Author: Danielle

Thuiskomen

Published by Danielle

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van thuiskomen. Dat gevoel dat je na een lange zware werkdag waar maar geen einde aan leek te komen op de bank ploft. Of na een zakenreis eindelijk weer in je eigen bed kan slapen, zonder die snurkende collega als kamergenoot. Dat je weer lekker in je eigen veilige vertrouwde comfortzone bent. Vier weken geleden schreef ik over het thuis komen in mijn appartement. Nu schrijf ik weer daarover. Maar nu is het niet een huis, geen muren en een dak, met een voordeur en balkon. Nu schrijf ik over het thuiskomen in mijn eigen lichaam. Dat ervaar ik nu ook. Mijn lichaam was een huis, maar zoals Dionne Warwick zong: “A house is not a home.” Nu is mijn lichaam niet alleen maar een huis, het is ook een thuis. Fat voelt heel bijzonder. Het is vandaag precies twee maanden geleden dat ik de operatiekamer ingereden werd en van het ziekenhuisbed overstapte op die operatietafel om door de chirurg toegedekt te worden met verwarmde dekens. Het is ook …

Exit-gesprek

Published by Danielle

Vanmiddag had ik weer een afspraak bij mijn psycholoog van het genderteam. Het zou uitdraaien op wat lijkt mijn laatste gesprek te zijn geweest. We spraken over de operatie en rondden feitelijk het psychologische deel van mijn transitie af. De afgelopen twee maanden zijn uitvoerig besproken. Van de aanloop naar de opname tot en met het herstel van de afgelopen weken. Een van de dingen die aan bod kwamen was het langzame herstel en de impact die dat heeft op mijn sociale leven. Ik ervaar dat als behoorlijk zwaar, ik ben lang zo introvert niet als ik denk te zijn. Gelukkig komt dat nu allemaal langzaam weer op gang. Vorige week al ben ik voorzichtig weer beginnen met werken. Ik was na zes weken wel klaar met thuis zitten. Ook mijn sociale leven begint zich weer een beetje te roeren, zij het voorzichtig. Ook was er ruimte om terug te blikken op hoe ik de begeleiding van het Genderteam heb ervaren. Of ik dingen anders zou willen zien. Positief, of juist negatief heb ervaren. Typisch …

Procedure, welke procedure?

Published by Danielle

De laatste keer dat ik een pakketje informatie kreeg van het Genderteam zat er in de envelop die ze me stuurden ook een lijstje met advocaten. Deze familierechtspecialisten, hebben onder andere ervaring met de procedures voor de juridische naam- en geslachtswijziging. Dat moet op dit moment nog via de rechter én een dure advocaat, de procedure kost een slordige € 1.000,-. Daar komt verandering in, vlak voor kerst heeft na een hoop gesteggel en vertraging de Eerste Kamer de Transgenderwet aangenomen. Door deze wetswijziging in het Burgerlijk Wetboek gaat het eenvoudiger en goedkoper worden om naam en geslacht te wijzigen. Je hoeft niet meer naar de rechter, maar kan direct naar de gemeente, en de sterilisatie-eis is vervangen door een verklaring van een als deskundige aangewezen psycholoog. Nu is die sterilisatie-eis voor mij niet zo’n obstakel meer. Ik ben inmiddels geopereerd en ‘definitief en onomkeerbaar onvruchtbaar’ gemaakt. -Over de voorraad sperma die bij het AMC in een vat vloeibare stikstof is opgeslagen zal ik de Staatssecretaris maar niet wijzer maken.- Ik kom volgens de oude regels …

Home Sweet Home

Published by Danielle

Het heeft langer geduurd dan ik had verwacht, ook al had ik vooraf niet een duidelijk beeld van hoelang het zou duren. Maar eindelijk is het zover: ik ben thuis! Na weken bij mijn ouders te hebben verbleven, en daar meer dan uitstekend ben verzorgd, ben ik eindelijk thuis, in mijn eigen huisje. De operatie is een goede maand geleden en de genezing maakt voortgang. Al is het wel met twee stappen vooruit en eentje terug. Een week eerder had ik al het plan opgevat om naar huis te gaan. Een slechte nacht en veel pijn gooiden toen roet in het eten. Alles werd een week uitgesteld. Dit weekeinde had ik weer tegenslag terug, dat bijna weer zou voorkomen dat ik naar huis zou gaan. Dit keer in de vorm van een bloeding. Dat lijkt nu ook weer onder controle en ik kon toch naar huis. De laatste dagen voelt het ook eindelijk alsof de genezing vooruit gaar. Ik heb sinds de operatie voortdurend pijn. Met pijnstillers is dat wel terug te brengen naar een …

Haiku

Published by Danielle

In mijn boekenkast vindt je geen dichtbundels, ik ben geen poëtisch type. Gedichten schrijven doe ik zelden en ze publiceren nog veel minder. -Alleen als het moet met Sinterklaas.- Bij wijze van geintje, volgend op een online discussie over poëzie, schreef ik een haiku. Met een vaste lengte van 17 lettergrepen is zo’n gedichtje wel te overzien en rijmen hoeven ze ook al niet. In de eerste nacht na mijn operatie heb ik onder invloed van de nodige substanties er nog eentje geschreven. Net nadat de verpleging nog een extra spuit met pijnstillers in mijn bovenbeen had gezet. Vind het nog best een prestatie van mijzelf dat ik in die staat iets heb weten te schrijven dat past in het lettergrepenstramien van een haiku. Later heb ik er nog zo een paar van die korte gedichtjes geschreven, een aantal heb ik al op mijn twitter-account gepost. Ook al neem ik ze niet al te serieus, ze geven wel weer wat er zoal in mijn gedachten omgaat. Ik heb ze hier verzameld met erbij het moment …

Metamorphose

Published by Danielle

Toen ik nog in de Binnenstad van Den Haag woonde vond ik het nooit erg om te moeten wachten als ik in het postkantoor was. Om een pakketje af te geven, het ophalen van mijn OV-Studentenkaart of voor een velletje postzegels. Voor dat laatste ging ik nooit naar de kantoorboekhandel verderop, ook al was de wachttijd daar aanzienlijk korter. In het postkantoor aan het Kerkplein hing toen nog Metamorphose III van M.C. Escher. Nooit raakte ik uitgekeken op dat werk, ook niet verwonderlijk, het is bijna 50 meter lang.  Het schilderij begint met haar eigen titel: ‘Metamorphose’ dat via een soort stratenpatroon overgaat in een schaakbord. Vervolgens vervormt het patroon tot onder andere hagedissen, vogels, boten vlinders, vissen, een stad en uiteindelijk een schaakspel. Om uiteindelijk weer te eindigen zoals het was: één woord ‘Metamorphose. Ondanks de vele transformaties en tussenstappen die het patroon ondergaat blijft het ook hetzelfde. Daarin zie ik vergelijkingen met mijn eigen metamorfose. De veranderingen die mijn transitie maken zijn soms klein en subtiel, soms groots en plotseling. Maar uiteindelijk blijf ik …

Blijf ademhalen!

Published by Danielle

Het is alweer drie weken geleden en ook voelt het nog als pas drie weken. Het genezingsproces gaat langzaam en met de nodige ongemakken. Ik ben inmiddels heel erg op de hoogte waar mijn buikspieren zoal aan vast zitten. Overeind komen vanaf bed is nogal een klus als je het daarbij moet hebben van alleen maar je armen. Dat gaat echt in etappes nu. Dan mis ik best wel die triangel boven mijn bed om me aan op te kunnen trekken. Behalve het gemis aan nuttige buikspieren heb ik nog wel meer ongemak. De hechtingen die gewoon dicht zijn jeuken. You can’t spell stitch without itch. Het is een teken van genezen waar ik op gerekend had. Met jeuk kan ik omgaan, ik heb door de jaren geleerd het te negeren en het naar de achtergrond van mijn gedachten te verplaatsen. Dat kan ik niet met pijn. Pijn is gewoon aanwezig en dringt zich op in mijn gedachten. Ik zou het heel slecht doen met chronische pijnklachten. Ik weet dat dit langzaam weg zal gaan …

Geluk & Verdriet

Published by Danielle

Mijn laatste paar blogs gingen vooral over het fysieke deel van de operatie en de eerste dagen van het genezingsproces, over het mentale heb ik sindsdien nog nauwelijks geschreven hier. Terwijl het mentaal ook best een belastend proces is, veel gedachten die een storm in mijn hoofd vormen. Door wat er gisteren is gebeurd heb ik het een beetje op rij kunnen krijgen, ook al kwam dat proces op gang door intens verdriet. De ‘waar ben ik aan begonnen gedachte’ heb ik gehad. Vind ik ook niet zo raar en ik had dat ook wel verwacht dat deze langs zou komen. Ik trek nu twee maal per dag een extra uur uit voor de verzorging van mijn nieuwe orgaan. Daar reken ik nog niet eens de extra tijd bij die ik nodig heb voor een eenvoudig toiletbezoek. Een neo-vagina vergt nogal wat aandacht en tijd. Maar ik heb het ervoor over. Tijdens de verzorging zie ik mezelf in spiegels, naakt uiteraard, en het is nog verre van genezen. It ain’t pretty, zouden de Amerikanen zeggen. Je kan …

Vijf ziekenhuismaaltijden

Published by Danielle

Mijn leven draait grotendeels om eten. Mijn studie had ermee te maken en het werk dat ik sindsdien doe draait ook om lekker eten. Ik schijn een foodie te zijn, al kan ik op zijn tijd ook enorm genieten van een maaltje bij de Burger King of een frikadel speciaal. Een van de dingen waar ik dan ook enorm tegen op zag van het hele ziekenhuiscircus was het eten. In de hotelwereld waar ik vandaan kom hebben ze geen hoge pet op van de instellingskeuken. Zout-, smaak- en liefdeloos bereid voedsel wat vooral functioneel is, ‘lekker’ is niet belangrijk. Vooral de warme maaltijden. Het ontbijt en lunch had ik niet veel vrees voor. Daar hield ik het gewoon bij brood, yoghurt en beschuit. Uiteraard met het beleg in van die monoverpakkingen waarvan de inhoud totaal niet strookt met het gebruiksdoel. Kuipjes boter voor anderhalve boterham. Hagelslag voor twee beschuitjes en de pindakaas voor tweederde boterham. Die verhoudingen begreep ik in mijn hoteltijd ook al nooit, op geen enkele mogelijkheid kom je ermee uit. Je houdt …

Een week verder

Published by Danielle

Een week geleden lag ik zwaar gedrogeerd net terug op zaal. In het bijzijn van mijn ouders en dierbare vrienden. Helder was ik niet, maar ik was wel heel blij bekende gezichten te zien. De uitslaapkamer waar ik daarvoor verbleef vond ik maar een vervelende omgeving. Dat de operatie al een week geleden is kan ik nauwelijks bevatten, de tijd gaat heel snel. Afgelopen donderdag mocht ik het ziekenhuis verlaten. Na een behoorlijk heftige ochtend. De avond ervoor bood de verpleging al wat extra’s aan om goed te slapen en voor de volgende ochtend iets om te ontspannen tijdens de medische handelingen. Ik heb daar gebruik van gemaakt, want ik was best nerveus, zeg maar gerust enorm. Behalve de standaard pijnstillers vond ik die avond en ochtend ook de nodige pammetjes in het bekertje met pillen dat naast mijn bed werd gezet. De donderdagochtend begon vroeg. Gelijk na het ontbijt begon de verpleging met het klaarzetten van alle benodigdheden en al snel meldden de nodige witte jassen zich op de zaal. Mijn eigen chirurge en …