Principes hebben, het is soms best lastig. Mijn principes staan me in de weg om bepaalde dingen te doen. Zoals het geven van bloed, waar ik nog steeds geen definitief besluit over heb genomen. Het is me ook al gelukt om mensen tegen me in het harnas te jagen als ik wijs op een ongelijkheid en daar inhoudelijk op doorga in stevige bewoordingen.

Als je een facbookvriendje van me bent zal je het vast al eens gezien hebben: ik post en deel regelmatig dingen die betrekking hebben op LGBT-rechten. Ik identificeer als het eerste en het laatste lettertje van die afkorting en vind het belangrijk dat er voor mij en anderen die binnen die vier lettertjes vallen gelijke rechten zijn, wereldwijd. In Nederland zijn we daar een heel eind mee. Het grootste juridische struikelblok is de transgenderwet die in de Eerste Kamer lijkt te gaan stranden. Verder zit het qua wetten voor de LGBT-doelgroep wel goed in dit land. Huwelijk, partnerschap en adoptie is mogelijk, al kunnen regels en wetten nog wel wat soepeler. 

Grappen over transgenders maak ik zelf ook vaak genoeg. Humor en zelfspot breekt de spanning en maakt de lastige onderwerpen bespreekbaar. Inhakken op iemand die een grap maakt doe ik zelden. Maar soms kan er iets gewoon verkeerd aankomen. Een grapje dat je met een grote schoenmaat maar beter niet transseksueel kon zijn schoot bij mij verkeerd. Ik kreeg er echt een naar gevoel bij, dat heb ik zelden. Alsof een grote schoenmaat het enige is wat transgender zijn tot een zware last maakt, zo kwam op het op mij over. Helemaal niet wat die persoon bedoelde, maar het liet me niet los en kon niet anders dan er op in gaan. Heb ik achteraf het nodige over gehoord. 

Ik vind het moeilijk om de balans te vinden tussen staan voor mijn principes en daar naar handelen aan de ene kant. En het de dingen doen die ik wil aan de andere kant. Dat dan ook nog eens zonder dat ik “Zucht, daar heb je Fading Gender weer hoor…” reacties oproep in mijn sociale omgeving en zonder dat ik mensen om wie ik geef in het harnas jaag.