Soms valt in één keer alles samen. Deze week is zo’n week. Waar ik gister de metafoor over taartbakken schreef. Ik kan nu de oven gaan voorverwarmen en het deeg gaan kneden! Ofwel ik heb een operatiedatum!

Tijdens mijn bezoekje aan het Genderteam voor de drie maandelijkse voortgangscontrole heb ik het met de psycholoog gehad over de operatie. In het najaar ben ik al bij Physician Assistant van de plastich chirug geweest. In eerste plaats om mijn vragen kwijt te kunnen en ook gelijk de mogelijkheden te bespreken. Ik heb in oktober met mijn psycholoog afgesproken dat gesprek eerst af te wachten voor ik de knoop door zou hakken. Half januari heb ik dan ook gezegd dat ik door wil gaan met de operatie. Het naakt voor de spiegel voorbeeld heb ik daar fijn bij kunnen aandragen. Maar duidelijkheid over de termijn heb ik toen nog niet gekregen. Eerst moest in het interdiscplinair overleg van het team de voorlopige goedkeuring door het gehele team nog worden omgezet in een definitief groen licht. Als vanouds was het weer eens wachten tot de onduidelijkheid duidelijker werd.

Die duidelijkheid kreeg ik: maandagmiddag werd ik plots gebeld door het Genderteam. De operatieplanning, ze hadden een datum voor me. Voor dé operatie, voor dé geslachts-veranderende operatie. Dat overviel me behoorlijk, het was niet alleen de datum maar ook gelijk de six weeks notice. Ik kan je zeggen dat mijn handen zo erg trillden dat ik mijn lepeltje alleen maar hoefde vast te houden om de suiker door mijn koffie te roeren. Eind maart was al mogelijk. Tijdens dat gesprek heb even een slag om de arm gehouden omdat ik eerst wilde overleggen met mijn werkgever. Dat overleg is er inmiddels geweest. Het was goed.

Inmiddels heb ik ook al een behoorlijk vangnet voor ná de operatie opgebouwd. Ik kan na het ontslag uit het ziekenhuis bij mijn ouders logeren. Als ik dan weer een beetje mobiel en zelfstandig ben zijn er ook meerdere personen uit mijn omgeving die hulp hebben aangeboden. Ik zal dus niet in een gat vallen. Ik prijs mezelf erg gelukkig met alle steun die ik krijg. Van familie, van vrienden, van collega’s en van mijn werkgever.

Nu ik dus echt die symbolische taart kan gaan bakken ben ik maar appeltaart gaan bakken om het morgen met mijn collega’s alvast een beetje te vieren dat het gaat gebeuren.

En ja, ik bak mijn appeltaart met Jonnie Walker Black Label.