Het einde van het jaar is ook altijd weer het moment van de lijstjes, terugblikken en jaaroverzichten. Het afgelopen jaar is voor mij niet onfortuinlijk geweest, behalve op het gebied van fortuin dan, het saldo op mijn bankrekening is niet miraculeus omhooggeschoten. Terugdenkend aan het goede voornemen dat ik maakte bij de jaarwisseling 2010-2011 en dat ik tijdens de jaarwisseling ’11-’12 ook ten uitvoer bracht, is het moeilijk om te bevatten hoeveel vorderingen ik heb gemaakt.

Eind januari, had ik mijn laatste echte pure diagnosegesprek bij het VUmc om daarna besproken te worden door het genderteam in het geheel. Op 9 februari kreeg ik dan ook dat verlossende telefoontje. Althans, ik moest er zelf achteraan bellen nadat ik niets hoorde in de week waarin mij dat oorspronkelijke telefoontje was beloofd. Gelukkig kreeg ik het antwoord waar ik op hoopte, daarmee viel er echt wel een last van mijn schouders. Ook al wist ik al een beetje wat de uitslag zou worden, mijn psychologe had al beloofd dat ze een positief advies zou geven aan het team en is in januari al mijn status in de administratie van het VUmc aangepast. Voortaan prijkte er een V op mijn ponskaart, dat tegenwoordig een velletje stickers is.

Nadat al vrienden en familie op de hoogte waren en ik ook al een aantal collega’s in vertrouwen had genomen was het tijd om een en ander aan de grote klok te hangen. Bread & Roses, ofwel Internationale Vrouwen dag, greep ik aan om dit blog te koppelen aan mijn facebookaccount. Het was 8 maar toen ik de link naar mijn open brief op facebook zette.  Daarmee zichtbaar voor alle collega’s, bekenden en oud-klasgenoten die ik daar al had verzameld. De reacties op het werk de dagen later waren bijzonder en mijn facebook werd overspoeld met reacties en vind-ik-leuks. Hiermee viel de grootste last ooit van mijn schouders. Ik hoefde niet meer geheimzinnig te doen of opmerkingen inslikken. Dat openlijk uit de kast komen was enorm bevrijdend.

Eind maart was het dan zover: ik had een afspraak bij de endocrinoloog, de hormoonarts. De uitslagen van mijn bloedwaarden waren in orde en er stond me niets in de weg om aan het eerste deel van de medicatie te gaan beginnen. Behalve nog één dingetje, als ik ooit nog kinderen zou willen verwekken dan moest ik daar nú zorg voor dragen. Het was best een dilemma, want ik ging die middag naar huis met twee doosjes medicatie die me bijna smeekten om geslikt te worden.

Maar ik heb gewacht en ervoor gekozen om toch sperma in te laten vriezen. Ik heb daar veel over nagedacht. Ik wil namelijk helemaal geen kinderen, maar die deur definitief dichtgooien kon ik voor mezelf ook nog niet. Dus in april zat ik dan in Masturbatorium 1 van het AMC. Een vreselijk kil kamertje wat ze hebben proberen op te leuken met een dimbare schemerlamp. Echt in de voorlichtingsfolder word nadruk gelegd op de dimbaarheid van die lamp. Dat er achter je een enorm raam bevind, weliswaar matglas, dat het licht van dat lampje volstrekt overbodig maakt, was voor het gemak niet genoemd.

Behalve het AMC heb ik mij in april ook vervoegd tot een privékliniek, huidtherapeuten zitten nu eenmaal vaak in privéklinieken. Daar ben ik begonnen met een proces dat iets meer bezoekjes dan de drie aan de fertiliteitskliniek vergt: permanente verwijdering van mijn baardhaar. Ik heb van die laserbehandelingen er al een aantal opzitten en ik heb er nog wel wat te gaan. Hoe het voelt? Met een laser wordt het pigment in je haarwortels verbrand, dat gebeurt in een flits en zo voelt het ook. Gelukkig duurt die behandeling slechts twintig minuten per keer. Onhandig was wel het moeten vermijden van de zon. Hoe groter het contrast tussen huid en haar, des te beter die laser zijn werk doet. Ik heb nogal wat factor 50 gesmeerd deze zomer.

Half april was het dan écht zover. Ik kon die pillen die me al een week of drie aanstaarden van onder mijn tv gaan innemen. De cyproteron-acetaat die ik sinds die dag ben gaan nemen onderdrukt het effect van testosteron op mijn lichaam en brein. Ik zou er minder emotioneler van worden (check!) mijn huid zou uitdrogen (check!) en nog wat andere effecten zouden merkbaar op gaan treden. Wat ik vooral merkte was een omgekeerde puberteit en vooral een hele fijne sereniteit in mijn hoofd. De woeste kolkende rivier van gedachten in mijn hoofd was verworden tot een kalm kabbelend beekje.

De zomer was druk. Ik kreeg de sleutels van mijn nieuwe appartement wat natuurlijk het nodige klussen vergde en ingericht moest worden. Daarvoor had ik wat vakantie opgenomen om lekker aan de gang te kunnen en door te werken. Na mijn klusvakantie ben ik op het werk begonnen met het gebruik van mijn nieuwe voornaam. Zo even een onderbreking maakt die omschakeling wat duiderlijker.

In die zomerperiode stonden er ook de nodige bezoeken aan medici op het programma. Eerst een drie-maanden-voortgangsgesprek met een psycholoog. In een uurtje heb ik kort mijn verhaal gedaan aan de inval psych van het genderteam en ik heb hem ervan weten te overtuigen dat nú het moment was om de volgende stap te gaan zetten: het beginnen met de tweede stap van de medicatie: vrouwelijke hormonen, oestrogeen. Dat is gelukt. Ook al moest ik wéér wachten op een bespreking van het genderteam voor het officiële groene licht. Maar ik liep naar buiten met afspraken bij de endocrinoloog en de KNO-arts in mijn agenda.

Dat onderzoek bij de KNO-arts was ik voor gewaarschuwd, het zou een zeer onprettig onderzoek zijn. Noodzakelijk wel, omdat ik mijn stem inmiddels behoorlijk aan het belasten ben met de logopedie technieken en oefeningen die ik doe, was het vooraf noodzakelijk om mijn stembanden te laten onderzoeken. Onderweg naar het ziekenhuis heb ik me behoorlijk zitten opvreten, ik vroeg me zelfs af of die mascara wel zo’n goed idee was geweest en of degene die ik ophad wel waterproof genoeg was. Uiteindelijk viel het wel mee. Prettig is anders, maar het horrorverhaal waar ik vanuit ging was het zeker niet. Ook al heb ik die dag nog best keelpijn gehad.

Met die logopedie ben ik inmiddels begonnen. Ik merk voortgang, al is het minimaal. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je stem op een volstrekt andere manier te gaan gebruiken. Dat kost veel energie en concentratie. Het gaat me nu beter af dan een paar maanden terug, maar er zal nog heel veel oefening voor nodig zijn wil men me aan de telefoon niet meer als ‘meneer’ herkennen.

Op 10 Augustus was het zover: weer een afspraak bij de endocrinoloog. Deze keer met als doel het voorschrijven van oestrogenen. Nou heeft het wel wat voeten in de aarde gehad. Want ook deze keer ben ik niet gebeld door het VUmc met de uitslag van het overleg. Ik heb dus weer zelf moeten bellen en erom vragen. Maar alles was in kannen en kruiken, ik kreeg ‘groen licht’ en mocht verder. Het bezoekje aan de arts had weinig om het lijf, binnen twintig minuten stond ik buiten met een doosje pillen. Pillen die mijn leven ingrijpend zouden doen veranderen. Onwerkelijk idee is dat.

In de eerste weken dat ik die hormonen slikte heb ik de effecten gevoeld. Het heeft me een paar emotionele huilbuien opgeleverd. Toen ik daarover vertelde kreeg ik van een aantal vriendinnen een “Welkom bij de club!” Aan dat emotionele heb ik wel even moeten wennen. Maar ik ben er uiteindelijk heel blij mee. Ik heb nu meer contact met mijn emotionele zelf en dat voelt heel erg fijn. Ook op lichamelijk vlak hebben die pilletjes van zich laten voelen. Een paar weken lang heb ik gewoon pertinent niet op mijn buik kunnen slapen. Nu is het wat rustiger, maar die hypergevoelige tepels en borsten mis ik een beetje. Het geeft je een gevoel dat er wat gebeurd.

Oktober is voor mij een grote ommekeer geweest, in die maand is er wat gebeurd wat mijn zelfbeeld enorm heeft veranderd: ik ben op de foto gegaan. Als ik het zo zeg klinkt het als iets onbenulligs, eenvoudigs. Maar die foto die Chell’s View van me maakte heeft een enorme impact op me gehad. Het was de eerste keer dat ik écht mijzelf herkende op een foto en dat is een heel bijzonder gevoel. Inmiddels prijkt een ingelijste afdruk op het dressoir van mijn ouders, daar ben ik heel trots op.

Drie maanden nadat ik ben begonnen met de hormonen heb ik mijn unbirthday gevierd. Ik heb die dag stil gestaan bij het nieuwe begin in mijn leven. Het is ook de bedoeling dat ik die dag blijf vieren als een tweede verjaardag. Op die dag heb ik ook mijn unbirthday of wedergeboortekaartje verstuurd. Om zo aan de buitenwereld duidelijk te maken dat het nu echt zover is en ik die nieuwe start echt heb gemaakt. Op dat kaartje heb ik heel erg veel goede reacties gekregen, ontroerende wel en soms ook emotionele.

De laatste maanden van dit jaar is er veel aandacht voor transgenders geweest in de media. Regelmatig kreeg ik berichtjes en smsjes dat er die avond weer een tv-programma  zou zijn. Er is een hoop gesproken over alle media aandacht, ook door mij. Maar waar ik graag nog even de aandacht op vestig is de presentatie van Valentijn tijdens TEDx Amsterdam. In slechts een paar minuten spreekt ze over wat haar transitie voor haar heeft betekend, in haar verhaal zie ik veel herkenning.

Het jaar heb ik besloten met de drukke decemberperiode. Op het werk en dus ook in het dagelijks leven heb ik daarin nog wat drempels overwonnen. Ik ben zonder broek aan het werk gegaan en heb de dagen voor kerst op hakken doorgebracht op de werkvloer. Goed, ik was blij dat ik na sluitingstijd weer mijn gewone gympies weer aan kon, maar ik heb het gered zonder al te veel ongemak. Het is een ommekeer die ik vooraf niet had verwacht. Echt, in januari had ik niet durven dromen dat ik tegen de kerst aan het werk zou zijn in een little black dress.

2012 is voor mij een goed jaar geweest, ik kijk er met plezier op terug. In mijn transitie heb ik enorme stappen vooruit gemaakt. Sommige die ik zelfs weken ervoor nog niet had verwacht te maken. In 2013 gaat het hele proces verder en zullen er nog meer drempels te overwinnen zijn. Maar voor nu ben ik tevreden.