De Google Doodle van vandaag deed me eraan herinneren dat het morgen (8 maart) Internationale Vrouwendag is. Dat deed me ook herinneren dat het inmiddels al twee jaar geleden is dat ik met dit blog en Facebook mijn grote coming out had. Ik zat destijds er al een beetje tegen aan te hikken en vond de betekenis van die dag wel een leuke aanleiding om op die dag mijn Open Brief te publiceren via Facebook.
Google Doodle van 7 maart.
Vandaag is ook de dag dat ik voor het laatst Androcur heb genomen. Dit middel, dat de opname van testosteron in het lichaam blokkeert, zal ik nooit meer hoeven nemen. Over een paar weken zullen de organen die het overgrote deel van mijn testosteron aanmaken bij de patholoog in een petrischaaltje liggen voor onderzoek naar mogelijke afwijkingen. Dat ik nu al stop met deze medicijnen, met de oestrogeen ben ik een paar weken terug al gestopt, heeft te maken met de effecten ervan op de bloedstolling. Het spul moet uit mijn bloed zijn voor ik onder het mes ga. Het zal de komende wel wat lastig kunnen zijn met een hormoonhuishouding alweer uit balans is, van het stoppen met de oestrogeen heb ik ook de gevolgen gemerkt. Ik hoop niet dat ik nóg meer puistjes krijg, ik vind drie tegelijk echt wel meer dan voldoenden. Gelukkig zal het in elk geval van tijdelijke aard zijn.
De laatste keer cyproteron-acetaat.
Ik ben heel erg blij dat ik van de Androcur af ben. Behalve dat het gewoon een belasting is voor mijn systeem, vooral de lever, heeft het ook nare bijwerkingen. Zoals ik vorige week ook al schreef: ik heb moeite met het op peil houden van mijn stemming. Dat schrijf ik echt toe aan de depressieve werking die een veelvoorkomende bijwerking van dit middel is. Ik ben ook benieuwd of ik in de toekomst weer iets van een libido ga hebben. Daar is sinds ik begon met de Androcur niets meer van over. De tijd zal het leren, ik wacht geduldig af.
Naar de operatie kijk ik met gemengde gevoelens uit. Aan de ene kant ben ik er heel blij mij dat het gaat gebeuren. Ook al besef ik pas relatief kort hoeveel het voor mij betekent. Het idee van mijn toekomstige anatomie alleen al geeft mij een bepaalde vorm van rust.
Aan de andere kant zie ik er ook enorm tegenop. Niet alleen de herstelperiode, maar ook de ziekenhuisopname zelf. De laatste keer dat ik opgenmomen ben geweest was voor het knippen van mijn amandelen en ik weet niet eens meer of ik überhaupt heb moeten overnachten in ziekenhuis. Het zal zo’n 25 jaar geleden geweest zijn dat dat gebeurde, toen had ik nog een iets andere beleving van de wereld dan nu. De opname zal dit keer een kleine week zijn. Een week in een vreemde omgeving, met ziekenhuiseten en zonder de gemakken en privacy van thuis. Al zal ik wel zorgen voor iets met internet zodat ik verslag kan doen van het herstel en vooral mijn gedachten van me af schrijven.
Schrijven is voor mij altijd een goede manier om mijn gedachten te ordenen. Al helpt het de laatste weken minder goed om mijn gedachten tot rust te laten komen. De operatie legt zoveel beslag op mijn denken dat ik het knap van mezelf vind dat ik ook nog normaal kan denken en functioneren. Als iemand een adres je voor een gedachten-aderlating weet, houd ik me aanbevolen.
Als ik dit bericht lees dan voel ik me al helemaal zenuwachtig. En dat terwijl ik niet de gene ben die onder het mes gaat. Misschien is het dat ik me inleef in mijn situatie, of dat het me aan het denken zet over dat dit is wat ik uiteindelijk ook zal meemaken.
Oh, dus jij hebt ook totaal geen libido sinds de cyproteronacetaat? Ik durfde het je niet te vragen, maar dat probleem heb ik dus ook. Het lijkt alsof ik veel van de (bij)werkingen heb die jij ook hebt. Fijn voor je dat je er nu mee mag stoppen. En ach…. die puistjes gaan straks wel weer weg. Het is even vervelend, maar je operatie komt ook steeds dichterbij en ondanks dat je de dagen er naartoe en de dag zelf een loden bal in je maag zult voelen, denk ik dat het sneller voorbij is dan je denkt. Dat hoop ik in ieder geval. Zodat je maar snel van dat gedoe af bent wat eer niet hoort, en je echt jezelf kunt zijn.
Ik vind het ontbreken van mijn libido geen probleem, maar ik mis het wel een beetje. Met twee weken cyproteronacetaat slikken was mijn libido verdwenen. En inderdaad, die puistjes zijn maar tijdelijk.