Nu de scherpe kantjes van het verdriet af zijn en ik weer tot rust begin te komen merk ik wat anders: namelijk dat ik weer tot rust begin te komen. Nee, dat is geen typfout.

In mijn blog over de intrigant die ik toeliet in mijn leven, zei ik al dat best wel geschrokken ben van wat er met mij is gebeurd. Maar nu ik ook voorbij het verdriet kan kijken merk ik dat het nog groter was dan ik eerder al dacht. Nu ik de katalysator, een deel van mijn medicatie, van mijn depressie kwijt ben begint de storm in mijn hoofd te luwen, de zon prikt her en der al door de wolken en ik voel een kalmte op mij neerdalen. Het is de zen, de rust, de balans in mijzelf die ik heel erg lang kwijt ben geweest.

Een wijs iemand zei me altijd dat ze haarzelf moest voelen, als een bolletje in haar buik. Dat bolletje dient verzorgd en gekoesterd te worden. Zelf ben ik dat bolletje lang kwijt geweest, dat ik het überhaupt niet kon vinden. Eigenlijk kon ik me bij die beeldspraak niet eens een goede voorstelling maken. Inmiddels snap ik het wel, al ben ik nog zoekende naar dat bolletje. Dat stuitert nog stevig rond en moet nog innestelen, maar ik zie het al wel.

Zo terugkijkend op de afgelopen maanden ben ik heel erg mijzelf kwijt geweest, zonder door te hebben wat er precies gaande was en vooral zonder de ernst van de situatie in te zien. Ik krijg nu het gevoel weer mijzelf te worden. Mijn emoties kan ik weer steeds beter kanaliseren en op een gezonde manier uiten. Mijn energieniveau klimt gestaag omhoog. Maar bovenal voel ik me kalmer en gebalanceerder worden.

Gisteren durfde ik voor het eerst sinds een paar weken weer mascara op te doen. Dat was niet zo’n heel goed idee. In mijn lunchpauze kwamen de tranen alsnog. Ditmaal door het beseffen van mijn innerlijke kalmte, dat ik wakker ben geschud en mijzelf weer terug heb gevonden. Het waren tranen van geluk. Mijn weg gaat heuvelopwaarts in alle betekenissen van dat woord. Het is nog moeilijk en zwaar, maar het voelt ook als uit een dal klimmen.

Mijn volgende uitdaging: dit vasthouden en niet opnieuw afglijden, niet opnieuw over dezelfde steen struikelen. Hoe ik dat ga bewerkstelligen weet ik nog niet zo goed, zonodig zoek ik daar weer professionele hulp bij. Binnenkort heb ik een weekje vakantie, dan wil ik ruim tijd nemen voor zelfreflectie.