Al ruim jaar ben ik bezig met mijn transitie. April vorig jaar begon ik met medicatie en mijn Real Life Exeperience startte in augustus, die loopt inmiddels ook al bijna ten einde. Al die tijd heb ik steun en bijstand gekregen van vrienden en famillie, maar verdere psychische bijstand heb ik niet gehad. Wat dat betreft heb ik het al die tijd alleen gedaan. Als je dan afvraagt wat ik iedere drie maanden bij de psycholoog van het Genderteam doe, dat is vooral evaluatie van de Real Life Experience. Echte begeleiding geven ze daar bewust niet. Die keus is gemaakt omdat ze het team psychologen zoveel mogelijk transgenders willen laten helpen. Als dan veel van die gesprekstijd op gaat aan intensieve begeleiding dan zullen de lange wachtlijsten alleen maar langer worden.
De afgelopen tijd heb ik last gehad van vermoeidheid, lusteloosheid en een sombere stemming. In zodanige mate dat het mijn dagelijkse leven behoorlijk begon te beïnvloeden. Toen ik een maand geleden bij de endocrinoloog zat heb ik daarom ook aangedrongen op dat uitgebreide bloedonderzoek, waar verder geen bijzonderheden zijn geconstateerd. Geen wonderpilletje helaas. Ik keek daarom behoorlijk uit naar het voortgangsgesprek bij de psycholoog dat voor vandaag in mijn agenda geschreven staat.
Eigenlijk stond er een ander onderwerp voor het gesprek van vandaag op het programma (daarover zometeen meer), maar dit onderwerp was nu belangrijker. Ook de psycholoog bij het Genderteam wist geen wondermiddel. We hebben het gehad over dingen die aan de somberheid bijdragen zoals de eenzaamheid waar ik mee kamp. Maar de conclusie was toch eigenlijk simpel: het is gewoon te veel om in je eentje te behappen. Het advies van mijn psychologe was dan ook niet anders wat vrienden me ook al hadden ingefluisterd: je hoeft het niet alleen te doen.
Die transitie die ik nu doormaak, het is een van de heftigste en ingrijpende dingen die je met je leven kan doen. Genderexpressie is één van de meest basale dingen die je als mens definiëren, en maatschappelijk is het een van de belangrijkste. Het komt nog voor huidskleur of religie bijvoorbeeld. Als ik het zo bekijk, vind ik het bizar dat ik het zover heb gered zonder totale mental breakdown. Tot nu heb ik het zoeken naar een lokale psycholoog altijd afgehouden, vooral omdat ik geen zin had in nóg een behandelaar erbij. Het kost me al zoveel tijd om ze allemaal af te gaan. Maar het is nu gewoon nodig. Ik heb een adres van een lokale psychologe gekregen, die bekend is bij het Genderteam. Ik hoop dat zij ruimte heeft, anders zou een willekeurige psycholoog ook kunnen. Het gaat niet zozeer om de genderdysforie-gerelateerde zaken zelf, meer om de dingen die eromheen hangen.
Dan het onderwerp dat eigenlijk op de agenda stond om te bespreken: mijn Real Life Experience (RLE) loopt over een maand en drie dagen ten einde. Het was de bedoeling om vandaag te praten over het hoe nu verder, dat is slechts kort aan bod gekomen. Wat ik in elk geval weet: mijn RLE krijgt de official stamp of approval. Of tenminste, mijn psychologe geeft in het team overleg een positief advies om verder te kunnen gaan met operatieve ingrepen. We hebben wel even gesproken over wat opties, maar dat zal in een volgend gesprek uitgebreider aan bod komen. De belangrijkste boodschap: ik hoef me niet te laten opjagen. Als ik een operatie nog even wil uitstellen omdat ik me er nog niet klaar voor voel dan is dat geen probleem.
In elk geval was ik vandaag toe aan comfort food: macarons! Die behalve als troost ook een beetje ter viering zijn.
hallo,en yes,het is zeker niet eenvoudigom die RLE te vervolmaken,maar ik bevind me ook in de periode dat ik me meer bewust uit,ook al hebben ze me daar nog geen woord over gerept met mij,buiten mijn vader en schoonmoeder die daar geen kennis van hebben,interresseert het mij geen moer,ik probeer mij nu al te gedragen zoals het zou moeten zijn:vrouwelijk in alle omstandigheden.de hulp en steun die ik krijg van mijn vrouw en schoonzus helpen er ook aan om de juiste draai eraan te geven.dat zal het voor mij een stuk makkelijker en draaglijker maken,onlangs heb ik het ook verteld aan een neef en nicht van mij,ofschoon ze toch al iets bij mij bemerkten:ook van deze heb ik volle steun,daar mijn mijn neef echt een expert is,als het dingen betreft wat het leven inhoud.die jongen is echt een schat van een vent :100% betrouwbaar en ook daarbuiten heb ik onlangs iemand leren kennen die nu 100% vrouw is,en amper een halve km van me woont.toevallig ontmoet in de winkel bij mij in de buurt,deze persoon vertelt over hoe zij de drempel overwon en nu is wie zij is.fantastisch gewoon,dat is toch een fantastische steun.schrik heb ik helemaal niet en schroom evenmin,dus,doe gewoon waar je zin in hebt,en de rest komt vanzelf,die RLE zal vlug omvliegen,veel succes en groeten van leandra uit belgie
Als je goed gelezen had dan wist je dat mijn RLE al min of meer om is. Officieel duurt het nog een maand, maar nu mijn psychologe deze al als succesvol heeft beoordeeld is die maand slechts een formaliteit.
Het is leuk dat je steeds reageert. Maar je reacties zijn soms langer dan mijn blog en lijken een ongeleide spraakwaterval te zijn. Die ook nog eens zeer moeilijk leesbaar is. Is het niet tijd voor je eigen blog?
hallo,en yes,het is zeker niet eenvoudigom die RLE te vervolmaken,maar ik bevind me ook in de periode dat ik me meer bewust uit,ook al hebben ze me daar nog geen woord over gerept met mij,buiten mijn vader en schoonmoeder die daar geen kennis van hebben,interresseert het mij geen moer,ik probeer mij nu al te gedragen zoals het zou moeten zijn:vrouwelijk in alle omstandigheden.de hulp en steun die ik krijg van mijn vrouw en schoonzus helpen er ook aan om de juiste draai eraan te geven.dat zal het voor mij een stuk makkelijker en draaglijker maken,onlangs heb ik het ook verteld aan een neef en nicht van mij,ofschoon ze toch al iets bij mij bemerkten:ook van deze heb ik volle steun,daar mijn mijn neef echt een expert is,als het dingen betreft wat het leven inhoud.die jongen is echt een schat van een vent :100% betrouwbaar en ook daarbuiten heb ik onlangs iemand leren kennen die nu 100% vrouw is,en amper een halve km van me woont.toevallig ontmoet in de winkel bij mij in de buurt,deze persoon vertelt over hoe zij de drempel overwon en nu is wie zij is.fantastisch gewoon,dat is toch een fantastische steun.schrik heb ik helemaal niet en schroom evenmin,dus,doe gewoon waar je zin in hebt,en de rest komt vanzelf,die RLE zal vlug omvliegen,veel succes en groeten van leandra uit belgie
Als je goed gelezen had dan wist je dat mijn RLE al min of meer om is. Officieel duurt het nog een maand, maar nu mijn psychologe deze al als succesvol heeft beoordeeld is die maand slechts een formaliteit.
Het is leuk dat je steeds reageert. Maar je reacties zijn soms langer dan mijn blog en lijken een ongeleide spraakwaterval te zijn. Die ook nog eens zeer moeilijk leesbaar is. Is het niet tijd voor je eigen blog?
Ik ben het met je eens dat het _bijna_ verbazend is dat je niet al eerder zoveel spanning en bijkomende emotionele belasting hebt ervaren dat je behoefte kreeg aan professionele hulp, want jouw situatie is de laatste jaren ontzettend heftig geweest. Natuurlijk je transitie, maar ook de situatie daarvoor, waarin je toch niet altijd gerespecteerd werd.
Nou zei ik _bijna_ verbazend omdat ik, in de zijdelingse glimpen die ik van je leven meekrijg, altijd al wel een flinke ruggengraat heb kunnen zien. Ook in andere heftige omstandigheden heb jij je altijd, eenzaamheid en verdriet ten spijt, staande weten te houden. Dat je nu besluit om meer hulp te zoeken, is dan ook een teken van gezond verstand en een emotioneel evenwicht. Nou ja, dat vind ik dan 🙂 Ik vind je een bewonderenswaardig mens en alhoewel ik weet dat ik alleen van een flinke afstand toe kan kijken wil ik toch ook zeggen: je hoeft het niet alleen te doen.
Ik juich je toe. Gefeliciteerd met je ‘stamp of approval’. Geniet van je macarons. Wees lief voor jezelf. Ik denk aan je. *knuff*
Ik ben het met je eens dat het _bijna_ verbazend is dat je niet al eerder zoveel spanning en bijkomende emotionele belasting hebt ervaren dat je behoefte kreeg aan professionele hulp, want jouw situatie is de laatste jaren ontzettend heftig geweest. Natuurlijk je transitie, maar ook de situatie daarvoor, waarin je toch niet altijd gerespecteerd werd.
Nou zei ik _bijna_ verbazend omdat ik, in de zijdelingse glimpen die ik van je leven meekrijg, altijd al wel een flinke ruggengraat heb kunnen zien. Ook in andere heftige omstandigheden heb jij je altijd, eenzaamheid en verdriet ten spijt, staande weten te houden. Dat je nu besluit om meer hulp te zoeken, is dan ook een teken van gezond verstand en een emotioneel evenwicht. Nou ja, dat vind ik dan 🙂 Ik vind je een bewonderenswaardig mens en alhoewel ik weet dat ik alleen van een flinke afstand toe kan kijken wil ik toch ook zeggen: je hoeft het niet alleen te doen.
Ik juich je toe. Gefeliciteerd met je ‘stamp of approval’. Geniet van je macarons. Wees lief voor jezelf. Ik denk aan je. *knuff*
hoi danielle
ik had je een PB gestuurd op het T-forum over een eventuele psychologe, misschien dat je daar wat aan kan hebben.
groetjes mieke
[…] maar dat kwam vanuit mijn eigen psyche. Het was het moment dat tot mij doordrong dat behalve ik het niet in mijn eentje hoef te doen, ik het gewoon niet in mijn eentje kan. Ik heb vorige week dan ook wat extra vaart gezet in het […]
[…] maar dat kwam vanuit mijn eigen psyche. Het was het moment dat tot mij doordrong dat behalve ik het niet in mijn eentje hoef te doen, ik het gewoon niet in mijn eentje kan. Ik heb vorige week dan ook wat extra vaart gezet in het […]
[…] slecht in om hulp vragen als ik ben heb ik dat lang uitgesteld. Zelfs op momenten dat het eigenlijk echt niet meer ging. Uiteindelijk heeft het tot afgelopen najaar geduurd tot ik weer bij een psycholoog op de bank […]
[…] slecht in om hulp vragen als ik ben heb ik dat lang uitgesteld. Zelfs op momenten dat het eigenlijk echt niet meer ging. Uiteindelijk heeft het tot afgelopen najaar geduurd tot ik weer bij een psycholoog op de bank […]