Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem je zwemspullen mee! Het is nog steeds een drempel, ik heb er al vaker over geschreven, maar destijds niet verwacht dat ik het op dit punt in mijn leven nog steeds als een barrière zou zien: gaan zwemmen. Met dit warme weer zie ik her en der de oproepjes opspringen op facebook en twitter: “Wie gaat er mee zwemmen/naar het strand / meertje?” en ik scroll er steeds maar langs heen.

Het gekke is: de afgelopen jaren ben ik wel gewoon naar de sauna geweest. Zowel vóór als na mijn operatie. Daar heb ik niet veel moeite mee gehad. Al vergde die eerste keer na de operatie toch wel een momentje adem in, adem uit. Voor ik mijn kleding aantrok. Voor de operatie was ik me er wal bewust van. Maar, mijn borsten zijn niet van het formaat dat ze echt opvallen, ik heb mannen gezien met grotere moobs. Kan me niet echt voorstellen dat men destijds echt doorhad dat er iets inconsistent was aan mijn lichaam. En dan nog: je hóórt niet naar elkaar te kijken in de sauna.

Zwemkleding is juist iets dat heel erg geslachtsspecifiek is en veel nadruk legt op je lichaam. Daar wordt ik dan onzeker van. Er is me al eens getipt om de stoere surferchick uit te hangen en te kiezen voor boardshorts. Die zijn wat bedekkender. Maar dan nog voel ik me naakt en onbeschermd. Met gewone kleding kan ik mijn de dingen waar ik minder tevreden over ben makkelijk verhullen, met zwemkleding is dat veel lastiger.

Het is echt mijn volgende grote drempel waar ik overheen ga moeten stappen. In het verleden verwachtte ik dat ik op dit punt hier al lang overheen zou zijn geweest. Of dat ik me er lang niet meer zo onzeker over zou voelen. Maar helaas, dit gaat me nog wel enige moeite kosten, ook al ben ik inmiddels best tevreden met mijn lichaam. Volgens mij moet ik er gewoon maar eens aan geloven en in het diepe springen. Als ik me dan toch bekeken voel op het strand of in het zwembad, dan denk ik maar gewoon dat ze kijken naar de tatoeage op mijn been.