82 steken zo breed is mijn denkproces, 82 steken okergele super bulky acryl op naald nummer 10. Na mijn bezoek aan de plastisch chirurg, al bijna drie weken geleden, heb ik mijzelf nauwelijks de tijd gegund om rustig na te denken over mijn opties. Daarom ben ik afgelopen maandag maar begonnen met het breien van een sjaal. Niet zozeer vanwege het stuk textiel dat ik er aan overhoud, maar om mezelf stil te laten zitten en na te laten denken. Aan het einde gekomen van de eerste ‘one ball, one project’ bol breigaren is mijn sjaal pas op een derde van de beoogde lengte en mijn denkproces evenmin klaar.
Het denkproces.
Ik heb nu alle informatie die ik nodig heb om een keus te gaan maken. Ik weet wat de mogelijke complicaties zijn, ik ben op de hoogte van het risico op blaasontstekingen. Ik heb een beeld van de revalidatieperiode. In mijn hoofd ben ik nu alle voors en tegens tegen elkaar aan het afwegen.
Ik ben mezelf aan mezelf verantwoorden waarom ik al die negatieve dingen het waard vind om voor de operatie te kiezen. Waarom zou ik niet gewoon blij zijn met hoever ik nu al ben gekomen? Ik draag de kleren die ik wil. Ik heb lang haar. Mensen gebruiken mijn juiste voornaam en behandelen me zoals ik behandeld wil worden. Als het een beetje opschiet in de Eerste Kamer kan ik volgende zomer een nieuw paspoort krijgen waarop staat dat ik een vrouw ben. Waarom zou ik met dat alles geen genoeg nemen? Dat zou een hele boel tijd en moeite en pijn en nasleep en blaasontstekingen schelen.
Afgelopen week keek ik na het douchen naar beneden en zag ik mijn reflectie in de natte douchevloer. Ik zag mijn lijf vanuit het perspectief van mijn grote teen en dat beeld is blijven hangen. Ik zag een hybride lijf met penis én een paar borsten. Ik zag het geslacht waarmee ik ben geboren én dat wat ik werkelijk ben. Het voelde unheimisch om mezelf zo te zien.
Wat ik daar in die weerspiegeling zag klopte niet, een gevoel wat in het afgelopen jaar alleen maar sterker is geworden. In het begin van mijn transitie was ik eigenlijk alleen maar bezig met het sociale deel. Met de dingen die voor de buitenwereld zichtbaar waren. Nu dat zijn gangetje gaat komt er tijd vrij om bezig te zijn met dingen die niet voor de buitenwereld zichtbaar zijn. Er is tijd voor de details, tijd om na te denken over hoe ik mezelf wil zien, voelen en zijn. Waar ik een jaar geleden de gedachte aan een hybride lichaam niet erg vond, stoort het me steeds meer. Ik voel me steeds minder op mijn gemak met dát deel van mijn lichaam en die penis voelt meer en meer misplaatst.
Heb ik wel een keuze? Ik bezie de operatieve mogelijkheden dan wel als opties. Maar in hoeverre heb ik daar echt een vrije keuze in? Ik merkte het bij het uitzoeken van outfits voor een feestje komend weekend. Alleen thuis, voor de spiegel en verder niemand die meekijkt en oordeelt behalve ikzelf. Ik stoorde me aan die derde bobbel. Ook al kan ik hem behoorlijk camoufleren en valt niemand het op, ik weet dat ‘ie er is. Dat is al genoeg. Waar mijn sociale dysforie afneemt, wordt mijn lichamelijke dysfore gevoelens sterker.
Ik ga deze week maar weer terug naar de winkel voor extra breigaren. Hier gaat nog wel een bolletje of twee denkwerk inzitten.
Succes meis!
Ik denk dat heel veel vrouwen in de weerspiegeling niet zien wat ze graag zouden zien. En ook dingen waar ze zich heel onzeker over kunnen voelen. De vraag is moet je dan aan jezelf werken of je lichaam veranderen?
Ik denk dat er nog wel een aardig verschil zit tussen ontevreden zijn over je lichaam, en voelen dat je lichaam niet klopt.
Maar het is vrij lastig om te omschrijven voor iemand die “gewoon” is.
Ik herken het heel erg, dat het niet klopt. En ik denk dat dat gevoel bij mij niet weggaat voordat ik eraan geopereerd ben. Maar ik weet natuurlijk niet hoe dat bij Daniëlle zit.
Wat Naomi zegt klopt wel. Er zijn dingen aan mijn lichaam waar ik ontevreden over ben. Maar daar kan ik mee leven. Het gevoel dat er iets niet klopt aan mijn lichaam voelt heel anders.
Het is waar dat ik idd in het juiste lichaam ben geboren. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om het anders te hebben. (Ben echter wel met hersenen geboren die totaal anders werken dan die van andere mensen. Soms wou ik dat daar ook een operatie voor was).
Omdat ik zou weinig weet over hoe het bij jou voelt vroeg ik me af of de operatie er ook voor zorgt dat je geen gevoel meer hebt tussen de benen. Ik bedoel neem je dat mee in je overweging?
Het gevoel blijft. Althans, de chirurgen doen hun best om de zenuwen intact te laten. In priniciepe kan je nadien ook gewoon een orgasme hebben, al zal je dat opnieuw moeten leren.
Ik herken mij er ook in hoor.als je naar beneden kijkt klopt alles op een ding na en dat hoort daar niet. Het sociale aspect van genderdysforie is weg maar mijn eigen genderdysforie richting een bepaald deel is nog net zo hevig als voor de transitie begon. Dat lichaamsdeel werkt voor een deel niet meer als voorheen maar de aanwezigheid er van dat klopt niet. Een soort disharmonie in je lichaam.
“ik ben op de hoogte van het risico op blaasontstekingen” Zou je na een operatie een verhoogd risico hebben in de zin dat mensen met lady-parts sowieso sneller blaasontstekingen krijgen dan mensen met boy-parts, of heb je daarbovenop nog een verhoogd risico, door de operatie?
Na de operatie wellicht de eerste weken wat extra risico op een blaasontsteking. Maar daarna is het toch vooral vanwege de veel kortere plasbuis dat het een stuk makkelijker is om er eentje op te lopen.
Aha, dus puur omdat je dan een “vrouwtje” bent en die nou eenmaal een kortere plasbuis hebben.
Dat zou ik nou niet echt een risico noemen dan, aangezien iedere vrouw dat heeft. Je gaat er wel op achteruit, aangezien dat risico bij iemand met een piemel dus lager ligt, maar ik zou het nou ook weer niet een “extra risico” noemen dan. Gewoon een voor een vrouw normaal risco.
Daar ben ik nou ook wel benieuwd naar.
Het is allemaal niet niks..Heel veel succes met het nadenken!