Iemand die me dierbaar is volgt in haar leven het Keltische jaarwiel en ik doe mijn best om bij elk van de 8 feesten even een berichtje te sturen. Ik heb daarvoor in mijn agenda herinneringen staan, zodat ik weet wanneer ze zijn. Maar van één weet ik precies wanneer het is: de lente-equinox, waar de zon recht boven de evenaar staat. Gevierd met Ostara, dat het begin van de lente markeert.

Waarom ik dat zo precies weet? Omdat de lente-equinox vorig jaar samenviel met de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik de operatiekamer ingereden werd, ontvangen door de anesthesist-met-rustgevend-Duits-accent. Het is toeval dat mijn operatie zo samenviel met het begin van de lente. Maar dat maakt het wel symbolisch: een nieuw begin in de seizoenskalender en ondanks dat mijn transitie een veel langer en groter traject is voelt het ook als een nieuw begin in mijn leven.

Alweer een jaar geleden, maar ik herinner me alles nog alsof het nog maar vorige week was: de spanning vooraf, de eenzame uren op de verkoever, de pijnschaal in priemgetallen, de extra spuiten met verdovende middelen pijnstiller in mijn infuus en been. Opgewacht worden door vier bijzondere mensen toen ik eindelijk terug mocht naar de zaal. Ook mijn fameuze blog van de day after, waar ik duidelijk nog onder invloed van het nodige was. -In mijn verdediging: dat ik tikte op een tablet dat de infuusslang ook als aanraking registreerde.- Ook alle bezoeken, het eten de kaarten (die ik nog steeds in een net album wil verwerken), de bloemen, de berichten. Het is allemaal blijven hangen. Evenals de dramatische momenten, zoals die eerste helse nacht thuis waar alle spieren in mijn buik verkrampten en het verlies van een deel van mezelf.

Eerder deze week was ik bij de plastisch chirurg voor de 1-jaarscontrole. Ze was duidelijk trots op haar eigen werk. Ik moet nageven: ze heeft haar best gedaan en mag inderdaad trots op het resultaat zijn. Ook zit er waarschijnlijk nog wel een kleine correctie-ingreep in. Maar dat is, in de woorden van de mijn chirurg: “Reden genoeg om te opereren, maar het heeft geen haast.” Correcties zijn bij deze ingreep vrij normaal trouwens, het blijft werken met levend weefsel. Het gaat om een poliklinische ingreep en een paar dagen rustig aan doen. Heeft wat dat betreft niet veel meer om het lijf dan je verstandskiezen laten trekken door een kaakchirurg. Ik denk er nog even over na, of ik het eten in de Jan van Goyen kliniek ga proberen, dat schijnt daar erg goed te zijn.

Of ik het eenjarig jubileum ga vieren is me al een paar keer gevraagd. Daar heb ik een tijdje over nagedacht, maar twee verjaardagen vieren, inclusief uitdelen, per jaar vind ik wel voldoende. Ik vier het niet groots en voor iedereen, daar heb ik mijn onjaardag in november al voor. Dit jubileum is iets persoonlijks, voor mijzelf is het een belangrijke datum, iets waar ik zeker bij stil sta. Dit jaar doe ik dat nieuwe charm voor mijn armband: affection voor het liefhebben van mijn lichaam, wat ik eindelijk begin te leren.

Affection (en positivity op de achtergrond).