Met een flinke vertraging is de subsidieregeling voor een borstvergroting bij transvrouwen nu eindelijk rond, nadat deze behandeling een aantal keer terug is geschrapt uit de basisverzekering. Ik heb de voorwaarden gelezen en kom ervoor in aanmerking. Lastig.
Ergens vond ik het uitblijven van die regeling wel fijn, het gaf me een goed excuus om er niet te veel over te hoeven nadenken. En vooral om geen keuze toe hoeven maken, ik had er gewoon het geld niet voor dus klaar. Nu die financieële drempel weg is moet ik wel zélf die keuze maken. De twijfels die ik al jaren heb over dit onderwerp zijn nog altijd aanwezig.
Onder invloed van de hormonen heb ik onmiskenbaar borstvorming. Ik zou nog kunnen proberen of ik topless op Tumblr mag met hun verbod op ‘female presenting nipples’. Het zal erom spannen, afhankelijk van lichtval en of ik vanuit de juiste hoek poseer. Maar ik heb ook weer niet zoveel volume dat het iets betekent in maten. Ik heb een maat die volgens de meeste merken/winkels niet eens bestaat, laatste keer dat ik mezelf heb gemeten
kwam ik op een 90 AAA. Dat is waarschijnlijk iets meer geworden sinds ik een paar kilo ben aangekomen van een zittend beroep hebben, veel zal het niet schelen.
Eerder deze week tweette ik toevallig al over de noodzaak van ik nieuwe bh’s kopen (ik heb er nog precies 1 in draagbare conditie) en dat ik best wel opzie in shoppen. Bij de reguliere ketens probeer ik het niet eens, ik zal mijn heil moeten zoeken in wat online specialisten.
Waarom zou ik grotere borsten willen? Voor mijn zelfbeeld. Voor als ik naakt voor een spiegel sta. Voor een mooier silhouet onder kleding. Ik draag graat vintage-y jurken en doe dat de laatste tijd ook steeds meer naar werk. Daar vind ik een grotere boezem wel mooier in. Ik vind een grotere boezem ook veel beter passen bij mijn heupen, die heb ik inmiddels ook wel gekweekt.
Waarom zou ik het niet willen? Voor mijn zelfbeeld. Ik ben bang dat door implantaten mijn borsten niet meer ‘van mij’ voelen, maar nep. Het is een operatie met alle nadelen van dien. Het risico op latere complicaties bestaat ook nog altijd. Al gaat het niet meer op dat implantaten na zo’n 10 jaar moeten worden verwijderd of gewisseld.
Ik vind het lastig. Word ik alsnog DDaantje of blijf ik gewoon dAAAntje? Ik heb vijf jaar om te beslissen.
Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen.
zo denk ik er ook over ben al 5 jaar definitief Monique
en ze nemen me maar zo als ik ben
Ik wel zelf geen borstvergroting. De belangrijkste reden voor mij is dat ik geen vreemd eigen materialen in mijn lichaam wil hebben.Daarbij de verhalen over de nadelige problemen die ontstaan en het vrijkomen van stoffen door je hele lichaam.
Een dochter van mijn buurvrouw heeft kanker en ze was heel sportief. Het is niet hard te bewijzen maar er blijft bij ons een vermoeden bestaan dat dit door de borstvergroting komt van vele jaren geleden.
Daarom voor mij niet, al zal ik best grotere borsten willen.
Ik heb begrepen dat 1:35000 op jonge leeftijd kans zou maken op borstkanker en 1:7000 wanneer je een oude leeftijd hebt. Ze kunnen het ook nog eens niet aantonen dat het werkelijk door de implantaten is ontstaan. Nou denk ik dat de nieuwe implantaten stukken beter zijn. Ik ben er zelf informatie over aan het inwinnen. Ik denk dat ik er heel gelukkig mee ga zijn. gewoon iets vollere borsten te hebben.