Operatie
comments 2

Geluk & Verdriet

Mijn laatste paar blogs gingen vooral over het fysieke deel van de operatie en de eerste dagen van het genezingsproces, over het mentale heb ik sindsdien nog nauwelijks geschreven hier. Terwijl het mentaal ook best een belastend proces is, veel gedachten die een storm in mijn hoofd vormen. Door wat er gisteren is gebeurd heb ik het een beetje op rij kunnen krijgen, ook al kwam dat proces op gang door intens verdriet.

De ‘waar ben ik aan begonnen gedachte’ heb ik gehad. Vind ik ook niet zo raar en ik had dat ook wel verwacht dat deze langs zou komen. Ik trek nu twee maal per dag een extra uur uit voor de verzorging van mijn nieuwe orgaan. Daar reken ik nog niet eens de extra tijd bij die ik nodig heb voor een eenvoudig toiletbezoek. Een neo-vagina vergt nogal wat aandacht en tijd. Maar ik heb het ervoor over.

Tijdens de verzorging zie ik mezelf in spiegels, naakt uiteraard, en het is nog verre van genezen. It ain’t pretty, zouden de Amerikanen zeggen. Je kan de hechtingen in mijn liezen met gemak zien zitten. De zwellingen en zijn welliswaar minder, maar nog duidelijk aanwezig. Ondanks alles, alle pijn en alle ongemakken die ik ervan heb voelt het wel als mijn lijf. Het voelt veel meer als mijn lijf dan ‘mijn’ penis ooit gedaan heeft. Inderdaad die mijn tussen aanhalingstekens, want dat ding is er niet meer en heeft nooit echt deel gemaakt van mijn lijf. Ook al hebben we 30 jaar in goede harmonie samengeleefd. Hoeveel meer mijn nieuwe anatomie van mij voelt dan de oude ooit gedaan heeft, dat drong gisteren tot mij door. Toen ik in dat spiegeltje tussen mijn benen iets zag dat ik niet wilde zien.

Ik ben van te voren gewaarschuwd, ik was op de hoogte van alle risico’s en niemand had me gezegd dat het makkelijk zou worden. Alle complicaties zijn uitvoerig besproken voor ik het ‘informed concent’ formulier ondertekende. Dat de genezing zo goed ging, met slechts een kleine complicatie in de vorm van een hechting die wat is gaan wijken voelde eigenlijk al een beetje te mooi om waar te zijn. De complicaties werden iets ernstiger dan alleen een wijkende hechting, en dat raakte mij emotioneel heel erg diep.

De chirurg had me er de laatste dag in het ziekenhuis al voor gewaarschuwd. Bij het verwijderen van de katheter en tampon zag ze het al: een kleine maar heel donkere bloeduitstorting. Toen kon ze niet beoordelen of het weg zou trekken of dat de bewuste huid zou afsterven. Het ziet er nu op dat die laatste optie realiteit gaat worden. Ik zag het vrijdagmorgen bij het verzorgen van mijzelf. Een stukje huid, ongeveer een centimeter of anderhalf groot, dat er maar een beetje bij hing. Met een spiegel heb ik het beter kunnen bekijken en mijn angst werd bevestigt. Het deel waar die kleine donkere bloeduitstorting zat is aan het afsterven.

Dat bracht een enorm heftige emotionele reactie op gang, gepaard met een flinke huilbui. Die later op de dag nog een paar keer werd gevolgd door meer tranen. De emoties die door me heen gingen waren heel dubbel. Ik voelde intens geluk en intens verdriet dwars door elkaar heen stromen. Het gevoel van geluk doordat ik de stappen heb gezet om zover te komen. Dat mijn eigen lichaam eindelijk in het geheel als echt van mij voelde. Intens verdriet omdat ik van mijn nieuwe lijf zo snel toch alweer een stukje zou kwijtraken. Dat ik daar afscheid van moest nemen valt me zwaar en bracht de nodige verslagenheid mee. Ook al is het maar een klein stukje huid en van buitenaf zal het straks niet eens zichtbaar zijn. Het gevoel dat er een deel van mijzelf, écht mijzelf, sterft doet pijn. Hoe klein dat stukje ook is.

Twee weken geleden, het is alweer twee weken, ben ik ook fysiek delen van mijzelf kwijt geraakt. Vakkundig weggesneden door de chirurg. Nu was ik toen destijds diep onder narcose en heb ik het niet bewust mee gemaakt. Ik besef wel dat er delen van mijn lijf daadwerkelijk weg zijn. Die delen mis ik totaal niet. Ik vind het hooguit jammer dat ik mijn teelballen niet in een potje op sterk water mee naar huis kreeg. Was een leuke conversational piece geweest voor in de boekenkast of op het dressoir. Ik heb vooraf op persoonlijke wijze afscheid ervan genomen en dat was genoeg, missen doe ik ze totaal niet.

Nee, dat van gisteren is anders. Er is een proces van kwijtraken begonnen. Iets wat emotioneel heel erg hard aankwam. Waar ik gedurende de dag over heb kunnen praten. Ik ben mijn supportteam enorm dankbaar dat ik dit in detail heb kunnen delen en dat hun woorden me hebben geholpen om een en ander in het juiste perspectief te kunnen zien. Niet dat het daar makkelijk van werd, maar het hielp. Het gaf me de handvatten om het te kunnen verwerken.

Niemand heeft me ooit voorgehouden dat het makkelijk zou zijn. Ook ikzelf niet. Nooit ben ik in de waan geweest dat er geen tegenslagen zouden komen. Maar toch weegt het zwaar aan als je een stapje terug moet doen. Nu gaan we weer met goede moed verder.

Toevoeging, 6 april:
Het onvermijdelijke is inmiddels gebeurd. Het bewuste stukje huid is losgekomen van mijn lichaam en ik ben het dus definitief kwijt. Mentaal had ik er vrijdag al afscheid van genomen, maar opnieuw ben ik er verdrietig om. Ik hoop nu dat de genezing verder goed zal gaan zonder grote tegenslagen.

2 Comments

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.