Ja, je leest het goed. Dat was het dan, het is afgelopen. Het doek is gevallen. Het gaat niet verder dan vandaag. Ik kan een hoofdstuk afsluiten. Na een jaar ga ik anders verder.

Vandaag is er een einde gekomen aan mijn Real Life Experience. Precies een jaar geleden tekende ik bij de Endocrinoloog van het Genderteam een contract, kreeg ik een recept mee en slikte ik mijn eerste oestrogeenpilletje. In dat contract moest ik onder andere beloven dat ik binnen drie maanden uit de kast zou zijn. Dat ik me moest gedragen als mijn doelgeslacht. Dat ik snapte wat de gevolgen van de medicatie was. En ten slotte dat na een jaar zou worden beoordeeld of ik die Real Life Experience met goed gevolg zou hebben doorlopen.

Mijn Real Life Experience is een succes gebleken.

Ik heb gemengde gevoelens bij het idee dat de psycholoog die ik twee keer een uurtje heb gesproken over zoiets oordeelt. Het gaat om een oordeel dat bepaalt hoe ik de rest van mijn leven verder moet. Niet dat die psycholoog het alleen bepaalt, het gaat in overleg met het genderteam. Maar dat team moet wel afgaan op wat een psycholoog en een handvol artsen en co-assistenten in mijn dossier hebben gekrabbeld. Die gesprekjes met artsen hadden niet veel om het lijf: bloeddruk, gewicht, een “gaat alles goed?” en ik stond weer buiten met een herhaalrecept en een afspraak over drie maanden.

Buiten dat alles, wat is vrouw genoeg, wanneer leef ik succesvol als mijn doelgeslacht? In dat contract staan geen duidelijke criteria. Ben je vrouw genoeg als je jurken draagt? Mag je een baaldag hebben, of moet je iedere dag piekfijn verzorgt met make-up en gelakte nagels op hoge hakken de straat op? Als ik met een hoog hees stemmetje praat? Ik heb soms het idee dat mijn vrouwelijkheid wordt beoordeeld aan de hand van de kleur op mijn nagels, oogleden en lippen. In elk geval, ik heb het afgelopen jaar mijn ding gedaan. Het belangrijkste: ik ben mijzelf gebleven. Voortgang ging in kleine stapjes en nog steeds boek ik regelmatig nieuwe persoonlijke overwinningen. Ook heb ik nog steeds meer dan genoeg angsten en onzekerheden.

Genoeg! Dat is niet de belangrijkste boodschap die ik hier wil brengen. Het belangrijkste wat is ik vandaag wil zeggen: mijn Real Life Experience is voorbij! Een paar weken terug heeft mijn psychologe al gezegd dat ze mijn RLE als geslaagd beoordeeld en een positief advies zal geven in het teamoverleg. Wat het Genderteam betreft is mijn proeftijd over en heb ik een vaste aanstelling als een nieuw vrouw zijnde gekregen. Dat is voor mij reden tot vrolijkheid.

Dit betekent ook dat ik nu daadwerkelijk in aanmerking kom voor operatieve ingrepen. Maar zover is het nog lang niet, er is natuurlijk de volgende wachtlijst. Momenteel is de wachtlijst voor operaties slechts een half jaar lang. Veel belangrijker: ik heb zelf nog genoeg bedenkingen en twijfels, daar zal ik nu niet op in gaan. Op een later moment zal ik daar nog wel een of meerdere, waarschijnlijk meerdere, blogposts over vullen,

Tenslotte sluit ik vandaag af met een side-by-side. Om een jaar aan hormonen en vooral persoonlijke ontwikkeling te illustreren. Links een selfie in de trein, genomen in Mei 2012. In het midden de foto die Michella Kuijkhoven vorig jaar oktober maakte (het hele verhaal achter die foto lees je hier: Twee Portretten met als bonus een foto van jongetje-ik). Rechts een nog selfie, wederom gemaakt in de trein,  die ik maakte onderweg naar Castlefest vorig weekend.