Een week geleden lag ik zwaar gedrogeerd net terug op zaal. In het bijzijn van mijn ouders en dierbare vrienden. Helder was ik niet, maar ik was wel heel blij bekende gezichten te zien. De uitslaapkamer waar ik daarvoor verbleef vond ik maar een vervelende omgeving. Dat de operatie al een week geleden is kan ik nauwelijks bevatten, de tijd gaat heel snel.

Afgelopen donderdag mocht ik het ziekenhuis verlaten. Na een behoorlijk heftige ochtend. De avond ervoor bood de verpleging al wat extra’s aan om goed te slapen en voor de volgende ochtend iets om te ontspannen tijdens de medische handelingen. Ik heb daar gebruik van gemaakt, want ik was best nerveus, zeg maar gerust enorm. Behalve de standaard pijnstillers vond ik die avond en ochtend ook de nodige pammetjes in het bekertje met pillen dat naast mijn bed werd gezet.

De donderdagochtend begon vroeg. Gelijk na het ontbijt begon de verpleging met het klaarzetten van alle benodigdheden en al snel meldden de nodige witte jassen zich op de zaal. Mijn eigen chirurge en de physician-assistant doken door het gordijn om de hechtingen van de tampon en de tampon (een heleboel gaasverband) in een condoom gepropt) zelf te verwijderen. Ik zal de verdere details besparen, maar ik kan je zeggen dat vooral een heel raar gevoel was. Het verwijderen van de katheter vond ik een heel stuk vervelender. Daarna is er geoefend met dilateren en spoelen.

De rest van de ochtend stond vooral in het teken van plassen. Pas na twee keer je blaas goed leeg geplast te hebben mocht je gaan. Dat werd ook gecontroleerd met een echo. De eerste keer plassen was moeilijk. Al sinds zaterdag had ik een katheter, en hoewel  ik maandag uit bed kon heb ik nog wel een paar dagen moeten prutsen met een kraantje. Al vijf dagen had ik al niet meer gewoon geplast. Als dan ook nog eens je anatomie die je ervoor gebruikt ingrijpend veranderd is… Wordt het niet makkelijker van. Maar het is gelukt en ik mocht na nog een keer onder toezicht zelf inwendig spoelen naar huis.

De middag en avond heb ik een stapje terug moeten doen. Veel last van buikkrampen en een spijsvertering de grondig ontregeld was door alle stress. Die eerste nacht thuis heb ik ook gewoon niet geslapen. Pas in de ochtend ging het beter. Gedurende de  vrijdag knapte ik weer op, al zij het vermoeid door de gemiste nacht. Een middagdutje hielp behoorlijk.

De nacht van vrijdag op zaterdag heb ik gelukkig wel goed kunnen slapen. Dat heeft me goed gedaan. Mijn spijsvertering lijkt zich ook weer te normaliseren en ik voelde me fitter, niet meer de uitgewrongen dweil van vrijdag. De pijn en fysieke ongemakken zijn dragelijk. De vermoeidheid heb ik wel onderschat. Dat genezen kost een boel energie, ik ben snel moe en heb echt behoefte aan een middag slaapje.

Wat dat betreft ben ik heel blij dat ik logeer bij mijn ouders die me liefdevol verzorgen en dat ik een broer heb die komt oppassen bij hun afwezigheid. Want ik zou niet weten hoe ik het zelfstandig thuis zou moeten redden. Daar is die ingreep toch echt te zwaar en belastend voor.