Deze week heb ik veel tijd kunnen besteden aan zelfreflectie. Het liep samen met het afvlakken van de opgaande lijn die ik, en vooral mijn grondstemming, volgde. Niet raar overigens, uitkomen op een neutraal en een net iets positief niveau was ook mijn streven en dat heb ik nu ook in zicht. Het uitbannen van de androcur, vier weken geleden heeft een groter verschil gemaakt dan dat ik verwachtte. Op het moment dat ik besefte dat die medicatie wel eens een katalysator kon zijn en ermee stopte had ik niet durven hopen op zo’n enorm verschil.

Na een wandeling die wat langer en intensiever bleek dan gepland, moest ik ineens denken aan de riviergeest in de film Spirited Away. Deze kwam het badhuis binnen en werd aangezien voor een stinkgod. Na een uitgebreid bad en met behulp van Chihiro bleek die stinkgod de beschermgeest van een zwaar vervuilde rivier te zijn. Nu de ‘angel’ (een fiets) er eindelijk uit was kon de riviergeest weer zichzelf zijn. Ik voel me ook zo, mijn angel is er nu uit en ik kan opnieuw en vooral schoon herbeginnen. Maar mijn onderliggende problemen zijn niet verdwenen, ik moet nog steeds waken dat de rivier niet opnieuw vervuild raakt en het resterende vuil er nog uit opvissen.

Ik dacht aanvankelijk dat ik een goed half jaar geleden opnieuw ben begonnen met androcur. Maar beter rekenen brengt mij terug naar de periode rond kerst vorig jaar. Ik had last van een vette huid en veel acneklachten, daar wilde ik vanaf voor de kerst. De andere voordelen, die voortkomen uit de progestagene werking zag ik ook wel zitten. Ik heb helaas niet genoeg acht geslagen op de nadelen. Omdat ik in het verleden daar ogenschijnlijk niet zoveel last van had. In elk geval betekent dat tijdens het vroege voorjaar, mijn donkerste periode ik ook al ruime tijd aan dat spul zat.

Op dat moment heb ik alles gegooid op het overschrijden van mijn grenzen, vooral op vlak van energie, en niet goed genoeg voor mezelf zorgen. Dat dat alleen de oorzaak was. Ik herinner me nog heugelijk het moment dat ik mijn therapeut vroeg om een interventie (ik overwoog zelfs antidepressiva) en zij me vroeg hoeveel dingen ik had gedaan die waarde aan mijn leven toevoegden. In gedachten rolde er toen een tumbleweed door mijn hoofd.

Er volgde een interventie, maar niet degene die ik voor ogen had; het werd een andere therapievorm: Acceptance & Commitment Therapie. Daarmee heb ik een hoop dingen geleerd om beter om te gaan met de somberheid. Dat hielp, maar achteraf gezien bleek ik ijverig de vervuiling uit de rivier te scheppen terwijl er een stuk stroomopwaarts de rommel er nog net zo hard in werd gegooid. Ik heb nu het gevoel de vervuiler aangepakt te hebben en dat ik op mijn gemak de overgebleven rotzooi definitief uit de rivier kan vissen.

De komende twee maanden gaan een dan ook een uitdaging zijn. Het wordt een duurtest waarin ik kan gaan zien of ik mijn stemming stabiel en de rivier ook echt schoon kan houden. Vorig jaar is deze periode funest geweest en raakte ik rock bottom in het vroege voorjaar. Ik heb nu een beter inzicht in mijn grenzen en ben mezelf veel bewuster van de signalen die aangeven dat het de verkeerde kant op gaat. Ondertussen ben ik waakzaam, ik wil het graag zelf doen, maar ik sta open voor het besef dat ik op een gegeven moment het toch niet in mijn eentje kan en dat hulp van buitenaf kan bijdragen.

Om alles een tastbaar symbool te geven heb ik deze week mijn armband voorzien van een nieuwe charm: belief. Voor het geloof in mezelf dat ik de balans die ik nu heb bereikt vast kan houden. Voor het geloof in mijzelf dat ik sterker ben dan mijn duistere gedachten. Dat ik deze niet hoef plat te walsen, maar op een goede en gezonde manier kan toelaten in mijn leven zonder deze de overhand laten nemen. Dat is een van de belangrijkste dingen die ik leerde van ACT pijn en verdriet moet je soms gewoon omarmen, het maakt deel uit van het leven.

Belief – Affection – Positivty

Als je net zo geeky bent als ik: het is een obsidiaan, ik ben nu lid van de Obsidian Order.