Sinds een paar weken weken heb ik voor mijzelf de no-pants-saturday ingesteld. Dat was een van mijn persoonlijke drempels waar ik nog tegen aanliep. Wat vrouwelijkere kleding is best. Maar om dan ineens die broek achterwege te laten, best een beetje eng en naakt en confronterend. Ik zal je zeggen dat ik het best spannend vond, geen idee wat de reacties zouden zijn van collega’s of klanten. Want eerlijk is eerlijk, ik wordt nog vaak genoeg met meneer aangesproken op de werkvloer.

Ik heb geen wanklank gehoord. Niet van collega’s en niet van klanten. Ik kan me ook geen schuine blikken herinneren en heb niet gemerkt dat ik werd gemeden of mijn vakkennis voor minder werd genomen. Dat waren allemaal van die stress gedachten die vooraf door mijn hoofd gingen. Dat viel dus allemaal mee. Ik had aan het begin van de dag wel een WTF!-momentje: “Ik ben op mijn werk, en ik heb géén broek aan!” Besefte ik me op een gegeven moment. Blijkbaar was alles natuurlijk genoeg want minstens één collega is het niet eens opgevallen, die hoorde het een week later pas.

Nu kleed ik mijzelf vrij casual. De meeste uitbreidingen van mijn kleding kast komen uit de schappen van Who’s that Girl en het lokale alternatieve kledingboetiekje. Behoorlijk kleurrijk ook, die grijze muis die ik altijd was wil ik niet meer zijn. Dat verstoppen voor de buitenwereld, dat ligt achter mij. Het is nogal een verschil met vroeger, maar het blijft casual allemaal dat is waar ik mij prettig bij voel. Dan heb  ik ook een goed excuus om op comfortabele gympies te blijven lopen.

Het is bijna kerst op het werk en dat is de drukste tijd van het jaar, ik werk nu eenmaal in een kerstgevoelige business. Om het wat extra feestelijk te maken is er de traditie onder het personeel die laatste dagen voor de kerst om ook netjes gekleed aan het werk te gaan. Vroegâh streek ik een net overhemd, poetste ik mijn Dr. Martens een keertje extra op en was het wel gedaan.  -Ik ♥ Dr. Martens, zelfs op mijn diplomafoto van de Hotelschool sta ik met een paar 1914’s, kan prima onder driedelig zwart.-  Nu heb ik mijn hoge zwarte Docs hier nog steeds staan hoor, maar echt charmant staan die niet onder een kort (ja, heel kort!) cognackleurig jurkje. Dat werden dus een paar hakjes. Geen hoge, ik verwachtte een van de drukste dagen van het jaar, ik ben niet helemaal gek. Gewoon heel beschaafd laag en netjes. Desondanks toch een uitdaging,  een paar gewone gympies gingen mee voor-het-geval-dat.

Het werd een not-so-high-heel-Sunday. Ik heb het de hele dag erop volgehouden inclusief trappen op en af met dozen. Al pakte ik met de zwaarste onhandigste dingen toch wel de lift. Op schoenen die je niet gewend bent en die niet heel veel steun geven een trap af met een doos van ruim 10 kilo zonder dat je ziet waar je je voeten neerzet was me toch net een brug te ver. Voortijds uitdoen is niet in me opgekomen. Al had ik graag tussendoor ergens een kwartiertje gezeten, dat zat er helaas niet in. Kwestie van volhouden en doorzetten, dat is gelukt. Al was ik na werktijd wel blij dat ik mijn gympies weer aan kon.

De high-heel-tuesday, waar ik afgelopen zomer over filosofeerde, is er nog niet van gekomen. Dat voorzie ik in de niet zo verre toekomst wel gebeuren, ergens in het voorjaar, als het warm genoeg is om een koele fifities jurk aan te trekken. (Moet ik nog steeds een toffe librarian bij scoren, om in stijl te blijven en ik moet toch een nieuwe bril). Eerst verder met de huidige dingen. Morgen is er nog een dag werk voor de boeg en dan heb ik een paar dagen rust met kerst. Kunnen we het gewone leven weer beginnen, met nog een kleine onderbreking voor de jaarwisseling. Die zesdaagse werkweken eisen hun tol en als je daar dan ook maar gelijk eventjes wat persoonlijke grenzen verlegd is dat best energieslurpend.