Op de zondagavond dat ik dit schrijf is de derde aflevering van Hij is een Zij herhaald. – Ja, dat programma houdt ook mij bezig – Voor mij is die derde aflevering de heftigste geweest. Ik heb toen ik heb eerder deze week zag met tranen in mijn ogen voor de tv gezeten. De herkenning in het verhaal van Arjon raakte mij zo enorm diep. Hij wist zo goed te verwoorden waarom je zo’n enorme stap als een geslachtsaanpassende operatie neemt als afsluiting van een proces dat jaren in beslag neemt. Als je het niet gezien hebt raad ik je aan deze aflevering terug te kijken hier via uitzending gemist op de site van de KRO. Het fragement met Arjon zit in het begin van het programma, in vijf minuten een uitstekende uitleg van de redenen die hem, en ook mij, drijven.
Bij via een Facebook kwam ik dit weekeinde het Youtube-account van Lacie Green tegen. Ze noemt zichzelf een ‘peer sex educator’ ofwel ze geeft voorlichting vanuit een gelijkheid met de mensen die ze voorlicht. Ze heeft ook een sex-positive instelling, wat ik niet alleen fijn maar ook belangrijk vind. Ik mag zelf wel functioneel aseksueel zijn, ik vind dat seks een normaal onderdeel van het leven is en dat daar best over gepraat kan worden.
Op haar kanaal kwam ik het volgende filmpje tegen waarin ze uitleg geeft over gender en transgender. Die laatste duidt ze aan met non-binaries, zij die zich niet conformeren aan de maatschappelijke normen voor gender en niet in de twee strikt gescheiden (binaire) man-vrouw hokjes passen.
Haar uitleg is duidelijk en helder, In dat filmpje doet ze de volgende uitspraak waar ik het niet helemaal eens mee ben:
Some non-binaries do chose to modify their bodies. Because they want to, or because they feel trapped in a body that doesn’t feel like their own. Probably in part of the isolation, harsh judgement and the close-minded world that we live in.
Dan vooral de laatste zin. Ze geeft dat de beweegreden dat transgenders hun lichaam aanpassen deels wordt ingegeven door maatschappij. Hoewel ik in mijn transitie de stap heb gezet om via de medische weg mijn lichaam te doen veranderen, is dat vooral voor mijzelf. Ja, het helpt dat de buitenwereld iemand ziet die past bij het gender dat ik ben. Dat helpt enorm zelfs. Maar uiteindelijk doe ik het toch heel erg voor mijzelf. Al heeft de manier waarop de maatschappij werkt wel invloed gehad in het zichtbare deel van mijn transitie. Die hormonen, dat langere haar, de verandering in kleding. Dat is ook zeker om voor de buitenwereld herkenbaar te zijn als vrouw. Maar nog veel meer zodat ik mijzelf herken als ik in de spiegel kijk. Zonder dat die spiegel er eentje van Erised hoeft te zijn.
Het onzichtbare deel van de transitie, dat gek genoeg juist het meest besproken deel is, de operatieve ingrepen. Dat doe ik voor niemand anders dan mijzelf. Ik schreef het al in mijn blog ‘Naakt voor de spiegel’ en in in Hij is een Zij vertelt Arjon eigenlijk exact hetzelfde. Voor de buitenwereld is het niet zichtbaar. Maar voor hem en mijzelf is het een heel erg belangrijk onderdeel van de transitie. Het jezelf en jezelf thuis voelen in je eigen lichaam is voor mij iets bijzonders en dat streef ik na.