Voor mijn gevoel heb ik mijn transitie goeddeels afgesloten. Je zou kunnen zeggen dat ik er ‘klaar’ mee ben. De nieuwsberichten rondom de plannen voor de basisverzekering laten me hier anders over nadenken. Wellicht ben ik toch nog niet klaar.

Sinds een aantal weken wordt er weer gepraat over het vergoeden van ingrepen aan secundaire geslachtskenmerken. Met het afschaffen van deze vergoedingen door toenmalig minister van volksgezondheid Hoogervorst in 2005 zijn de vergoedingen voor transgenders behoorlijk versoberd. Alleen ingrepen aan primaire kenmerken zouden voortaan nog in het basispakket zitten. Overigens is er geen verzekeraar die deze zaken naar een aanvullende verzekering heeft verhuisd. de afgelopen 10 jaar kwam het onderwerk regelmatig weer aan bod. Met onder andere een voorstel om deze ingrepen onder de AWBZ te schuiven. Dat liep allemaal op niet uit. Nu is de dialoog weer geopend.

Al in maart dit jaar heeft de huidige minister van Volksgezondheid, Schippers, gezegd dat ze openstaat om medisch noodzakelijke plastische chirurgie weer te vergoeden. Die uitspraak deed ze in het TV programma Radar. Daar stelde ze wel de voorwaarde dat artsen zélf met een plan komen om misbruik van de regeling te voorkomen. Die handschoen is inmiddels opgepakt door een aantal disciplines en heeft geleid tot een voorstel (via Blendle) om in 2017 een aantal behandelingen weer vanuit de basisverzekering te vergoeden. Het gaat daarbij om ooglidcorrecties, borstconstructies en medisch noodzakelijke mannenbesnijdenis. Over dit voorstel zal nu het Zorginstituut (voorheen College voor Zorgverzekeringen) een advies geven aan de minister.

Om het een en ander te bespoedigen en al in 2016 de ingrepen aan secundaire geslachtskenmerken terug in de basisverzekering te krijgen zijn de belangenorganisaties in de pen geklommen. Middels een brandbrief (pdf) proberen ze de minister te bewegen om het in de begrotingsplannen voor komend jaar al aan te passen. Het gaat om een relatief klein bedrag, door de kamer zelf ooit geschat op € 125.000 – € 250.000 euro per jaar. Er ligt nu een voorstel van de SP bij de Tweede Kamer om dit in de begroting voor het komende jaar voor elkaar te krijgen.

Passabel en zelfverzekerd
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik mijn borstomvang te klein vindt. Niet zozeer omdat ik een setje bazongas wil, maar omdat het mijn passabiliteit en daarmee mijn zelfvertrouwen in de weg staat. Als ik nu een topless foto op facebook zou plaatsen, dan zullen ze die niet eens wegcensureren onder hun geen vrouwelijke ontblote borst policy. Dan kan ik toch ook toe met losse prothesen of gevulde BH’s? Ja en nee. Onder kleding zou ik best wegkomen met externe tiet. Ik heb het geprobeerd,helaas ik voel me er niet erg comfortabel bij. Maar onder bepaalde kleding werkt het niet en het is ook één van de factoren die me tegenhouden om badkleding te kopen. En in het verlengde daarvan: zwembad of strandbezoek. Het is zeker niet het ergste, ik ging toch al zelden naar het strand of zwembad, het beperkt me wel in mijn leven: ik wimpel nu uitnodigingen daarvoor altijd af.

Hier trek ik graag een vergelijking met mijn geslachtsoperatie. Mijn penis kon ik prima verbergen onder kleding, daar had ik genoeg hulpmiddelen voor. Onder veel kleding was moeite doen om ‘m te verbergen niet eens nodig. Ik heb me altijd voorgehouden dat ik die operatie voor mezelf deed en dat deed ik ook. Toch merk ik welkome bijwerkingen, weten dat het in mijn onderbroek goed zit, geeft me meer zelfvertrouwen en ik voel me er gewoon beter door.

Na de inhoud van mijn broekje is het tijd voor de inhoud van mijn bloesje. Want dat is iets dat wel voor iedereen zichtbaar is, een belangrijke factor die meetelt of men mij ‘leest’ als man of vrouw. En ik heb altijd gezegd dat het sociale deel van mijn transitie voor mij het belangrijkste is.

Om die reden heb ik ook een jaar lang extra androcur geslikt, voor de progestagene werking van dat middel. Mijn borsten werden daar niet zozeer groter van, maar wel voller. Leek het tenminste nog iets. De psychische bijwerkingen waren echter behoorlijk desastreus te noemen, tot een depressie aan toe zelfs. Ik heb de keus gemaakt om voorlopig met een nóg kleiner bosje twijgjes maar wél met een goed humeur verder te gaan. De verschillen van het stoppen met androcur merk ik inmiddels zowel mentaal als fysiek. Ik heb, ondanks alles, een opperbeste stemming en energie over, maar ook een vette huid met alle daarbij horende narigheid en een inmiddels weer leeggelopen boezem.

Geldkwestie
Als je dit blog al wat langer volgt zal je het onderwerp borstconstructie/vergroting al vaker hebben zien langskomen, als iets waar ik al langer over nadenk. Waarom ik dan niet gewoon zelf een borstvergroting regel? Simpel: dat is een geldkwestie, ik kan het niet betalen. De kosten voor een vergroting beginnen volgens Google bij zo’n € 3.000. Wanneer ik dan nog bijzondere wensen heb, zoals anatomisch gevormde implantaten dan kan komt er al snel een duizend euro bij. Alleen al vanwege dat kostenaspect heb ik me nooit in deze materie verdiept, simpelweg onbetaalbaar.

Hoe moeilijk het is om geld los te krijgen bij een verzekeraar: ik kreeg na 13 behandelingen een brief van mijn zorgverzekering dat ik geen extra behandelingen voor ontharing in het gelaat vergoed zou krijgen. Pas met een nieuwe aanbeveling van een medisch specialist was een nieuwe overweging mogelijk. Ik moest daarvoor mijn baard laten zien aan een van artsen bij het genderteam. Eigenlijk had dat drie dagen baardgroei moeten zijn, echter aan alleen die ochtend niet scheren had ik al genoeg om een over de tafel heen zichtbare baardschaduw te hebben.

Ik kreeg deze week een kopie van de brief die naar mijn verzekering is gegaan met daarin de mededeling dat mijn gezichtshaar mijn passabiliteit en functioneren in de maatschappij ernstig in de weg staat. Het Zorginstituut schaart die baardgroei zelfs onder ‘ernstige verminkingen die een afschrikwekkend effect kunnen hebben’ om het nog in een basisverzekering te kunnen gieten. Maar dan nog steeds ben je afhankelijk van de nukken van je verzekeraar. Ik heb daar tot nu toe nog altijd geluk mee gehad, van lotgenoten hoor ik daar helaas andere verhalen over, vooral over de grote jongens als CZ en Achmea.

Aangezien zorgverzekeringen alleen maar de knip trekken als het door de minister wordt opgelegd, en zelfs dan proberen ze eronder uit te komen, volg ik het nieuws op de voet. Ik hoop in elk geval dat het voorstel uit medische hoek wordt omgezet in een positief advies van de Het Zorginstituut voor de basisverzekering van 2017. Maar het voorstel om het al in 2016 in de basis te schuiven zou ik nog veel fijner vinden.

Dit artikel is onderdeel van een reeks blogs over mijn persoonlijke issues met mijn cupmaat en de verzekeringstechnische aspecten van borstvergrotingen. Lees hier de rest van de artikelen.