eindelijk steeds meer mijzelf aan het worden ben.

‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’ 
‘Not a bit,’ said the Caterpillar. 

Vandaag is het de Tiende dag van de Elfde maand van het Twaalfde jaar. Vandaag is mijn Unbirthday.

Unbirthday cupcakes