Uit onvrede met de vercommercialisering van de Amsterdamse Canalpride waardoor het voor kleine organisaties niet meer te doen is om daar mee te varen is er in Utrecht een nieuwe Canalpride ontstaan. Gisteren was de eerste, en ik was erbij. Op een boot.

Boot nummer 7 van de Meerminners was een bescheiden bootje, met een iets te bescheiden muziekinstallatie. Met 28 man (m/v/anders) vertegenwoordigden we de niet-monogame kant van seksuele diversiteit. Daarover is nog vooral veel onwetendheid, ik merk dat iedere keer weer als ik het over mijn verschillende love interests heb. “Weten ze de dan van elkaar?” is dan altijd de meest gestelde vraag. Meestal gevolgd door een: “Maar wil je dan niet trouwen?” Over die relationship escalator en hoe ik daarin sta lees je binnenkort meer.

Het was best spannend. De Amsterdamse Gaypride is een groots en bekend evenement. Deze Utrechtse editie was niet alleen kleinschalig opgezet, maar vooral minder bekend. Zou er wel publiek op af komen, of moesten we het doen met het winkelend publiek in langs de Oude gracht. Bij het vertekpunt aan het Sterrenburg heerste al een gezellige drukte. Grote en kleine boten, muziek, ballonnen en alles dat bij een Canalpride hoort. Langs de kant en op de bruggen over de Singel stond al veel publiek.

Martinusbrug over de Catharijnesinge

Ook langs de Oude Gracht waren de werven, bruggen en de kades volgepakt met publiek. Het was een succes!

Langs de Oude Gracht

Volgend jaar wil ik zeker weer mee doen. 16 juni 2018, de datum voor de volgende Utrechtse Canalpride, staat al in mijn agenda. Op welke boot ik dan sta? Geen idee, genoeg lettertjes van de LGBTQIA+ waar ik bij hoor.