Soms kom ik dingen tegen die me op een trip down memory lane sturen.

Vorige week spotte ik een nieuwsberichtje dat Team Europe de RyderCup dit jaar heeft gewonnen. Nu is de Rydercup in Nederland weinig bekend maar in de golfwereld is dit twee jaarlijks toernooi toch wel een groot evenement. Ik moest toen terug denken aan exact tien jaar geleden, toen liep ik ook rond op dat toernooi, editie 2001. Dat rekensommetje klopt trouwens, vanwege 9/11 is het toernooi destijds een jaar uitgesteld. Ik liep toen stage in Engeland en werd door mijn stagehotel uitgezonden naar het hotel waar de Rydercup plaats vond. Die week is een enorme ervaring geweest en heeft erg veel indruk op mij gemaakt. De zwaarste aardbeving die het Verenigd Koninkrijk ooit heeft gekend heeft duidelijk minder indruk op me gemaakt. Ik sliep er rustig doorheen op luttele kilometers van het epicentrum.

Dit is slechts een van de ervaringen die ik heb meegemaakt in mijn ‘oude leven’ en die ervaring koester ik. Ook al heb ik die ervaringen opgedaan als jongen. Ik ben van mening dat alles wat je meemaakt je vormt tot wie je bent. Mijn oude leven weggooien en vergeten wil ik dus zeker niet. Ik hoor van lotgenoten soms andere dingen. Zij willen niet aan hun oude leven herinnert worden, ze verbreken contacten met vrienden, verhuizen naar een andere stad en bouwen een compleet nieuw bestaan op. Ik snap dat aan de ene kant wel. Het geeft een duidelijk punt van afsluiting en een mooi moment van een nieuwe start. Ik heb ook zo gehandeld,  op kleinere schaal dan. Ik ben op mijn werk mijn nieuwe naam gaan gebruiken na twee weekjes vakantie om zo ook mijn collega’s een moment te geven om over te schakelen. Maar mijn oude leven verbannen uit mijn geheugen zal ik niet doen en dát is wat sommigen wel doen: ze gaan stealth en wissen hun oude leven en bestaan zoveel als ze kunnen.

Zo was ik vanmiddag in een van de winkels waar ik vroeger heb gewerkt. Ik ben daar al een hele tijd niet meer geweest dus het was wel weer gezellig. Wat gepraat met mijn oude collega’s van daar.  Tot op het moment er een vraag kwam: of ik uit de collage gehaald wilde worden. Er hangt daar een fotocollage, gevuld met foto’s van de opbouw en beginperiode van de winkel. Daar sta ik natuurlijk ook tussen en dat mag ook lekker zo blijven. Die periode daar is een deel van mijn leven, ik heb met veel plezier daar gewerkt. Ik ben dan wel niet zo blij met hoe ik eruit zie op die foto’s, ik was daar wel en ik was deel van de gebeurtenissen. Die collage is niet alleen een herinnering voor mij, maar ook voor anderen.

Dat ik niet tevreden was met mijn lichaam staat verder buiten het wel of niet waarderen van mijn ervaringen. Ja, uiteraard zou ik het liever anders hebben gezien. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Ik moet er gewoon het beste van maken nu ik daar de kans voor heb. Mooie herinneringen uit het verleden moet je koesteren, dat doe ik ook. Ik hoef niet à la Back to the Future uit het verleden gewist te worden.

Van de RyderCup rest mij een mooie herinnering en dit beeldje. Dat staat nog gewoon in mijn huiskamer.